ตอนที่ 5

ก๊อก ก๊อก

"นี่ เป็นอะไรหรือป่าวนัทเข้าไปนานแล้วนะ"ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าอีกคนเข้าไปนานแล้ว นัทบอกว่าคืนนี้นอนนอกห้องแต่ไม่ใช่ตอนนี้นี่นา

"เออๆเดี๋ยวออกไป"ผมบอกปัดเพราะตอนนี้กำลังสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ ก็นะที่ไม่ออกไปซักทีเพราะมันนั่นแหละมาทำให้ผมมีอารมณ์ 

"เสียงมึงดูแหบๆนะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม"ถามอีกครั้งเพราะรู้สึกว่าเสียงของคนที่อยู่อีกฝั่งของประตูนั้นดูแหบแปลกๆ 

"เสือกวะ บอกว่าเดี๋ยวออกไปไง"ผมหัวเสียเมื่อไม่สามารถระงับอารมณ์ที่ปะทุออกมาได้ มันเริ่มจะหนักขึ้นเพราะมีเสียงของอีกคนถามอยู่ตลอดนั่นแหละ เสียงมันที่ถามแบบเป็นห่วงโครตกระตุ้นความอยากของผมเลย แม่งเอ้ยจะทนไม่ไหวแล้วนะ

"มึงเปิดประตูให้กูเถอะ กูเป็นห่วงมึงนะ"เอ่ยเสียงขอร้องเพราะเป็นห่วงอีกคนมากจริงๆ

แกร๊ก

ผมเปิดประตูก่อนจะโถมตัวเข้าหาหวานทันที ลมหายใจของผมมันถี่แรงขึ้นเรื่อยๆ

"มึงถ้าไม่ไหวทำไมไม่บอกวะ"มันว่าเสียงอ่อนก่อนจะพยุงผมไปที่เตียง ไม่ใช่ว่าผมมีอารมณ์ง่ายหรือช่วยตัวเองไม่เป็นนะครับ แต่ผมไม่เคยผ่านประสบการณ์พวกนี้มาเลยต่างหาก ที่บ้านเลี้ยงผมไม่ต่างจากผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ เพราะแบบนั้นถึงจะรู้เรื่องรักๆไคล่ๆก็ช่วยให้ตัวเองสงบไม่ได้จริงๆ

"มึงอยากให้กูช่วยไหม"หวานถามความสมัครใจอีกคน ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้า 

     /////

พาร์ท หวาน

"หนักวะ หวานลุกดิ๊"เหมือนนัทจะกลับมาเป็นปกติแล้ว นัทพยายามดันผมให้ลุกออกแต่ผมไม่ยอมกระแทกตัวตนใส่นัทอีกครั้งแล้วเริ่มบทเพลงรักอีกทั้งคืน

ตอนนี้ตีสี่แล้วครับกว่าบทรักของเราสองคนจะจบลง นัทสลบไปตั้งแต่ตีสองแล้วแต่ผมไม่หยุด มองนั่งมองนัทที่ตอนนี้นอนหลับตาพลิ้มอยู่ข้างๆ 

นึกย้อนไปถึงตอนเจอกันครั้งแรก ผมเจอนัทครั้งแรกที่มหา'ลัยN ตอนนั้นไปส่งน้องสาวเพื่อน เลยได้เจอหน้านัทครั้งแรกก็ตอนนั้น กลุ่มของนัทโหวกเหวกโวยวายเสียงดังจนทำให้หลายๆคนมองรวมถึงผมด้วย ผมเห็นนัทกำลังหัวเราะอยู่กับเพื่อนมันดูสดใสมาก จนทำให้ผมคิดว่าอยากลองคุยด้วยดูสักครั้งอยากเห็นลอยยิ้มของอีกคนใกล้ๆ

"พี่สนใจกลุ่มนั้นหรอ"นิน้องสาวเพื่อนเอ่ยถาม

"อืมก็นิดหน่อย"

"คนไหนอ่ะเดี๋ยวหนูหาข้อมูลให้"นิถามอย่างอยากรู้

"คนที่กำลังดื่มน้ำอยู่"ผมมองอีกคนที่กำลังดื่มน้ำอยู่ไม่วางตา 

"โอเคร ไว้ใจได้เดี๋ยวหนูเอาไปให้ตอนเย็น"นิว่าจบก็เดินเข้าอาคารไป ผมก็ต้องไปแล้วเช่นกัน ผมขึ้นรถขับกลับบ้านที่เป็นโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ พ่อกับแม่ผมเขาเปิดโรงฝึกนี่ตั้งแต่ยังวันรุ่นแล้ว พวกท่านบอกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรกพวกท่านทั้งสองต่างเป็นหัวโจกประจำถิ่นและเพราะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นพวกท่านได้มาพบกันแล้วก็เริ่มคุยกันตั้งแต่ตอนนั้น พอพวกท่านคบกันจนมีพี่สาวผมก็ตกลงว่าจะเปิดโรงฝึกเพื่อให้ยังจำวันแรกที่เจอกันได้

ตอนแรกผมก็ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันยังไงพอคิดไปสักพักถึงจะรู้ ระหว่างทางผมเอาแต่คิดถึงหน้าใครอีกคนที่ยังชัดเจนในหัวผม ผมไม่คิดว่ารักแรกพบอะไรเถือกนั้นมันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ารักแรกพบมันเกิดขึ้นกับผมจริงๆ

จะมีใครสักคนที่สามารถรักคน คนนึงได้โดยไร้เหตุผลบ้างไหมนะ

จะมีใครสักคนที่รักคน คนนึงโดยไม่มีข้อแม้บ้างไหมนะ

จะมีใครสักคนที่มอบหัวใจให้ใครอีกคนตั้งแต่ไม่รู้จักบ้างไหมนะ