4

ยามมีอยู่ไร้อาวรณ์

“คารวะท่านแม่ขอรับ” ซือหยวนซาเอ่ยพลางย่อตัวทำความเคารพสตรีวัยกลางคนตรงหน้า ที่แม้จะอายุเลยเลขห้าไปแล้ว แต่ยังคงมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ราวกับบุปผาแรกแย้ม

“มานั่งนี่สิอาซา แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” ซือฮูหยินหรือชื่อจริงก็คือ    ซือเหลียนฮวา สกุลเดิมคือสกุลฉู่[1]กล่าว

“ขอรับ” ร่างสูงรับคำ แล้วตรงเข้าไปนั่งข้างๆ ผู้เป็นมารดา

“ที่ว่านางยอมลงนามในหนังสือหย่าให้เจ้า... เป็นความจริงหรือ!?” ซือเหลียนฮวาถามด้วยความประหลาดใจ เพราะก่อนหน้านั้นไม่ว่าบุตรชายคนสุดท้องจะใช้วิธีไหน เซียวหลินหลิงก็ไม่ยอมแม้แต่จะยื่นมือมารับหนังสือหย่าด้วยซ้ำ!

“จริงแท้แน่นอนขอรับท่านแม่” ซือหยวนซาตอบ

“ดียิ่ง! แล้วนี่นางจะไปจากจวนเราวันพรุ่งนี้เลยหรือไม่?” ซือเหลียนฮวาถามต่อพลางยิ้มด้วยความดีใจอย่างไม่ปิดบัง แต่พอเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าก็หุบยิ้มทันที

“นางบอกว่าขอเวลาอยู่ที่นี่อีกเพียงสองราตรีเพื่อเก็บของ... และเมื่อครบกำหนด ข้าก็จะจัดคนไปส่งนางกลับจวนขอรับ...”

“อืม... อาซา...”

“ขอรับท่านแม่”

“แล้วหนังสือหย่าเจ้าได้เอาไปแจ้งแก่ทางการหรือยัง?”

“ข้ายังมิได้ไปดำเนินการขอรับ” สิ้นคำพูดของอีกฝ่าย ซือเหลียนฮวาก็จ้องหน้าซือหยวนซา ก่อนถามด้วยแววตาคาดคั้นว่า

“เจ้ายังมิได้คิดอะไรกับนาง... ใช่หรือไม่?”

“ไม่มีทางขอรับท่านแม่!” ซือหยวนซารีบปฏิเสธทันที แล้วถามต่อ

“ไยท่านแม่สงสัยเช่นนั้นขอรับ!? ลูกไม่มีทางคิดแน่นอน...”

“แม่เพียงแค่กลัวเจ้าจะใจอ่อนให้กับการกระทำของนาง”

จะไม่ให้นางคิดอย่างนั้นได้เช่นไร ถึงนางจะไม่ชอบสะใภ้คนนี้ แต่  ซือเหลียนฮวาก็ยอมรับว่าเซียวหลินหลิงมีใบหน้าที่งดงามหมดจด ทั้งได้ข่าวว่าตลอดสามปีพยายามใช้กลยุทธ์ต่างๆ รบเร้าขอความรักจากซือหยวนซาอยู่ทุกวัน และอาซาของตนก็เป็นคนขี้สงสารเสียด้วย 

ซือเหลียนฮวาจึงกลัวว่าร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ จะเกิดใจอ่อนไม่อยากหย่าขึ้นมา

“ถึงอย่างไรข้าก็ไม่มีทางลืมเรื่องต่ำช้าที่นางทำกับข้าได้หรอกขอรับ”

และไม่มีวันด้วย! ซือหยวนซาตะโกนเสียงดังในใจ

“อืม... แม่เข้าใจ” ซือเหลียนฮวาเอ่ยพร้อมกับใช้มือลูบหัวบุตรชายที่เอนตัวลงมานอนตักนางราวกับเป็นเด็กน้อยเบาๆ

และอีกใจแม่ก็ดีใจที่เจ้าไม่ได้หมั้นกับสตรีนางนั้น... ซือเหลียนฮวาคิดในใจ

ก็มิรู้ว่าซือหยวนซาไปหลงรักเกาเชียนจือ สตรีที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ขนาดนั้นได้อย่างไร ครั้นจะห้ามคงมิฟัง เพราะความรักบังตา

โชคดีเหลือเกินที่เมื่อสามปีก่อนเซียวหลินหลิงดำเนินแผนตัดหน้าทั้งสองคน ซึ่งเพิ่งกำหนดวันหมั้นกันในอาทิตย์หน้า ด้วยหากปล่อยให้หมั้นกันไปแล้วคิดถอนภายหลัง ก็คงลำบากน่าดู...

