8

หรือเจ้าจะเป็นคนอุ้มนางเอง!?

“คุณหนูเซียว คุณชายสามล่ะขอรับ!?” จุ้นเผิงที่เพิ่งเสร็จภารกิจเดินเข้ามาถามเซียวหลินหลิงที่กำลังเดินออกมาจากเรือน ทว่าเมื่อเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายก็ชะงักไป

ร้อยวันพันปีเพิ่งจะได้เห็นคุณหนูเซียวร้องไห้ก็วันนี้... เกิดอะไรขึ้นกัน!?

จะว่าไป...

นี่ข้าถามอะไรที่ไม่ควรถามใช่หรือไม่... จุ้นเผิงคิดพลางอยากตบปากตัวเองนัก!

“เอ่อ...” เซียวหลินหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

“อยู่ในเรือนน่ะ เจ้ามาก็ดีแล้ว ช่วยลากเขากลับเรือนที ข้าจะได้กลับไปเก็บข้าวของ”

“แล้วนี่คุณหนูกำลังจะไปไหนขอรับ?” จุ้นเผิงถามต่อด้วยความสงสัย

“ข้าจะไปที่ชอบๆ” เอ่ยแค่นั้น เซียวหลินหลิงก็เดินเลี่ยงไป...

 ------------------------------------------------------------------------------------------

เรือนเหลียนฮวา

“มีอะไรหรือชิงปี้?” ซือเหลียนฮวาเอ่ยถาม เมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายของชิงปี้ ผู้ที่ตนให้รั่วเหวินไปรับตัวมาปรนนิบัติรับใช้ รวมถึงสอนวิชาการฝีมือให้

“บ... บ่าว... เป็นห่วงคุณหนูเจ้าค่ะ”

“คุณหนูของเจ้ามีอะไรน่าเป็นห่วงด้วยหรือ!?” ซือเหลียนฮวาถามด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม

“บ่าวกลัวคุณหนูจะนอนไม่หลับเจ้าค่ะ... หากไม่มีบ่าว”

สิ้นคำพูดของชิงปี้ ซือเหลียนฮวาก็ปรายตามองไปที่นางด้วยความชื่นชม

เซียวหลินหลิง เจ้าทำบุญด้วยอะไร ถึงมีบ่าวที่จงรักภักดีต่อเจ้าขนาดนี้!?

แม้นางจะไม่ชอบใจเซียวหลินหลิง ทว่าชอบใจในตัวชิงปี้อย่างยิ่ง ผู้ที่มองเผินๆ แล้วเหมือนจะเป็นแค่สาวใช้ธรรมดา แต่ซือเหลียนฮวานั้นมองเห็นกิริยามารยาทที่ดูงามสง่าราวกับคุณหนูผู้ดีมีตระกูลที่ซ่อนอยู่ในตัวนาง

ซ้ำยังรู้มาว่าต้องทนเป็นที่รองรับอารมณ์ของสตรีร้ายกาจผู้เป็นสะใภ้สาม ก็ยิ่งทำให้ซือเหลียนฮวานึกเอ็นดูและเมตตาชิงปี้นัก

หากชิงปี้มีวาสนาได้เกิดในตระกูลที่ดีมิใช่เป็นเพียงแค่สาวใช้ก็คงดี

ซือเหลียนฮวาจะได้ให้ซือหยวนซาแต่งเข้าจวนในฐานะฮูหยิน

แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ มากสุดชิงปี้ก็เป็นได้แค่เพียงอนุ...

  ------------------------------------------------------------------------------------------

“คุณชายสาม!! ท่านกำลังทำอะไรน่ะขอรับ!?” จุ้นเผิงเอ่ยถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้เป็นนายกำลังจัดการเอาอาภรณ์ทั้งหมดของคุณหนูเซียวหลิน หลิงออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วพับลงกระเป๋าหนังใบใหญ่

“ข้ากำลังซักผ้าอยู่กระมัง! เจ้ามาก็ดีแล้วจุ้นเผิง มาช่วยข้าหน่อย เหลือเก็บของพวกนั้นก็เสร็จแล้ว” ซือหยวนซาพูดพลางปรายตามองไปยังหีบไม้ใบเล็กๆ สามสี่ใบที่กองอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง

ของของนางข้าจะจัดการเก็บให้หมด นางจะได้ไม่มีข้ออ้างขออยู่ต่อ!

