“หยุดนะเจ้าหลี่จิ้ง มาให้ข้ากระทืบเจ้าซะดีๆ ไอ้ขอทานตัวเหม็น”

“ข้าไม่ใช่ขอทานโว้ยยยย…แล้วก็ไม่หยุดด้วย”

ใครหยุดก็โง่เต็มทนล่ะ แต่นี่มันบัดซบอะไรกัน เขาขอให้ไปเกิดใหม่ในที่ดีๆ ไม่ลำบากยากจนนะเฟ้ยยยย! แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ในร่างขอทานแบบนี้ละเนี่ย ไอ้น่านคนนี้อยากจะบ้าตายอีกรอบจริงๆ เลยเว้ยยยยยยยย!

หลังจากที่น่านได้วิ่งหนีเข้าตรอกโน้นออกตรอกนี้ได้สักพักก็เจอกับต้นไม้อยู่ไม่ไกลตรงหน้า น่านก็ได้ปีนขึ้นไปซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ทันที แต่ชั่วขณะหนึ่งน่านรู้สึกว่าร่างกายนิ่งแข็งสติสัมปชัญญะดับวูบไปพร้อมทั้งความทรงจำของร่างเก่าไหลทะลักเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เดิมทีเจ้าของร่างนี้มีชื่อว่า จางหลี่จิ้ง อายุ 19 ปี เคยมีท่านตาท่านหนึ่งที่เก็บจางหลี่จิ้งมาเลี้ยงได้เล่าให้ฟังว่า เมื่อ 19 ปี ก่อนในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงก็มีหญิงชราได้หอบนำเอาร่างเด็กทารกมาทิ้งไว้ที่ท้ายหมู่บ้านพร้อมกับสร้อยคอมีจี้หยกสีฟ้าครามแนบไว้อยู่ข้างลำตัว และเด็กคนนั้นก็คือตัวเขานั่นเอง แต่ทว่าไม่นานอยู่ๆ ท่านตาที่ได้เก็บเขามาเลี้ยงได้หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย จางหลี่จิ้งผู้นี้นั้นมีใบหน้าเรียวสวยได้รูป เส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยดุจไหมเนื้อดี ผิวขาวดุจหิมะ รูปร่างบอบบางราวกับสตรี ทว่าก็ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าจางหลี่จิ้งผู้นี้มาจากที่ไหน ใครเป็นคนนำเขามาทิ้งไว้

“เห้ย…มันหายไปไหนแล้ววะ”

“นั่นสิ…เห็นหลังไวๆ แค่นิดเดียวก็คลาดสายตาไปเสียได้”

“พวกเจ้าก็หามันให้ทั่วสิ” พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าหงุดหงิดไม่น้อย

“เอาน่า…หลงไถ่เจ้าก็อย่าหงุดหงิดให้มันเยอะเกินไป” อี้เทียนพูดพลางก็เดินเข้ามาตบบ่าของหลงไถ่เบาๆ

“แต่ข้าอยากอัดมันเจ้าเข้าใจไหมอี้เทียน ข้าล่ะหงุดหงิดชมัดเลยเวลาเห็นหน้ามัน”

“เจ้าก็ใจเย็นๆ ก่อนสิ ข้าว่าหลี่จิ้งคงหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอก” อี้เทียนได้แต่เอ่ยอย่างขอไปที

“หึ…เป็นแค่เด็กข้างถนนที่ตาแก่ที่ไหนก็ไม่รู้เก็บมาเลี้ยง ชีวิตมันจะไปมีค่าอะไรมากมายก่ายกอง ส่วนตาแก่นั่นคงจะแก่ตายไปนานแล้ว” หลงไถ่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เห็นได้ชัดว่ารังเกียจและอยากจะฆ่าคนผู้นี้ให้ตายนัก

“อย่างน้อยมันก็พอทำให้เจ้าได้มีเรื่องสนุกๆ ได้ทำไม่ใช่หรือหลงไถ่”

“แน่นอน…หากมันตายตอนนี้จะไปสนุกอะไรรอให้ข้าเบื่อก่อนสิแล้วค่อยตายก็ยังไม่สาย” พูดจบทั้งสองก็หันไปมองหน้ากันก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เพียงไม่นานคนของหลงไถ่ต่างทยอยกลับมารวมตัวหลังจากที่แยกย้ายกันไปตามหาตัวจางหลี่จิ้ง

