การพบกันโดยบังเอิญก็เหมือนกับการโยนหินลงไปกลางทะเลสาบ แม้ว่ามันจะทำให้เกิดระลอกคลื่นซึ่งจะทำให้ตาพร่าไปชั่วขณะ แต่ในไม่ช้าทั้งหมดก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหินได้จมลึกลงไปในหัวใจแล้ว

เฉินโหรวหยูก็เป็นเหมือนทะเลสาปที่หินถูกโยนลงไป บนผิวน้ำเธอสงบปราศจากคลื่นลม แต่หัวใจของเธอกระเพื่อมไม่สิ้นสุด

หินก้อนนั้นกดทับหัวใจของเธอ

เห็นได้ชัดว่าคนที่ไม่ชอบเธอคือเขา คนที่นินทาเธอกับคนอื่นคือเขา แต่ทำไมเมื่อเจอกันคนที่รู้สึกผิดถึงเป็นเธอได้ล่ะ?

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดแต่ทำไมเธอยังคิดถึงเขาอยู่?

เธอควรคิดถึงผี แทนที่จะเป็นเขา การที่เธอไม่เจอเขา รังเกียจเขา และดูหมิ่นเขาก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ถึงแม้เรื่องนี้จะเป็นความผิดของเธอโทษฐานมั่นใจในตัวเองเกินเหตุและถูกเพื่อนร่วมงานเขาทำให้อับอาย เธอก็ยังรู้สึกไม่มีความสุข

เธอต้องทนทุกข์ก็เพราะเขา! ฮึ่ม!

เธออยากมีชีวิตที่ดีกว่าเขา! ฮึ่ม!

เธอต้องหาแฟนให้เร็วกว่าเขา แต่งงานและมีลูก วันใดที่เธอเจอเขาเธอจะบอกเขาด้วยใบหน้าเยาะเย้ยว่า ‘โอ้ ทำไมคุณหมอเหมิงยังโสดอยู่ล่ะคะ? เป็นเพราะมาตฐานของคุณสูงเกินไปรึเปล่า? แย่จังเลยนะคะ’

อืม แม้ว่าการทำแบบนี้จะดูหยาบคายและต่ำต้อยไปหน่อย แต่สำหรับเฉินโหรวหยูที่เป็นคนต่ำต้อยแล้วนั้น ตราบใดที่เธอสามารถระบายความโกรธได้ มันก็ไม่สำคัญ

ดังนั้นเธอจึงดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมาหลังจากการบังเอิญเจอกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอกระตือรือร้นถามเพื่อนร่วมงานและเพื่อนๆว่าให้ช่วยแนะนำผู้ชายดีๆให้เธอที

เธอต้องการไปนัดบอด!

เหลียงซีซีเพื่อนร่วมห้องของเฉินโหรวหยูถึงกับยกนิ้วให้กับการกระทำของเธอ น่าเสียดายที่เธอไม่คิดว่าการไปนัดบอดเป็นความคิดที่ดี "โหรวหยู ให้ฉันบอกเธอไหมว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่จะพบรักจากการนัดบอด"

"ได้สิ ตราบใดที่ปฏิบัติต่อคู่นัดบอดในฐานะลูกค้า….วิเคราะห์ให้ชัดเจน มุ่งเน้นไปที่จุดสำคัญและโจมตีศูนย์กลาง”

“แต่ตอนที่เธอไปคุยกับลูกค้า เธอไม่ได้วิเคราะห์พวกเขาสักหน่อย เธอแค่คุยไปสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วแต่จะคิดออก เพราะฉะนั้นอัตราความสำเร็จถึงต่ำ”

เฉินโหรวหยูประหลาดใจ เธอรู้สึกว่าสถานการณ์นี้ฟังดูคุ้นเคยราวกับว่าเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เธอส่ายหน้าและเถียงกลับว่า “แต่ฉันยังสามารถทำงานให้เสร็จได้ทุกเดือน นี่ก็เป็นอีกหนึ่งกลยุทธ์ของฉัน ฉันเลือกที่จะพยายามมากกว่าที่จะยอมแพ้”

เหลียงซีซีโบกมือใส่เฉินโหรวหยู “ไม่ ไม่ นี่ไม่ได้ผลหรอก ของแบบนี้มันต้องอาศัยการบ่มเพาะ ให้ความโรแมนติกมันงอกเงยขึ้นมา ดูฉันสิ ทำไมความรักถึงวิ่งมาหาฉันเร็วขนาดนี้ คำถามคือเวลา สถานที่ บรรยากาศและคน ถ้าทุกอย่างรวมอยู่ในที่เดียวกัน เธอจะรู้สึกถึงความรักวิ่งเข้าหาเธอ”

