ตอนที่ 6

พาร์ท นัท

"อื้อ ปวดหัว"ผมพูดเสียงแหบเพราะแสบคอชิบหาย! เมื่อคืนมันไม่คิดจะปล่อยผมให้เป็นอิสระเลยสักนิด อย่าให้ได้เอาคืนนะ! มึงตายแน่!

"อื้ม ตื่นแล้วหรอ"หวานที่นอนกอดผมอยู่ข้างๆลืมตาขึ้น มันยกมือขึ้นมาขยี้ตา ผมเลยต้องยกมือขึ้นตามแต่ไม่ได้ขยี้ตาแบบมันหรอกผมเอื้อมมือไปดึงมือมันออกไม่ให้ขยี้ตาจนแดงซะก่อน

"อย่าขยี้สิเดี๋ยวก็เจ็บตาหรอก"ผมบ่นมันเสียงเบาเพราะเจ็บคอมากๆ

"ครับๆ ปวดหัวหรือป่าว"หวานเอื้อมมือมาใช้หลังมือเพื่อวัดไข้ตรงหน้าผากให้ผม

"ปวดหัวนิดหน่อย แต่ปวดเอวมากกว่าวะคอกูด้วย"ผมโอดครวญ

"ไปเรียนไหวไหม หรือจะหยุดเดี๋ยวผมโทรบอกเพื่อนนัทให้ไหมครับ"

"เออๆ ขี้เกียจไปเหมือนกันปวดไปหมดทั้งตัว โทรเสร็จแล้วมานวดให้กูด้วยนะ"ผมสั่งมันเสร็จก็ฝืนขยับตัวพลิกนอนคว่ำหน้าลงกับเตียงรอมันมานวดให้

"ครับๆ ฟอดด"มันตอบก่อนจะหอมแก้มผมแล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงอย่างอารมณ์ดี

"ไอ้เหี้ย"ผมด่ามันก่อนจะปาหมอนใส่หลังมันแต่มันก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดแถมยังหัวเราะใส่ผมอีก ให้มันได้อย่างนี้สิ

พอคุยโทรศัพท์เสร็จมันก็เดินเข้ามาก้มลงหยิบหมอนแล้วเดินมาที่เตียงที่ผมนอนมองมันอยู่ มันนั่งลงทับตัวผมแล้วนวดไหล่ นวดหลัง นวดเอว ที่ไว้ใจให้มันนวดให้โดยไม่กลัวว่ามันจะลวนลามผมเพราะเมื่อวานมันเอาผมจนพอใจแล้วไงละ 

"เมียจ๋า คืนนี้ผมไปทำธุระข้างนอกนะครับ"หวานรายงานให้ผมฟัง

"ไปเถอะ"ผมพูดพลางโบกมือไล่มัน อันที่จริงมันไม่จำเป็นต้องรายงานผมก็ได้เพราะยังไงเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว ใช่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน....

ตกดึกหลังจากที่วันนี้เราสองคนนั่งๆนอนๆดูหนังด้วยกันจบไปหลายเรื่องก็กินข้าวเย็นด้วยกัน ผมนอนเล่นเกมส์รอมันอยู่บนเตียงเพื่อที่จะเข้าไปอาบน้ำต่อ เล่นจบไปหนึ่งตามันก็เปิดประตูออกมา

"เสร็จแล้วรีบอาบนะ เดี๋ยวไม่สบาย"คนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จสั่งก่อนจะเดินไปแต่งตัว

"เออ บ่นเป็นแม่เลย"ผมบ่นมันเสียงดังพอให้มันได้ยิน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปผมเข้าใจนะที่มันบ่นผมเพราะเป็นห่วงผมชอบอาบน้ำเย็นๆแล้วยืนแช่ปล่อยให้น้ำมันไหลไปอยู่นาน มีครั้งนึงผมอาบเป็นชั่วโมงจนมันเป็นห่วงแล้วผมก็ไม่สบายจริงๆ แต่ก็เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาเป็นแค่วันสองวันก็หาย

