ตอนที่ 11: อดีตก็ปล่อยให้เป็นอดีต

หลิงจื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อมในห้องของเธอ ไม่มีกล้องวงจรปิดในห้อง เธอจึงวางใจได้หลายส่วน เธอถอดตุ้มหูและวางมันลงบนเตียง เธอไม่ชอบพาถังหยวนไปด้วยตอนอาบน้ำ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นแค่กู่ก็ตาม

หลังจากที่เธออาบน้ำ เพิ่งรู้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน

“ถังหยวน ถังหยวน ข้าสงสัยว่าเจ้าคงถ่ายทอดความโง่เขลาของเจ้าให้ข้าแล้ว อยู่ใกล้เจ้าเกินไปทำให้ข้าโง่จริงๆด้วย” เธอบ่นและเดินออกไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัว

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอก็ยังไม่อาจสงบลงได้

เธอหลับตาลงและภาพในหัวก็เต็มไปด้วยภาพครอบครัวของเธอถูกสังหารหมู่

“ท่านลอร์ดจื่อ หนีไปก่อนเร็วเข้า! อย่าห่วงพวกเรา ปกป้องกู่ซี!”

“ท่านลอร์ดจื่อ อนาคตของเมียวเจี่ยงมีเพียงท่านเท่านั้นที่พึ่งพาได้!”

“ลูกสาว… นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเรียกเจ้าเช่นนี้ เจ้าต้องมีชีวิตที่ดี ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ทำให้ความคาดหวังของทุกคนต้องผิดหวังอย่างแน่นอน”

ร่างกายของหลิงจื่อปกคลุมไปด้วยหมอกควัน เมื่อเธอรับกู่ซีมาและวิ่งหนีไป เธอได้พบกับคนจากสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่หมู่บ้านชิงเฟย

“หลิงจื่อ? ข้าได้ยินคนของเมียวเจี่ยงเรียกเจ้าว่าท่านลอร์ดจื่อ วันนี้ข้าก็จะเรียกเจ้าว่าท่านลอร์ดจื่อเช่นกัน ฮ่า ฮ่า ส่งกู่มาให้ข้า แล้วรับรองว่าเจ้ากับข้าย่อมอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบ”

“ใช่ ทุกคนจะต้องแบ่งปันสิ่งดีๆให้แก่กัน...”

หลิงจื่อมองไปยังคนจากสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่และมุมปากของเธอก็ยกขึ้นยิ้มเยาะเย้ย “ภรรยาของเจ้าก็งดงามมาก ทำไมเจ้าไม่ให้พวกเราพี่น้องได้สนุกกับนางบ้างเล่า?”

“เจ้า…” คนที่อยู่อีกด้านมองเธออย่างดุเดือด “หลิงจื่อ เจ้ายังเด็กอยู่ มอบกู่มาซะดีๆ ในอนาคตเจ้าจะยังสามารถใช้ชีวิตที่ดีต่อไปได้ แต่หากเจ้ายังดื้อรั้น สี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของพวกข้าจะสังหารคนทั้งหมู่บ้านทิ้งซะ!”

“ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าสังหารหมู่ไปแล้วหรือ?” เธอมองดูเปลวไฟที่มาจากระยะไกล พรรคพวกของเธอถูกทำลายทั้งหมด เมียวเจี่ยงของเธอถูกทำลายลงแล้ว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังในหัวใจของเธอก็งอกงามขึ้น

เธอกอดกู่ซีไว้ในอ้อมแขนแน่นและจ้องไปที่คนเหล่านั้นด้วยสายตาอาฆาต “พวกเจ้าคิกว่าจะได้ครอบครองราชากู่เพียงเพราะทำลายเมียวเจี่ยงของข้าเช่นนั้นหรือ? ฮิฮิ ฝันไปเถอะ!”

คนจากสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และรอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา “หลิงจื่อ เจ้าไม่ต้องดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว! มอบสิ่งนั้นมาซะ!”

“ส่งมันมา!”

หลิงจื่อยิ้ม ร่องรอยความมุ่งมั่นพาดผ่านในดวงตาของเธอ “ถ้าอยากได้ ก็มาเองสิ?”

เธอวางโถใส่ของลงบนพื้น มุมปากของเธอยกสูงเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เจ้าตัวน้อย อาหารของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว

ในเมื่อพวกมันอยากทำลายเจ้า งั้นเจ้าก็ทำลายพวกมันก่อนเป็นไง?