เหลียงซีซีเป็นผู้หญิงโรแมนติก หนังสือที่เธออ่านส่วนใหญ่เป็นนิยายรักและกฎเกณฑ์ภายในหนังสือได้กลายเป็นภูมิปัญญาอันล้ำค่าของเธอ

“บอกอะไรให้นะ การนัดบอดเธอจะไม่เจอคนที่ตามหาหรอก มันเชยไปแล้ว ทุกคนที่มาจะมีความคาดหวังในใจของตัวเอง เมื่อพบหน้ากันจริงๆก็จะไม่รู้สึกอะไรแล้ว ประเภทของโชคชะตาที่มาโดยไม่คาดฝันยังน่าเชื่อถือกว่า ตัวอย่างเช่นที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเมื่อเขากำลังเอื้อมมือไปหยิบบางสิ่งบางอย่างแล้วชนเธอโดยไม่ตั้งใจ หรือเขากำลังเข็นรถเข็นแล้วกระแทกเธอโดยบังเอิญ…….”

ใบหน้าของเฉินโหรวหยูเริ่มบิดเบี้ยว เหลียงซีซีคนนี้แอบตามเธอไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตรึเปล่านะ?

“ยังมีอีก....ถ้าเธอเท้าพลิกกลางถนนแล้วมีคนมาช่วยเธอ หรือฝนตกแล้วเธอทั้งคู่รีบวิ่งไปหลบฝนและบังเอิญเจอกัน...”

“ซีซี อ่า.....” เฉินโหรวหยูไม่สามารถทนฟังได้อีก “เธออ่านนิยายเยอะไปแล้ว มันไม่ได้ช่วยเลย”

“เธอต้องเชื่อฉันนะ สิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงตอนนี้คือวิธีการพบปะแบบคลาสสิก อะไรน๊า…หนังเรื่องนั้นก็มีฉากนี้ด้วย…. ความรักที่ปะทุขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้เธอสองคนได้มาพบกัน มองมาที่ฉัน สามครั้งที่ฉันตกหลุมรักเกิดจากการบังเอิญเจอกันทั้งนั้น เธอไม่คิดว่าฉันมีประสบการณ์มากกว่าเธอเหรอ?”

"ความรักที่เกิดขึ้นกะทันหันก็จบลงกะทันหันเช่นกัน" เฉินโหรวหยูพูดอย่างหนักแน่น "ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมทุกครั้งที่เธอตกหลุมรักถึงอยู่ได้ไม่นาน ฉันจะเรียนรู้จากบทเรียนและประสบการณ์ของเธอนะ ขอบใจมาก"

“ไอ๋ ไอ๋.....” เหลียงซีซีไม่สบอารมณ์

“โหรวหยู ฉันแค่แนะนำด้วยความหวังดี อย่าปากร้ายกับฉันแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเธอจะได้ลงเอยกับคนปากร้ายแบบเดียวกัน เข้าใจไหม?”

คำพูดนี้เจ็บแสบจริงๆ

เฉินโหรวหยูโบกมือไปมา “ฉันไม่ใช่คนปากร้ายนะ ฉันเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีคุณธรรมที่แสวงหาผู้ชายที่อ่อนโยนและมีคุณธรรม”

เหลียงซีซีตบไหล่เพื่อนสาวและพูดว่า “เอาเถอะ ตราบใดที่พวกเราทำงานหนัก สักวันก็คงมีผู้ชายอ่อนโยนและมีคุณธรรมมาแน่ ฟังฉันนะ ระหว่างที่เธอนัดบอด ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอก็หันไปมองรอบๆ ฉันอ่านนิยายมาเป็นร้อยเรื่อง ประสบการณ์ความรักก็มากกว่า ความรักจะมาในตอนที่เธอคาดไม่ถึง เชื่อฉันสิ”

***#*#*#*#*#*#*#*#*#*#***

สองวันต่อมา เฉินโหรวหยูก็ไปนัดบอด

ผู้ชายที่เธอนัดบอดด้วยมีชื่อว่า ‘หลี่เจี้ยน’ เขาเป็นคนที่เพื่อนร่วมงานเธอแนะนำมา เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที เขาทำงานบริษัทเครื่องสำอางค์ เหลียงซีซีพูดถูก ก่อนที่จะมานัดบอดเฉินโหรวหยูมีความคาดหวังมากมาย ดังนั้นพอพบกัน เธอจึงรู้สึกเฉยๆกับเขา ในเมื่อพบกันแล้วก็ไม่อยากเสียเวลาไปเปล่าๆ

ดังนั้นเฉินโหรวหยูจึงขายประกันให้กับเขา หลี่เจี้ยนคนนี้เป็นคนที่มีไหวพริบดีและยังให้ความร่วมมือกับเธออย่างกระตือรือร้นและยังขายเครื่องสำอางค์ให้กับเธอด้วย

