ตอนที่ 7

พาร์ท นัท

วันนี้เป็นวันครอบครัวของผม ผมต้องกลับบ้านเพื่อไปกินข้าว ผมคิดเอาไว้ว่าแค่จะมากินข้าวไม่นอนเหมือนทุกครั้ง เพราะเป็นห่วงใครอีกคนที่คงจะหลับปุ๋ยอยู่ในห้อง 

ผมจอดรถเมื่อไฟจราจรเป็นสีแดง อยู่ๆผมก็รู้สึกเป็นห่วงนัทขึ้นมา มันเป็นลางสังหรณ์ ผมรู้สึกอยากขับรถกลับไปซะเดี๋ยวนี้แต่ก็ทำไม่ได้ ถ้าวันนี้ผมไม่กลับคงได้โดนพ่อบ่นแน่ 

พอไฟเขียวผมก็ปลดเกียร์แล้วเริ่มขับรถไปตามถนนอีกครั้ง ผมขับรถไปเรื่อยๆจนเข้าสู่จังหวัดL ผมขับไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย จนมาถึงที่ค่ายสอนศิลปะการต่อสู้ บ้านของผม

ผมขับรถเข้าไปจอดที่จอดของค่ายแล้วดับรถก่อนจะลง แล้วเดินเข้าบ้าน ทันทีที่เปิดประตูบ้านก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อย ผสมกับเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ทันที

"สวัสดีครับพ่อ พี่ไมค์ พี่น้ำแข็ง"ผมยกมือขึ้นสวัสดีผู้ที่อายุเยอะกว่าทันทีที่เข้ามาในห้องนั่งเล่น บนชั้นสองของค่ายคือบ้านผมครับ ส่วนชั้นล่างเป็นค่ายฝึก 

"อ่าว กว่าจะมาถึงนะไปๆ กินข้าวกันดีกว่าลูกฉันหิวแล้วรอแกตั้งนาน"พี่น้ำแข็ง พี่สาวคนเดียวของผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมมาถึงแล้ว ก่อนจะชวนทุกคนไปกินข้าวเพราะผมมาถึงค่ำเนื่องจากรถติดเด็กน้อยเลยหิวข้าวแล้ว

"ไงไอ้ลูกชาย กว่าจะกลับได้นะ"พ่อพูดแซวผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พ่อผมถึงจะอายุเยอะมากแล้วแต่ก็ยังหล่ออยู่นะครับ ร่างกายก็แข็งแรงมากๆเลยด้วยหึหึ

"โถ่ ผมก็ต้องทำงานนี่ครับ อย่างน้อยเวลาถึงวันครอบครัวแบบนี้ผมก็ไม่เคยเบี้ยวนัดนะ"ผมบ่นบ้าง วันครอบครัวของเราคือวันครบรอบที่แม่ผมเสียเองแหละครับ พวกเราเลยใช้วันนี้เป็นวันนัดกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อให้แม่ได้เห็นว่าพวกเราไม่เคยลืมท่าน แล้วก็มีความสุขกันดี

"นี่มึงเมินกูหรอ หรือมองไม่เห็นกูจริงๆวะ"ไวท์เพื่อนสนิ๊ทสนิทของผม มันเป็นเด็กของค่ายพ่อผมเองครับเวลานัดทานข้าวกันมันเลยมาทานข้าวด้วยเพราะมันไม่มีครอบครัว ก็ดีเหมือนกันคนยิ่งเยอะยิ่งสนุก 

"อ่าว นี่กูไม่เห็นมึงจริงๆนะเนี่ยฮ่า ฮ่า"ผมพูดแกล้งมันก่อนจะเดินไปอุ้มตัวเล็กของบ้านขึ้นมาแล้วพาเดินเข้าห้องครัวโดยเมินเสียงของมัน 

"หึ มึงนี่มัน"ไวท์ที่บ่นจนเหนื่อย พอเห็นว่าเพื่อนไม่สนใจก็เอ่ยอย่างคนหมดคำจะพูด ทุกคนเลยต้องย้ายที่นั่งกันไปที่ห้องครัว

