“อย่ามายุ่งนะเว้ย !” โดโนแวนตะโกนขู่ แม้ใจจะหวั่น ๆ เพราะเขาดูออกเลยว่านางเป็นนักผจญภัย    แน่ ๆ แต่มาคิดอีกทีเขามีลูกน้องตั้งสามคนนะ จะกลัวทำไม

       “ปล่อยเด็กซะ ! อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ” หญิงสาวผมแดงพูด

     “เฮ้ย ! อีนี่พูดไม่รู้เรื่องเว้ย สั่งสอนมันหน่อยเว้ย !” โดโนแวนสั่ง พวกนักเลงสามคนเดินมาหานางพร้อมกับกระบองเหล็ก นางมองไปที่ขวานแล้วพูดว่า

     “คงไม่ต้องใช้หรอก” พูดจบนางก็เดินเขาไปโดยไม่ได้หวาดกลัวเลย วิ่งพุ่งไปกางแขนทั้งสองข้างกระแทกลูกน้องโดโนแวนลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว พวกมันเลือดกบปากและรีบลุกขึ้นมาเหวี่ยงกระบองมาแต่สาวผมแดงหลบได้ และจับแขนของมัน เสียงกระดูกหักพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แขนของมันหักไปแล้ว

       อีกคนกำลังจะเล่นงานเธอ แต่ถูกเธอจับร่างอีกฝ่ายและทุ่มข้ามหัวไปกระแทกพื้นอย่างแรงจนมันสลบ  แต่ยังมีอีกคนหนึ่งกำลังจะเล่นงานเธอจากด้านหลัง มีหินก้อนหนึ่งลอยโดนมันเข้าที่ดั้งจมูกทำให้เลือดไหลอาบหน้ามัน สาวผมแดงชกมันซ้ำทำให้สลบไป  โดโนแวนหน้าซีดเผือดเขารีบวิ่งหนีไปดื้อ ๆ เพราะไม่กล้าสู้กับเธอ

       “ให้ตายสิ! นี่มันยังเป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย” เธอตัดเชือกให้เหล่าเด็ก ๆ และบอกให้ รีบหนีไป จางกับตาเดินมาหาเธอ

       “เอ๊า!รีบไปสิ เดี๋ยวเกิดมันกลับมาอีกจะแย่เอานะ”

        “พี่สาวไปช่วยหมู่บ้านของข้า ด้วยเถอะคะ” ตาพูดด้วยความหวังการที่เธอยอมมาช่วยนี่ล่ะคือความหวังที่แท้จริง หญิงสาวมองเด็กหญิงแล้วถามว่า

         “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

        “พวกเราถูกโจรป่าปล้น พวกมันจะกลับมาอีก พวกเราจะตายกันหมด” จางพูด หญิงสาวนิ่งคิดสักพักแล้วถามว่า

         “พวกเจ้าชื่ออะไร”

         “ข้าชื่อ จาง นี่น้องสาวข้าชื่อ ตา”

        “โอเค! ข้าชื่อมิก้า จะรับงานนี้ แต่ขอข้าไปรับเงินจากงานที่ผ่านมาก่อนะ” เด็ก ๆ ดีใจมาก มิก้ามองไปที่หินก้อนหนึ่ง เธอรู้สึกแปลกใจว่าใครเป็นปามากันแน่ จะบอกว่าเด็ก ๆ แต่แรงที่ปะทะกับหน้าของเจ้านักเลงนี่แข็งแรงกว่าเด็กแน่ ๆ

      มิก้าเข้าไปรับเงินรางวัล โดยวางมือไว้แผ่นศิลา งานของเธอคือ การฆ่าหนูยักษ์  ซึ่งก็ไม่ได้เงินมากมายเพราะมันเป็นแค่งานง่าย ๆ

       “อะไรกันนี่ฆ่าหนูยักษ์ได้ มาแค่นี้เหรอเหรอ”

        “อย่าบ่นเจ้ายังใหม่ได้แค่นี้ก็พอแล้ว อีกอย่างเจ้าไม่เอาซากมันมาด้วยล่ะ จะได้ขายเอาเงินเพิ่มได้” เจ้าหน้าที่บอก มิก้าเดินเซ็ง ๆ ออกไปพร้อมกับเด็ก ๆ เธอสวนกับภารโรงแก่ ๆ คนหนึ่ง เขาถามว่า

       “นี่เจ้ารับงานของพวกเด็ก ๆ นี้เหรอ”

       “ก็ใช่น่ะสิ! เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยได้ไงกันเล่า!” มิก้าตอบ นักผขญภัยหลายคนได้ฟังแล้วก็ไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่อยากมีเรื่อง

          “ไปคนเดียวมันอันตราย เอางี้ เจ้าไปที่ร้านบ่อฮุ้นนะ ไปถามหาคนที่ ซามูเอล เขาคงจะชาวเจ้าได้”

มิก้าพยักหน้า