จมูกของหลิงเซียวมีเลือดไหลหยดไปถึงคาง และเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาก็เปื้อนเลือดเป็นดวงๆ

ดวงตาของเขาแดงก่ำและดูมึนงง เขามองไปที่หลิงจื่อด้วยใบหน้าหวาดผวา

“แกไม่ใช่หลิงจื่อ แกไม่ใช่หลิงจื่อแน่นอน!” เขาพึมพำ ตกอยู่ในความงุนงง หลิงจื่อที่ไม่กล้าแม้แต่จะพูดเสียงดัง ไม่กล้าปฏิบัติกับเขาแบบนี้ ทว่าตอนนี้....

“ฮ่าๆๆ....” หลิงจื่อมองดูเขาและจับคางเขาเชิดขึ้นด้วยมือเดียว รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ดูให้ดีสิ ฉันคือหลิงจื่อหรือเปล่า?”

หลิงเซียวกำลังจะฉี่รดกางเกง เขาไม่สนใจเลือดกำเดาที่กำลังไหล เขายังคงส่ายหน้าและมองหลิงจื่ออย่างไม่เชื่อสายตา “แกไม่ใช่หลิงจื่อแน่นอน…แกไม่ใช่มัน..ไม่ใช่มัน…”

พี่ชายคนโตของหลิงจื่อทำหน้าหวาดกลัวสุดขีด แต่สิ่งนี้ทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น “ฉันคือหลิงจื่อที่เพิ่งคลานออกมาจากนรกไงล่ะ ฉันจะลากพวกแกพี่น้องลงนรกไปกับฉันด้วย!”

“อ๊ากกกกก!” หลิงเซียวกรีดร้องและดิ้นจนหลุดเป็นอิสระจากการเกาะกุมของเธอ เขารีบวิ่งหนีหางจุกตูดออกจากห้องไป

หลิงจื่อมองดูด้านหลังของเขาและตบมือแปะๆ “คิกๆ เด็กนี่โง่กันจริงๆ”

“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านทำกระผมตกใจแทบตาย นึกว่าท่านจะเข้าสู่ด้านมืดอีกแล้ว” เสียงของถังหยวนดังขึ้นในหัวของเธอ

“เจ้าเด็กนั่นสามารถทำให้ข้าเข้าสู่ด้านมืดได้เชียวหรือ? ถังหยวน นับวันเจ้ายิ่งดูถูกข้ามากขึ้นเรื่อยๆ นะ”

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ล้างพื้น และล้างมือ

“ห้องของท่านลอร์ดจื่อค่อนข้างอยู่ห่างอีกจากสามห้อง ชายแก่คนนั้นอยู่ชั้นแรก แบบนี้ก็สะดวกสำหรับท่านที่จะเดินไปไหนมาไหนได้สะดวก”

“ถังหยวน เจ้ารู้หรือว่าข้าคิดจะทำอะไร?” เธอเดินออกมาจากห้องน้ำและล็อคประตูห้อง จากนั้นก็นอนลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน เตียงนี่นุ่มดีจริงๆ

“แน่นอน พวกเราอยู่ด้วยกันมามากว่ายี่สิบปีเชียวนะ แต่กระผมก็ยังไม่เข้าใจแผนการเล็กๆ น้อยๆ ของท่านอยู่บ้างเล็กน้อย ท่านลอร์ดจื่อ”

“เจ้านี่ฉลาดจริง ไว้คืนนี้ข้าจะหาของดีๆ ให้เจ้ากินแล้วกัน” หลิงจื่อชันตัวลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง

มีทางเดินเล็กๆ อยู่ที่นั่น ด้านซ้ายสุดเป็นป่าเล็กๆ ผ่านป่าไป ยังเห็นน้ำในทะเลสาบเป็นประกาย

มันง่ายสำหรับเธอที่จะกระโดดลงจากตรงนี้ ชั้นแรกตรงนี้น่าจะเป็นห้องน้ำ ดังนั้นจึงไม่มีใครเห็นเธอ

แววตาที่พึงพอใจปรากฏบนดวงตาของเธอ ทุกอย่างที่นี่สะดวกสำหรับเธอจริงๆ นั่นแหละ

“ท่านลอร์ดจื่อ คืนนี้ท่านจะออกไปที่ใดหรือขอรับ? แต่วันมะรืนนี้ท่านมีสอบนะขอรับ”

“…” หลิงจื่อฟังเสียงน่ารักเล็กๆ ของถังหยวน

คะแนนเดิมเจ้าของร่างนี้ไม่ดีเอาซะเลย แต่นั่นเป็นเพราะเธอชอบฟู่จื่อหนาน 

เธอยอมสอบตกเพราะกลัวว่าเขาจะไม่มีความสุข

ดังนั้นเธอจึงซ่อนความสามารถของเธอเอาไว้ และส่งคำตอบเป็นกระดาษเปล่าซะส่วนใหญ่

เธอจึงเป็นที่โหล่ในชั้นเรียนเป็นเวลาสามปี ต้องบอกว่านี่คือหลิงจื่อมาก

“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านต้องตั้งใจเรียนให้หนัก ตอนนี้ท่านอายุสิบหกแล้วนะ”

“เดี๋ยวนะ หลิงจื่ออายุแค่สิบห้า โอเค? ฉันยังเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลา”

“อายุปลอมน่ะสิ ท่านอายุสิบหกแล้วไม่ใช่หรือขอรับ?”

“ถังหยวน ทำไมเจ้าถึงดื้อดึงขนาดนี้?”

“ท่านลอร์ดจื่อ ถึงเวลาที่ท่านจะต้องเรียนหนักแล้ว” มันหลีกเลี่ยงคำถามโดยตรงและพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านไม่ใช่หลิงจื่ออายุยี่สิบห้าอีกแล้วนะขอรับ”

“เชอะ ถังหยวน เจ้านี่มันตื้อชะมัดยาด ทำตัวอย่างกับพระถังซัมจั๋ง เจ้าดูสิ ไม่มีโต๊ะหรือหนังสือในห้องนี้ โอเค? ไฟนั้นเผาตำราเรียนไปหมดแล้ว” หลิงจื่อคิดกับตัวเองว่าการหนังสือและโต๊ะหนังสือถูกเผาไปแล้วนั้นดีมาก ไม่อย่างนั้นเธอยังต้องเรียนหนังสือ ปวดหัวจริง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตู ใบหน้ายิ้มแย้มของหลิงจื่อพลันเย็นชาขึ้นทันที

เธอถามว่า “นั่นใคร?”

"เปิดประตูให้ด้วยครับ พวกเรานำโต๊ะหนังสือมาให้”

“…”