แม้นางบอกว่าพรุ่งนี้จะไป แต่ข้าขอไม่เชื่อคำพูดของนางอีกต่อไปแล้ว!

“...ให้ข้าน้อยยุ่งกับของของคุณหนูเซียวจะดีหรือขอรับ!?”

“มีสิ่งใดไม่ดีกัน?” ร่างสูงถามกลับ ฝ่ายจุ้นเผิงก็ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ

“ข้า...”

นางเป็นสตรีนะขอรับ แถมข้าก็เป็นบ่าวชายด้วย

“งั้นก็รออยู่เฉยๆ ละกัน”

ซือหยวนซาตัดบท พลันก็เผลอทำอาภรณ์ผ้าโปร่งสีม่วงอ่อนที่ถืออยู่หล่นใส่หน้าตนเอง

กลิ่นนี้... แล้วร่างสูงก็เผลอนึกไปถึงตอนที่ยากำลังออกฤทธิ์ได้ที่...

แม้เขาจะทำไปโดยไร้สติ แต่ก็พอจำความรู้สึกต่างๆ ได้รางๆ ทั้งกลิ่นกายหอมๆ และสัมผัสนุ่มนิ่มจากเรือนร่างของนาง

“หอมจริงๆ เหมือนดอกไม้ยามวสันต์” ซือหยวนซาเผลอพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อเห็นจุ้นเผิงมองมาด้วยความงุนงงก็เปลี่ยนเรื่อง

“จะว่าไป... เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!?”

“ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้วขอรับ ขอบพระคุณคุณชายสามที่เป็นห่วงและขออภัยที่หายไปนาน... พอดีข้าแวะไปขอน้ำเกลือผสมน้ำตาลจากโรงครัวมาดื่ม เพื่อบรรเทาอาการน่ะขอรับ...”

“มิเป็นไร ของแบบนั้นมันห้ามได้ที่ไหนกัน...” แล้วซือหยวนซาก็ถามต่อ

“ว่าแต่... เจ้าเห็นเซียวหลินหลิงบ้างหรือไม่?”

“เห็นขอรับ...”

“นางเป็นอย่างไรบ้าง!?”

ข้าอยากจะรู้นักว่าครานี้เจ้าจะไปเรียกคะแนนสงสารจากใคร เพราะตอนนี้ทั้งพี่ใหญ่พี่รองก็ไม่มีใครอยู่

“เดินน้ำตาไหลพรากมาเลยขอรับ” จุ้นเผิงตอบตามความจริง

“อืม ก็สมควรแล้ว” ซือหยวนซาพูด แต่ท้ายประโยคคล้ายจะปลอบใจตัวเองเสียมากกว่า

“แล้วก็…”

“อะไรหรือ?”

“ข้าถามคุณหนูเซียวว่าจะไปไหน... นางบอกว่าจะไปที่ชอบๆ ขอรับ” คำพูดของจุ้นเผิงทำให้ซือหยวนซาชะงักไป

หรือนางจะคิดสั้น!?

มิได้การแล้ว...

คิดพลางวางมือจากการพับผ้า ก่อนจะพรวดพราดออกไปจากเรือนไป๋หลานฮวาทันที...

 ------------------------------------------------------------------------------------------ 

ลมตรงศาลาใกล้เรือนเซี่ยงรื่อขุย[1]ของพี่ใหญ่นี้ช่างเย็นสบายนัก...

เซียวหลินหลิงที่เดินร้องไห้มาตลอดทางคิดในใจพลางหยุดสะอื้น แล้วหันมาดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงหน้า กะว่านั่งกินลมอยู่ตรงนี้อีกสักสองสามเค่อ[2]พอให้บุรุษผู้นั้นมีสติแล้วลากสังขารกลับเรือนตนเอง นางจึงค่อยกลับเรือนของนาง

แต่ไปๆ มาๆ คงเพราะอากาศน่านอน ทำให้ร่างบางที่เอนตัวนอนหงายแหงนหน้าดูดาวบนท้องฟ้าผล็อยหลับไป...

“เอาอย่างไรดีขอรับคุณชายสาม!?” จุ้นเผิงเอ่ยถามซือหยวนซาที่เดินมาตามหาคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณหนูเซียวตื่น

“….” ร่างสูงนิ่งไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นร่างบางกำลังนอนทอดกายอยู่บนที่นั่งหินยาวในศาลาผ่านแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา ใบหน้างามที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตานอนหลับตาพริ้ม ดูไร้เดียงสา ไม่มีพิษภัยใดๆ ทำให้เขาเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมา

ทว่าใจหนึ่งก็คิดว่าอาจจะเป็นงิ้วอีกฉากของนางก็ได้...

อย่าลืมสิหยวนซา! เมื่อครู่นางเพิ่งวางยาเจ้านะ ครานี้อาจจะมีลูกไม้อะไรอีกก็ได้!

“นางอยากนอนอยู่ตรงนี้ก็ปล่อยนางเถิด อยากนอนตากลมหนาวยามราตรีจนแข็งตายก็ตามสบาย” ซือหยวนซาจงใจเอ่ยเสียงดัง จากนั้นก็เดินออกจากศาลาด้วยท่าทีเรียบเฉย เมื่อจุ้นเผิงเห็นดังนั้นก็หันไปมองคุณหนูเซียวแล้วมีท่าทีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะรีบตามคุณชายของตนไป

แต่ก้าวเท้าตามแผ่นหลังของผู้เป็นนายไปได้ไม่กี่ก้าว คาดมิถึงว่าซือ หยวนซาจะหยุดเดิน พร้อมกับหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ทำให้จุ้นเผิงเกือบชนกับอีกฝ่าย

“เฮ้อ!” ร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจออกมาแรงๆ ครั้งหนึ่ง ก่อนจะรีบสาวเท้ากลับไปที่เดิม เล่นเอาผู้เป็นบ่าวปรับตัวตามแทบไม่ทัน

แล้วภาพตรงหน้าที่จุ้นเผิงเห็นก็คือคุณชายสามกำลังตะโกนเสียงดังใส่เซียวหลินหลิงที่นอนหลับอยู่

“หากเจ้าอยากจะหนาวตาย ก็กลับไปทำเช่นนี้ที่จวนสกุลเซียวของเจ้า! สกุลซือของข้าจะได้ไม่แปดเปื้อน!”

“เลิกทำหูทวนลมได้แล้ว! เจ้าจะหน้าด้านไปถึงไหนกัน!?”

ไยข้าถึงรู้สึกว่าคุณชายของข้าดูเป็นคนพาลที่กำลังหาเรื่องคนนอนหลับ...  จุ้นเผิงคิดพลางยกมือเขกหัวตัวเองที่คิดเช่นนี้กับคุณชายของตน

“หนึ่ง...”

“สอง...”

“สาม...”

“เซียวหลินหลิง!! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!”

ซือหยวนซาตะโกนจนตนเองรู้สึกเหนื่อย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอของคนที่กำลังนอนหลับสนิทเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย

หากนี่เป็นงิ้ว ข้ายอมรับว่าเจ้าเล่นได้สมจริงยิ่ง!

ด้วยความหมั่นไส้ ซือหยวนซาจึงใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้มเนียนๆ ทีหนึ่ง

“งืมมม” ร่างบางส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ ท่าทีของนางทำให้ร่างสูงหลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู โดยที่เขาไม่รู้ตัว มีเพียงจุ้นเผิงเท่านั้นที่เห็นแล้วอุทานขึ้นมาในใจ

สวรรค์! เมื่อครู่ข้าตาฝาดไปใช่หรือไม่... ที่เห็นคุณชายสามจิ้มแก้มคุณหนูเซียวแล้วยิ้ม...