หลิงจื่อถอยหลังสองสามก้าวและยืนอยู่ที่ขอบหน้าผา รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่มุมปากของเธอ

คนเหล่านั้นเข้ามาใกล้ ‘กู่’ มากขึ้นเรื่อยๆ และยังคงถกเถียงกันไปด้วย

เธอพึมพำอะไรบางอย่าง และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้นและกว้างขึ้น

“อ๋า อ๊ะ อ๊ากกกกกกก!”

“อ๊ะ เกิดอะไรขึ้น? มีบางอย่างชอนไชเข้าไปในหูของข้า!”

“เจ็บโว้ยยยย อ๊ากกกก!”

“…”

หลิงจื่อมองไปที่กลุ่มคนที่กลิ้งตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเธอก็ยิ้มจาง ๆ อันที่จริง หนอนกู่ไม่สามารถอยู่รอดได้หากปราศจากพวกพ้อง เพราะพวกมันถูกเลี้ยงดูมาด้วยเลือด

ปัง!

ตอนที่เธอถูกยิง เธอมองดูหมู่บ้านของเธอด้วยรอยยิ้มและตกลงไปบนหน้าผา เมื่อเธอตกลงไป เธอพูดกับถังหยวนว่า “ถังหยวน ไปด้วยกันเถอะ” 

“ท่านลอร์ดจื่อ ตอนนี้ข้าเป็น ***** ข้าสามารถช่วยท่านได้ครั้งเดียว ท่านต้องอดทนเอาไว้นะ ข้าจะตัดผ่านเวลาและช่องว่าง อาจจะเจ็บมาก”

"ตกลง!" เธอหลับตาลงและนึกถึงการตายของพวกพ้องของเธอ คงไม่มีความเจ็บปวดใดจะเจ็บปวดไปกว่านี้แล้วล่ะ

“ซี๊ด”

หลิงจื่อผุดลุกขึ้นตื่นจากเตียง เธอมองไปรอบๆ ห้องพักด้วยความงุนงง ความเจ็บปวดที่วิญญาณของเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ประสบกับมันอีกครั้งในความฝัน

“ถังหยวน” เธอสัมผัสสิ่งที่อยู่บนหูของเธอ

“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านฝันร้าย” เสียงน่ารักของถังหยวนมาจากตุ้มหูเพชรสีดำ

"ใช่" หลิงจื่อถูขมับของเธอ

“อย่ากลัวไปเลยขอรับ ตอนนี้เรามีชีวิตอยู่ ตอนนี้ท่านคือหลิงจื่อ ไม่มีใครรังแกท่านได้ในโลกนี้”

ตอนที่ 12 : แน่นอน ฉันเลือกที่จะให้อภัยเขา

หลิงจื่อหัวเราะคิกคักหลังจากได้ยินคำพูดของถางหยวน แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถข่มตานอนหลับได้แล้ว

เธอจ้องมองที่เพดานจนรุ่งสาง

เธอลุกขึ้นจากเตียงและสวมเสื้อผ้าที่เธอสวมเมื่อวันก่อนไปวิ่งออกกำลังกาย

สถานที่นั้นอยู่ใกล้กับบ้านที่ถูกไฟไหม้ของเธอมาก เธอวิ่งไปดู มีคนมุงดูมากมายในเวลานี้ หลายคนในนั้นเป็นนักข่าว กำลังถ่ายภาพและถ่ายทอดสด ค่อนข้างครึกครื้นไม่หยอก

หลิงเจิ้นเซิงไม่ต้องการปิดบังอีกต่อไป ท้ายที่สุดบ้านของเขาก็ไม่เหลือแม้แต่ซาก เขาไม่สามารถปิดบังมันไว้ได้ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

“ท่านลอร์ดจื่อ เกิดอะไรขึ้น?” ถังหยวนเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเช่นกัน และเสียงของมันเต็มไปด้วยความตกใจ 2

เมื่อคืนมันมึนงง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ในโรงแรม

วันนี้มันมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม อย่างน้อยก็ฟื้นความสามารถบางส่วนกลับคืนมาได้บ้างแล้ว

เมื่อเห็นสภาพอันน่าสลดใจของบ้าน ร่างเล็กๆ ของมันก็สั่นสะท้าน “ท่านลอร์ดจื่อ ท่านไม่ได้ทำใช่ไหมขอรับ?”