การนัดบอดกลายเป็นการเสนอขายสินค้า ชายหญิงคู่หนึ่งสนทนากันอย่างมีชีวิตชีวาและสุดท้ายก็เสียใจที่ไม่ได้พบกันก่อนหน้านี้

“ถ้าผมพบคุณเร็วกว่านี้คงดีนะครับ ผมมั่นใจว่าบริษัทของคุณคงมีเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิงอยู่เยอะ คุณอย่าลืมแนะนำสินค้าของผมนะครับ ผมจะให้สินค้าตัวอย่างกับคุณเยอะๆ”

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องช่วยฉัน ถ้าคุณมีเพื่อนที่ต้องการประกันอย่าลืมแนะนำพวกเขาให้ฉันด้วยนะคะ"

ทั้งคู่ให้คำมั่นสัญญาต่อกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น  เฉินโหรวหยูรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ ทันใดนั้นก็มีเสียงกระแอมเบาๆดังอยู่ด้านข้าง

“ช่างบังเอิญเหลือเกินที่ได้พบคุณที่นี่”

เหมิงกู้!

ใบหน้าของเฉินโหรวหยูแข็งทื่อทันใด เสียงของเหลียงซีซีดังก้องในหูของเธอเป็นเสียงสะท้อนไปมา

แต่เป็นที่น่าเสียดาย การพานพบกันโดยบังเอิญครั้งนี้ ไม่ใช่การพบคนรัก แต่เป็นการพบกับศัตรูตัวฉกาจต่างหากเล่า!

“เดทอยู่เหรอ?” ศัตรูถาม

เฉินโหรวหยูยิ้มเย็น ไม่ได้พูดอะไร

“อ่า...ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แบบนั้น นัดบอดอยู่สินะครับ”

หลี่เจี้ยนมองเฉินโหรวหยูและยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ

เหมิงกู้ก็ยิ้มเช่นกัน เขามองไปที่โต๊ะที่มีตัวอย่างเครื่องสำอางและเอกสารประกัน "วิธีการออกเดทของคุณค่อนข้างพิเศษดีนะ"

ทำไมวิธีการพูดของคนๆนี้ถึงสร้างความเกลียดชังได้ขนาดนี้นะ?! เฉินโหรวหยูรู้สึกเสียใจเมื่อนึกได้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยวิ่งไล่ตามผู้ชายคนนี้มาก่อน

"ควรจำไว้ว่าผู้ชายต้องจ่ายบิล" เหมิงกู้ไม่ได้สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเฉินโหรวหยู เขาตบไหล่หลี่เจี้ยนเพื่อเตือน จากนั้นโบกมือบอกลาและจากไปพร้อมกับเพื่อนชาย

หลี่เจี้ยนที่ถูกตบไหล่ทำหน้าไม่ถูก “คุณเฉิน ผู้ชายเมื่อกี้ใครหรอครับ?”

“เพื่อนของเพื่อนน่ะค่ะ ไม่ได้สนิทกันหรอกค่ะ” เฉินโหรวหยูรู้สึขายหน้าที่ถูกเหมิงกู้จับได้ว่าเธอกำลังขายประกันให้คู่นัดบอด

“เขาดูดีมากเลยนะครับ” หลี่เจี้ยนไม่รู้จะพูดอะไร น้ำเสียงของเขาฟังแสบจมูกเล็กน้อย

เฉินโหรวหยูพยักหน้า “ค่ะ คุณพูดถูก” เธอคิดอยู่พักหนึ่งก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ “น่ารำคาญจัง เขาจะมาเดทก็เรื่องของเขาสิ ทำไมต้องมากวนคนอื่นด้วยนะ”

เดท? หลี่เจี้ยนนึกถึงผู้ชายที่มากับเมิ่งกู ทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงอุทานว่า ‘อ่า!’ “เป็นแบบนี้เอง”

นั่นอะไรน่ะ? เฉินโหรวหยูมองหน้าของเขาและเข้าใจได้รวดเร็ว สาบานว่าเธอไม่รู้เรื่องจริงๆ การพูดทำให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนี้เธอไม่เคยทำมาก่อน อันที่จริงเธอเกลียดพฤติกรรมแบบนี้มาก แต่ตอนนี้เธอกลับทำแบบนั้นซะเอง เธอเป็นปีศาจที่ทำร้ายคนอื่น “คุณก็ดูออกหรอคะ เขาเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ”

หลี่เจี้ยนพยักหน้าหงึกๆ รู้สึกตื่นเต้นที่ได้ซุบซิบนินทา “ก็พอมองออกครับ”

“มองอะไรออกหรอครับ?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหลังของเฉินโหรวหยู เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

เป็นเขาอีกแล้ว!

คุณหมอเหมิงกู้ย้อนกลับมาจริงๆ