หลังจากยืนชั่งใจสักพัก ซือหยวนซาก็ตัดสินใจช้อนร่างของเซียวหลิน หลิงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน

สวรรค์! ครานี้คุณชายสามอุ้มคุณหนูเซียว!

ตาข้ามิได้ฝาดหรอก แต่ข้ากำลังฝันอยู่ต่างหาก!!

“มองอะไรหรือจุ้นเผิง!?” ร่างสูงถามเมื่อเห็นท่าทางตกใจของบ่าวคนสนิท

“เปล่าขอรับ” จุ้นเผิงเอ่ยพลางรีบหลบตา

“ข้าก็แค่ไม่อยากให้นางมาหนาวตายในจวนสกุลซือของท่านพ่อท่านแม่ข้าก็เท่านั้น” ซือหยวนซาเอ่ยเสียงเรียบ เมื่อเห็นจุ้นเผิงดูจะยังไม่หายแคลงใจจึงแกล้งถามว่า

“หรือเจ้าจะเป็นคนอุ้มนางเอง!?”

“ข้ามิบังอาจขอรับ!” ผู้เป็นบ่าวรีบปฏิเสธ

“รีบพานางไปส่งเรือนแล้วกลับกันเถอะ” ซือหยวนซาเปลี่ยนเรื่องจากนั้นก็เดินนำไปทางเรือนไป๋หลานฮวาอย่างรวดเร็ว...

“คุณชายสาม!! รอข้าด้วยขอรับ” จุ้นเผิงกล่าวแล้วรีบจ้ำอ้าวตามหลังผู้เป็นนาย...

 Writer: เอ๊ะ..... ที่น้องหลับปุ๋ยชนิดที่ว่าปลุกไม่ตื่นแบบนี้ต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ ใครทำอะไรน้องสารภาพมาซะดีๆ

ส่วนอิตาสามเป็นห่วงน้องก็พูดเถอะลูก! อ้างนั่นอ้างนี่ น่าถีบกว่าเดิม =_=

หยวนซา:ทำไมข้าจะต้องเป็นห่วงคนที่เพิ่งวางยาปลุกกำหนัดข้าด้วยขอรับ?! อย่างที่บอกแค่ไม่อยากให้นางตายอยู่ที่นี่

ไรท์:ไปตามคนอื่นมาทำแทนก็ได้ป่ะ จุ้นเผิงก็อยู่ข้างๆ

หยวนซา:ให้บ่าวชายมาอุ้ม สมควรหรือขอรับ?!

ไรท์:ทีตอนเก็บของให้น้องยังจะให้บ่าวเก็บให้

หยวนซา:เอ่อ..

จุ้นเผิง:สรุปว่าข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่ขอรับ?!

ไรท์:ช..

หยวนซา:เงียบไปเลย!

แอบกระซิบบอกแปบ.. ตอนหน้ามีเบาะแสสำคัญ อย่าพลาดนะคะ! //เป็นนิยายสืบสวนไปแล้วเรอะ

เรื่องนี้มีความซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนอาจจะทำให้หลายๆ คนต้องกุมหัว และการดำเนินเรื่องที่ทำให้หลายๆ คนต้องอุทานว่า.. เมื่อไรจะไปสักที! ถ้าใครชอบเรื่องเบาสมอง น่ารักใสๆ ไม่ปม แนะนำให้อ่าน

[สามพี่น้องตระกูลหาน] แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย!

คู่นี้สปาร์คกันไวมาก 6 ตอนแต่งเลย ตอนนี้เปิดให้อ่านตอนไฮไลท์ฟรีด้วยน้า ถึงวันที่ 15//ขายตรง55555555

ร่วมพูดคุยกันได้ที่ Han Yu หานยวี่ น้า ระหว่างนี้ขอฝากนิยายแนวกำลังภายในไว้ให้ไปอ่านเล่นกันพลางๆ เน้อ ยุทธภพไร้ใจ แต่ตัวข้าไม่ไร้รัก (ตอนนี้ก็กำลังเพิ่มเติมเนื้อหาอยู่)