ตอนที่ 11

หลังจากที่นัทหลับไปแล้ว หวานก็ลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาใกล้เตียง แล้วเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มถึงลำคอให้นัท ก่อนจะโน้มตัวลงใกล้แล้วจูบลงที่กลางหน้าผาก ก่อนจะผละออกแล้วกระซิบเสียงเบา"ขอโทษนะ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้นัทได้เจอใครอีกแล้ว"ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเดินออกจากห้องพักไป

หวานเดินไปที่ประชาสัมพันธ์แล้วคุยกับพยาบาลเรื่องนำตัวนัทกลับไปรักษาที่บ้านของเขา ตอนแรกพยาบาลและคุณหมอมีท่าทีขัดขืนจะไม่ให้กลับอยากให้รักษาตัวให้หายเสียก่อน แต่หวานก็ตัดสินใจที่จะยัดเงินให้เป็นจำนวนมากเพื่ออตัดปัญหาไป แล้วทำเรื่องออกให้ไวที่สุด 

ตี 4 หวานทำเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วปล่อยให้พยาบาลไปเข็นเตียงนัทขึ้นรถเพื่อออกเดินทางทันที เมื่อนัทและหวานขึ้นรถโรงพยาบาลแล้ว พวกเขาก็เดินทางกันหวานเลือกที่จะไม่พานัทกลับไปที่คอนโดแต่พานัทไปที่เกาะแห่งหนึ่ง เมื่อถึงท่าเรือพยาบาลเข็นนัทลงจากรถแล้วส่งขึ้นเรือ หวานตามขึ้นไปไม่ห่าง นัทไม่มีทีท่าจะตื่นเพราะก่อนจะออกจากห้องพักคุณหมอได้ฉีดยานอนหลับไปแล้ว

เรือแล่นไปกลางทะเลหลายชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย เรือจอดเทียบท่าเกาะส่วนตัวของหวานที่เจ้าตัวซื้อเอาไว้หลังจากอยู่กับนัทไม่กี่สัปดาห์เพราะเขาคิดเอาไว้ว่าจะพานัทและเพื่อนมาเที่ยวที่เกาะนี้ในช่วงปิดเทอมเพื่อผ่อนคลาย แต่ตอนนี้มันเป็นที่ส่วนตัวของเขาสองคนไปเสียแล้ว

"เข็นเข้าบ้านเลยครับ"พยาบาลสองคนและหมอหนึ่งคนที่หวานจ้างมาเพื่อดูแลคนรักของเขาโดยเฉพาะ พยาบาลเข็นเตียงขนไข้ไปตามทางจนถึงกลางเกาะก็เจอเข้ากับบ้านสองชั้นที่ดูเรียบง่ายแต่สบายตา ทุกคนเข้าไปในบ้านพอเข็นมาจนถึงบรรไดหวานก็อุ้มนัทขึ้นไปชั้นบนของบ้านแล้วเดินไปทางฝั่งขวาของบ้านสุดทางเดินมีห้องนอนอยู่หนึ่งห้อง หวานอุ้มนัทเข้าไปในห้องก่อนจะวางนัทไว้บนกลางที่นอนแล้วจัดท่านอนให้ดี ก่อนที่หวานจะถอยออกไปแล้วปล่อยให้คุณหมอกับพยาบาลช่วยกันใส่สายน้ำเกลือแล้วทำแผลให้นัท

เที่ยงแล้วนัทพึ่งจะตื่น หวานที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องหันไปมองนัทที่ขยับตัวแล้วลุกขึ้นนั่ง หวานก็รีบวางหนังสือที่อ่านอยู่แล้วลุกไปช่วยประคองนัททันที"เป็นยังไงบ้างครับ ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือป่าว เดี๋ยวผมเรียกหมอให้นะ"หวานพูดจบก็รีบเดินไปที่ประตูแต่ยังไม่ทันที่จะได้ถึงประตูก็ต้องชะงักกับเสียงเรียกก่อน

"หวาน ที่นี่ที่ไหนทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"นัทพูดเสียงตื่นตระหนก แล้วมองไปรอบๆห้องหวานจะเอาเขามาปล่อยไว้ที่นี่อย่างนั้นหรือ?

