“พ่อครับ บอกความจริงกับผม พ่อยังมีใจให้แม่ผมอยู่รึเปล่า!” หลิงจื่อถามเขาด้วยท่าทาง 'เศร้า' เล็กน้อย ใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอมีความมุ่งมั่นอยู่เต็มเปี่ยม

ใบหน้าเคร่งขรึมของหลิงเจิ้นเซิงอ่อนลงเมื่อเขาเห็นการแสดงออกถึงคำถามของเด็ก “แม่ของลูกกับพ่อเป็นอดีตไปแล้ว ลูกคือลูกของพ่อ เรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ พ่อจะปฏิบัติต่อลูกอย่างดี ส่วนแม่ของลูก พ่อทำได้แค่ทำให้เธอผิดหวัง เธอสมควรได้รับผู้ชายที่ดีกว่านี้”

มุมริมฝีปากของหลิงจื่อยกขึ้น หลิงเจิ้นเซิง ผู้ชายคนนี้นี่มัน...จริงๆ

เขาไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างนอกเมื่อเขาพูดคำเหล่านั้น

ดังนั้นเขาจึงหมายถึงสิ่งที่พูดจริงไ

“พ่อออกไปเถอะ ผมอยากพักแล้ว” ใบหน้าของหลิงจื่อสงบลง เธอแสดงละครอยู่พักหนึ่ง และมันก็น่าขยะแขยงอยู่สักหน่อย

“พักเถอะ ไว้มื้อเย็นค่อยออกไปหาอะไรกิน” หลิงเจิ้นเซิงพูดอย่างอ่อนโยนและเดินไปที่ประตู

“ท่านลอร์ดจื่อ! คนข้างนอกไปแล้วขอรับ” ขณะที่ถังหยวนพูดจบ หลิงเจิ้นเซิงก็เดินออกจากประตูห้องนอนของเธอไป

“เสี่ยวอิง ลูกจะมาหาพี่ชายของลูกหรือ? พี่เขาพักผ่อนอยู่ อย่าไปรบกวนพี่ชายของลูกเลย”

“ค่ะ”

“…”

ริมฝีปากของหลิงจื่อม้วนขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่คนข้างนอกพูด อันที่จริง คำพูดเหล่านี้ไม่ได้น่ากลัวสำหรับมู่เสวี่ยหลิง แต่หลิงอิงนั้นไม่แน่

เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นผู้ใหญ่อย่างแม่ของหล่อน เธอชอบที่จะใส่ทุกอย่างไว้บนปากของเธอ และคนอย่างเธอก็เป็นคนที่ตกหลุมพรางได้ง่ายที่สุด

“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านมีแผนหรือขอรับ?” ถังหยวนเปลี่ยนเป็นร่างที่แท้จริงของมัน และกระโดดขึ้นไปบนเตียงของหลิงจื่อ แล้วกระโดดขึ้น กระโดดลง

"ใช่" หลิงจื่อเอนหลังพิงหมอน ใบหน้าของเธอมืดลง

“แผนอะไรหรือขอรับ? บอกถังหยวนได้หรือไม่?” มันกระโดดขึ้นไปบนหน้าอกของเธอ กระโดดขึ้นและกระโดดลง

“นอนก่อน แล้วตื่นมากินข้าว แล้วก็… เผาให้หมด” เธอชี้ไปที่กองหนังสือ ปวดหัวเมื่อเห็นพวกมัน…

เธอเกลียดการเรียนที่สุด และเกลียดโรงเรียนมากยิ่งกว่า เพราะโรงเรียนลำบากลำบนเกินไป

“ท่านลอดร์ดจื่อ ท่านอายุเพียงสิบห้า… ข้าพบสิ่งที่น่าสลดใจมาก”

มันกระโดดลงจากร่างของเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

"หืม?" ถังหยวนไม่รู้ว่ามันเป็นถั่วลิสง งา หรือน้ำตาลทรายแดงในหัวของมัน มันช่างวุ่นวายอยู่เสมอ เห็นได้ชัดว่าพูดถึงเรื่องอื่น แต่สามารถข้ามไปยังหัวข้ออื่นได้ ทำให้ผู้คนงุนงงยิ่งนัก

มันกระโดดกลับเข้าไปในตุ้มหูเพชรสีดำก่อนที่มันจะกล้าพูดว่า “ท่านลอร์ดจื่อ ในชาติก่อนของท่าน ตอนที่อายุยี่สิบห้าปี ท่านมีหน้าอกแบนราบ ตอนนี้ท่านอายุสิบห้าปีแล้ว แต่ก็ยังมีหน้าอกที่แบนราบ…ดูสิ มันเหมือนสนามบินเลย”

“ถังหยวน ทำไมเจ้าไม่ออกมาและเราจะได้คุยกันดีๆ” เธอสัมผัสต่างหูสีดำ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก “ออกมา ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ ข้าจะต้มน้ำให้เดือดร้อยองศาแล้วปล่อยให้เจ้าแช่น้ำ! ดีไหม?”

“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านไม่ชอบฟังความจริงหรือ?” มันพูดเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่พูดความจริงอีกต่อไป ท่านลอร์ดจื่อ อันที่จริงหน้าอกของท่านอยู่ที่สามจากด้านล่างของตัวอักษร 26 ตัว”

“ถังหยวน ออกมา! ออกมา! ออกมา! มาคุยกันดีๆ” เธอถูต่างหาก แต่เจ้าก้อนกลมข้างในไม่ยอมออกมาเลย ถังหยวนขี้ขลาด แต่ปากดี กล้าพูดแต่ไม่กล้ายอมออกมา

หลิงจื่อหัวเราะด้วยความโกรธ แม้ว่าเธอจะมีหน้าอกแบนราบ แต่เธอก็อายุแค่สิบห้าปีเท่านั้นนะ แค่สิบห้าเอง จะเอาอะไรนักหนา!

ไว้เธออายุยี่สิบห้าปีอีกครั้ง เธอคงไม่มีหน้าอกแบนราบเหมือนในชีวิตก่อนอย่างแน่นอน

เธอต้องการที่จะกลายเป็นทะเลปั่นป่วน ไม่ใช่สนามบินแบนราบ!

“ท่านลอร์ดจื่อ ข้าง่วงมาก ไปนอนกันเถอะ ถังหยวนหลับไปแล้ว”

“เจ้าขี้ขลาดถังหยวน!” มุมปากของหลิงจื่อยกขึ้นยิ้ม เธออารมณ์ดีขึ้นมากหลังจากจัดฉากเมื่อครู่