หลิงจื่อมองไปข้างหลังเขา เธอโล่งใจเมื่อไม่เห็นตำรวจที่เคยเห็นหน้าเธอมาด้วย

“กัปตันเยว่ เข้ามานั่งก่อนสิครับ” หลิงเจิ้นเซิงชี้ไปที่ที่นั่งว่างข้างๆ เขาและยิ้มน้อยๆ

เย่ฉานพยักหน้าและกวาดมองคนที่อยู่ภายในห้อง เขาเดินเข้าไปและปิดประตู

“ผมได้ยินมาว่ากัปตันเยว่ไปจับกุมใครบางคนเมื่อคืนนี้ระหว่างงานรื่นเริง?” หลิงเจิ้นเซิงเทไวน์หนึ่งแก้วให้เยว่ฉานและพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “และก็ยังจับไม่ได้”

“ฮ่ะๆ” เยว่ฉานยิ้มแห้งๆ “ครับ ยังจับไม่ได้”

“ผมได้ยินมาว่าเขาเป็นคนสังหารท่านประธานาธิบดี?”

“ใช่ครับ”

หลิงเจิ้นเซิงไม่พูดอะไร เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบ จากนั้นก็ลงมือกินข้าวต่อ

“สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นฝีมือของพวกเวน่อม” เยว่ฉานจิบไวน์แล้วหัวเราะเบาๆ “ผมก็เพิ่งรู้ว่าเวน่อมมีพันธมิตรด้วย”

หลิงเจิ้นเซิงประหลาดใจ “หืม เวน่อมมีพันธมิตร?”

ถ้าหากผู้เย้ยฟ้าท้าดินผู้นั้นมีพันธมิตรจริงๆ มันจะยากขึ้นไปอีกสำหรับพวกเขาที่จะติดตามจับกุม

“ครับ มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งช่วยเขาเมื่อวานนี้ แต่ว่าเด็กคนนั้นก็หายตัวไปพร้อมกับเขา เราตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั้งหมดแล้ว แต่ไม่พบร่องรอยของเด็กคนนั้นเลย เราสามารถสืบหาเวน่อมได้จากเขาเท่านั้น ดังนั้นทางเราจึงต้องการขอความช่วยเหลือจากท่านผู้ว่าครับ”

เขาเหลือบมองเด็กหนุ่มสองสามคนที่อยู่ตรงข้ามเขา สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่หลิงจื่อสักครู่แล้วเขาก็เบนสายตาออก

“พูดมาเถอะ ยังไงเราก็คนคุ้นเคยกัน”

“ผมอยากให้ท่านช่วยเราให้ได้ใช้อำนาจได้อย่างเต็มที่ สามารถตรวจสอบเด็กหนุ่มในเมืองนี้ทุกคน”

เครือข่ายของประเทศนี้ได้ปกปิดข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับเยาวชนเอาไว้

เป็นการป้องกันการกระทำที่ผิดกฎหมายและเป็นอันตรายต่ออนาคตของประเทศ

นอกจากบุคลากรเฉพาะทางแล้ว หลายคนไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้อำนาจที่เกินจำเป็น

ตัวอย่างเช่นหลิงเจิ้นเซิง เขาได้รับสิทธิพิเศษนี้

"โอ้?" หลิงเจิ้นเซิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้ม “พูดน่ะมันง่าย”

“เสี่ยวจื่อ พี่จำได้ว่ากลุ่มวัยรุ่นที่ไปงานคาร์นิวัล ในนั้นมีเพื่อนร่วมชั้นของนายด้วยหรือเปล่า? มีเยาวชนเพียงไม่กี่คนที่ไปงานคาร์นิวัล ดังนั้นจึงตรวจสอบได้ง่ายมาก” หลิงเซิงมองหลิงจื่อพร้อมกับฉีกยิ้ม “ถือว่าช่วยพี่เยว่เถอะ พาเพื่อนร่วมชั้นของนายไปหาเขา ไม่แน่ว่าเพื่อนๆ ของนายอาจตกเป็นเครื่องมือของคนเลวโดยไม่รู้ตัว”

“เมื่อวานลูกก็ไปงานคาร์นิวัลกับเพื่อนร่วมชั้นของลูกงั้นรึ?!” หลิงเจิ้นเซิงโมโห “ทำไมลูกถึงไปสถานที่แบบนั้น?!”

ใบหน้าของเขาขาวสลับแดง เขารู้จักสถานที่แบบนั้น เป็นพื้นที่ที่มีแต่พวกวิปริตผิดเพศ ถ้าเด็กอย่างลูกชายเขาไปที่นั่น อาจจะถูกรังแกเอาได้!

“พี่ใหญ่บอกว่าจะพาผมไปที่นั่น ใครจะรู้ว่าเขาวิ่งหนีไปหลังจากไปได้ครึ่งทาง? เพื่อนร่วมชั้นทุกคนรู้จักพี่ใหญ่ พ่อสามารถถามพวกเขาได้ ใช่ว่าตอนแรกผมอยากไปซะหน่อย” หลิงจื่อมองไปที่ใบหน้าที่โกรธขึ้งของบิดา ดวงตาของเธอเป็นประกายและยักไหล่อย่างไม่สนใจ เธอโยนความผิดทั้งหมดไปที่หลิงเซิง

เจ้าหลอกข้าน่ะช่างมันเถอะ ข้าจะดูสิว่าใครจะโหดกว่ากัน

“หลิงจื่อ อย่าโกหก! พี่ไม่ได้บอกให้นายไป นายอยากไปเองต่างหาก”

 “พ่อครับ ผมเพิ่งมาอยู่เมืองนี้ได้ไม่นาน ผมจะไปรู้จักสถานที่แบบนั้นได้ยังไง”

“หลิงจื่อ ไม่ใช่ว่านายชอบผู้ชายหรอกหรือ?”

“พอได้แล้ว! หุบปาก!” หลิงเจิ้นเซิงตบโต๊ะเสียงดัง ‘ปัง’ ขายหน้าแล้ว! มีคนนอกนั่งอยู่ด้วย แต่ไอ้เด็กพวกนี้ก็พูดจาปากไม่มีหูรูด!

หลิงเจิ้นเซิงสะกดกลั้นอารมณ์และมองไปที่เยว่ฉาน “กัปตันเยว่ ผมให้อำนาจคุณเต็มที่ คุณกลับไปทำงานเถอะ”

“ครับ” เยว่ฉานรับคำ จากนั้นเหลือบมองหลิงจื่อแวบหนึ่ง มุมปากของเขายกขึ้น และจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป