จ้าหน้าที่เมื่อได้ยินก็รีบพูดขึ้นมาว่า

            “แนะนำ ซามูเอลไปนี้จะดีเหรอท่านลุง”

            “ก็คงจะมีแต่มันเท่านั้นล่ะที่น่าจะบ้าพอรับงานแบบนี้” ภารโรงตอบเสียงเรียบ

มิก้าพาเด็ก ๆ มาที่ร้านบ่อฮุ้น ร้านนี้สร้างด้วยไม้ ตบแต่งแบบชาวเทียนมีกลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูก เด็กสองคนท้องร้องขึ้นมาทันที เงินที่มิก้ามีวันนี้ก็คงจะซื้อได้แค่บะหมี่น้ำชามเดียวเท่านั้น เธอเลยพาเด็ก ๆ เข้าไป ชายวัย 60เศษ ร่างสูงผอม ผมเริ่มขาว ไว้ผมหางเปีย ไว้หนวด เดินเข้ามาหาเขามาทั้งสามคน

“สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนจะสั่งอาหารเลยมั้ยครับ” เขาถาม มิก้าเลยพูดว่า

“ขอบะหมี่น้ำชามหนึ่ง” เถ้าแก่มองเด็กทั้งสองแล้วพยักหน้า

“ข้ามีเงินสั่งแค่นี้นะ แบ่ง ๆ กันกินก็แล้วกัน เดี๋ยวตอนเดินทางข้าจะล่าอะไรให้พวกเจ้ากินนะ” มิก้าพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขัดกับรูปร่างกำยำแบบนี้

“ไม่เป็นหรอกครับ ที่หมู่บ้านข้าก็ไม่ค่อยมีอาหารเท่าไหร่ให้ตากินเถอะ ข้าทนได้” จางพูดแม้ว่าจริง ๆ ท้องจะหิวก็ตาม

            เถ้าแก่เดินมาพร้อม บะหมี่ชามใหญ่พิเศษ ใส่เครื่องเต็มที่ เด็ก ๆ ดีใจมาก รีบกินทันที มิก้าหันไปจะถามแต่เถ้าแก่บอกว่า

            “นี่ก็ชามเดียว ให้เด็ก ๆ กินเถอะเจ้าก็กินด้วยสิ กองทัพเดินด้วยท้องนะ”

            มิก้าเลยร่วมกินด้วย หลังกินอิ่ม เด็ก ๆ ชมไม่ขาดปาก สักพักมิก้าเลยพูดธุระขึ้นมา

“คือลุงภารโรงแนะนำให้เรามานี่ มาหาคนชื่อ ซามูเอล”

เถ้าแก่ขมวดคิ้วย่อ แล้วถามว่า

            “มีอะไรหรือเปล่าถึงอยากพบเขา”

            “คือ หมู่บ้านของเราโดนโจรโจมตี พวกเราเลยอยากขอให้ช่วย” จางรีบพูด เถ้าแก่พยักหน้า และตะโกนเสียงดัง

            “เฮ้ย ! อาแซม มีคนอยากพบรีบลงมาเร็ว ๆ”

“รู้แล้วน่า” น้ำเสียงเบื่อ ๆ ตอบกลับมา เด็ก ๆ ลุ้นว่าคนที่ลงมาจะเป็นคนแบบไหนกันแน่ เมื่อเห็นเขาชัด ๆ มิก้าตะลึงร้องออกมาว่า

“เคราโอดิน ! นี่ต้องล้อกันเล่นแน่ ๆ”

ชายร่างสูงร่างโปร่ง รูปร่างสมส่วน เขาสวมชุดสีดำ ปิดหน้าไว้ด้วยหน้ากากแบบไอ้โม่ง เห็นเพียงดวงตาสีฟ้า และสันจมูกที่ค่อนข้างโด่งและผิวค่อนข้างขาว เท่านั้น ที่หลังมีเคียวติดโซ่สะพายอยู่ คนที่แต่งกายแบบนี้ ใช้อาวุธแบบนี้ มีประเภทเดียวเท่านั้น คือ นินจา ! ซึ่งอาชีพคลาสนี้จัดว่าสังคมรังเกียจขั้นรุนแรง เพราะว่า ทุกคนโทษว่านินจาเป็นคนเปิดประตูมิติให้เหล่าปีศาจเข้ามา แม้จะมีการพิสูทธิ์หลายครั้งแล้วว่าไม่ใช่ มันเป็นแค่จังหวะเดียวกันเท่านั้น แต่ผู้คนก็ยังตั้งข้อรังเกียจไม่เลิก อีกข้อนินจาถูกมองว่าพวกหน้าเงินมักรับงานไม่เลือก ไม่ว่าจะฆ่าคน ฆ่าปีศาจ ไม่เลือกวิธีการขอให้งานเสร็จก็พอ แถมค่าจ้างจะแพงชนิดเรียกได้ว่าปล้นกันดีกว่า

“มีอะไร เถ้าแก่” ซามูเอลพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนซะมากกว่า

“พวกนี้คงอยากจ้างงานแกล่ะมั้ง คุยกับเขาดี ๆ นะ” เถ้าแก่บอกกับเขา

“เอาจริงดิ”ซามูเอลพูด ยังไม่ทันทีจะได้ถามอะไร มิก้ารีบบอกว่า

           “ไปเถอะ หมดธุระแล้ว”

           “แต่เรายังไม่คุยกับเขาเลยนะคะ” ตาพูดเธอไม่เข้าใจว่า ทำไมมิก้าต้องหัวเสียขนาดนี้ด้วย

            “อย่าไปคุยกับไอ้พวกนี้เลย เสียเวลา” มิก้าพูด

            “ให้เด็ก ตัดสินใจดีกว่านะ แม่ผมแดง เจ้าไม่ใช่คนที่จ้างงานนี่” ซามูเอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จางเลยรีบบอกว่า

            “ให้ข้าคุยกับเขาเถอะครับ”

มิก้าจนแต้มเลยต้องปล่อยเด็ก ๆ คุยกับซามูเอล