“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้เด็กเปรต! ดูสิว่าครั้งนี้แกจะวิ่งหนีไปที่ไหนได้!”

“ยอมเป็นเด็กดีและมาเป็นของว่างของพวกเราซะดีๆ!”

“ไม่คิดว่าจะมีเนื้อสดๆที่ทั้งหอมและนุ่มนิ่มอย่างแกในไนท์คลับนี้! ฮ่าฮ่า!”

“…”

เมื่อหลิงจื่อลืมตาขึ้น ความคิดของเธอสับสนยุ่งเหยิง เธอถูขมับที่กำลังปวดไปมา ความเจ็บปวดแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอทันที เหงื่อเย็นๆไหลลงมาจากหน้าผาก และหน้าที่ซีดเซียวทำให้เธอดูน่ากลัวกว่าเดิม

ทำไมถึงเจ็บมากขนาดนี้?

“ไอ้หนู ร่างกายของแกมีไว้เพื่อขาย ทำไมยังต้องเล่นตัวอีกเล่า พวกเราจ่ายให้ได้ตามที่แกต้องการ!”

“ใช่ นานแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นสิ่งเล็กๆน่ารักๆอย่างแก ฉันทนไม่ไหวแล้วที่จะจับแกลอกคราบ!”

“…”

เธอมองเห็นชายอ้วนทั้งสามเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างไม่รีบร้อน เธอพิงกำแพงและเอ่ยเสียงเย็นว่า

“ไปซะ!”

หลิงจื่อมองดูสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยสีสันฉูดฉาดบาดตา ดวงตาของเธอพร่ามัว เธออยู่ที่ไหนกันแน่?

เธอยังไม่ตายเหรอ? โอ ต้องใช่แน่ เป็นเพราะถังหยวน

“มาหาพวกเราซะดีๆ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ก่อนที่เธอจะทันขยับตัว ชายตัวใหญ่ก็คว้าเอวและพาดเธอไว้ที่ไหล่ของเขา เขาหัวเราะเสียงดังพลางก้าวขาเดินไปข้างหน้ายังสถานที่อันน่าอภิรมย์

ฉับพลันนั้นเองความคิดของหลิงจื่อก็เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย เธอเข้าใจสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ได้ทันที

ความอัปยศอดสูในอดีตไหลทะลักเข้ามาในความคิดของเธอ ความเจ็บปวดห่อหุ้มเธอเอาไว้ และร่างเล็กบางของเธอถูกเงาปกคลุมฉาบทับเอาไว้ด้วยเปลือกนอก!

เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างเด็กผู้ชายตั้งแต่เด็ก แม่ของเธอส่งเธอไปอยู่กับครอบครัวหลิง และกลายเป็นลูกชายของผู้ว่าเมืองหยุนไห่ ‘หลิงเจิ้นเชิง’

สุดท้ายแม่ของเธอก็หอบเอาเงินหนีไปและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เธอจึงใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวหลิงอย่างกับสุนัขก็ไม่ปาน

เป็นที่รู้กันว่าเธอเป็น ‘ลูกชู้’ เธอจึงถูกเลือกปฏิบัติ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเธอเป็นลูกเพียงคนเดียวของครอบครัวหลิง แม่ของเธอควรจะได้อยู่กับหลิงเจิ้นเชิง แต่มู่เสวี่ยหลิงเป็นภรรยาของหลิงเจิ้นเชิง เธอดูแลครอบครัวนี้อยู่ และมักกลั่นแกล้งแม่ของเจ้าของร่างนี้

และในตอนนี้เธอถูกจัดฉาก การสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายกำลังจะเริ่มขึ้น เพื่อนของเธอบอกว่าวันนี้มีงานเลี้ยงรวมตัวฉลองของเพื่อนๆ แต่เธอกลับถูกส่งมายังไนต์คลับเกย์แห่งนี้ เพื่อทำลายชื่อเสียงลูกชายของผู้ว่าเมืองหยุนไห่

เมื่อเธอถูกอุ้มผ่านหน้าไนต์คลับปีศาจพวกนี้กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง เธอถูกอุ้มขึ้นไปยังห้องห้องหนึ่ง

“ฮี่ ฮี่ นานแล้วที่ฉันไม่ได้ลิ้มรสของอร่อยๆแบบนี้” พูดจบพวกมันก็ทุ่มเธอลงบนเตียงและหันไปล็อคประตู รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนใบหน้าพวกมันขณะที่เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก

“น่าขยะแขยง!” หลิงจื่อพลิกตัวลุกจากเตียงและพยุงตัวเธอไปยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง ดวงตาที่แหลมคมของเธอจ้องไปที่ผู้ชายสามคนนั้น

เพื่อที่จะหนีจากพวกมัน เจ้าของร่างคงถูกวางยาและถูกจับศีรษะโขกเข้ากับกำแพง เธอมีร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วดังนั้นเธอจึงตายจากแรงกระแทก

ดังนั้น ‘หลิงจื่อ’ จึงกลายมาเป็น ‘หลิงจื่อ!’

ในขณะนี้หน้าผากของเธอยังคงมีเลือดไหลแต่เธอไม่มีเวลามาใส่ใจมัน

เธอมองไปยังมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเธอ ก่อนที่พวกมันจะเห็นว่าเธอทำอะไร ก็มีแสงส่องเข้ามาและมีดปอกผลไม้ก็อยู่ในมือเธอแล้ว

“ฉันจะให้โอกาสพวกแกพูด บอกมา! ใครเป็นคนส่งพวกแกมา?!!” น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งขั้วโลก และชายทั้งสามพลันรู้สึกถึงลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามาในหัวใจพวกเขา

ถึงแม้ว่าพวกมันจะรู้สึกประหลาดใจที่จู่ๆหลิงจื่อก็เปลี่ยนอย่างกับคนละคน แต่พวกมันยังคงทำหน้าหื่นกาม

“เด็กน้อย พวกเราชอบแกเพราะพวกเราชอบแก ไม่ว่าใครจะส่งแกมา แกก็เป็นอาหารของพวกเราคืนนี้ ถึงแกจะฮึดสู้ไปก็เปล่าประโยชน์ แกก็อ่อนแอเหมือนกับลูกแมว”

ชายที่มีฟันเหลืองซี่ใหญ่เดินเข้ามาหาเธอโดยไม่สนใจมีดปอกผลไม้ในมือเธอเลยสักนิด

สายตาสังหารวาววับในดวงตาของหลิงจื่อ “ดูเหมือนว่าพวกแกไม่อยากได้โอกาสที่ฉันเสนอให้!”

เธอพุ่งเข้าใส่เขาอย่างกับผี มีดในมือของเธอเสียบเข้าไปที่ลำคอของเขา ชายผู้มีฟันสีเหลืองล้มลงบนพื้นทันที เลือดพุ่งออกมาจากคอของเขาเหมือนน้ำพุอาบพื้นสีขาว

“แก…”

พวกมันที่เหลือไม่คาดคิดว่าเด็กชายร่างผอมบางจะสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนี้!