9

ฝันซ้อนฝัน

ฝ่ายเซียวหลินหลิงที่อยู่ในห้วงนิทราก็พบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่ในสถานที่แปลกตาแห่งหนึ่ง มองไปรอบตัวก็เจอแต่ขุนเขาและม่านหมอกสีขาว ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นแผ่นหลังของบุรุษกับสตรีคู่หนึ่งกำลังย่างกรายไปตามทางข้างหน้าอย่างเชื่องช้า

โดยร่างสูงในอาภรณ์สีเทาเข้มนั้นเว้นระยะห่างจากร่างบางในอาภรณ์สีชมพูอ่อน ผู้มีเรือนผมยาวสลวยสีน้ำตาลอบเชยประมาณสามก้าว และคนทั้งสองนั้นเดินอยู่ไกลจากนางพอสมควร

พลันก็มีอะไรบางอย่างดลใจให้นางรีบตามคนทั้งคู่ไป เซียวหลินหลิงจึงเร่งฝีเท้าตามไปจนตอนนี้อยู่ห่างจากสองคนนั้นเพียงไม่กี่ก้าว...

ทว่าน่าแปลกที่ทั้งบุรุษและสตรีข้างหน้ากลับไม่รับรู้เลยว่ามีคนกำลังเดินตามพวกเขา...

หลังจากเดินตามไปได้สักพัก…

อยู่ๆ คนทั้งคู่ก็หยุดเดิน เซียวหลินหลิงจึงหยุดด้วย ก่อนที่สตรีผู้นั้นจะหันหลังกลับมาสนทนากับบุรุษร่างสูง ซึ่งยังคงเว้นระยะห่างจากนางเท่าเดิม

ทันทีที่เซียวหลินหลิงเห็นใบหน้าของสตรีผู้นั้น นางก็ตกใจแทบสิ้นสติ

ทั้งโครงหน้าเรียวรูปไข่... ดวงตากลมโตสีนิล... คิ้วบาง... สันจมูกเล็ก...

ทุกอย่างช่างเหมือนนางราวกับถอดแบบมาจากพิมพ์เดียวกัน!

จนเซียวหลินหลิงต้องยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อพิสูจน์ว่านางไม่ได้ตาฝาด

หากมินับบุคลิกของสตรีผู้นั้น ที่ดูอ้อนแอ้นบอบบางประดุจกิ่งหลิวพร้อมจะปลิวเมื่อถูกสายลมพัดผ่าน... ผิวพรรณสีขาวอมชมพู... และเรือนผมยาวสลวยสีน้ำตาลอบเชย

ส่วนผิวของนางออกไปทางขาวอมเหลืองรับกับเรือนผมสีดำขลับดั่งไม้มะเกลือ

เซียวหลินหลิงคงคิดว่านั่นคือตัวของนางเป็นแน่แท้!

สายตาอ่อนหวานที่แฝงไปด้วยความเศร้าทอดมองบุรุษตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงใสกังวานจะค่อยๆ กล่าวออกมา โดยที่ไม่สนใจเซียวหลินหลิงที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ตรงนั้นเลยแม้แต่น้อยราวกับนางไม่มีตัวตน

“ข้า… นั้นซาบซึ้ง… ทว่า… ไร้วาสนา… เคียงข้างท่าน”

น่าแปลกที่เซียวหลินหลิงยืนอยู่ใกล้แค่นี้ แต่กลับได้ยินสิ่งที่สตรีผู้นี้เปล่งวาจาออกมาไม่หมด ซึ่งนางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้อยคำที่ขาดหายไปคืออะไร

ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน ความในใจของสตรีในอาภรณ์สีชมพูอ่อนก็ได้ถูกถ่ายทอดมาให้นางได้รับรู้

ความในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความรู้สึกผิด...

ทั้งที่ท่าน... ดีกับข้า ทำทุกอย่างให้ข้ามาตลอด

ทั้งที่ท่าน... เป็นถึงจอมยุทธ์ยอดฝีมือที่สตรีทั้งยุทธภพต่างก็หมายปอง

ทั้งที่ข้า... เป็นเพียงสตรีอ่อนแอทำประโยชน์อันใดมิได้ ท่านก็ยัง...

ทั้งที่ท่าน... เป็นคนที่คอยให้กำลังใจข้ามาตลอด

แต่ข้ากลับ...

แม้เซียวหลินหลิงจะไม่เข้าใจความเป็นมาของคนทั้งคู่ แต่ก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดมากมายมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาใส่หัวใจจนทำให้นางน้ำตาไหลออกมา...

ความเจ็บปวดที่มิอาจจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้...

“ข้าเข้าใจ...” บุรุษร่างสูงในอาภรณ์สีเทาเข้มเอ่ยขึ้นมาเสียงเบา

“สำหรับ... ข้าเต็มใจ… เจ้ามีความสุข… ก็พอใจ...” แล้วเหตุการณ์ก็เป็นเช่นเดิมคือคำพูดที่ได้ยินนั้น มีบางส่วนที่ขาดหายไป

พลันเซียวหลินหลิงก็นึกอยากเห็นหน้าของผู้เป็นบุรุษขึ้นมา จึงตัดสินใจจะเดินอ้อมไปยืนฝั่งเดียวกับสตรีคู่สนทนาของอีกฝ่าย แต่เพียงนางเริ่มก้าวขา ภาพทุกอย่างตรงหน้าก็เลือนหายไป…

-----------------------------------------------------------------------------------

รู้ตัวอีกที เซียวหลินหลิงก็โผล่มาอยู่ในเรือนของตนเอง ในมือถือมีดเปื้อนเลือดอยู่เล่มหนึ่ง มองไปที่พื้นก็เห็นร่างไร้วิญญาณของเกาเชียนจือนอนจมกองเลือดอยู่ในอ้อมกอดของซือหยวนซาที่กำลังจ้องหน้านางด้วยสายตาอาฆาต

“นางมารชั่วช้า!” ร่างสูงเอ่ยด้วยความคั่งแค้น ดวงตาเรียวทั้งสองข้างในยามนี้แดงก่ำดั่งโลหิต

“ข้ามิได้ทำนะเจ้าคะ!” เซียวหลินหลิงกล่าวด้วยท่าทางละล่ำละลัก

“มีดก็อยู่ในมือ เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ ช่างหน้าด้านหน้าทนนัก!”

“นี่มิใช่ฝีมือข้านะเจ้าคะ!” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ขณะที่ซือหยวนซาค่อยๆ วางร่างไร้ลมหายใจของนางอันเป็นที่รักลงช้าๆ จากนั้นก็ตรงเข้ามายื้อแย่งมีดในมือของเซียวหลินหลิง

“ข้าจะฆ่าเจ้า! ชดใช้ให้เชียนจือ!!” บุรุษตรงหน้าเอ่ยด้วยความบ้าคลั่ง

“ที่ผ่านมาเจ้ายังเลวไม่พออีกหรือ!? ทั้งวางยาข้า... ตบตีบ่าวไพร่...     เสแสร้งแกล้งทำตนเป็นคนดี... นี่ถึงขั้นฆ่าคน!”

“ข้ามิได้ทำเจ้าค่ะ! ที่ท่านกล่าวมาทั้งหมด... หลังแต่งเข้าจวนท่านข้าก็มิได้ทำอะไรเลย!! ท่านเชื่อข้าเถิด!! ข้ามิได้ทำจริงๆ” ร่างบางพูดพลางคว้าข้อมือของซือหยวนซาที่พุ่งเข้ามา แล้วคนทั้งสองก็ยื้อยุดฉุดกระชากกันสักพัก ไม่นาน ซือหยวนซาก็แย่งมีดจากมือของเซียวหลินหลิงมาได้อย่างง่ายดาย

“ตายเสียเถิด นางมารน่ารังเกียจ!” ร่างสูงไม่รอช้าเอ่ยพร้อมกับเงื้อมีดขึ้นแล้วแทงลงมายังอกซ้ายของร่างบางสุดแรง!

วินาทีที่ปลายมีดจะพุ่งเข้ามาตัดขั้วหัวใจนั้น!

บรรยากาศรอบตัวของนางก็แปรเปลี่ยนไป!!

 -----------------------------------------------------------------------------------

“ฝันร้ายหรือหลิงเอ๋อร์!?” น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ร่างบางลืมตาตื่นจากนิทรา ก็พบใบหน้าหล่อเหลาของซือหยวนซาที่นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง แล้วยื่นหน้าลงมาใกล้กับนาง จนตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึง 2 ชุ่น![1] ทำให้หัวใจของนางถึงกับเต้นไม่เป็นจังหวะ!

เมื่อเห็นร่างบางไม่ตอบ อีกฝ่ายก็รวบตัวนางไปกอดไว้แน่นพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าฝันถึงอะไร แต่ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว มิมีอะไรให้ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป” จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือหนาลูบหัวของนางเบาๆ หวังจะช่วยให้นางสบายใจขึ้น

อา~ แต่ข้าว่าตอนนี้ข้ายิ่งกว่าสบายใจแล้วล่ะ

ทว่า... จากท่าทีที่ซือหยวนซามีต่อนางก็ทำให้เซียวหลินหลิงรู้ได้ทันที ว่า...

ปัจจุบันนางก็กำลังฝันอยู่!!

เมื่อครู่ฝันว่าเขาคลุ้มคลั่งแย่งมีดจะแทงนาง...

ตอนนี้กลับฝันว่าทุกอย่างเป็นแค่ฝันร้าย และซือหยวนซาก็กำลังปลอบขวัญนางอยู่...

น่าขันดีแท้! นี่สินะที่เขาเรียกฝันซ้อนฝัน!

สงสัยนางจะหลงรักเขามากเกินไปกระมัง กระทั่งในฝัน ยังจดจำรายละเอียดมัดกล้ามทุกส่วนของเขาได้อย่างแม่นยำ

ความอบอุ่นที่ได้รับหรือ... ช่างอบอุ่นยิ่ง

เพียงในฝันยังอบอุ่นขนาดนี้... ถ้าเกิดขึ้นในชีวิตจริงจะอบอุ่นขนาดไหนกัน...

หากนางได้มีโอกาสสัมผัสมันสักครั้ง... คงจะดีไม่น้อย…

เพ้อให้เต็มที่เถิดเซียวหลินหลิง แต่พึงระลึกไว้ว่ากลับจวนสกุลเซียวเมื่อใด เจ้าจะต้องลืมให้หมด!

เซียวหลินหลิงคิดพลางซบหน้าลงกับอกแกร่งของซือหยวนซาในห้วงนิทรา แล้วหลับตาลง

ก่อนที่ทุกอย่างจะแปรเปลี่ยนไปเป็นความมืดมิดของรัตติกาล หลังจากนั้นร่างบางก็นอนหลับต่อไปโดยไม่ฝันอะไรอีกเลย...

Writer:พีคสุดคือดันไปฝันว่าคุณชายสามกอดนี่แหละ ฝันซ้อนฝันเจ็บแทน T_T

ฮืออหลิงเอ๋อร์ ถ้ามันเกิดขึ้นในชีวิตจริงสักครั้งก็คงจะดีเนอะ

//ว่าแต่ฝันตอนแรกนี่มันอะไรกัน?!

ขอบคุณสำหรับ 2 หมื่นวิวค่ะ ;w; ถ้า 4 หมื่นแล้วจะเบิ้ลเพิ่มให้อีกตอนนอกเหนือจากที่ลงปกติน้า 

[สามพี่น้องตระกูลหาน] แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย!

คู่นี้สปาร์คกันไวมาก 6 ตอนแต่งเลย ตอนนี้เปิดให้อ่านตอนไฮไลท์ฟรีด้วยน้า ถึงวันที่ 15//ขายตรง55555555

ร่วมพูดคุยกันได้ที่ Han Yu หานยวี่ น้า ระหว่างนี้ขอฝากนิยายแนวกำลังภายในไว้ให้ไปอ่านเล่นกันพลางๆ เน้อ ยุทธภพไร้ใจ แต่ตัวข้าไม่ไร้รัก (ตอนนี้ก็กำลังเพิ่มเติมเนื้อหาอยู่)

​