“หลิงเซิง! คุกเข่า!” หลิงเจิ้นเซิงโมโหจัดขณะที่จ้องไปยังลูกชายคนโต

“เจิ้นเซิง ค่อยๆ พูดจา...”

“ค่อยๆ พูดจา? หลิงจื่อยังเป็นแค่เด็ก เขาจะไปสถานที่แบบนั้นด้วยตัวเองได้ยังไง? นี่คือสิ่งที่พี่ชายคนโตทำกับน้องตัวเองอย่างนั้นเรอะ?!”

“พ่อครับ ไม่ใช่ความผิดผมสักหน่อย หลิงจื่อเป็นคนอยากไปเอง!” หลิงเซิงไม่ยอมคุกเข่า เขามองหลิงจื่อด้วยสายตาเจ็บแค้นและเชิดหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น

“หลิงจื่อ บอกพ่อมาให้หมด!”

หลิงจื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและหัวเราะคิกคัก “ผมจะไปที่นั่นทำไม? ผมเข้าไปไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ พี่ใหญ่เป็นคนพาผมเข้าไป นั่นแหละผมถึงเข้าไปได้”

“หลิงจื่อ! แก…” หลิงเซิงโกรธจนเกือบตาย เขารู้สึกว่ากรามของเขาเริ่มเจ็บอีกครั้ง

“หลิงเซิง คุกเข่าลง!” หลิงเจิ้นเซิงคำรามอีกครั้ง “น้องชายของลูกอายุแค่สิบห้าปี ถ้าพาเขาไปที่นั่นแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขา พ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”

ริมฝีปากของหลิงจื่อยกโค้งเมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิงเจิ้นเซิงใส่ใจเฉพาะชื่อเสียงของตัวเองเท่านั้น

 เฮอะๆ...

เธอหัวเราะและมองไปที่พ่อและลูกชายด้วยสายตาสมเพช

“อีกอย่าง ลูกจงใจพูดต่อหน้าเยว่ฉานว่าน้องชายของลูกไปปรากฏตัวที่นั่น ลูกกำลังวางแผนอะไรอยู่? อยากให้เขาเห็นพ่อเป็นตัวตลกนักเหรอ!”

“เจิ้นเซิง หลิงเซิงยังเด็กอยู่นะ ลูกจะรู้ได้อย่างไร? ลูกเพิ่งได้ยินจากกัปตันเยว่ว่ามีวัยรุ่นไปที่นั่น ลูกก็เลยพูดออกมา ทำไมคุณต้องโมโหมากขนาดนั้นด้วย?”

“ทำไมงั้นเหรอ? คุณรู้ไหมว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหลิงจื่อในสถานที่แบบนั้น ผมอาจรักษาตำแหน่งของผมไว้ไม่ได้!”

“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” มู่เสวี่ยหลิงอดใจหายวาบไม่ได้

“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยล่ะ! ผู้หญิงอย่างคุณจะไปรู้อะไร ถ้าเรื่องหลิงเซิงพูดกลายเป็นเรื่องจริงจังขึ้นมาและเยว่ฉานบอกกับท่านประธานาธิบดีว่าผมปล่อยให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะไปที่สถานที่แบบนั้น ครอบครัวของเราจบสิ้นแน่!” หลิงเจิ้นเซิงไม่ได้พยายามทำให้เธอกลัว สิ่งที่เขาพูดคือความจริง

เขาทำงานให้กับจักรพรรดิและคอของเขาถูกผูกไว้กับเข็มขัดของจักรพรรดิ หากเขาไม่ระวัง หายนะย่อมมาเยือน

ตำแหน่งของเขาต้องไม่มีอะไรผิดพลาด

มู่เสวี่ยหลิงมองลูกชายอย่างไม่พอใจ “เซิงเอ๋อ บอกแม่มาทีว่าความจริงคืออะไร? ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ขอโทษน้องชายของลูกกับพ่อของลูกซะ”

“ผม…” หลิงเซิงเหลือบมองหลิงจื่อ จากนั้นมองไปที่พ่อของเขา เขากัดริมฝีปากและพูดว่า “เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ เพื่อนร่วมชั้นของผมบอกว่าน้องของเขาจะจัดงานรียูเนี่ยน และขอให้เสี่ยวจื่อไปกับพวกเขาด้วย น้องชายของเพื่อนผมอยู่ชั้นเดียวกับเสี่ยวจื่อ ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะไปสถานที่แบบนั้น? จากนั้นผมก็พาน้องเข้าไป ผมรู้สึกไม่ชอบใจเลยออกมา แต่น้องไม่ออกมาด้วย เพื่อนร่วมชั้นของเขาบอกให้เขารออยู่ก่อน...”

(การเรียกคนที่อายุน้อยกว่าจะใช้เสี่ยวขึ้นต้นและตามด้วยชื่อค่ะ ใช้ได้ทั้งหญิงและชาย ใช้เรียกคนที่สนิทสนมหรือญาติพี่น้อง)

“หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมได้ยินมาว่าพ่อกำลังจะไปงานเลี้ยงของคุณปู่ ผมจึงรีบกลับบ้านทันที ผมรอน้องอยู่ที่นั่นทั้งคืนไม่ได้ ผมแค่อยากจะช่วยกัปตันเยว่จริงๆ นะครับ ผมไม่ได้หมายถึงอย่างอื่นเลยจริงๆ!”

เขาพูดจริงครึ่งเท็จครึ่ง ความดื้อรั้นบนใบหน้าหายไปแล้ว แทนที่ด้วยความเสียใจ “ผมจะไม่ไปที่นั่นอีกแล้วครับ ผมผิดเอง พี่ขอโทษนายด้วยนะเสี่ยวจื่อ”

“นี่ลูก…” หลิงเจิ้นเซิงโกรธจนนิ้วสั่น

หลิงจื่อยังคงยิ้มอย่างแผ่วเบา แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการให้อภัย

“กลับไปคัดลอกค่านิยมหลักของลัทธิสังคมนิยมร้อยครั้ง!” หลิงเจิ้นเซิงทำได้เพียงพูดคำเหล่านั้นด้วยความโกรธ “หลิงจื่อ ลูกต้องตั้งใจอ่านหนังสือ ถ้าเข้าโรงเรียนมัธยมอันดับ 1 ไม่ได้ก็ออกไปจากตระกูลหลิง!”