พออาบน้ำเสร็จเดินออกมาแต่งตัวแล้วมองหาอีกคนก็ไม่เจอแล้ว คงออกไปทำธุระที่ว่าแล้วละมั้ง ชั่งเถอะผมล้มตัวลงนอนเล่มเกมส์สักพักก็เริ่มง่วงเลยเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบตที่ข้างเตียงแล้วมานอนต่อ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นานก็พล็อยหลับไป

แกร๊ก แกร๊ก 

"เบาๆสิวะ"เสียงปริศนาที่อยู่ตรงหน้าห้องเบาราวกับกลัวใครได้ยิน

"เบาอยู่พวกมึงเข้าไปเอาตัวมันในห้องนอน"เสียงสั่งการของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าสั่งให้ชายสองคนเข้าไปในห้องนอนส่วนเขาและคนที่บอกให้เบานั้นเดินสำรวจห้อง 

"ได้ตัวมาแล้วครับ"ลูกน้องที่เข้าไปเอาตัวนัทในห้องนอนบอกหัวหน้า เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นทุกคนก็ออกมาจากห้องแล้วทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่โดนลักพาตัวมานั้นรู้สึกตัว

"ออกรถ"เสียงของหัวหน้าสั่งอีกครั้ง แล้วรถก็เคลื่อนที่ไป 

"มึงมัดตัวมันไว้สิ เดี๋ยวมันเกิดตื่นขึ้นมาแล้วคิดหนี"หัวหน้าหันมาบอกลูกน้องที่นั่งอยู่ข้างหลังให้มัดตัวนัทซะ กันคนที่ถูกลักพาตัวได้มีโอกาศหนี

"ถึงแล้ว"คนที่มีหน้าที่ขับรถในครั้งนี้บอกทุกคนแล้วดับเครื่อง ทุกคนพากันอุ้มนัทลงจากรถแล้วเข้าไปในโกดังหลังหนึ่ง

"นายครับพวกเราเอาตัวมันมาให้แล้ว"เสียงหัวหน้าของกลุ่มชายลักพาตัวบอกผู้เป็นหัวหน้า ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในโกดังนี้

"เอาตัวมันไปไว้ในห้องถ้าอีกสิบนาทีมันยังไม่ตื่นเอาน้ำสาดมันซะ"

"ครับ"ชายร่างใหญ่เดินออกมาจากข้างหลังหัวหน้าแล้วเดินไปอุ้มนัทขึ้นก่อนจะเอาตัวไปไว้ในห้องที่เหม็นอับชื้น เขาไม่ได้วางแบบถนุถนอม เขาแถบจะโยนเลยด้วยซ้ำแต่ก็ไม่สามารถทำให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาเลย

"ทำได้ดีมาก เอารางวัลให้พวกมัน"หัวหน้าบอกลูกน้องที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายตัวเองให้เอารางวัลไปให้กลุ่มชายลักพาตัว

"ขอบคุณครับ หมดหน้าที่พวกผมแล้วขอตัวนะครับ"หัวหน้าของกลุ่มชายลักพาตัวบอกก่อนจะพากันถือของรางวัลที่ว่าแล้วเดินออกไป แต่ไม่ทันได้ออกไปพ้นโกดังก็เป็นอันต้องสิ้นลมหายใจเสียก่อน

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

"หึ ไอ้พวกโง่พวกมึงไปปลุกมันซิ"หัวหน้าแค่นยิ้มเมื่อเห็นร่างของพวกที่เขาแค่บอกว่าจะให้ทำงานแลกเงินก็ยอมทำให้ง่ายโดยไร้ข้อแม้ล้มลงต่อหน้าต่อตา

ซ่าา

ชายคนหนึ่งสาดน้ำใส่นัท จนนัทไอค่อกแค่กออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนนัทจะลืมตาขึ้นมามองคนแปลกหน้าแล้วผงะถอยหลังห่างจากคนพวกนั้น

"พะ พวกแกเป็นใคร"ผมที่พึ่งตื่นจากการโดนสาดน้ำตะโกนถามคนแปลกหน้า อย่างหวาดกลัว

"หึ แกไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร"หัวหน้า

"ฮึก อึก"ผมร้องไห้ออกมาเพระกลัวคนพวกนั้นทั้งชีวิตผมไม่เคยเจอเรื่องน่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นผม

"แกคือเมียของไอ้หวานใช่ไหม"หัวหน้าถามแล้วมองนัทอย่างเคียดแค้น

"ไม่ ไม่ใช่"ผมตอบความจริง แล้วมองหน้าพวกมันแบบหวาดๆ

"หึ พวกมึงซ้อมมันจนกว่ามันจะยอมบอก"หัวหน้าเดินไปนั่งเก้าอี้ภายในห้องแล้วมองดูร่างของนัทโดนลูกน้องตัวเองกระทืบ

"อั๊ก อุก"ผมร้องออกมาเพราะความเจ็บ และความจุก พวกมันเตะผมแบบไม่ปราณีเลยด้วยซ้ำ 

พลั๊ก ตุบ ตุบ

ทั้งห้องมีเพียงเสียงของลูกน้องที่กำลังกระทืบนัทอยู่

"พะ พวกแกต้องการอะไร"ผมถามทั้งที่ยังโดนลูกน้องของชายแปลกหน้ากระทืบอยู่

"แค่แกยอมบอกมา"มันว่าสั้นๆ

"อึก ใช่ ใช่แล้วจะทำไม!"ผมตะโกนเสียงดังเพราะความเจ็บมันทำให้ผมแทบไม่มีเสียงตอบ

"แค่นั้น พวกมึงถ่ายคลิปสิ"หัวน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บอกลูกน้องคนเดิมที่อุ้มนัทเข้ามาในห้องให้ถ่ายคลิป ลูกน้องก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปตามคำสั่ง

"นี่กูมีของเล่นเตรียมไว้ให้มึงด้วย"หัวหน้าบอกกับนัทเพียงแค่นั้นก็มีชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามาในห้อง ลูกน้องที่กระทืบนัทอยู่ถอยออกมายืนข้างหลังหัวหน้าตนเอง 

"อึก แค่ก แค่ก"ผมกระอักเลือดออกมาแล้วพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ก็ต้องล้มลงเพราะไม่มีแรงจะพยุงตัว

"พวกแกเชิญเล่นได้ตามสบาย"หัวหน้าที่ตอนนี้นำบุหรี่ออกมาจุดสูบ พูดด้วยท่าทางสบายกับชายฉกรรจ์ที่เข้ามาใหม่เหมือนเป็นเรื่องสนุก

"อ๊ะ พวกแกจะทำอะไร ปล่อยนะ! ปล่อยอั๊ก"ผมกรีดร้องสุดเสียงเพราะผู้ชายท่าทางน่ากลัวสองคนเดินเข้ามาฉีกเสื้อผ้าผมออกก่อนที่ชายคนที่หนึ่งจะจับผมนอนคว่ำลง ชายคนที่สองก็จับหน้าผมให้เชิดขึ้น ไม่ๆพวกมันจะทำอะไรฮึกขอร้องละ 

"หวานช่วยกูด้วย"ผมร้องบอกเสียงแผ่ว

/////

"ฮึก พอ พอแล้วขอร้องละ"ผมร้องไห้ออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ ผมกลัวมากจนไม่กล้าแม้แต่จะขยับเพราะกลัวว่าถ้าขยับแม้เพียงนิดพวกมันจะฆ่าผม ตอนนี้ผมรู้สึกเหนอะหนะช่องทางหลังและเจ็บปากไปหมด

"ส่งคลิปไปให้หวานซะ ดูซิว่ามันจะทำยังไง"หัวหน้าพูดสั่งเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป พวกลูกน้องของมันก็เดินตามออกไปด้วย 

ตอนนี้ในห้องมีเพียงแค่ผมแล้ว ไม่มีใครแล้ว ผมกอดตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด สักพักสติของผมก็ขาดหายไปทันที 

ผมรู้สึกเหนื่อยเหลิอเกิน

ตั้งแต่เจอหวานชีวิตผมก็ไม่เหมือนเดิม ทำไม มันเป็นเพราะมึง