“หลิงจื่อ แกลืมอะไรไปหรือเปล่า!” เขานั่งลงบนพื้น กุมท้องที่เจ็บขณะที่มองไปยังหลิงจื่อด้วยสายตาเชือดเฉือน “ความลับของแกยังอยู่ในมือของฉันนะ! ถ้าแกไม่ย้ายออกไป ฉันจะบอกพ่อ!”

ความลับ?

หลิงจื่อเค้นความทรงจำในหัวสมองของเธอ อาจเป็นเพราะความสามารถของถังหยวนยังไม่สมบูรณ์ เธอจึงสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน

"แกกลัวแล้วล่ะสิ?" เขายืนขึ้นและมองไปที่หลิงจื่อด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “ในฐานะลูกชายของผู้ว่าราชการ แกดันตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งจริง ๆ ! ฮ่า ฮ่า แกยังเขียนจดหมายรักถึงเขาด้วย ลืมไปแล้วเหรอว่าจดหมายรักยังอยู่ในมือฉัน”

"…"จดหมายรัก? หลิงจื่อพูดไม่ออกเล็กน้อย มีเรื่องอย่างนั้นหรือ?

หลิงจื่อรู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ดังนั้นเธอจึงแอบหลงรักเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เธอต้องการสารภาพรักกับเขาเมื่อสิ้นสุดภาคเรียน แต่หลิงเซียวดันรู้เรื่องนี้และใช้มันเพื่อข่มขู่เขา

เธอไม่สามารถยอมรับได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงทำตามคำสั่งของเขาและถูกกลั่นแกล้งอย่างเงียบ ๆ

ทันใดนั้นความทรงจำก็กลับมา หลิงจื่อมองไปที่หลิงเซียวด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ส่งมันมา!” เธอก้าวไปข้างหน้ารวดเร็วเหมือนภูติผีและบีบคอเขาอย่างแรง ดวงตาของเธอฉายประกายเย็นวาบ

“แก…” หลิงเซียวกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นหลิงจื่อเป็นแบบนี้

“แกนี่มันไร้ยางอายจริงๆ” หลิงจื่อไม่สามารถหาคำใดที่จะมาอธิบายเด็กน้อยตรงหน้านี้ได้

หลิงเซียวไม่ได้บอกหลิงเจิ้นเซิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ดันไปมอบจดหมายรักให้กับเด็กชายที่หลิงจื่อแอบชอบแทน

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เด็กชายคนนั้นก็เกลียดเธอมาก ทั้งชั้นก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน และต่างก็ล้อเลียนเธอที่ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง

ความคิดเห็นที่น่าขยะแขยงส่งตรงมาที่เธอ มีแม้กระทั่งผู้ชายจากโรงเรียนอื่นที่มาหาเธอและถามว่าเธอกำลังขายตัวเองอยู่หรือเปล่า

หลิงจื่อตัวน้อยนั้นเก็บทั้งหมดนี้ไว้ในใจ บางทีเธออาจจะโล่งใจก็ได้หากเธอตายไปจากโลกนี้

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ดันตกลงบนหัวของเธอ และมันจะไม่จบง่ายๆ อย่างนั้น!

“หลิง...หลิงจื่อ...แกจะทำอะไร? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นฉันจะเอาจดหมายไปให้พ่อดู!” หลิงเซียวมีพี่ชายกับน้องสาวสนับสนุนอยู่ด้านหลังอยู่แล้ว เมื่อเขาเห็นหลิงจื่อที่เป็นเช่นนี้ เขาก็กลัวว่าตัวเองไม่สามารถพูดได้ชัดเจนพอ

ทว่าหลิงเซียวกลับแค่นเสียงเยาะเย้ย “ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า แกเอาจดหมายนั่นให้ฟู่จื่อหนาน? ตอนนี้ก็ยังอยากจะข่มขู่ฉันด้วยวิธีนี้อีก?”

ฟู่จื่อหนานก็คือเด็กผู้ชายที่หลิงจื่อชอบ

“ปล่อยฉันนะโว้ย!” หลิงเซียวพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้น หลิงจื่อยิ้มอย่างเย็นชา เธอดึงกระชากผมของเขาและลากเขาไปที่ห้องน้ำ

“ปล่อยฉันนะ!” หลิงเซียวดิ้นรนไม่หยุด ทว่าเขาเป็นเพียงวัยรุ่นอายุสิบเจ็ดปี หลิงจื่อแข็งแรงมากและเขาไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย

เขาทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมและถูกหลิงจื่อลากเข้าไปในห้องน้ำ

หลิงจื่อเติมน้ำลงในอ่างแล้วกดหัวของเขาลงไป “ทีนี้ตื่นได้รึยัง ไอ้ขยะ!”

“เอาน้ำเข้าสมองบ้าง สมองของแกจะได้มีอะไรอยู่ในนั้นบ้างนอกจากเรื่องเลวๆ!”

เมื่อนึกถึงการเยาะเย้ยถากถางที่หลิงจื่อที่เคยได้รับ เธออดไม่ได้ที่อยากจะฆ่าคนตรงหน้า”

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีกู่และไม่สามารถควบคุมเขาได้ เธอทำได้เพียงระบายความโกรธของเธอในตอนนี้เท่านั้น

“ช่วยด้วย!...อึกๆ...” หลิงเซียวดื่มน้ำไปหลายอึกและทันใดนั้นที่จมูกของเขาก็มีเลือดออก...

“หลิงเซียว ฉันจะบอกอะไรให้แกฟังนะ ถ้าแกก็ยังอวดดีต่อหน้าท่านลอร์ดจื่ออย่างฉัน ฉันจะยัดตัวแกลงในโถส้วม!” หลิงจื่อยกศีรษะหลิงเซียวขึ้นมา บังคับให้เขามองไปที่โถส้วม

เมื่อเห็นว่าหลิงเซียวไม่พูดอะไร เธอก็ลากเขาออกมาจากห้องน้ำและพูดเสียงเย็นว่า “แกได้ยินที่ฉันพูดไหม?”