“จับมัน!” พวกมันทั้งสองพุ่งเข้าหาหลิงจื่อด้วยร่างอ้วนๆ

ก่อนที่พวกมันจะถึงตัวเธอ หลิงจื่อก็ขยับตัวมาอยู่ตรงหน้าพวกมันเรียบร้อยแล้ว หลังจากคลี่ยิ้มจางๆ พวกมันทั้งสองก็ถูกทำให้ปิดตาสนิทไม่สามารถลืมขึ้นมาได้อีกตลอดไป

หากพวกมันยังมีสติรับรู้อยู่ พวกมันคงคาดไม่ถึงว่าต้องมาจบชีวิตลงเพราะภารกิจเล็กๆเช่นนี้

“อั่ก”

หลิงจื่อไม่อาจทนฝืนได้อีกต่อไปจึงกระอักเลือดออกมา ปากของเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน คลื่นอารมณ์พรั่งพรูผ่านเข้ามาในความคิดของเธอทันที เธอล้มตัวลงไปนอนบนเตียงและเบิกตากว้างจ้องไปยังโคมไฟระย้าที่อยู่เหนือศีรษะ

ผ่านไปสักพักเธอก็จับความคิดของตัวเองได้และถามตัวเองด้วยความสับสน

“ถังหยวน สถานที่นี้คืออะไร?”

“ท่านลอร์ดจื่อ นี่คือโลกสมัยใหม่ในมิติคู่ขนานขอรับ ณ เวลานี้คือปี XXXX เดือน X วันที่ X เวลา 22.30” เสียงเล็กๆดังขึ้นข้างหูของเธอ มันดังออกมาจากตุ้มหูเพชรสีดำที่อยู่บนติ่งหูของเธอ

เธอยังคงจ้องเพดานอย่างเงียบๆและพยายามรวบรวมสติของตัวเองที่กำลังสับสนยุ่งเหยิงอยู่ตอนนี้ เธอเป็นหัวหน้าของเหล่าพ่อมดแม่มดเมียวเจี่ยงในประเทศซินหยู ซึ่งเธอเองก็ปลอมตัวเป็นผู้ชายเช่นเดียวกับตอนนี้

ประชาชนส่วนมากคิดว่าเหล่าเมียวเจี่ยงถูกทำลายย่อยยับไปแล้ว แต่พวกเขารู้หรือไม่ว่ามีโลกอื่นอยู่อีก หรือไม่ใส่ใจเรื่องราวใดๆเลย

“ท่านลอร์ดจื่อ พวกเราจะกลับไปหรือไม่ขอรับ? เมียวเจี่ยงล้มสลายแล้ว…” น้ำเสียงของถังหยวนเศร้าสลด

“ข้าเข้าใจ” หลิงจื่อปิดเปลือกตาลง เธอเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกันเพราะสมาคมเมียวเจี่ยงเป็นผู้คิดค้นและพัฒนาตัวหนอน ‘กู่’ ที่แข็งกล้า แต่กลับถูกทำลายด้วยน้ำมือของตระกูลที่รักสันโดษเพียงไม่กี่ตระกูล

เธอเป็นแม่มดที่เหลือรอดเพียงคนเดียวและถังหยวนก็เป็นตัวหนอนกู่ที่เหลือรอดเพียงตัวเดียวเช่นเดียวกัน

“ถังหยวน ขอบใจมาก”

“ท่านลอร์ดจื่อ การปกป้องท่านเป็นหน้าที่อันยิ่งใหญ่และมีเกียรติสำหรับกู่อย่างพวกเรา!”

“ไปพักเถอะ ข้าขอจัดการความคิดที่วุ่นวายนี้ก่อนสักพัก”

“ท่านลอร์ดจื่อ ความสามารถของถังหยวนนั้นมีจำกัด กระผมถึงไม่สามารถนำดวงจิตของท่านเข้าสู่ร่างที่ดีกว่านี้ได้ ร่างกายของท่านยามนี้กำลังถูกทำลายอย่างช้าๆ และอาจจะอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน ดังนั้นท่านจำเป็นต้องหาทางฟื้นฟูถังหยวนโดยเร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นท่านก็อาจถึงจุดจบได้”

“เข้าใจแล้ว ตอนนี้เจ้ารีบไปพักซะ!” เธอเอ่ยขัดขึ้น เสียงของถังหยวนฟังดูอ่อนแรงและเธอก็เริ่มกังวลนิดหน่อย ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้มีเพียงเธอและถังหยวนที่เหลือรอด

ถึงแม้เธอจะไม่ได้คาดหวังกับร่างที่น่าสังเวชนี้ จริงๆแล้วมันอาจจะอยู่ได้ไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ

สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือทำให้สุขภาพของถังหยวนกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง เธอจะสร้างเมียวเจี่ยงขึ้นมาใหม่ในประเทศนี้ เธอไม่อาจปล่อยให้เมียวเจี่ยงต้องหายสาบสูญไปจากประวัติศาสตร์

แน่นอนว่าเธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อ

“นั่นใครน่ะ?!” ขณะที่เธอกำลังซึมซับความทรงจำจากเจ้าของร่างนี้ จู่ๆก็มีเสียงดังจากประตูห้อง ใครบางคนเปิดประตูเข้ามาและหันกลับไปล็อกประตูที่อยู่ด้านหลัง

เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ในที่สุดหลิงจื่อก็เห็นหน้าของเขาชัดเจน เขาสวมหน้ากากสีเงิน ชุดสูทสีดำและมีปืนพกอยู่ในมือ เขาดูเหมือนเทพเจ้าแห่งความตาย

เขาตัวสูงและมีรังสีอำมหิตชั่วร้าย มุมปากของเขายกโค้งขึ้นยิ้มกระหายเลือด

ดวงตาลึกสองข้างจ้องมองเธออย่างเลือดเย็น ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่ามีดาบน้ำแข็งพุ่งเข้าใส่ตัวเธอ

สายตาของเขากวาดมองชายทั้งสามที่นอนตายอยู่บนพื้น เขายกปืนในมือขึ้นและยิงใส่หลิงจื่อทันที

ปืนที่เขาใช้นั้นมีกระบอกเก็บเสียง ดังนั้นมันจึงไม่ก่อให้เกิดเสียงดัง หลิงจื่อม้วนตัวหลบหนีอย่างไวและตกกระแทกพื้น มือของเธอเจ็บจากแรงกระแทกแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลย

กระสุนปืนสีดำฝังอยู่ในฟูกนอนที่เธอเพิ่งนอนอยู่เมื่อสักครู่ มันตรงกับหัวใจเธอพอดี!

“ถังหยวน ถังหยวน!” หลิงจื่อกรีดร้องในใจแต่ถังหยวนไม่ตอบสนอง เธอรู้ดีว่าเมื่อใดที่เธอบอกให้มันนอนพัก มันจะหลับลึกมาก

เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้แข่งแกร่งเพียงใด แต่ตอนนี้เธอบาดเจ็บ เธอไม่อาจสู้เขาได้

เธอสัมผัสได้ว่าเขาอันตรายเกินไป ไม่เหมือนกับพวกหมูตอนสามตัวนั่นที่ไม่มีอะไรนอกจากผิวหนังที่ห่อหุ้มร่างกายพวกมัน