ตอนที่ 43: ข้อสอบเผ็ดมาก

“ท่านจื่อ รสของกระดาษข้อสอบนี่ไม่เลวเลยนะขอรับ” ถังหยวนแลบลิ้นเล็ก ๆ ออกมาเลียมุมกระดาษข้อสอบ “ฮื้อออ”

ทันทีที่เลียเสร็จ มันก็กระโดดขึ้นแขนของเธอ “ทำไมกระดาษนี่มันเผ็ดขนาดนี้?!”

“เผ็ดเหรอ”

“ใช่ ๆ ๆ เหมือนแช่น้ำพริกมาเลยขอรับ” มันสูดลมหายใจรัว ๆ ตัวเล็ก ๆ ของมันถึงกับสั่นเหมือนกำลังโดนไฟเผา

หลิงจื่อเห็นท่าทางของมันแล้วก็ไม่คิดจะลองเอง เธอจะเอาลิ้นไปเลียกระดาษข้อสอบเองได้ยังไงกันล่ะ!

แค่คิดก็พอแล้วมั้ง

ครูคุมสอบยังคงแอบมองหลิงจื่ออย่างลอบชื่นชม คิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้หน้าตาหล่อเหลาจริง ๆ แถมยังแปลกใจอีกว่าเขาทำข้อสอบเสร็จไวมาก แล้วตอนนี้ก็นั่งเล่นนิ้วอยู่ นี่มันอะไรกันแน่

หลิงจื่อรู้สึกถึงสายตาที่มองมา เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นว่าเป็นคุณครูที่แจกข้อสอบก่อนหน้านี้ แล้วก็ลดสายตาลงไปเล่นต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยังไงคนอื่นก็ไม่เห็นถังหยวนอยู่แล้ว ถ้ามันไม่อยากให้ใครเห็น ใครก็ไม่มีวันเห็นมัน

ไม่อย่างนั้นถ้ามีเจ้าก้อนกลม ๆ นี้โผล่ออกมาให้คนเห็นจริง ๆ คงถูกจับไปทำเป็น “ถังหยวน” (ขนมบัวลอย) จริง ๆ แน่

“ฮือ ๆ ๆ...” ถังหยวนถอนหายใจแล้วกระโดดลงจากแขนเธอ “ท่านจื่อ บอกข้าทีสิ ทำไมกระดาษข้อสอบที่นี่มันต้องเผ็ดขนาดนี้ด้วย”

มันกินเผ็ดไม่ได้เลย สำหรับมัน การทรมานที่โหดร้ายที่สุดก็คือการโยนมันลงไปในน้ำพริก ถ้าเจอแบบนั้นมันคงระเบิดแน่

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“แต่กลิ่นมันหอมนะขอรับ”

“จริงเหรอ? ข้าไม่เห็นได้กลิ่นเลย”

“ทำไงดี ข้าอยากดื่มน้ำจังเลย” มันกลิ้งตัวเป็นก้อนกลมแล้วถูไถแขนหลิงจื่อ

“อีกไม่กี่นาทีก็ออกได้แล้ว”

“อยากแช่น้ำเย็นจังเลย”

“ก็ได้”

มันยังคงกระโดดไปมาอย่างร้อนรน เหมือนอยากหาน้ำดื่มให้ได้ในทันที

ที่จริงแล้ว เพื่อน ๆ ที่นั่งรอบ ๆ ก็เริ่มสังเกตเห็นเด็กหนุ่มหล่อคนนี้กันแล้ว หน้าตาเขาหล่อจนไม่อาจมองข้ามได้เลย

แต่...ดูเหมือนเขาจะเป็นบ้า

เพราะเธอกำลังเล่นอะไรบางอย่างกลางอากาศด้วยสีหน้าจริงจังสุด ๆ

“ท่านจื่อ สังเกตไหมว่ามีสายตาแปลก ๆ มองมาที่ท่านเยอะขึ้นเรื่อย ๆ” ถังหยวนกระโดดขึ้นไปบนไหล่เธอแล้วกลืนน้ำลาย “พวกเขามองท่านกันใหญ่เลยขอรับ”

“บางทีอาจจะ...”

“หืม”

“พวกเขาอยากกินถังหยวนเหมือนกันไงล่ะ”

“ท่านจื่อ หลอกข้าอีกแล้วใช่ไหม พวกเขาไม่เห็นข้านี่นา” มันเบะปากแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งสุดท้าย “ท่านจื่อ ส่งข้อสอบได้แล้ว ดูสิ มีคนลุกออกไปแล้ว”

“ได้” หลิงจื่อยืนขึ้น วางอุปกรณ์เขียนไว้บนโต๊ะ แล้วเดินถือข้อสอบไปส่ง

เธอเป็นคนแรกที่ลุกออกไปส่งกระดาษสอบ ทุกคนในห้องต่างหันไปมองเธอด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่แจกข้อสอบมา เธอก็ไม่ได้ขีดเขียนอะไรนานแล้ว

คนคนนี้น่ะ อาจจะเป็น “นักเรียนเทพ” หรือไม่ก็ “ศูนย์คะแนน”

พวกเขายังทำไม่ทันเลย แต่เธอกลับลุกเร็วขนาดนี้...

ครูคุมสอบมองเธอเดินออกไป แล้วหยิบข้อสอบขึ้นมา พอยิ่งดู ก็ยิ่งตกใจ เธอตอบถูกหมดเลย!

หลิงจื่อหาวเบา ๆ แล้วเดินลงไปชั้นล่าง ที่ชั้นนี้มีคนส่งกระดาษน้อยมาก และเธอก็ไม่รู้จักใครเลย

“ท่านจื่อ จะกลับแล้วใช่ไหมขอรับ ข้าอยากดื่มน้ำเย็น ๆ แบบเย็นจัดเลย อยากอาบน้ำด้วย” มันพูดอย่างร้อนรนพลางกระโดดอยู่บนไหล่เธอ

หลิงจื่อลูบตัวกลม ๆ ของมันแล้วเดินไปที่ร้านขายชานม “ขอน้ำเย็นหนึ่งแก้วครับ เอาแค่น้ำกับน้ำแข็ง”

“ขอโทษครับ ร้านเราไม่มีบริการน้ำเปล่า”

“ท่านจื่อ เอาแก้วนั่น นั่นแหละ” มันชี้ไปที่แก้วน้ำมะนาวด้วยความตื่นเต้นสุดขีด

“งั้นเอาแก้วนี่ครับ ขอแบบเย็น”

“ได้ครับ” พนักงานมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้งเล็กน้อย แล้วรีบเริ่มชงเครื่องดื่ม