“ถังหยวน เจ้าเริ่มจะฉลาดขึ้นบ้างแล้ว” หลิงจื่อมองไปที่คฤหาสน์ที่ถูกไฟไหม้เป็นตอตะโก และรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“ท่านลอร์ดจื่อ…”

ถังหยวนมองไปที่บ้านที่ถูกไฟไหม้ เขาพูดเบาๆ ว่า “ตราบใดที่ท่านมีความสุข”

หลิงจื่อยิ้มและเดินกลับไปที่โรงแรม

เมื่อเธอเดินมาถึงประตู เธอก็เห็นว่าครอบครัวหลิงกำลังจะออกจากโรงแรม พวกเขาดูตื่นเต้นเมื่อเห็นเขา

“มาทันเวลาพอดี เราจะไปดูบ้านใหม่กัน มาด้วยกันสิ” หลิงเจิ้นเซิงรู้สึกดีขึ้นแล้ว อย่างไรเขาก็เป็นถึงผู้ว่าราชการ เขาสามารถสงบลงได้ในชั่วข้ามคืนเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ดังกล่าว

เห็นได้ชัดว่าเขาประหลาดใจที่เห็นหลิงจื่อ แต่ก็ยังเรียกหาเขา

หลิงจื่อรู้ว่าทำไมเขาถึงประหลาดใจ หลิงจื่อคนก่อนเป็นคนขี้เซามาก ไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตาม ความเกียจคร้านของเธอไม่ใช่เพราะเธอชอบนอน แต่เพราะเธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาเรียน เธอไม่กล้าแม้แต่จะออกจากห้องของเธอ ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าเธอขี้เกียจมาก

“ครับ” เธอพยักหน้า

หลิงอิงจ้องไปที่หลิงจื่อ ทำไมไอ้สารเลวคนนี้ถึงตื่นเช้าจัง?

“เมื่อคืนเสี่ยวจื่อนอนหลับสบายดีไหมจ๊ะ? ตกใจหรือเปล่า?” มู่เสวี่ยหลิงมองเขาอย่างอ่อนโยน เขาเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่กำลังจะเรียนจบม.ต้น ไม่รู้ว่าเขาจะได้รับผลกระทบหรือไม่เมื่อเห็นบ้านตัวเองถูกไฟไหม้? เขากำลังจะสอบปลายภาคอยู่แล้ว

“ดีมากครับ”

“ดีแล้วจ๊ะ

“…”

ทุกคนตกสู่ความเงียบ หลิงเจิ้นเซิงเดินไปข้างหน้า เขาเพิ่งเดินไม่กี่ก้าวเมื่อรถสองคันจอดอยู่ข้างๆ

“หลิงจื่อกับผมจะนั่งคันนี้ ส่วนคุณกับลูกๆ นั่งคันหลัง” พูดจบ หลิงเจิ้นเซิงก็ขึ้นไปนั่งในรถ

หลิงจื่อเปิดประตูเบาะหลัง ดวงตาที่ขุ่นเคืองของครอบครัวหลิงเหลือบมองร่างของเธอ

หลิงจื่อยิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วเข้าไปนั่งในรถ

"พี่ชาย! มันยั่วโมโหพวกเรา! ไอ้สารเลวนั่น!” หลิงอิงโกรธมาก เธอต้องการเอาชนะหลิงจื่อจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอก วันดีๆของมันเหลืออีกไม่มากแล้วล่ะ” 

"ฉันโกรธมากจริงๆนะ!" เธอขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แววตาชั่วร้ายแวบผ่านดวงตาของมู่เสวี่ยหลิง หลิงจื่อ ลูกนอกสมรสคนนี้เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ แต่เธอก็ยังต้องยิ้มให้เขา

หลิงจื่ออายุน้อยกว่าหลิงเซิงและหลิงเซียว แต่แก่กว่าหลิงอิงไม่กี่เดือน  

หลิงเจิ้นเซิงมีชู้ตอนที่เธอตั้งท้องหลิงอิง เขาบอกว่าเขาได้พบกับรักแรกของเขาเลยเผลอไผลไปชั่วครู่

ฮ่าๆๆ ด้วยตัวตนของเธอ เธอไม่สามารถทำอะไรได้มากมาย เธอทำได้เพียงประกาศต่อสาธารณชนว่าเธอรับลูกบุญธรรมจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

อันที่จริง เธอรักเขา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเลือกที่จะให้อภัยเขา

ดวงตาของหลิงเซิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง คราวนี้เขาไม่สามารถทำลายชื่อเสียงของหลิงจื่อได้ ครั้งหน้ายังมีอยู่ ไอ้เลวนั่นทำให้ครอบครัวเขาอับอาย เขาจะไม่ปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาได้นานหรอก