ตอนที่ 8

พลัก ตุบ

"อั่ก! อึกแค่ก แค่ก!"ผมรู้สึกเจ็บไปหมด เนื่องจากการที่โดนกระทืบอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง มันเป็นเวลาที่ยาวนานมากสำหรับผม หลังจากที่มันรัดคอผมจนหมดสติ มันก็เอาน้ำมาสาดใส่ผมอีกครั้งพอผมตื่น มันก็รุมกระทืบผมโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาเลย 

"เห้ย พอๆกูรู้สึกเหมือนหวานจะกำลังเข้ามาละ"เสียงหัวหน้าเอ่ยบอก ไม่ทันไรประตูโกดังก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของหวานที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ หึในที่สุดก็ยอมออกมาเจอกันแล้วสินะ

ปัง!

"มึงปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้!"หวานตะหวาดเสียงดังเขาไม่คิดที่จะคุยดีกับคนแบบนี้ มีแต่ต้องใช้กำลังเท่านั้น

"หืม มาคุยกันดีๆก่อนสิ นี่กูมีของเล่นมาให้มึงดูด้วย"มันพูดจบก็กวักมือให้ลูกน้องหิ้วร่างของผมที่แทบจะหายใจรวยรินอยู่แล้วออกมาจากห้อง

"มึง! ปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้!"หวานพูดเสียงดังกว่าเดิม

"หึ ทำไมกูต้องปล่อยในเมื่อมึงทำให้ชีวิตกูไม่เหลืออะไร กูก็จะทำให้ชีวิตมึงไม่เหลืออะไรเหมือนกัน!"หัวหน้าพูดเสียงดังไม่แพ้กันแต่เสียงของเขากลับมีความเจ็บปวดแฝงอยู่ 

ผมพยายามลืมตามองว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นเพราะได้ยินแต่เสียงที่เหมือนหวานกำลังคุยกับหัวหน้าคนที่จับผมเอาไว้อยู่"หวะ หวานแฮ่ก มึง"ผมพยายามเปล่งออกมาแต่มันกลับเบาราวกระซิบ แต่ถึงอย่างนั้นหวานก็ได้ยินเพราะเขาจ้องแต่นัทอยู่ตลอด แทบไม่มองหน้าคู่อริเลยด้วยซ้ำ

"นัท รอผมก่อนนะ"หวานพูดเสียงสั่นเครือเขารู้สึกราวกับหัวใจจะแตกสลายเมื่อเห็นสภาพของนัท มันทำให้เขานึกถึงแม่ แม่ที่เขาได้แต่มองใบหน้าสวยๆนั่นจมกองเลือดโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

"หืม อะไรนะ! อยากให้กูฆ่ามันหรออ๋อ ได้สิๆเพราะหน้าการฆ่าคนที่มึงรักคือของกูไง! ฮ่าฮ่าฮ่า"มันว่าจบก็หัวเราะออกมาราวกับคนบ้าคลั่ง หวานไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าหามันแล้วยกมือขึ้นกำลังจะต่อยหน้ามันแต่ยังไม่ทันทำอะไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของหัวหน้าที่เบิกตาโพร่งแล้วล้มลง

ปัง ปัง ปัง!

เสียงกระสุนที่กำลังพลัดกันยิงไม่รู้ว่ามาจากฝั่งไหนบ้างร่างของผมถูกกระชากเข้าสู่อ้อมกอดของใครบางคนแล้วตัวผมก็ลอยขึ้นจากพื้น ผมพยายามลืมตามองก็เห็นใบหน้าของหวานคนที่ผมเอาแต่โทษว่าการที่ชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้เป็นเพราะมัน

"ขอโทษนะ ต่อจากนี้จะไม่ปล่อยมึงอีกแล้ว"หวานเอาแต่พร่ำพูดคำว่าขอโทษแต่ผมกลับไม่เอ่ยอะไรออกมา ผมรู้ว่ามันคงทำให้หวานใจเสียนึกว่าผมจะโกรธมัน แต่ว่านะผมโครตจะเจ็บคอปวดตัวไปหมด!! ยิ่งตอนแม่งเดินนะเหมือนซี่โครงผมร้าวเลย! มึงจะฆ่ากูหรือไงวะ

"หวานเป็นไงบ้าง แล้วนี่...ลูกสะใภ้พ่อสินะหึ"คนที่บอกว่าตัวเองเป็นพ่อของหวานพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าหวานทั้งสองมองหน้ากันแล้วไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก

"รีบไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง"พี่ไมค์เดินมาหาหวานยกมือขึ้นตบไหล่ผู้ที่เปรียบเสมือนน้องชายของเขา แล้วบอกว่าจะจัดการทางนี้เองให้รีบพาคนรักไปหาหมอซะ

"ฝากด้วยครับพี่ไมค์ ไอ้ไวท์กูไปก่อนนะแล้วเจอกัน"หวานละสายตาจากพ่อตนเองแล้วหันมาขอบคุณพี่เขย ก่อนจะตะโกนบอกเพื่อนตัวเอง

ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลแล้วครับตอนมันพาผมมาถึง พยาบาลพากันเดินให้วุ่นวายเพราะสภาพผมตอนนี้เหมือนคนที่พร้อมตายทุกวินาที แต่ก็นะผมยังมีสติดีครบถ้วน ยิ่งตอนที่เขาทำอะไรกับร่างกายผมนะผมร้องดังลั่น คงเพราะเขาคิดว่าสลบไปแล้วเลยไม่ได้ฉีดยาชาให้ เชี้ยเอ้ยรู้สึกเหมือนจะตายจริงๆก็ตอนหมอรักษาเนี่ยแหละ เหมือนเห็นสวรรค์รำไรเลย

"นัทเป็นไงบ้าง"หลังจากที่ผมถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินหวานเดินเข้ามาหาผมทันที แต่ก็ถูกพยาบาลเรียกให้ไปทำเรื่องซะก่อน

"ญาติคนไข้ใช่ไหมคะ เชิญมาทำเรื่องห้องให้คนไข้ด้วยค่ะ"หลังจากที่พยาบาลและหวานเดินออกไปผมถูกเข็นไปไหนก็ไม่รู้ เพราะรู้สึกเหมือนตามันหนักอึ้งแล้วผมก็หลับไป

แกร๊ก ตุบ

หวานเดินเข้ามาในห้องพิเศษที่ตัวเองเป็นคนทำเรื่องให้นัท หวานเดินเข้ามาก่อนจะวางกระเป๋าเสื้อผ้าตนเองแล้วเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงนัท หวานเอื้อมมือไปจับมือของนัทเอาไว้แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา เขารู้สึกผิดเหลือเกินที่ไม่สามารถดูแลคนที่ตนเองรักให้ดีได้ นัทต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ก็เพราะเขา ถ้าเขาไม่ทิ้งให้นัทต้องอยู่คนเดียวนัทก็ไม่ต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้

"อื้ออ"นัทขยับพลิกตัวนอนตะแคงข้างมาทางหวานแต่ก็ต้องร้องออกมาเพราะความเจ็บ ด้วยความที่กลัวนัทตื่นหวานเลยเอื้อมมือไปลูบหลังนัท เวลานัทนอนฝันร้ายเขามักจะทำแบบนี้ให้นัทนอนหลับได้อย่างสบายใจเป็นประจำ มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่หวานจะต้องตื่นมาตอนดึกเพื่อกล่อมให้เด็กน้อยของเขานอนต่อ อยากรู้จังว่านัทฝันว่าอะไร...