“หาเขา! หาเขาให้พบเดี๋ยวนี้! ค้นทุกห้อง! ต้องหาเขาให้เจอ! ไม่อย่างนั้นพวกแกก็ตายแทนมันซะ!

“ครับ!”

หลิงจื่อได้ยินเสียงดังจากด้านนอกและพลันเข้าใจว่าผู้ชายที่บุกเข้ามากำลังถูกตามล่า

คราวนี้เขาไม่ได้ใช้ปืนของเขาอีก เขาแปลกใจที่มีคนหลบเทคนิคของเขาได้ เขาคว้าหลิงจื่อขึ้นมาและโยนเธอลงบนเตียง กดปืนลงระหว่างคิ้วของเธอและพูดด้วยเสียงแหบห้าวว่า “ถ้าขยับอีกครั้ง นายตายแน่!”

“ถ้านายขยับ นายก็จะตายเหมือนกัน!” มีดผลไม้ในมือของหลิงจื่อกดลงบนหน้าอกของเขา ความเร็วนั้นเร็วมากจนเขาประหลาดใจขึ้นมาอีกรอบ

“ทีนี้นายก็บาดเจ็บแล้ว” ดวงตาของหลิงจื่อเป็นประกายวาววับเมื่อเธอเห็นเลือดไหลหยดลงบนร่างของเธอ ผู้ชายคนนี้คงทนได้อีกไม่นาน เขากล้าอวดดีต่อหน้าเธอได้อย่างไร ต่อหน้าท่านลอร์ดจื่อผู้นี้? เขาต้องเบื่อชีวิตตัวเองแล้วเป็นแน่!

“พวกเรายังไม่ได้ค้นห้องนี้ครับ!” ในขณะนั้นเสียงของกลุ่มคนก็ดังจากหน้าประตูห้องของหลิงจื่อ ดูเหมือนว่าเป้าหมายต่อไปของพวกเขาคือห้องนี้

“มีใครอยู่ข้างในไหม? เปิดประตู! เจ้าหน้าที่ ตรวจค้นห้องนี้!”

“…”

หลิงจื่อไม่กล้าปล่อยมือ เธอจ้องหน้าเขาเขม็ง “พวกเขาตามหานายแหน่ะ”

“ไม่รู้หรือว่าการฆ่าคนผิดกฏหมาย?” เสียงของเขายังคงทุ้มต่ำ

“หมายความว่าไง?”

“คนที่อยู่บนพื้นนั่นไง นายจะถูกตัดสินจำคุกอย่างน้อยสิบปี” น้ำเสียงของเขาไม่ตื่นตระหนก เขาก็เหมือนกับเธอ จ้องมองซึ่งกันและกัน

“กำลังขู่ข้างั้นรึ?” หลิงจื่อหัวเราะเยาะ “ข้า ลอร์ดจื่อ ไม่เคยถูกใครข่มขู่มาก่อน”

เธอออกแรงอีกนิด ปากแผลของเขาก็เปิดกว้างออกอีก แต่เขายังคงไม่ขยับ มีอารมณ์ขุ่นมัวแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขา “พวกเราช่วยกันได้”

หลิงจื่อเบะปากเบาๆ เอาคืนที่เขายิงเธอเมื่อกี้นี้

“ได้สิ แต่ฉันจะเป็นคนคิดวิธีเอง” มุมปากเธอยกขึ้นยิ้ม “อย่างแรก นายต้องถอดหน้ากากบ้าๆนี้ออกก่อน” เธอไม่ชอบให้ใครมาทำเท่ต่อหน้าเธอ

ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายและรอยยิ้มเย็นเยียบอยู่บนริมฝีปากของเขา

ในที่สุดรปภ. ก็บุกเข้าไปในห้อง เห็นคนสองคนนอนอยู่ด้วยกัน

เมื่อได้ยินเสียงดังจากด้านหลัง ใบหน้าซีดเซียวของหลิงจื่อก็หันไปมองผู้ที่บุกเข้ามา “พวกคุณเป็นใคร?”

“เอ่อ แสดงบัตรประชาชนของคุณด้วยครับ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะลึงไปชั่วขณะ เขามองไปรอบๆห้อง เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติ เขาก็มองทั้งสองคนด้วยความรังเกียจ

แม้ความสัมพันธ์ระหว่างเพศเดียวกันจะถูกกฎหมายในประเทศนี้แล้ว เขาก็ยังรังเกียจเพราะเขาชอบผู้หญิงมากกว่า ไอ้พวกวิปริต!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนที่รออยู่ที่ประตูก็มองไปรอบๆด้วยความรังเกียจ พวกเขาค้นดูในห้องหลายห้อง พบแต่คนพวกนี้ พวกวิปริต พวกเขายังไม่สามารถยอมรับได้

“เอ้านี่...” หลิงจื่อหยิบบัตรประชาชนสองใบออกมาจากใต้หมอนอย่างอ่อนแรง

เมื่อมองไปที่เด็กชายผมสั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ชำเลืองมองชายที่อยู่ใต้ร่างเขา มีชายรูปร่างอ้วนใช้หมอนปิดหน้า จากรูปลักษณ์ของชายร่างอ้วน พวกเขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่พวกเขาตามหา โลกนี้กำลังแย่หรืออย่างไร อนิจจา เหมือนคางคกกินเนื้อหงส์!

“เอาคืนไป!” เจ้าหน้าที่โยนบัตรคืนไปที่เตียง เมื่อเข้าหันหลังออก เขาก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้

หลิงจื่อดูพวกเขาออกไปก่อนที่เธอจะลงจากเตียง

เธอสวมเสื้อผ้าและยังคงปกปิดด้านหน้าเอาไว้ เธอไม่ได้มีนิสัยชอบแสดงออกต่อหน้าผู้ชาย

ทันใดนั้นเธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอมองไปที่ชายแปลกหน้าและไม่อยากยุ่งกับเขา เธอใส่เสื้อผ้าของตัวเองและวางแผนที่จะออกไป