จากการเข้าใจผิดคิดว่าอัสมานเป็นคนขับรถของโรงแรมที่เขานั้นเป็นเจ้าของพอเห็นหน้าสวยๆเขาจึงปลอมตัวเป็นคนขับรถซะอย่างนั้นอัสมานได้ลักพาตัวพริซเซียร่าไปปล้นสวาทสั่งสอนแต่กลับเป็นเขาเองที่หลงเธอหัวปักหัวปำ
จากการเข้าใจผิดคิดว่าอัสมานเป็นคนขับรถของโรงแรมที่เขานั้นเป็นเจ้าของพอเห็นหน้าสวยๆเขาจึงปลอมตัวเป็นคนขับรถซะอย่างนั้นอัสมานได้ลักพาตัวพริซเซียร่าไปปล้นสวาทสั่งสอนแต่กลับเป็นเขาเองที่หลงเธอหัวปักหัวปำ
'คืนสุดท้ายแล้วสินะ...ที่ฉันต้องอยู่ที่นี่' พริซเซียร่าหย่อนตัวลงบนเตียงหนานุ่มมือบางลูบไล้บนผ้าคลุมเตียงอย่างเบามือ
"อิสลุนทำไมต้องเป็นนาย" พริซเซียร่าร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคิดว่าต้องลาจากกับเขาตลอดไป
'ถ้าชีวิตฉันไม่ต้องมีหน้าที่ความรับผิดชอบอะไรไม่ต้องคิดถึงหน้าตาทางสังคม ฉันคงเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด'
"พริซ...ออกมากินอาหารได้แล้วผมทำเสร็จแล้ว" อัสมานเดินเข้าห้องมาเพื่อเรียกพริซเซียร่าให้รีบออกมากินอาหารเย็นที่เขาตัดสินใจซื้ออาหารสดเอามาทำกินเองจะดีกว่า
พริซเซียร่ารีบปาดน้ำตาออกรวดเร็วเพื่อไม่ให้อัสมานดห็นน้ำตาของเธออีก "อืม...เดี๋ยวฉันออกไป..."
"ออกมาไว ๆ นะเดี๋ยวเย็นหมด"
พริซเซียร่าเดินตามออกมาในเวลาต่อมา อาหารเย็นแบบง่ายๆ ที่ อัสมานทำให้เธอคือHarees กลิ่นหอมจากซอสและเนื้อลอยขึ้นมาทำเอาหญิงสาวท้องร้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"หิวใช่ไหมล่ะ...รีบมากินเถอะที่รัก" อัสมานเดินเข้ามาโอบเอวบางให้มานั่งยังโต๊ะอาหาร
"น่ากินจัง"
"มาผมตักให้" อัสมานตักอาหารให้พริซเซียร่าคำโต
"เนื้อจานนี้ดีมากคุณรู้ไหม" อัสมานเอ่ยขึ้น
"ดียังไง..."
"ก็มันทำด้วยความเอาใจใส่และพิถีพิถันไงล่ะ"
"นายน่าไปเปิดร้านอาหารนะอิสลุนน่าจะรุ่งกว่านี้" พริซเซียร่าให้คำแนะนำเธอชิมฝีมือเขาหลายต่อหลายครั้งแล้ว
"อร่อยใช่ไหมละฝีมือผม...งั้นคุณก็แต่งงานกับผมสิผมจะทำให้คุณกินทุกวันเลย"
"นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้"
"ถ้าผมเป็นอัสมานคุณคงไม่ติดขัดใช่ไหม" อัสมานเอ่ยขึ้น
"....." พริซเซียร่านิ่งเงียบ
"ผมไม่รู้ว่าคุณจะห่วงหน้าตาทางสังคมไปทำไมในเมื่อเรารักกันเราก็เป็นแฟนกันแต่งงานกันได้นี่"
"นายไม่มีทางเข้าใจฉันหรอกอิสลุน"
"ถ้าหากว่าคุณไม่เจอผมอีกคุณจะคิดถึงผมไหมพริซ"
"ฉันไม่มีวันลืมคนที่ข่มขืนฉันได้" พริซเซียร่าพูดประชดเข้าให้
"ผมนี่มันแย่จริงๆ เลย..." อัสมานก้มหน้าหงุดอย่างรู้สึกผิด
"ฉันสมควรที่จะต้องเกลียดนายจริงๆ แต่ฉันกลับรักนาย" พริซเซียร่าเผยความในใจออกมาอีกครั้งในเมื่อมันเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอกับเขาเธอก็ขอทำอย่างที่ใจต้องการเลยก็แล้วกัน
