ตอนที่2

ผมลืมตาขึ้นมาเพราะทนความหิวไม่ไหวเลยคิดว่าจะลุกขึ้นไปกินนมลองท้องแล้วออกไปหาอะไรกินก่อนจะไปเรียน แต่ก็ต้องร้องเสียงดังเพราะร่างกายรู้สึกเจ็บเหมือนมันจะแยกออกเป็นส่วนๆ

"โอ๊ยย! เหี้ยไรวะเนี่ย!"

"อื้มมม"

ผมหยุดทุกการเคลื่อนไหวแล้วหันไปทางด้านที่ได้ยินเสียงร้องครางเมื่อกี้ แล้วก็ต้องช็อคขั้นสุดเมื่อเห็นคนแปลกหน้านอนอยู่ข้างๆผม สะ...สวยเกินไปแล้ว ไม่!ไม่ใช่ ไอ้หน้าสวยนี่เป็นใครกันฟร้ะ!มันมานอนข้างผมได้ไง แล้วไอ้อาการเจ็บที่ก้นที่มันยังไงกัน! 

ผมเลิกผ้าขึ้นแล้วมองสภาพของเราสองคนผ่านผ้าผืนหนาถึงจะมองไม่ชัดแต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้หน้าสวยนี่มันเป็นผู้ชาย! แล้วผมก็เสียซิงให้มันไปแล้ว! 

เหี้ยยยยย

"ตื่นแล้วหรอ อืมม...นายเหมือนจะมีไข้หน่อยๆนะ"ไอ้หน้าสวยลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือมาอังที่หน้าผากผมแล้วพูดอยู่คนเดียว ผมก็ได้แต่มองการกระทำของอีกคนแล้วก็ต้องสติแตกอีกครั้งเมื่อมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้! ยื่นหน้ามาทำม๊ายยไม่ต้องเข้ามา!

"เห้ยย ยื่นหน้าเข้ามาทำเหี้ยอะไร!"ผมรีบร้องบอกแล้วยกมือขึ้นดันหน้ามันออกแต่มีหรือที่ไอ้คนหน้าด้านแบบมันจะยอมมันคร่อมตัวผมแล้วจับมือสองข้างของผมกดไว้ที่เหนือศรีษะด้วยมือข้างเดียว! จะแข็งแกร่งไปไหน! รู้แล้วว่าเป็นผู้ชายเว้ย

"จะ จะทำอะไร"ผมถามเสียงตะกุกตะกักเพราะกลัวว่ามันจะทำอะไรกับร่างกายผมอีก ทำตอนเมาไม่ว่าเพราะไม่ได้รู้สึกตัว แต่ตอนนี้สติครบครับพี่! 

"ก็จะเตือนความจำให้ไง หน้านายเหมือนคนไม่เชื่อเลยนะ"ดู! ดูมันฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม คิดว่าสวยหรอ เออ! สวยไอ้สัส!ยอมแล้วขนาดกูเป็นเมียมึงยังต้องยอมเลย!

"มะ ไม่ต้องหยุ๊ดดดยอม! ยอมแล้ว!"ผมตะโกนอัดหน้าไปหนึ่งทีเมื่อปากเราสองคนใกล้แตะกัน ยอมแล้วพี่!ฮืออแม่จ๋า

"อื้มม เชื่อฟังง่ายๆแบบนี้สิ ค่อยน่าเลี้ยงหน่อย"ผมถึงกับหน้าเหวอกันเลยทีเดียวเดี๋ยวนะ นี่ผมเป็นรองหรอ ใช่หรอ(หน้าหมาโง่)

"...."

"นี่ ตายแล้วหรอ"มันตบหน้าผมแบบไม่ปราณีแล้วพูดจาหยาบคาย เดี๋ยวเถอะ

"หยาบคายนะ อย่าพูดเรื่องตายกับคนเป็นสิ"ผมพูดสอนไปไม่ใช่ไรหรอกครับ พ่อแม่ผมมักจะสอนเรื่องนี้บ่อยๆเพราะแต่ก่อนเป็นพวกชอบพูดอะไรไม่คิดเลยจะหลุด

ปากบ่อยๆ แต่เดี๋ยวนี้ปรับปรุงตัวแล้วครับเพราะฉะนั้นสอนได้!

"ครับๆ จะไม่พูดแล้ว"ไอ้หน้าสวยตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วล้มตัวลงนอนข้างผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดจนจมอก หายใจไม่ออกจะตายของจริงแล้วกูเนี่ย 

"ปล่อยนะ! จะต้องไปเรียนเดี๋ยวสาย"ผมทุบหน้าอกแล้วท้วงอีกคนเมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นนาฬิกาแขวนข้างกำแพงที่กำลังบอกว่าตอนนี้ผมสายมากๆแล้ว

"ไม่ต้องไปหรอกไม่ทันแล้วสายขนาดนี้ อีกอย่างเจ็บไม่ใช่หรอจะไหวหรือไง"

"...."ผมนิ่งเงียบเถียงไม่ออก ใช่มันเจ็บสุดๆเลยละ

"นี่...หลับหรือยังฉันมีเรื่องจะถาม"ไอ้หน้าสวยเอ่ยทำลายความเงียบ

"ยัง"ผมตอบอีกคนเสียงแผ่วเบา

"ทำไมถึงไม่โวยวายละ เรื่อง...ที่นายโดนกดนะ"

มันกล้ามากที่ถามออกมา กูเจ็บขนาดนี้ยังจะคิดว่าตัวเองนอนตกเตียงเลยเจ็บก้นหรือไง แค่ขยับก็เสียดสีจนน้ำตาแทบเล็ดแล้ว

"ก็อยากโวยวายอยู่หรอก แต่กูก็ผิดนั่นแหละที่เมาจนไม่รู้เรื่อง"ผมตอบตามความจริง เอาเถอะขอแค่แยกย้ายกันไปทางใครทางมันแล้วลืมๆเรื่องนี้ไปก็พอ

"งั้นหรอ งั้นฉันจะรับผิดชอบนายเอง"

"...."สตั๊นไปสามวิ

"ฉันถูกใจนายนะ ถึงจะขี้โวยวายไปหน่อยแต่ฉันชอบ"มันพูดออกมา เดี๋ยวครับกูไม่ต้องก๊านนน ไม่ต้องรับผิดชอบ!

"ไม่! ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น!"ผมดีดตัวลุกขึ้นลืมความเจ็บไปชั่วขณะ แล้วใช้เท้าถีบมันออกไปอีกด้านของเตียง เพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่ากูไม่ต้องการ!

"ทำไมนายเป็นฝ่ายเสียหายนะ!"อีกคนก็เถียงคอเป็นเอ็น เอ้าเอาเข้าไป! ก็บอกว่าไม่ต้องไง!

"ไม่ คืองี้นะต่างคนต่างแยกย้ายกันไปก็จบแล้ว! แค่นี้ก็ไม่มีใครรู้แล้วเว้ย"ผมพยายามอธิบายให้มันฟังแต่หน้ามันนี่เหมือนจะฆ่าผมให้ได้เลย เอาละได้มีคนตายกันในห้องนี้แน่

"ไม่จำเป็นถ้านายไม่ให้ฉันรับผิดชอบ ฉันก็จะปล่อยรูปนี้ดีไหมนะ"ว่าจบก็ชูโทรศัพท์ที่มาจากไหนไม่รู้ให้ผมได้เห็นสิ่งที่กำลังเด่นหราอยู่ในหน้าจอคือรูปของผมที่กำลังโดนเจ้ามังกรยักของมันสอดใส่อยู่แล้วมือของมันก็กำลังล้วงอยู่ในปากผมโครตอิโรติก!

"ถ้าปล่อยออกไปจะเป็นยังไงนะ"ไม่ทันขาดคำก็ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์เหมือนจะทำอะไรกับรูปนั่นผมที่ตกใจก็รีบลุกไปคว้ามือมันไว้ แต่มันไวกว่าเบี่ยงตัวหลบแล้วโอบเอวผมที่ตอนนี้หน้าเกือบทิ้มกับตักของมัน

"อย่านะ อย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด! ลบเดี๋ยวนี้!"