ตอนที่ 4

ผ่านไปสองอาทิตย์แล้วที่ผมต้องย้ายมาอยู่กับหวาน แรกๆเราใช้ชีวิตด้วยกันยากมากผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีระเบียบในชีวิตแต่กับหวานมันมีระเบียบและวางแผนชีวิตตัวเองเอาไว้ทุกวัน ผมรู้สึกว่ามันเหมาะที่จะเป็นเมียมากกว่าจริงๆ 

วันนี้ก็เหมือนๆกับทุกวันมันมารับผมหลังเลิกเรียน

"เห้ยไอ้นัทวันนี้แฟนมึงมารับป่ะ"ไอ้เจมส์ถามผม

"มาดิ"ผมตอบ

"อิจฉาวะ มีแฟนมารับมาส่งทุกวันสม่ำเสมอดีเหลือเกินนะ แถมยังหน้าตาน่ารักฉิบหายอีก"เจมส์พูดน้ำเสียงอิจฉาแถมหน้าตานี่จะกระแดะไปไหน

"แล้วเมื่อไหร่มึงจะมีกับเขาบ้างวะแบงค์"ไอ้เจมส์หันไปถามอีกคนที่เดินเงียบๆออกจากห้องเรียนมาด้วยกัน

"เสือกไรด้วย ถ้าอยากให้กูมีมึงก็มาเป็นสิ"ไอ้แบงค์ตอบหน้านิ่งใส่ไอ้เจมส์ที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว เอ๊ะนี่ผมตกข่าวอะไรไปหรือป่าววะ

"ไม่มีทาง! กูมีแฟนแล้วเว้ย"ไอ้เจมส์ตะโกนเสียงดังลั่นแล้วรีบเดินหนีพวกผมออกจากอาคารไป ผมหันไปหาไอ้แบงค์ที่ตอนนี้หน้ามันยิ้มเหี้ยไรไม่รู้อยู่ หรือเพื่อนผมมันจะเป็นบ้าวะ

"มึง...ชอบไอ้เจมส์อ่อวะ"ผมตัดสินใจถามไปยังไงก็เพื่อนกัน อีกอย่างถ้าพวกมันคบกันก็ดีเหมือนกันไอ้เจมส์ยิ่งเป็นพวกคบใครไม่ยั่งยืนเพราะไม่เคยเจอรักดีๆด้วย ส่วนไอ้แบงค์ก็เป็นคนรักเดียวใจเดียว เอ๊ะนี่ผมแอบเชียร์เพื่อนหรอเนี่ย

"อืม มึงรับได้ป่ะวะ"ไอ้แบงค์พูดความจริงผมคิดว่ามันก็คงไม่อยากปิดบังเพื่อนแหละมั้ง อีกอย่างถ้ามันบอกผมตรงๆ ผมจะได้ช่วยด้วยเห็นงี้ผมรักเพื่อนมากนะ

"ทำไมจะรับไม่ได้วะ กูก็คบผู้ชายมึงลืมหรอไง"ผมหยุดเดินแล้วมองหน้ามันไอ้แบงค์ก็หยุดตามแล้วหันกลับมามองผม ตอนนี้หน้ามันเหมือนคนกำลังคิดไม่ตก คงคิดว่าไอ้เจมส์มันจะรังเกรียจสินะ 

"เอาน่ามึง ไอ้เจมส์มันต้องมีใจให้มึงเหมือนกันแน่ ไม่งั้นมันจะหน้าแดงทำไม"ผมบอก

"อืม กูก็หวังว่าจะเป็นงั้น"พอเห็นหน้ามันที่หงอยเป็นลูกหมาก็อดไม่ได้ที่จะกอดปลอบ มันก็กอดตอบผมกลับ เรายืนกอดกันอยู่สักพักก็มีคนมากระชากแบงค์ออกแล้วก็ตามมาด้วยหมัดที่กระแทกหน้ามัน ผมที่เห็นเหตุตรงหน้าก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัวจนเห็นว่าใครอีกคนกำลังจะประเคนหมัดให้เพื่อนผมอีกครั้งผมก็รีบดึงแขนไว้ทันที

"ทำเหี้ยไรของมึงวะหวาน"ผมมองหน้าคนที่อยู่ๆก็หาเรื่องเพื่อนผม มันทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนจนผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"ทำอะไรนะหรอ ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามนัทมีแค่ผมคนเดียวไม่พอหรอ ทำไมต้องมีคนอื่นด้วย"หวานพูดเสียงไม่ดังมากคงเพราะตอนนี้เริ่มมีคนมองพวกเราแล้ว ไอ้เจมส์ที่ตอนแรกเดินไปไกลก็รีบวิ่งกลับมาแล้วช่วยพยุงแบงค์ที่ล้มขึ้น

"ห้ะ! มีคนอื่น?กูเนี่ยนะ"ผมว่าพลางชี้หน้าตัวเองมืออีกข้างก็คงยังไม่ปล่อยแขนหวาน

"ก็ใช่นะสิเมื่อกี้ผมเห็นนะที่ยืนกอดกันน่ะ"ห้ะ?

