ตอนที่ 10

พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว ตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้วแต่พอมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอใครอีกคนที่อยากเจอเลย ผมพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วเรียกหาหวาน

"หวาน หวานอยู่หรือป่าว....ฮึก หวานฮืออ"ผมเรียกหาหวานแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับปกติเวลาเรียกต้องมาหาแล้วสิ ผมร้องไห้ออกมาเพราะนึกว่าโดนทิ้งจากการผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมามันทำให้ผมไม่กล้าที่จะห่างจากหวาน ผมกลัว...

แกร็ก

"หวาน มึง...คุณหมอ"ผมดีใจเพราะได้ยินเสียงเปิดประตูแต่ก็ต้องใจเสียเหมือนเดิม เมื่อคนที่เข้ามาคือคุณหมอตอนนี้ผมไม่อยากเข้าใกล้ใครเลย ผมกลัวไปหมดมันระแวงแบบที่ผมก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้

"ผมได้ยินเสียงคุณร้องไห้ เป็นอะไรหรือป่าวครับเจ็บตรงไหนไหม"คุณหมอถามไถ่อย่างเป็นห่วง เพราะเขารู้สึกถูกใจคนไข้ของตัวเองตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรก ถึงจะรู้ว่ามีแฟนแล้วก็เถอะแต่ถ้าเขาจะเอาใครจะทำไมละ

"ฮึก อย่าเข้ามา หวานละหวานไปไหนฮืออ"ผมร้องไห้หนักขึ้นเมื่อคุณหมอเข้ามาใกล้แล้วจับแขนผมก่อนจะกอดผม รังเกียจความรู้สึกที่ผมมีในตอนนี้มันชัดเจนมาก ผมรู้สึกกลัวจนตัวสั่นไปหมด ผมพยายามผลักคุณหมอออกแต่เขากลับกอดแน่นขึ้นแต่แล้วก็มีผู้เข้ามาใหม่

แกร๊ก

"นัทครับ...คุณ ทำไมอะไรปล่อยเมียผมนะ!"หวานตะโกนเสียงดังก่อนจะรีบเดินเข้ามากระชากคุณหมอออกแล้วต่อยคุณหมอไปหนึ่งที คุณหมอล้มลงแต่หวานไม่สนใจเขาหันกลับมามองนัทที่ร้องไห้ไม่หยุดแล้วกอดนัทเอาไว้จนจมอก

ถ้าบอกว่านัทหวาดกลัวทุกคนและรังเกียจทุกคนจากเหตุนั้น หวานก็คงหวาดกลัวไม่ต่างกัน แต่เขาไม่ได้กลัวว่าใครจะมาทำร้ายเขาเหมือนนัท เขากลัว กลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายนัทแล้วแย่งนัทไปจากเขาอีก เขาไม่อยากให้ใครเห็นนัทเลยด้วยซ้ำ

"ฮึก หวานฮือ อย่าทิ้งกูนะอื้อ อย่าปล่อยนะ"นัทร้องไห้ออกมาแล้วกอดหวานเอาไว้แน่นเมื่อหวานจะปล่อยตัวเขา

"ออกไป"หวานหันไปพูดกับคุณหมอ ก่อนจะหันมาสนใจนัทต่อ คุณหมอที่เห็นว่ามีคนมาขวางก็อารมณ์เสียแล้วเดินออกไปจากห้อง ตอนนี้ในห้องเหลืออยู่แค่หวานและนัทสองคน

พอนัทเห็นแบบนั้นก็เริ่มสงบลงแล้วคลายอ้อมกอด หวานก็ผละตัวออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตาให้นัทด้วยความรู้สึกที่เจ็บในอกไปหมด เขาไม่อยากเห็นนัทร้องไห้เลย เขาจะไม่ทำให้นัทร้องไห้อีกแล้ว เขาจะให้นัทกลับไปรักษาตัวที่เกาะส่วนตัวของเขา เขาจะขังนัทเอาไว้ไม่ให้ใครเจอนัทอีก

"ชู่ อย่าร้องนะครับพอแล้วน้ำตามันไม่เหมาะกับหน้านัทเลย ผมไม่ชอบเลย"หวานปลอบนัท

"ฮึก อื้อไม่ร้องแล้ว หวาน..."นัทหยุดร้องไห้ก่อนจะชะงักเมื่อหวานก้มลงมาจูบตนเองมันเป็นจูบที่หวานมาก นัทไม่คิดปฏิเสธถ้าเป็นหวานเขาไม่รังเกียจเหมือนคนอื่นเลยสักนิด นัทจูบตอบก่อนที่ทั้งสองจะเปลี่ยนจากจูบลึกซึ้งเป็นจูบที่เร่าร้อนมากขึ้น หวานดันให้นัทนอนลงก่อนที่ตัวเองจะขยับไปขึ้นคร่อมนัท

"อื้ม นัทผมขอนะ"หลังจากถอนจูบหวานก็กระซิบบอกนัทเสียงกระเส่า

"แต่กูยังเจ็บอยู่"ผมอยากแต่ก็ปวดตัวไม่หมดยิ่งหวานเป็นพวกเซ็กส์รุนแรงด้วย

"ผมจะทำเบาๆ นะครับ"หวานพูดเสียงอ้อน

"อ่ะ อื้อก็ได้แต่ต้องเบาๆนะ"ผมที่เจอลูกอ้อนเข้าไปก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ 

  /////

ผมรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วช่องท้องเมื่อหวานปล่อยเข้ามาข้างในตัว หวานนอนทับผมแล้วกอดผมเอาไว้ทั้งที่ยังมีแก่นกายของเจ้าตัวเชื่อมกับผมอยู่ พอเราหายเหนื่อยกันแล้วหวานก็ถอนแก่นกายตัวเองออกแล้วขยับลงจากเตียงก่อนจะใส่กางเกงให้ตัวเองแล้วทำความสะอาดให้ผม

หวานพาตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิมก่อนจะถามคนไข้ที่นอนจ้องตัวเองไม่วางตา"หิวน้ำไหม ผมรินน้ำให้นะ"หวานเอื้อมตัวไปเทน้ำใส่แก้วที่อยู่บนหัวเตียงให้นัท ก่อนจะประคองนัทให้ลุกขึ้นนั่งแล้วปล่อยให้นัทดื่มน้ำ ส่วนตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไป

ผมมองตามการกระทำของหวานทุกอย่าง ผมกลัวว่าหวานจะทิ้งผมไปอีก เมื่อหวานออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าตัวใหม่ก็เดินไปที่ตู้เย็นหยิบนมกล่องออกมาแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม 

"เอาไหมครับ"หวานที่เห็นว่านัทมองตนเองอยู่เลยถามออกไปเพื่อว่านัทอยากจะดื่มนมบ้าง แต่นัทกลับส่ายหัวแล้วเอาแต่จ้องหวานไม่วางตา คนถูกจ้องก็ได้แต่นั่งหน้าแดงปล่อยให้คนไข้มองไป