“นายน้อย ไม่เจอเลยขอรับ”

“ทางนี้ก็ไม่มีขอรับ”

“ทางนี้ด้วยขอรับ” เมื่อได้รับคำตอบที่ไม่เป็นที่น่าพอใจหลงไถ่ก็ได้เงื้อมมือไปตบหน้าคนของเขาทันที พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเกี้ยวกราด

“บัดซบ…แค่คนคนเดียวพวกเจ้ายังหาไม่เจอ…ช่างเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”

“ข้าน้อยขออภัย…คุณชายโปรดลงโทษขอรับ” สิ้นเสียงทั้งหมดจึงได้ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นทันที

“เฮ้อ…ช่างเถอะ…หลงไถ่พวกเรากลับกันเถอะข้าเริ่มหิวแล้วสิ”

“อืม…ไปสิ” แต่ทั้งสองได้เดินกลับออกไปได้ไม่ถึงสิบก้าว………..

เฮ้ยยย!

หลังจากที่น่านได้สติก็ยังคงสับสนมึนงงอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ในร่างของเด็กคนไหนจะการแต่งตัวแปลกๆ ราวกับคนจีนสมัยโบราณ แต่ที่น่าแปลกใจกว่าก็คือตัวเขาเองพูดภาษาจีนได้และฟังรู้เรื่องทั้งที่เขาพูดจีนไม่ได้ฟังก็ไม่ออกด้วยซ้ำ ไหนจะโดนผู้ชายสองคนเมื่อกี้ตามมากระทืบอีก นี่มันเรื่องอะไรกันยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ‘เฮ้อ…กินถั่วดีกว่า’ คิดได้ดังนั้นมือเรียวบางก็ได้ควานหาถุงถั่วข้างเอว แต่……..ทำไมถุงถั่วมันแปลกๆ จังวะ ลื่นๆ ยาวๆ คงจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอกใช่มั้ยแค่คิดว่าเป็นเจ้าสิ่งนั้นใบหน้าก็พลันซีดจางราวกับหิมะ เมื่อมือเรียวบางจับขึ้นมาดูตรงหน้า ใบหน้ากลับยิ่งซีดเซียวลงกว่าเดิม ดวงตาแทบถลนออกจากเบ้า น่านได้แต่คิดในใจ ‘ฉิบหายแล้วไอ้น่านเอ๊ย’

“อ๊ากกกกก! …งะ…งู” น่านจึงเหวี่ยงงูไปลงด้านล่างทำให้งูกระเด็นไปโดนหลงไถ่ที่กำลังจะเดินกลับไป จากนั้นร่างบางก็ได้เสียการทรงตัวทำให้ร่วงหล่นจากต้นไม้

ตุ้บ!

“โอ้ย!…ปวดก้นชิบ” ยังไม่ทันที่จะได้ลุกก็ได้มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อน

“เฮ้ยยย!…อะไรตกลงมาใส่ข้า” เจียวถูที่เห็นว่าเป็นตัวอะไรก็พยายามบอกสหายให้ยืนนิ่งๆ เพราะหลงไถ่นั่นกลัวงูยิ่งกว่าสิ่งใดอีก

“เอ่อ…หลงไถ่เจ้ายืนนิ่งๆก่อนนะ ข้าจะหยิบออกให้เจ้าเอง” แต่อี้เทียนก็ยังช้ากว่าหลงไถ่

หลงไถ่รู้สึกว่ามีอะไรตกลงมาใส่ก็ได้คว้าจับขึ้นมา เมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือใบหน้าของหลงไถ่ไม่ได้แต่งต่างจากน่านเลยแม้แต่นิดเดียว

“อ๊ากกกกกกกกก! เอามันออกไป” ไม่นานหลงไถ่ก็ได้เหวี่ยงงูไปด้านหลังแต่เผอิญว่าจุดที่หลงไถ่โยนงูไปนั้นเป็นจุดที่น่านนั่งอยู่หลังจากที่ตกลงมาจากต้นไม้ น่านที่เห็นว่างูลอยกลับมายังที่ตนเองนั่งอยู่ก็ได้ร้องเสียงดังลั่นไม่ต่างจากหลงไถ่