ผมอุ้มตัวเล็กไปนั่งที่เก้าอี้เด็กแล้วรับข้าวจากพี่สาวมาวางบนโต๊ะให้หลาน แล้วไปนั่งที่ของตัวเอง พี่น้ำแข็งก็เอากับข้าวมาวางแล้วตักข้าวใส่จานให้ทุกคน ก่อนทุกคนจะลงมือทานโดยที่ไม่พูดคุยอะไรกันอีก 

ตื้อดึง

เสียงแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมวางช้อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา ผมปลดล็อคหน้าจอแล้วกดเข้าไลน์ พอเห็นว่าเป็นข้อความของคนแปลกๆผมก็กดเข้าไปดูเพื่อจะมีธุระสำคัญอะไร เพราะคนที่จะมีไลน์ผมได้ต้องเป็นคนที่รู้จักผมจริงๆ ก่อนที่ผมจะทุบโต๊ะ

ตุ๊บ!

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกคนมองผมด้วยสายตายังไง ใครจะพูดยังไง หรือผมจะกำลังทำหน้ายังไงอยู่ เพราะสิ่งที่ผมให้ความสำคัญที่สุดตอนนี้คือคลิปในโทรศัพท์ที่มีคนส่งมา มันคือคลิปของนัทที่ตอนนี้โดนผู้ชายสองคนข่มขืนอยู่ ผมบีบโทรศัพท์แน่น

"หวานเป็นอะไร ทุบโต๊ะทำไมเนี่ยหลานตกใจหมดแล้ว"พี่น้ำแข็งบ่นผมเพราะผมทุบโต๊ะเสียงดังจนทำให้หลานตกใจร้องไห้ แต่ผมไม่ได้ฟังผมลุกขึ้นยืนก่อนจะมองหน้าพ่อแล้วพูดบางสิ่ง

"พ่อครับช่วยอะไรผมหน่อย"

"อะไรละหืม"พ่อ

"คนรักของผมโดนจับไป พ่อต้องช่วยผมนะ"ผมส่งโทรศัพท์ให้พ่อพูดเสียงสั่นเครืออย่างคนอดกลั้น แต่ก็ไม่ไหวน้ำตาผมมันไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ผมรู้สึกปวดหัวใจไปหมดทำไมผมถึงไม่เชื่อสัญชาติญาณของตัวเองนะ ถ้าผมขับกลับไปนัทคงจะไม่เป็นอะไร

"นี่มัน..."พ่อที่หยิบโทรศัพท์ไปดูพร้อมกับที่คนอื่นๆไปยืนดูด้วยก็พูดออกมาด้วยความโกรธทันที 

ตื้อดึง!

เสียงข้อความเข้าถูกส่งมาอีกครั้ง ครั้งนี้คือคลิปที่นัทโดนมันมัดไว้กับเก้าอี้ แล้วถูกชายคนหนึ่งเอาเชือกรัดคออยู่จากด้านหลังของนัทบ่งบอกได้เลยว่าแรงนั้นไม่ใช่น้อยๆเลย

"หาที่อยู่ของข้อความนี้ที ว่าส่งมาจากไหนด่วนที่สุด หวานใจเย็นๆก่อนนะลูกเราลงไปข้างล่างแล้วไปเรียกคนกันเถอะ ส่วนน้ำแข็งอยู่ดูลูกอยู่ที่นี่ ที่เหลือไปด้วยกัน"พ่อพูดสั่งการทุกอย่าง อย่างมีสติแตกต่างจากหวานที่ร้องไห้ออกมาปานใจจะขาดลงซะตรงนั้น คนที่เขาเฝ้าดูแลมาตลอดทำไมถึงต้องโดนทำอะไรแบบนี้ด้วย

"ไงหวานถ้ามึงเห็นคลิปนี้แล้วคงรู้สินะว่าคนรักของมึงคงจะหมดลมหายใจไปแล้วหล่ะ กูจะรอมึงนะหึ"เสียงของบุคคลในคลิปดังขึ้น เหมือนกำลังยั่วโมโหหวานให้ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกมากกว่าเดิม เพราะเสียงของคนในคลิปนั้นเขาจำมันได้ดี แล้วก็จะไม่มีวันลืมด้วยไอ้ฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเขา