10

จะไม่มีทางตายไปจากความทรงจำ

   กระทั่งยามโฉ่ว [1] ร่างบางถึงรู้สึกตัวขึ้นมา... ก็พบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ในเรือนของตัวเอง ที่อีกไม่นานก็จะกลายเป็นเพียงอดีตแล้ว

   “เกิดอะไรขึ้นกัน... นี่ข้ากลับเรือนมาได้อย่างไร!?” เซียวหลินหลิงพึมพำก่อนจะหยิกแขนของตนเองเพื่อพิสูจน์ว่านางไม่ได้ฝันไป

   “ข้าคงละเมอเดินกลับมากระมัง...”

   กระนั้น... ภาพในความฝันทุกอย่างก็ยังคงฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัวของ นาง...

   โดยเฉพาะใบหน้าของสตรีผู้นั้น ที่มาปรากฏตัวในความฝันตอนแรกสุดและแววตาของนาง...

   นางคือผู้ใดกัน!?

   พลันร่างบางก็ส่ายหัวไล่ความสงสัยออกไปพลางคิดในใจ

   เจ้าจะเอาอะไรกับสิ่งที่เรียกว่าความฝันล่ะ!?

   ขนาดเมื่อครู่เจ้ายังฝันว่าคนผู้นั้นจะฆ่าเจ้าซ้อนกับเขาดึงเจ้าเข้าไปกอดเลย...

   ทั้งที่ในชีวิตจริงมันไม่มีทางเกิดขึ้น...

   ความฝันตอนแรกก็เช่นกัน...

   ไม่ว่าจะกลับมาได้อย่างไร... หรือฝันอะไรก็หาใช่เรื่องสำคัญไม่

   อย่างน้อยตอนนี้นางยังมีลมหายใจอยู่... และนางก็มีเรื่องสำคัญกว่าให้คิด

   จากนั้นเซียวหลินหลิงก็ลุกจากเตียงเดินเข้าไปในห้องครัว ก่อนจะเปิดเตาอบดินที่นางใช้ทำของหวานสำหรับอาหารมื้อค่ำของวันนี้เพื่อเตรียมทำขนมชิ้นใหม่

   แต่แล้วก็ต้องผงะเมื่อเจอขนมที่หน้าตาเหมือนกับที่นางให้ซือหยวนซากินมิมีผิด!

   ชิ้นที่ร่างสูงกินแล้วคลั่งจนหาว่านางวางยาปลุกกำหนัดเขานั่นแหละ!!

   ถ้าสังเกตดีๆ นางรู้สึกว่าที่อยู่ในเตานั้นดูประณีตและมีความสูงมากกว่าชิ้นที่เขากินเข้าไปด้วย

   เซียวหลินหลิงเอายามเมื่อหิมะโปรยปรายชิ้นนั้นออกมาจากเตาอบดิน แล้วคว้ามีดมาผ่าลงไปตรงกึ่งกลาง ก็พบว่าพอมีดผ่าลงไปได้ครึ่งหนึ่งก็ติดอะไรบางอย่าง

   เมื่อใช้ปลายมีดเขี่ยออกดู พบว่าเป็นก้อนหินสีเทาเข้มสิบสองก้อนที่มีตัวอักษรสลักอยู่บนนั้น ซึ่งเป็นของที่นางตั้งใจทำและต้องการให้เขาได้เห็นมัน

   นี่เป็นสาเหตุที่นางต้องทำให้ขนมยามเมื่อหิมะโปรยปรายมีความสูงมากกว่าปกติ เพราะเซียวหลินหลิงวางแผนเอาไว้ว่าจะให้ซือหยวนซาค่อยๆ ดื่มด่ำความอร่อยไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดอยู่ที่ก้อนหินเหล่านั้น...

   เขาจะได้อ่านสิ่งที่สลักอยู่บนนั้นแล้วระลึกเรื่องราวเก่าๆ ระหว่างเขากับนางขึ้นมาได้ แต่ทุกอย่างก็พังทลาย ซ้ำสถานการณ์ยังเลวร้ายลงไปอีก...

   เพื่อความแน่ใจ ร่างบางจึงลองชิมดูก็พบว่านี่คือชิ้นที่นางตั้งใจจะให้ ซือหยวนซาจริงๆ

   แต่... ถ้ายามเมื่อหิมะโปรยปรายของนางยังอยู่ที่นี่ แล้วชิ้นที่เขากินเข้าไปก่อนหน้านี้เล่า...

   มาได้อย่างไรกัน!?

   ก่อนที่เซียวหลินหลิงจะมานั่งคิดหาสาเหตุ นางก็จัดการเอาหินทั้งสิบสองก้อนออกมา แล้วใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วยามในการทำขนมขึ้นมาใหม่

   ในที่สุดก็ออกมาเป็นขนมทรงกลมแบนๆ สีขาวที่เป็นประกายวิบวับยามต้องแสงสิบสองชิ้น ที่แม้จะดูเรียบง่ายไม่อลังการเท่ายามเมื่อหิมะโปรยปรายแต่นางเชื่อว่าสามารถสื่อความได้ไม่ต่างกัน

   ซ้ำขนมชนิดนี้ยังเก็บไว้ได้นานกว่าอีกด้วย! เพราะเนื้อขนมมีลักษณะแห้งไม่ชุ่มฉ่ำเท่ายามเมื่อหิมะโปรยปราย

   แล้วเซียวหลินหลิงก็เอาพวกมันทั้งหมดใส่โหลแก้ว พร้อมกับนั่งเขียนจดหมายขึ้นมาสองฉบับ จากนั้นร่างบางก็ถือตะเกียงกับโหลแก้วที่มีขนมรูปร่างแบนๆ อยู่ข้างในนั้นและซองจดหมายเดินออกไปท่ามกลางความมืดมิด….

   ข้ามั่นใจว่าหลังจากท่านกินขนมนี่เข้าไปแล้ว

   แม้ตัวข้าจะจากไป... แต่ท่านจะไม่มีวันลืมข้าลง...

   ไม่ว่าท่านจะพบรักครั้งใหม่กับสตรีนางใด... ท่านก็จะยังระลึกถึงข้าเสมอ...

   เซียวหลินหลิงผู้นี้...

   จะไม่มีทางตายไปจากความทรงจำของซือหยวนซา…

------------------------------------------------------------------------------

   ขณะเดียวกัน

   บนเตียงไม้ในเรือนว่านโซ่วจวี๋ ร่างสูงโปร่งของซือหยวนซากำลังนอนลืมตามองเพดานอยู่ เขานอนไม่หลับมาเกือบสองชั่วยาม [2] ได้แล้วกระมัง!

   มิว่าจะพยายามข่มตาลงขนาดไหนก็มิเป็นผล ทั้งที่พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นไปส่งมอบงานให้ลูกค้าที่เมืองลั่วหยางแท้ๆ ด้วยตอนนี้ในใจรู้สึกสับสนว้าวุ่นไปหมด

   ตัวต้นเหตุน่ะหรือ!? จะเป็นใครไปได้อีก...

   นอกจากสตรีที่กำลังจะกลับจวนสกุลเก่าไปในวันพรุ่งนี้!

   เซียวหลินหลิง... เจ้าเป็นคนเช่นไรกันแน่!?

   คิดพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ตอนอุ้มเซียวหลินหลิงที่กำลังนอนหลับสนิทไปส่งที่เรือนไป๋หลานฮวา...

   หลังจากวางร่างของนางลงบนเตียง พร้อมกับห่มผ้าให้ ทันทีที่เขาหันหลังกลับไป...

   หมับ! อยู่ๆ นางก็เอื้อมมือมาคว้าข้อมือของเขาไว้แน่น ปากก็พร่ำเอ่ยว่า

   “ข้าไม่ได้ทำจริงๆ เจ้าค่ะ ท่านเชื่อข้าเถิด! ข้าไม่ได้ทำ!”

   พร้อมกับร่ำไห้ออกมาไม่หยุดทั้งที่ยังอยู่ในห้วงนิทราราวกับกำลังฝันร้าย คราบน้ำตาเก่าที่ยังไม่ทันจะแห้งดีก็ถูกซ้ำเติมด้วยคราบน้ำตาใหม่ที่กำลังไหลออกมา

   นางมารเช่นเจ้าก็มีมุมเช่นนี้เหมือนกันหรือ!?

   ท่าทางกระสับกระส่ายของนางทำให้เขารู้สึกสงสารยิ่ง...

   ครั้นจะชักมือหนีก็ทำไม่ลง...

   ในที่สุดซือหยวนซาก็อดมิได้ที่จะคว้าร่างของคนที่บอกว่าเกลียดที่สุดในชีวิตขึ้นมากอดแล้วลูบหัวปลอบขวัญจนนางสงบลง จึงค่อยๆ วางร่างของเซียวหลินหลิงลงบนเตียง พร้อมกับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่กำลังแล่นพล่านไปทั่วร่างกายของเขา

   ซึ่ง... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร ก่อนที่ร่างสูงจะพยายามสงบสติอารมณ์ของตน จากนั้นก็เดินกลับเรือนว่านโซ่วจวี๋ของตนเองไปกับจุ้นเผิง...

   และมาถึงตอนนี้...

   เขาเพิ่งรู้ว่าไอ้ความรู้สึกนั่นก็ยังอยู่เหมือนเดิม...

   ไม่ว่าจะขับไล่ออกไปอย่างไร ข่มใจแค่ไหน มันก็ไม่หายไปเลยแม้แต่น้อย...

   มารดามันเถิด! เขาไม่น่าทำเช่นนั้นเลย!

   แค่อุ้มไปส่งที่เรือนก็น่าจะเพียงพอแล้ว ไยต้องใจอ่อนกอดนางด้วย!

   นางจะนอนฝันร้าย กระวนกระวาย กระสับกระส่ายจนกลิ้งตกเตียงก็เรื่องของนางสิ!!

   ตั้งสติหน่อยหยวนซา!! อย่าได้ตกหลุมพรางนางอีก!!

   ที่รู้สึกเมื่อครู่มันก็แค่อารมณ์สงสารชั่ววูบของเจ้า!!

   อย่าลืมสิ! ที่ผ่านมานางเป็นคนเช่นไร นางทำอะไรกับเจ้าไว้บ้าง!!

   สิ่งที่นางได้รับก็สมควรแล้ว!!

   เลิกคิดมากแล้วนอนเสีย!

------------------------------------------------------------------------------

   หลังจากร่างบางจัดการโหลแก้วที่อยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว นางก็ถือตะเกียงตรงไปที่เรือนต้าลี่ฮวา [3] ของซือหยินซู แล้วเอ่ยเรียกชื่อของบ่าวชายที่กำลังนอนหลับสบายอยู่หน้าเรือน

   “จิ้งเกา!”

   “หือ...” จิ้งเกาค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อของตน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบร่างเล็กๆ ของเซียวหลินหลิงยืนอยู่

   ที่จิ้งเกามานอนหน้าเรือนใช่ว่าไร้ที่อยู่ แต่เป็นความประสงค์ของเขาเองที่อยากเฝ้าเรือนให้ผู้เป็นนายประดุจสุนัขที่แสนดีและเผื่อคุณหนูเซียวผู้นี้อยากติดต่อกับคุณชายรอง จะได้ไม่ต้องตามหาตัวเขายาก

   “ดึกดื่นป่านนี้... คุณหนูเซียวมีอะไรหรือขอรับ!?”

   “ข้ารบกวนเจ้าส่งจดหมายนี้ไปให้พี่รองได้หรือไม่!?” ร่างบางพูดพลางยื่นจดหมายสองฉบับให้

   “ขอรับ” อีกฝ่ายรับไปอย่างรู้หน้าที่ เพราะที่ผ่านมาเซียวหลินหลิงกับ ซือหยินซูก็แอบส่งจดหมายหากันประจำ บางทีก็ฝากคุณชายรองส่งจดหมายต่อให้คุณชายใหญ่ หรือบางคราก็มีการฝากของไปให้ด้วย

   ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คุณชายรองจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของน้องชายแท้ๆ กับน้องสะใภ้มาตลอด ว่ามันง่อนแง่นคลอนแคลนขนาดไหน

   จนกระทั่ง... สุดท้ายลงเอยกันด้วยการหย่า...

   แต่ตัวของจิ้งเกาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมทั้งคุณชายรองกับคุณชายใหญ่ถึงได้ให้ความสำคัญกับนางนัก...

   มากกว่าผู้ที่เป็นสามีของนางเสียอีก!

   รายนั้น... หากคุณหนูเซียวไม่เป็นฝ่ายไปหา ก็ไม่เคยเฉียดกายมาใกล้เรือนไป๋หลานฮวาเลย ถ้าจะพูดให้ถูก... แค่หางตายังไม่มองมาที่หน้าของนางเลยด้วยซ้ำ!

   เอาเป็นว่าสาเหตุจะมาจากอะไร ข้าขอไม่รับรู้ละกัน จิ้งเกาผู้นี้มีหน้าที่เพียงแค่ส่งจดหมายเท่านั้น... นอกนั้นข้าพเจ้าจะไม่ยุ่ง...

   “ที่ผ่านมา... ขอบใจมากนะ” ร่างบางเอ่ยขอบคุณ พลางยื่นไป๋ถางกาวที่นางทำเตรียมไว้ให้อีกฝ่าย ทันทีที่เห็นขนม เขาก็พูดต่อในใจทันที...

   อ้อ! ขอเสริมอีกข้อนึง...

   คุณหนูเซียวทำขนมอร่อยมาก... ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อื่นไม่ชอบ

   แต่ช่างเถอะ... แค่ของข้ากับคุณชายรองอร่อยก็พอแล้ว!!

   “ขอรับ ขอบพระคุณคุณหนู”

   หลังจากจิ้งเการับขนมไปแล้ว เซียวหลินหลิงก็หมุนตัวกลับไปที่เรือนของตน

   ส่วนจิ้งเกาที่รู้อยู่แล้วว่าตอนนี้คุณชายรองของตนอยู่ที่ใด ก็ได้ออกเดินทางไปส่งจดหมายทันทีด้วยวิชาตัวเบาที่ไร้ผู้ล่วงรู้ว่าบ่าวต่ำศักดิ์เช่นเขาจะมีมัน...

   และที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าไปคือ...

   หอหนานเมิ่งฮวา...

   หอบุรุษเพียงแห่งเดียวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองเป่ยฟาง...

   หอบุรุษที่มีระบบเหมือนหอนางคณิกาทุกประการ เพียงแต่ผู้ให้บริการคือชายงาม และผู้มาหาความสำราญส่วนมากเป็นอิสตรี!

Writer: ยินดีด้วยหลิงเอ๋อร์ หนูไม่ได้ฝัน เขากอดหนูจริงๆ

ปล.นี่พยายามย่นในส่วนที่ไม่ค่อยสำคัญแล้วน้า เรื่องมันก็เลยจะดูเเบบตัดไปตัดมา กลัวคนอ่านเบื่อ TwT

แต่ถ้าไม่ย่นดูจากผังเนื้อเรื่องที่ตัวเองเขียนแล้ว.. กว่าจะจบก็ปาไป 50 กว่าตอน 

[สามพี่น้องตระกูลหาน] แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย!

คู่นี้สปาร์คกันไวมาก 6 ตอนแต่งเลย ตอนนี้เปิดให้อ่านตอนไฮไลท์ฟรีด้วยน้า ถึงวันที่ 15//ขายตรง55555555

ร่วมพูดคุยกันได้ที่ Han Yu หานยวี่ น้า ระหว่างนี้ขอฝากนิยายแนวกำลังภายในไว้ให้ไปอ่านเล่นกันพลางๆ เน้อ ยุทธภพไร้ใจ แต่ตัวข้าไม่ไร้รัก (ตอนนี้ก็กำลังเพิ่มเติมเนื้อหาอยู่)