"ขอบคุณที่รักคนจนอย่างอิสลุนนะพริซ...ต่อไปคุณจะเจอแต่คนที่เพรียบพร้อมเหมาะสมกับคุณอย่างอัสมานแน่นอน"
"ทำไมนายต้องพยายามยัดเยียดอัสมานมาให้ฉัน...ฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อนและไม่เคยเจอกันแม้แต่ครั้งเดียว"
"ผมแค่บอกคุณไว้เพราะคุณต้องเจออัสมานอยู่แล้วเขาอาจทำให้คุณสมหวังในรักก็ได้" อัสมานพยายามบอกใบ้กับพริซเซียร่าอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ไม่เอ๊ะใจอะไรบ้างเลย
"นายหยุดพูดเรื่องคนอื่นสักที...ฉันอิ้มแล้ว...เหมือนเดิมนายล้างจาน...ฉันจะออกไปเดินเล่น" พริซเซียร่าลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะด้วยอารมณ์ ขุ่นมัวเธอไม่ชอบใจนักที่อิสลุนชอบพูดเรื่องเธอจะไปกิ๊กกั๊กอะไรกับอัสมานอะไรนั่นอยุ่เสมอ
"หงุดหงิดชะมัด ทำไมนายชอบพูดแบบนี้นะ"
ผ่านไปหลายสิบนาทีอัสมานจัดแจงเก็บไปล้างพร้อมทำความสะอาดโต๊ะอาหาร เวลาโพล้เพล้แบบนี้ท้องฟ้าช่างสวยงามเหลือเกิน อัสมานมองออกไปยังหญิงสาวที่ปอยผมพริ้วไสวไปตามแรงลมพลางคิดไปว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"ถ้าคุณรู้ความจริงว่าผมหลอกคุณคุณจะให้อภัยผมได้ไหมพริซ...ผมจะทำยังไงถ้าคุณไม่ให้อภัยผม...ผมคงต้องตายแน่" อัสมานชักเริ่มไม่แน่ใจว่าหากพิซเซียร่าความจริงทุกอย่างแล้วเธอจะยอมให้อภัยเขาหรือไม่ซึ่งเรื่องนี้เขาเองก็ยังคิดไม่ตก
"พริซ...จะมืดแล้วระวังงูนะ...รีบเข้าบ้านเถอะ" อัสมานตะโกนบอกหญิงสาว
พริซเซียร่าหันมองตามเสียงเรียก "เดี๋ยวฉันเข้าไป" เมื่อถูกเรียกหลายครั้งเข้าพริซเซียร่าก็จำต้องกลัยเข้ามาเสียไม่ได้ คนตัวโตเทียวเดินออกมาเรียกเธออยู่นั่นแหละ
"อิสลุนนายเรียกฉันทำไมนักหนาฮ่ะ" พริซเซียร่าบ่นอุบทันทีเมื่อเข้ามาถึงตัวบ้าน
"ก็ผมกลัวงูฉกคุณ" อัสมานเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"นายกลัวงูฉกฉันหรือว่านายกลัวงูของนายไม่ได้ฉกฉันกันแน่อิสลุน" พริซเซียร่าเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
"โธ่พริซนี่คุณเห็นผมบ้ากามขนาดนั้นเลยเหรอไง"
"ใช่" คำตอบสั้นๆ ได้ใจความของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
"คุณเนี่ยะไม่เคยมองผมในทางที่ดีเลยจริงๆ นะ"
"ก็นายทำแบบนี้บ่อยจนฉันรู้ทันยังไงล่ะ"
"คุณนี่เก่งจริงๆ เลยรู้ทันผมไปซะทุกอย่าง...งั้นก็....." อัสมานยกแขนขึ้นเพื่อที่จะกอดหญิงสาวแต่ด้วยความที่รู้ทันทำให้พริซเซียร่าหนีอ้อมกอดนั้นเอาไว้ได้
"ไม่มีทางได้แอ้มฉันหรอกอิสลุน" พริซเซียร่าวิ่งหนีเขาออกไปข้างนอกอัสมานเห็นดังนั้นก็วิ่งตามออกไปติดๆ
"มาให้ข้าจับซะดีๆ "อัสมานทำเสียงคำรามอย่างเสือตัวผู้ใส่พริซเซียร่าทำให้หญิงสาวกรี๊ดออกมา
"อย่านะอิสลุน...หยุดนะ....อย่าเข้ามา" เสียสั่งห้ามปนเสียงหัวเราะเช่นนี้ทำให้อัสมานรู้ในทันทีว่าเธอพร้อมจะเป็นของเขาอีกครั้งในที่สุดกวางสาวก็ตกอยู่ในเงื้อมมือเสือหนุ่มเช่นเขา