อย่างไรก็ตาม... ซือเหลียนฮวาไม่ชอบใจอย่างยิ่งที่เซียวหลินหลิงใช้วิธีสกปรกรวบหัวรวบหางบุตรชายของตน ทั้งที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจและยังเป็นการทำผิดธรรมเนียมอีก!

นางยังไม่ทันจะได้มีสะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รอง ก็มีสะใภ้สามเข้ามาอยู่ในจวนเสียแล้ว... แถมพ่วงมาด้วยความร้ายกาจและเสแสร้งที่ทำให้หลายๆ คนสุดระอา...

บางทีซือเหลียนฮวาก็นึกสงสัยว่าสตรีผู้นั้นไปกินดีหมีมาหรือว่าอย่างไร!? ไยจึงกล้าทำเช่นนี้

นางแทบมิอยากจะเชื่อว่าย้อนไปเมื่อสิบปีก่อน ตนเองเคยรู้จักและเคยรับเด็กน้อยคนนี้เข้ามาอยู่ในจวน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ถึงอาทิตย์ ตอนนั้นเซียวหลินหลิงเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ซ้ำยังเข้ากับบุตรชายทั้งสามได้เป็นอย่างดี

แต่ใครเล่าจะคิดว่าดรุณีน้อยผู้น่ารักในวันนั้นจะเติบโตมาเป็นสตรีเจ้ามารยาในวันนี้!

ซือเหลียนฮวาและทุกคนในจวนสกุลซือจึงมึนตึงใส่ ด้วยหวังว่าจะทำให้นางสำนึกในความผิดของตนแล้วลงนามหย่า กลับจวนสกุลเก่าไปแต่โดยดี

ทว่า... ดูเหมือนเซียวหลินหลิงหาคิดได้ไม่ ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในจวนสกุล  ซือตามปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่เรียกหน้าด้านแล้วจะให้เรียกว่าอย่างไร!?

ครั้นจะใช้กฎ 7 ขับไล่[2]ให้นางออกไป นางก็ไม่ได้ทำผิดสักข้อ... พวกเขาจึงทำได้เพียงอดทน

หากมิติดว่าท่านพี่เกิดเมตตาเซียวหลินหลิงขึ้นมา ก็อย่าหวังเลยว่านางจะยอมรับการคารวะจากสตรีพรรค์นี้ ในสายตาของนาง ชิงปี้ที่เป็นสาวใช้ยังน่าเอ็นดูกว่าด้วยซ้ำ

พลันซือหยวนซาก็เปรยขึ้นมาว่า

“ที่ข้าวางแผนว่าจะเอาหนังสือหย่าไปแจ้งหลังส่งนางกลับถึงจวนสกุลเซียว เพราะข้ายังมิใคร่เชื่อนักขอรับ มิใคร่เชื่อว่านางยอมหย่ากับข้าด้วยความเต็มใจ... นางอาจจะวางแผนอะไรไว้ก็ได้ ท่านแม่ก็รู้ว่านางน่ะร้ายกาจขนาดไหน”

ท้ายประโยคน้ำเสียงของซือหยวนซาดูอ่อนลงคล้ายลังเลในความคิดของตน...

“ถูกของเจ้า...” ซือเหลียนฮวาเอ่ย จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก

“แม่สบายใจขึ้นแล้วล่ะ เจ้ามีงานอะไรก็ไปทำเถิด”

“ขอรับ เช่นนั้นข้าขอกลับไปวาดภาพต่อก่อนนะขอรับ” ซือหยวนซาเอ่ยก่อนลุกขึ้นทำความเคารพผู้เป็นมารดาแล้วเดินออกไป

หลังบุตรชายคนสุดท้องออกไปแล้ว ซือเหลียนฮวาที่นั่งอยู่คนเดียวก็ยิ้มออกมา ด้วยนางเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องดีเกิดขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง...

เพราะเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เกาเชียนจือ คนรักเก่าของบุตรชายนั้นเพิ่งแต่งไปเป็นอนุสิบสี่ของสือหลี่ม่อ ดังนั้นเมื่อเซียวหลินหลิงหย่ากับซือหยวนซาแล้ว...

นางก็ไม่ต้องมานั่งกังวลใจว่าบุตรชายของนางจะหวนกลับไปหาเกาเชียนจือ...

หรือต่อให้อยากหวนกลับไปก็มิอาจทำได้...

เซียวหลินหลิง ขอบใจมากที่เจ้าเพิ่งยอมลงนามหย่าให้วันนี้

หลังจากซือหยวนซาและพวกข้าเฝ้ารอมาถึงสามปี...