"เดี๋ยวมันจะไปกันใหญ่แล้วหวาน กูกับไอ้แบงค์เนี่ยนะ มึงก็มารับ-ส่งกูออกจะบ่อยมึงจำมันไม่ได้หรือไง"ผมพยายามอธิบายให้มันใจเย็นลงก่อนที่มันจะโมโหแล้วฆ่าใครไป ด้วยความที่ผมเห็นมันออกกำลังกายทุกวันแล้วไหนจะซิกแพคที่ไม่เข้ากับหน้ามันอีก มันคงจะฆ่าคนได้ง่ายๆแน่

"....นี่เพื่อนมึงหรอ"หวานเงียบก่อนจะมองหน้าแบงค์แล้วคิดสักพัก แล้วถามผม

"ก็เออนะสิ มึงนี่มัน....หึ่ยย จะหึงอะไรนักหนาวะ"ผมเริ่มจะรำคาญมันแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรก มันขัดขวางทุกคนที่ถึงเนื้อถึงตัวผมโดยที่ไม่ถามสักคำว่ามันเป็นอะไรยังไง 

"กู ขอโทษ"มันว่าก่อนจะทำหน้าสำนึกผิด ผมไม่สนมันอีกเดินไปดูไอ้แบงค์ที่กุมหน้าตัวเองอยู่

"เป็นไงบ้างวะ เจ็บมากไหม"ผมพูดเสียงเป็นห่วง ยกมือขึ้นจับข้างที่มันโดนต่อยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงมันมากยิ่งทำให้อารมณ์ที่ก่อนหน้านี้ยังไม่หายหงุดหงิดดีของหวานมันเพิ่มมากขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนกำหมัดแล้วจดบัญชีแค้นในใจ

"ไม่ๆ กูไม่เป็นไรพวกมึงกลับไปคุยกันดีๆเถอะ"แบงค์ที่รู้สึกมึนๆหัวเพราะแรงต่อยของหวานมันแรงมากจริงๆ เลยบอกให้ทั้งสองคนกลับไปคุยกันดีๆ แล้วก็เริ่มคิดแผนการชั่วได้ว่าจะออดอ้อนเจมส์ให้อยู่เป็นเพื่อน(ชั่วจริงแหละ)

"เออๆงั้นกูกลับก่อนนะเจมส์ฝากมันด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน"ผมลากหวานออกมาจากตึกแล้วขึ้นรถไปหวานที่เห็นว่าผมทำหน้าไม่สบอารมณ์ก็รีบขึ้นรถแล้วขับกลับห้องทันที 

เมื่อถึงห้องผมก็เข้าห้องทันทีเพราะยังเคืองมันอยู่ไม่อยากจะคุยอะไรด้วย 

"นัทผมขอโทษ"มันเดินเข้ามาในห้องก่อนจะคุกเข่าลงข้างหน้าผมที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ปลายเตียง มันจับมือผมก่อนจะเอาหน้าแนบไปกับมือแล้วถูไปมา เหมือนหมาเลยมึง

"...."ผมเงียบใส่มันไม่อยากจะมองหน้าด้วยซ้ำเดี๋ยวจะพาลให้ยิ่งอารมณ์เสีย 

"นัทครับ ก็ผมไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวคุณนี่ ผมหวงคุณนะรู้ไหมผมอยากเป็นคนเดียวที่คุณกอดนะ"หวานพูดเสียงออดอ้อน คิดว่าผมจะหายหรอหึ หายสิครับเสียงมันทุนเดิมก็เหมือนผู้หญิงอยู่แล้วยิ่งมันอ้อนก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ แล้วผมก็ดันเสือกมีอารมณ์กับเสียงของมันตลอดสิน่า

"ลุก มันหนักคืนนี้นอนนอกห้องเลยมึง"ผมไม่อยากให้มันรู้ว่ามีอารมณ์เดี๋ยวผมจะเสียตัว

"ถ้านอนนอกห้องแล้วจะหายโกรธใช่ไหม"มันว่าเสียงอ่อน

"เออ แล้วก็ทำข้าวผัดกระเพราให้กูกินด้วย เดี๋ยวดึกๆออกไปกิน"ผมพูดก่อนจะดันมันออกแล้วเข้าห้องน้ำ

ทางด้านหวาน ก็ได้แต่มองตามเมียตัวเองตาละห้อย ผมเห็นนะเมื้อกี้เมียผมมีอารมณ์ ทุกครั้งที่ผมพูดเสียงออดอ้อนใส่นัทมักจะมีอารมณ์ตลอด เวลาผมอยากทำเลยชอบใช้เสียงนี้กับนัทตลอดเพื่อให้ได้เอาเมีย เห้ออมีเมียทั้งทีก็อยากเอาบ้างนี่นา

ทางด้านนัท ที่ตอนนี้ยืนมองกระจกอยู่ในห้องน้ำก็ได้แต่มองตัวเองที่หน้าแดงก่ำไปหมด แม่งเอ้ยเมื่อกี้มันต้องเห็นแน่ๆว่าผมมีอารมณ์อ่ะ อายชิบหายให้ตายเหอะ