ตอนที่ 44: ทำไมหลิงจื่อถึงเย็นชาขึ้นขนาดนี้

ถังหยวนนั่งยอง ๆ อยู่บนไหล่ของเธอ หายใจแรงด้วยความดีใจ มองแก้วน้ำมะนาวด้วยสายตาเปล่งประกาย

“ห้าหยวนครับ” พนักงานยื่นแก้วให้หลิงจื่อ พร้อมกับเก็บความคิดบางอย่างไว้ในใจ

หลิงจื่อหยิบเงินห้าหยวนออกมายื่นให้พนักงาน จากนั้นก็เปิดฝาแก้ว ถังหยวนก็กระโดดลงไปทันที

“ท่านจื่อ~ สบายสุด ๆ เลยขอรับ”

หลิงจื่อยกมุมปากเล็กน้อย แล้วหมุนตัวจะเดินจากไป

“หลิงจื่อ” พนักงานร้านน้ำเรียกเธอขึ้นมาอย่างกะทันหัน

หลิงจื่อหยุดเดิน แล้วหันมามอง รอว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

“สอบเป็นไงบ้าง” เขาขยับริมฝีปากถามออกมาในที่สุด

“ดีมาก” หลิงจื่อตอบเรียบ ๆ แล้วหันหลังเดินออกจากร้านไปทันที

เขามองแผ่นหลังของหลิงจื่อที่ค่อย ๆ ห่างออกไป แล้วเม้มริมฝีปากแน่น สายตาเศร้าลง มือข้างหนึ่งกำธนบัตรห้าหยวนแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ท่านจื่อ~ เด็กหนุ่มคนนั้นทำน้ำเก่งมากเลยขอรับ น้ำที่เขาทำให้สบายตัวสุด ๆ ไปเลย~” ถังหยวนที่ลอยตัวอยู่ในน้ำผลไม้พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

หลิงจื่อเหลือบมองเจ้าก้อนกลม ๆ ที่ลอยในแก้วน้ำมะนาว แล้วก็ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก

เธอเดินเล่นรอบสนามเล็กน้อยก่อนจะออกจากโรงเรียน

เมื่อมาถึงประตูหน้า ผู้ช่วยพิเศษไป๋ก็มารออยู่ก่อนแล้ว

เขาเห็นเธอเดินออกมาเร็วกว่าที่คาดไว้ ก็รีบเข้ามารับของจากมือเธอ “ออกมาไวขนาดนี้เลยเหรอครับ”

“กลับกันเถอะ” หลิงจื่อพูดเรียบ ๆ ก่อนจะเดินนำไปยังรถ เธอยังถือแก้วน้ำมะนาวไว้ในมือ ขณะที่ถังหยวนนอนแช่ในนั้นอย่างเกียจคร้าน

ตั้งแต่เจอเหตุการณ์ที่ผู้ช่วยไป๋ถูกพระเข้าสิง หลิงจื่อก็ไม่อยากนั่งเบาะหน้ารถอีกเลย

ผู้ช่วยไป๋เหลือบมองหลิงจื่อที่นั่งหลับตานิ่ง ๆ ในรถ เขาถอนหายใจเบา ๆ คิดในใจว่า เด็กคนนี้คงสอบไม่ได้แน่ ๆ

คราวนี้หลิงจื่อไม่ได้กลับโรงพยาบาล แต่กลับไปที่บ้านตระกูลหลิง พอทานข้าวกลางวันที่บ้านเสร็จ ก็ถูกส่งกลับโรงเรียนอีกครั้ง

ตลอดสองวันที่สอบ ผู้ช่วยไป๋เป็นคนรับส่งเธอเอง เธอไม่ได้พบหลิงเจิ้นเซิง และไม่ได้พบใครในครอบครัวเลย

จนกระทั่งหลังสอบเสร็จวันหนึ่ง ครอบครัวถึงกลับมา หลิงจื่อจึงเพิ่งรู้ว่า ครอบครัวของมู่เสวี่ยหลิงไปเที่ยวทะเลล่องเรือกัน

แต่หลิงจื่อกลับเฉยชา ไม่ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้เลย

หลังสอบเสร็จไม่กี่วัน เธอก็กลับไปที่โรงเรียนเพื่อทำจิตอาสา และครั้งนี้ เธอก็ได้เจอคนรู้จักคนหนึ่ง

“หลิงจื่อ ทำไมเห็นจื่อหนานของฉันแล้วไม่พูดอะไรเลยล่ะ เมื่อก่อนยังไฮเปอร์อยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม แล้วยื่นมือจะวางบนไหล่ของหลิงจื่อ

หลิงจื่อถอยหลังสองก้าวแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เป็นอะไรไป พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ” เขามองหลิงจื่อด้วยสีหน้างุนงง

หลิงจื่อมองเขาด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง และด้านหลังเขาก็คือ ฟู่จื่อหนาน

ฟู่จื่อหนานมีดวงตาสีดำ ใบหน้าหล่อคม สูงโปร่ง ไม่แปลกเลยที่เขาจะเป็นนักเรียนอันดับหนึ่งของโรงเรียนนี้

แต่สำหรับหลิงจื่อในตอนนี้ เขาก็แค่ "เด็กคนหนึ่ง" เท่านั้น

“หลิงจื่อ พรุ่งนี้วันเกิดจื่อหนาน นายจะมาไหม” ไป๋จินเป่าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“พรุ่งนี้ฉันมีธุระ” หลิงจื่อตอบเรียบ ๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องเรียนทันที

ไป๋จินเป่าขมวดคิ้ว เดินไปหาฟู่จื่อหนานแล้วโอบไหล่เขาไว้ “จื่อหนาน นายว่าทำไมหลิงจื่อถึงกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้?”

ฟู่จื่อหนานปัดแขนเขาออกแล้วเดินลงบันไดไปโดยไม่พูดอะไร

“เฮ้ เดี๋ยวสิ!” เขารีบวิ่งตามไป “นายก็เย็นชาเหมือนกันเลยนะ”

หลิงจื่อนั่งที่โต๊ะ มองออกไปนอกหน้าต่างโดยใช้มือพยุงคาง

“ท่านจื่อ~ ไปซื้อน้ำมะนาวอีกแก้วได้ไหมขอรับ ขอเพิ่มน้ำแข็งด้วยน้าาา~ แง้~!”

“ได้สิ” หลิงจื่อพยักหน้า