 ---------------------------------------------------------------------

“คารวะคุณชายสามขอรับ” ขณะที่ซือหยวนซากำลังจะเดินเข้าไปในเรือนของตน ก็พบกับ ‘จิ้งเกา’ บ่าวประจำตัวของซือหยินซูรอพบเขาอยู่

“มีอะไรหรือจิ้งเกา?”

“คุณชายรองฝากสิ่งนี้มาให้ขอรับ” จิ้งเกาเอ่ยก่อนจะยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลที่ถูกปิดผนึก และหน้าซองเขียนไว้ด้วยลายมือที่คุ้นเคยว่า ‘จากพี่รอง ถึงน้องสาม’ ให้ผู้เป็นน้องชายของเจ้านาย

“ขอบใจมากจิ้งเกา” ร่างสูงกล่าว หลังจากรับไว้ก็เดินเข้าไปในเรือนของตน เมื่อเห็นจุ้นเผิงเดินตามเข้ามาก็หันไปบอกว่า

“เจ้าช่วยออกไปอยู่ข้างนอกสักครู่ได้หรือไม่?” ซือหยวนซาถามด้วยความเกรงใจปนเก้อเขิน

“ขอรับ ขออภัยที่ข้าน้อยเสียมารยาท” จุ้นเผิงเอ่ย เพราะเขาลืมไปว่าตั้งแต่เล็กจนโตทุกครั้งที่คุณชายใหญ่หรือคุณชายรองฝากจดหมายมาให้ คุณชายสามจะห้ามทุกคนเข้ามาในเรือน จนกว่าจะได้เปิดดูว่าเนื้อความที่คุณชายทั้งสองฝากมาให้คืออะไร เสมือนว่าเป็นความลับระหว่างพี่น้อง แต่เขาก็ดันลืมซะนี่!

“มิเป็นไรๆ” ซือหยวนซาเอ่ย หลังจากปิดประตูแล้วก็แกะผนึกออกจากซองทันทีด้วยความอยากรู้ว่าพี่ชายจะฝากข้อความอะไรมาให้ ก็พบกับกระดาษสีแดงที่เอาไว้ทำโคมไฟในเทศกาลโคมไฟ และมีคำกลอนเขียนอยู่

ซือหยวนซาเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะอ่านเนื้อหาที่พี่รองเขียน

ยามมีอยู่ไร้อาวรณ์      ยามเสียไปนอนอาลัย

ยามอยู่ใกล้ไม่สนใจ    ยามอยู่ไกลคะนึงหา

ตรึกตรองใจให้ดี        ทบทวนจิตให้ถี่          

เวลาและวารี           มิอาจหวนย้อนคืน

คล้ายพี่รองกำลังท้าให้เขาเล่นปริศนาโคมไฟ

เอ่อ... ขอโทษนะท่านพี่ แค่เขียนใส่กระดาษทำโคมไฟส่งมาแบบนี้ก็ได้หรือขอรับ...

หากดูเผินๆ เหมือนจะเป็นเช่นนั้น แต่ซือหยวนซารู้ดีว่าซือหยินซูหมายถึงอะไร

ท่านพี่มีตาทิพย์หรือไรนี่... ถึงรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากครุ่นคิดสักพัก ซือหยวนซาก็หยิบพู่กันขึ้นมาจุ่มน้ำหมึกแล้วเขียนโต้ตอบลงไป

เมื่อไป่เคยมี                     ไฉนเลยจะเสีย

เมื่อไป่เคยมี                     จะให้อาลัยสิ่งใด

เมื่อไป่เคยมี                     จะต้องไตร่ตรองอะไร

เวลาและวารี                    หาได้มีผลอันใดไม่

จากนั้นก็รอน้ำหมึกแห้งแล้วพับใส่ซอง ปิดผนึกเตรียมส่งคืนให้พี่รอง...

“ไว้พรุ่งนี้ข้าค่อยส่งคืนท่านละกัน”

ร่างสูงพึมพำก่อนจะใส่ซองลงไปในลิ้นชัก แล้วเอ่ยเรียกบ่าวคนที่สนิทที่รออยู่ข้างนอกให้เข้ามา

“จุ้นเผิง!! เข้ามาได้แล้วล่ะ”

“ขอรับ” ไม่กี่อึดใจ จุ้นเผิงก็เดินเข้ามาราวกับรอเวลานี้มานาน ส่วน    ซือหยวนซาก็นั่งทำงานต่อ เหลืออีกเพียงไม่กี่ภาพ ผลงานชุดนี้ก็พร้อมส่งมอบให้ลูกค้าแล้ว ใช้เวลาถึงยามซวีก็น่าจะวาดเสร็จหมด จากนั้นก็ไปร่วมมื้อค่ำกับนางตามที่ได้รับปากเอาไว้...