“ย๊ากกกกกกกกก!…งู…งู…เอามันออกปายยยยยย” น่านที่ยังคงตกใจก็ได้กำงูไว้ในมือวิ่งไปทางด้านหลงไถ่ทั้งคู่ได้แต่ส่งเสียงร้องดังสลับกันไปมาจนลูกน้องของหลงไถ่และอี้เทียนที่ยืนมองอยู่ได้แต่กลั้นขำอย่างหน้าดำหน้าแดง น่านเมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นยังกำงูไว้ในมือก็ได้โยนไปทางหลงไถ่ หลงไถ่ที่เห็นเช่นนั้นก็ได้ปัดงูทิ้ง อี้เทียนที่นึกสนุกก็ได้ไปจับงูแล้วโยนใส่ทั้งสองคน เมื่อเป็นเช่นนั้นทั้งหลงไถ่และน่านก็ได้กระโดดเข้าหากอดกันจนแน่นด้วยความที่กลัวงูขึ้นสมอง เมื่อทั้งคู่ได้สติก็รีบผละออกจากกันพร้อมทั้งหันหน้าหนีไปคนละทาง แต่โล่งใจได้ไม่นานเมื่ออี้เทียนร้องตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

“เฮ้ย!…งู” ไม่รอช้าเมื่อได้ยินคำว่างูอีกครั้งทั้งน่านและหลงไถ่ก็โผเข้ากอดอย่างอัตโนมัติ

“ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…โอ๊ย!…ข้าปวดท้องไปหมดแล้ว” เจียวถูที่เห็นทั้งคู่กอดกันจนแทบไม่มีที่ว่างให้แทรก ก็ได้แต่ยืนเอามือกุมท้องหัวเราะออกมาอย่างไม่รักษากิริยามาดคุณชายอีกต่อไป

“นี่หลี่จิ้งเจ้าก็กลัวงูเช่นกันรึ?” หลงไถ่ที่สติสตางค์ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยก็ได้เอ่ยถามหลี่จิ้งออกมาเบาๆ

“แล้วเจ้าเห็นว่าข้ากลัวหรือไม่ล่ะ…ถามอะไรไม่คิดนะเจ้าน่ะ”

“อ้าว…ข้าแค่ถามเจ้าดีๆ นะเจ้าขอทานตัวเหม็น” หลงไถ่เมื่อได้สติเต็มร้อยก็พ่นวาจาไม่น่าฟังออกมาเช่นเดิม

“ข้าชื่อหลี่จิ้ง…ไม่ใช่ชื่อขอทานตัวเหม็นเจ้าบื้อ” น่านที่ไม่อยากให้ความแตกจึงได้แค่ตามน้ำไปก่อนทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ยังไม่กระจ่าง

“ข้าก็ไม่ได้ชื่อเจ้าบื้อ…เจ้าขอทานตัวเหม็น”

“อ้าว…พูดงี้ก็สวยสิพี่อยากมีเรื่องนักใช่มั้ย” ด้วยความลืมตัวน่านจึงได้พูดภาษาไทยออกมาพร้อมกับทำท่าทางถลกแขนเสื้อ เจียวถูที่ได้ยินก็งุนงงและสงสัยไม่น้อยที่หลี่จิ้งนั้นพูดภาษาแปลกประหลาดออกมา

“เจ้าพูดภาษาอะไรของเจ้ากันหลี่จิ้งเหตุใดข้าถึงไม่เคยได้ยิน” ‘ถึงเขาจะอยู่มานานแล้วก็เถอะ’ อี้เทียนจึงเดินเข้ามาใกล้ๆ หลี่จิ้งมองสำรวจไปมา ใบหน้านั้นงดงาม รูปร่างบอบบางดั่งเช่นสตรี หากบอกว่าหลี่จิ้งผู้นี้เป็นสตรีก็ย่อมเชื่อได้อย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ

“นั่นสิเจ้าขอทานตัวเหม็นช่างแปลกประหลาดนัก” หลงไถ่ใครสงสัยไม่ต่างจากอี้เทียน

“อะ…เอ่อ…ข้าว่าพวกเจ้าหูคงไม่ดีแล้วกระมังถึงได้ฟังผิดเพี้ยนไปเช่นนี้” จึงได้หาทางหนีทีไล่ทันที ขอเอามุกเก่ามาใช้ก่อนก็แล้วกันนะ

“เฮ้ย…ดูนั่นสิตัวอะไรน่ะ” พูดจบน่านก็ได้แผ่นแนบออกไปอย่างรวดเร็ว กว่าที่ทั้งสองจะรู้ตัวน่านก็ได้วิ่งหายออกไปเสียแล้ว