"ที่นี่คือบ้านของเราครับอยู่บนเกาะ เราจะมาอยู่ที่นี่กันสองคนดีไหมครับหืม?"หวานเดินไปหานัทแล้วพูดอธิบายไปด้วย หวานมองหน้านัทเพื่อคอยสังเกตอยู่ตลอดว่านัทจะมีอาการอย่างไร ถ้านัทกลัวเขาจะพากลับไปที่คอนโดแต่คงไม่ใช่ที่คอนโดเดิมแน่ๆ แต่ถ้าไม่เราจะอยู่ที่นี่กันแบบถาวร

"เกาะ? มึงจะเอากูมาทิ้งไว้ที่นี่ใช่ไหม! หวานไม่เอานะ!ฮืออ"นัทร้องไห้ออกมาแล้วโวยวายเสียงดังว่าหวานจะทิ้งตนเองเอาไว้ที่นี่แล้วหนีเขาไปตอนที่เขาเพลอ 

"ไม่ครับ ไม่ทิ้งๆโอ๋ผมไม่ทิ้งหรอกครับ เราจะมาอยู่ที่นี่ด้วยกันไง ผมบอกแล้วไงครับนี่คือบ้านของเราสองคน"หวานพูดอธิบายแล้วกอดปลอบให้นัทใจเย็นลงก่อนที่จะคิดมากไปกว่านี้ 

"จริงๆนะ ห้ามทิ้งกูนะไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหนกูก็จะอยู่ที่นั่น กูจะไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น"นัทพูดอย่างเด็กเอาแต่ใจแล้วกอดหวานเอาไว้แน่นแล้วเอาหน้าฝังไปที่หน้าอกของหวาน 

"ครับ นัทจะอยู่กับผมที่นี่จริงๆใช่ไหมหืม ชู่วอย่าร้องนะ"หวานผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วเช็ดน้ำตาให้

"อื้อ แต่ว่า.."

"หื้ม แต่อะไรครับบอกผมได้ไหม"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกันฮึก ยังไงมึงก็ต้องไปมีคนอื่นอยู่ดีใช่ไหม"นัทพูดเสียงตัดพ้อ ใช่สักวันหวานก็ต้องทิ้งเขาไปหาคนอื่นเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน สถานะของเราสองคนมันไม่มีอะไรชัดเจนเลย

"งะ งั้นนัทเป็นแฟนกับผมนะ"หลังจากที่นั่งเงียบสักพักหวานก็ประคองหน้านัทแล้วกลั้นใจพูดออกไปด้วยสีหน้าที่แดงก่ำจนนัทอดมองตาค้างไม่ได้เพราะนัทเป็นคนที่หน้าหวานและสวยมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหน้าแดงๆแบบนี้มันยิ่งมีเสน่ห์เข้าไปอีกหลายเท่า

"...."นัทที่กำลังมองค้างกับใบหน้าของหวานอยู่นั้นก็เงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไปจนใจหวานเริ่มฝ่อลง

"นัท คุณไม่ชอบผมหรอ"หวานหน้าซึมลงทันที

"อ่ะ ไม่ๆ ไม่ใช่นะ!กะ กูเป็นๆ"นัทรนรานเมื่อเห็นหน้าคนรักซึมลง อ๊าทำไมถึงไม่รีบตอบไปนะ

"หึ จูบได้ไหม"หวานยิ้มออกมาด้วยความดีใจแล้วเอ่ยขอนัท นัทที่ไม่อยากให้คนรักต้องทำหน้าซึมอีกก็รีบพยักหน้าแล้วเป็นคนขยับใบหน้าไปจูบก่อน หวานเบิกตาโตขึ้นหน่อยๆเพราะปกตินัทจะไม่เป็นคนเริ่มแบบนี้ ก่อนที่จะจูบตอบ จูบครั้งนี้เหมือนเป็นจูบแทนใจของทั้งสองที่มอบความสุขให้กัน

พวกเขาไม่รู้จะอธิบายความรักที่มีให้กันยังไง

แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองยืนยันได้คือความรักที่มีให้กันนั้นมันจะไม่มีวันหมดลงอย่างแน่นอน 

"ผมรักนัทนะ รักมากๆเลยแล้วนัทละครับ"

"อื้อ! กูก็รักมึง รักมากๆเลยด้วย"ทั้งสองกอดกันทั้งน้ำตาต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาสัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยมือจากกันอย่างแน่นอน 

ต่อให้ต้องถูกขังเอาไว้ก็จะไม่มีวันเสียใจอย่างแน่นอน

end