หลิงจื่อรู้ว่าพี่น้องคู่นั้นกำลังสาปแช่งเธออยู่ แต่เธอไม่สนใจ หลิงเจิ้นเซิงที่นั่งในที่นั่งผู้โดยสารและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “อย่าทำให้พี่ชายสองคนของลูกโกรธอีกเลย”

“ครับ” เธอตอบรับคำง่ายๆ

“ลูกเองก็ห้ามรังแกน้องสาวของลูกด้วยเหมือนกัน”

“โอเค”

“ลูกกำลังจะสอบกลางภาคแล้ว ควบคุมตัวเองและอย่าสร้างปัญหาให้พ่ออีก!”

“โอเค”

“ลูกพูดเป็นแต่คำว่า ‘โอเค’ งั้นเหรอ?” เขาหันไปมองลูกชายตัวดี

หลิงจื่อเล่นลิ้น ตอบกวนประสาทอย่างเดิม “ครับ”

“อย่าลืมสิ่งที่ลูกสัญญากับพ่อไว้แล้วกัน!” หลิงเจิ้นเซิงพูดด้วยความโมโหและเบือนหน้าหนี

หลิงจื่อเหยียดยิ้มหยามยันบนใบหน้า เธอสัญญาอะไรกับเขา?

ถ้าเธอไม่สอบเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุดในเมือง เธอก็จะไม่ใช่ลูกของหลิงเจิ้นเซิง

เขาให้เงินเธอเพื่ออยู่อาศัยเท่านั้น และเขาจะไม่สามารถเข้าสู่ตระกูลหลิงได้อีก

หากเขาสอบผ่าน หลิงเจิ้นเซิงจะเอาชื่อ ‘หลิงจื่อ’ เข้าทะเบียนบ้านของตระกูลหลิงและเปิดเผยว่าเธอคือลูกของเขา

เฮอะ เฮอะ

อันที่จริงเธอไม่ได้สนใจพ่อคนนี้ แต่ดูเหมือนว่าตัวตนนี้ก็น่าสนุกไม่หยอก

ในประเทศนี้ มีบางเมืองที่คล้ายกับบ้านเมืองในสมัยของเธอ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลิงเจิ้นเซิงเป็นผู้ว่าราชการ เขามีเจ้านายที่อยู่เหนือเขาขึ้นไปอีก เมืองที่เขาอยู่นั้นบังเอิญเป็นเมืองหลวงของประเทศ ดังนั้นความรับผิดชอบของเขาจึงยิ่งใหญ่กว่า

หลิงจื่อไม่เข้าใจสิ่งเหล่านั้น เธอเพียงรู้สึกว่าการทำสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวตนนี้สนุกมาก

"ถึงแล้ว ลงมาจากรถ" รถแล่นเข้ามาจอดในบริเวณวิลล่าในเขตเล็ก ๆ หลิงเจิ้นเซิงลงจากรถก่อน และรถอีกคันก็ตามมาถึง

หลิงจื่อซุกมือในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

หลิงเจิ้นเซิงเดินเข้าไปในวิลล่าที่อยู่ใกล้เขาที่สุด และตามมาด้วยหลิงจื่อ

เธอมองขนาดบ้านและผิวปาก ไม่เลว อย่างที่คาดไว้ สิ่งใหม่ ๆ จะไม่มาถึงจนกว่าของเก่าจะจากไป สิ่งใหม่ย่อมดีกว่าสิ่งเก่าอยู่แล้ว

“ไปเลือกห้องของลูกซะ” หลิงเจิ้นเซิงขมวดคิ้วน้อย ๆ เมื่อเห็นสายตาพึงพอใจของลูกชาย

“ท่านลอร์ดจื่อ ห้องสุดท้ายชั้นบนดีที่สุดขอรับ!” ในขณะนั้น น้ำเสียงตื่นเต้นของถังหยวนก็ดังขึ้นในหัวของเธอ

หลิงจื่อยิ้มจาง ๆ เธอมองดูเด็กสามคนที่อยู่ข้างหลังซึ่งทำตัวเป็นเด็กดีและเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเรียบร้อย

เธอเดินไปที่ห้องที่ถังหยวนบอกและเดินไปรอบ ๆ ห้อง อย่างที่คาดไว้ แสงในห้องนี้ดีที่สุด

“ออกไป ห้องนี้ของฉัน!” หลิงเซียวปรากฏตัวที่ประตูและมองหลิงจื่อด้วยท่าทีหยิ่งผยอง “แกลงไปอยู่ข้างล่าง”

หลิงจื่อทำเป็นหูทวนลม เธอยกผ้าห่มขึ้นและนอนลงบนเตียง ตามคาด แม้แต่เตียงก็นุ่มสบาย สมกับเป็นบ้านของท่านผู้ว่าราชการเสียจริง

“หลิงจื่อ ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” หลิงเซียวมองดูเธอที่ไม่สนใจเขาและยังกล้ากลิ้งตัวไปมาบนเตียง เขาเดินเข้าไปหาด้วยความโกรธจัด

หลิงจื่อเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมยและพูดประโยคเดียวว่า “ออกไป!”

ใครกันที่กล้าฉกฉวยของที่หลิงจื่อจับจองแล้ว?

“แก…” หลิงเซียวตกตะลึงจากการจ้องมองของเขาครู่หนึ่ง เขารู้สึกรังเกียจตัวเองเล็กน้อย ทำไมเขาถึงต้องกลัวไอ้สารเลวนี้ด้วย?

"ลุกขึ้นนะ!" เขาเอื้อมมือไปดึงหลิงจื่อขึ้น แต่หลิงจื่อก็ลุกขึ้นก่อนและเตะเขาเข้าที่ท้อง

หลิงเซียวถูกเตะกระแทกกำแพงเต็มแรง ร่างกายทุกส่วนเจ็บไปหมด แต่เขาไม่ได้แสดงจุดอ่อนใด ๆ ต่อหน้าหลิงจื่อ เขาจ้องไปที่หลิงจื่ออย่างดุเดือด “แกกล้าดียังไง…”

“จริงๆ แล้วมีหมาประเภทหนึ่งในโลกนี้ที่ชอบเห่าในบ้านของคนอื่น จุ๊ จุ๊ นายสมควรโดนเตะแล้ว”

“แกกล้าเรียกใครว่าหมา?!”

“คนที่ตอบไง” เธอยิ้มจาง ๆ แล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มองมาที่หลิงเซียว “นอกจากนี้ ถ้าหมาตัวนั้นไม่ยอมไป เจ้าของบ้านหลังนี้อาจจะเตะมันอีก อีกอย่าง ไม่ใช่ทุกคนในโลกที่เป็นแม่ของนาย ไม่มีใครโอ๋นายกันทุกคนหรอกนะ”