ตอนที่ 9

"อืออ"ผมรู้สึกปวดตัวไม่หมด หลังจากที่ตื่นมาได้สักพักผมก็มองเพดานไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีพอขยับนิดหน่อยก็โครตจะเจ็บแล้ว

แกร๊ก

"ไอ้นัทเพื่อนรักกก"เจมส์เดินเข้ามาในห้องพักคนไข้แล้วเรียกผมเสียงดัง 

"เบาๆสิวะจะเรียกเสียงดังทำเหี้ยไร"ผมด่ามันทันทีเพราะคนที่นอนเฝ้าไข้ผมอยู่ข้างๆเหมือนจะขยับตัวนิดหน่อยเพราะเสียงมัน นี่ถ้าหวานตื่นนะกูเอามึงตายแน่

"อ่าว โทษทีๆ แล้วนี่มึงเป็นไงบ้างวะตื่นนานยังเดี๋ยวกูเรียกพยาบาลให้"เจมส์มองไปตามสายตาเพื่อนแล้วเห็นว่ามีอีกคนที่อยู่ในห้องงมันจึงเบาเสียงลงแล้วถามไถ่เพราะเห็นว่าคนเฝ้ายังไม่ตื่นคงจะยังไม่มีใครเรียกพยาบาลให้

"กูพึ่งตื่นเดี๋ยวค่อยเรียกรอมันตื่นก่อน มึงนั่งก่อนดิแล้วไอ้แบงค์ละไม่มาหรอ"ผมมองหาเพื่อนอีกคนเพราะไม่เห็นเงามันเลย

"เอ่อ กู...หนีมันมาอ่ะ"

"หนี?"

"มึง คือกูคบกับมันแล้ว"

"มัน? มันไหนวะ มันสำปะหลัง?"ผมถามติดตลกเพราะไม่อยากให้มันคิดมากถ้าเพื่อนจะคบกันผมก็ไม่ติดใจอะไรหรอก ออกจะดีด้วยซ้ำ

"โอ้ยย กูคบกับไอ้แบงค์แล้ว แล้วเมื่อคืนแม่งก็เอากูทั้งคืนไม่ยอมปล่อยสักทีจนกูต้องหนีมันมาหามึงตอนมันหลับเนี่ย"เจมส์ร่ายออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนแกล้งตัวเอง

"ก็แค่นั้นหึ นานๆนะพวกมึงอ่ะ"ผมยักไหล่แล้วก็มองคนข้างตัวว่าตื่นหรือยัง

"มึงไม่แปลกใจหน่อยหรอวะ"เจมส์ถาม

"ไม่อ่ะกูรู้นานละว่ามันชอบมึง ดูออกง่ายขนาดนั้น"ผมว่าตามความจริง

"นี่มึงรู้! แล้วทำไมไม่บอกกูวะ"เจมส์โวยวาย

"อื้มม ตื่นแล้วหรอ!"หวานที่ได้ยินคนคุยกันเสียงดังก็ตื่นขึ้นแล้วถามผมเสียงดัง แต่ผมกลับหันไปหาไอ้เจมส์แล้วถลึงตาใส่มันก่อนจะหันมาตอบอีกคน

"อืม เรียกหมอให้หน่อยสิ"ผมบอกหวาน ไม่รู้ทำไมแต่พอเจอเหตุแบบนั้นไปถึงจะโทษมันแต่กลับต้องการให้มันอยู่ข้างๆผมมากกว่าเดิม

"ครับรอแปบนะ"หวานปัดผมที่ปิดหน้าผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"แหม่ทีกูจะเรียกให้บอกว่าไม่ต้อง ทีกับผัวละอ้อนจัง"เจมส์ล้อผม

"เสือก กลับไปหาผัวมึงไป"ผมโบกมือไล่มันเพราะอยากอยู่แบบสงบๆ 

"อยากอยู่กับผัวสองคนก็บอก" เจมส์ อย่ารู้ทันกูได้ไหม

"เออ รู้แล้วก็ไสหัวไป"ผมตอบ ไม่คิดจะปฏิเสธมันด้วยเพราะมันพูดความจริง แล้วไอ้เจมส์ก็เดินฟึดฟัดออกจากห้องไปเออ ว่าง่ายดี

แอ๊ด ตึก

เสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยคุณหมอและพยาบาลสองคน "เป็นยังไงบ้างครับ ปวดตรงไหนหรือป่าว มีอาการเวียนศรีษะไหมครับ"คุณหมอหนุ่มถามอย่างใจเย็นและสุภาพ

"มีปวดตามตัวบ้างเวลาขยับตัวครับ แต่ไม่มีอาการเวียนหัว"ผมอธิบายอาการตัวเองให้คุณหมอฟัง พยาบาลก็ทำหน้าที่จดได้เป็นอย่างดี 

"งั้นเราไปเอ็กซเรย์กันนะครับ จะได้รู้ว่ามีตรงไหนหักบ้าง"คุณหมอมองใบที่พยาบาลจดแล้วยื่นให้ก่อนจะชี้แจงว่าผมต้องทำอะไร

"ครับ"แล้วผมก็ถูกเข็นออกมาจากห้องหวานก็เดินตามผมไม่ห่าง ก่อนที่ผมจะถูกส่งเข้าเครื่องเอกซเรย์พอออกมาหมอก็อธิบายอาการของผม

"คนไข้ช้ำในหลายจุดแต่ไม่มีตรงไหนเสียหายร้ายแรงหรือหักนะครับ ยังไงก็อยู่นอนโรงพยาบาลให้หายดีก่อนแล้วค่อยกลับนะครับ"หมออธิบาย

"แล้วต้องนอนกี่วันครับ"หวานที่ยืนอยู่ข้างๆหมอถามขึ้นก่อนคุณหมอจะบอกว่าให้ผมนอนพักอีก3-4สัปดาห์ มันเป็นเวลาที่ยาวนานมากสำหรับผม

หลังจากที่ผมตรวจเสร็จแล้วก็ได้กลับมานอนที่ห้องก่อนจะกินข้าวที่โรงพยาบาลเตรียมให้แล้วก็กินยา ตอนนี้ผมกับหวานกำลังจ้องตากันอยู่ครับโดยที่ผมนอนอยู่บนเตียงส่วนมันก็ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้

พอผ่านไปสักพักยาก็เริ่มออกฤทธิ์ผมรู้สึกง่วงเลยค่อยๆหลับตาลง หวานเอื้อมมือมาลูบหัวผมจนผมหลับไป ส่วนหวานก็ออกจากห้องไปเพื่อหาอะไรทานบ้าง ถึงจะเป็นห่วงนัทแค่ไหนแต่ถ้าไม่ดูแลตัวเองนัทคงโกรธมากแน่ๆ