"จับได้แล้ว" อัสมานตะครุบกอดหญิงสาวเอาไว้จนได้ก่อนจะหอมแก้มทั้งซ้ายขวาหนักๆ
"อิสลุน....อย่า...ปล่อยฉัน...คนบ้ามันจั๊กจี้นะ" พริซเซียร่าหัวเราะร่วนออกมาเมื่ออัสมานแกล้งเอาใบหน้าของเขามาถูกับแก้มของเธอ หนวดสากที่เริ่มยาวหยาบกระด้างพอที่จะทำให้หญิงสาวเกิดอาการจั๊กจี้ขึ้นมาได้
"มาเป็นของข้าซะดีๆ ดี....นี่แน่ะ" อัสมานหอมแก้มนุ่มนิ่มของเธออีกครั้ง
"อือ...หน้าฉันแสบไปหมดแล้ว"
"มาทำหน้าที่ของคุณซะดีๆ " อัสมานอุ้มหญิงสาวอันเป็นที่รักกลับเข้าไปภายในห้องนอนอันถือว่ามันคือรังรักของเขาและเธอก็ว่าได้
"ผมขออีกครั้งนะพริซ..."อัสมานเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา หญิงสาวไม่ได้ตอบตกลงหรือว่าปฏิเสธทำได้เพียงแค่เมินหน้าหนีหลบสายตาเหยี่ยวไปอีกทาง
"วันนี้ผมจะไม่ยอมให้คุณนอนนิ่งๆ แน่นอน...คุณต้องให้ความร่วมมือกับผม" อัสมานปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวออกจนเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวเนียนกับทรวงอกอิ่มทรงโต ลอยเด่นอยู่ในระดับสายตาของเขา
อัสมานลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง มือหนารีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความลนลาน ไม่นานนักเขาก็อยู่ในร่างเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันกับเธอ เขาไม่คิดว่าหญิงสาวตัวเล็กๆ จะมีหน้าอกหน้าใจเกินตัวได้ขนาดนี้อีกจะทั้งรูปร่างที่สมส่วนเอวคอดกับสะโพกผายกลมกลึงนั่นอีกมันช่างเย้ายวนอารมณ์ของชายหนุ่มได้มากเหลือเกิน
"พริซ...หุ่นคุณสุดยอดมาก" อัสมานเริ่มปฏิบัติการให้ลิ้นซุกซนของเขาลากไปทั่วร่างกายสาว ก่อนจะขบเม้มยอดถลันอย่างหยอกเย้าพริซเซียร่า ได้แต่เม้มริมฝีปากยาวเอาไว้เพื่ออดกลั้นเสียง
"วันนี้ผมขอตรงนมนะ" อัสมานขึ้นคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะวางแท่งเนื้อขนาดยักษ์ลงระหว่างร่องอกอิ่ม โดยทั้งสองมือหนาบีบสองเต้าเขาหากันแน่นก่อนจะค่อยๆ โยกสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะ
"พริซ....ดีเหลือเกิน..." อัสมานเอ่ยชมไม่ขาดปากเขาชอบขนาดของหน้าอกเธอเป็นที่สุด
"อิสลุน...ตัวนายหนักฉันหายใจไม่ออก" พริซเซียร่าที่ถูกคนตัวโตนั่งทับใต้ลิ้นปี่จนทำให้หายใจแทบไม่ออก
อัสมานยันกายขึ้นนิดก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นพลางจับหนอนยักษ์ส่งให้เธอ พริซเซียร่ามองมันอยู่นานก่อนจะตัดสินใจอ้าปากรับเจ้าสิ่งนั้นมาครอบครองไว้ในอุ้งปาก ลิ้นอุ่นสัมผัสที่ที่ปลายเส้นประสาทของสิ่งนั้นเข้าอย่างจังทำให้อัสมานถึงกับครางออกมาไม่เป็นคำ
"อ่าา...เสียว..พริซ....ผมเสียวมาก....ไม่ไหวแล้ว.....พอก่อน...ที่รัก" อัสมานกลัวจะเป็นการล่มปากอ่าวไปเสียก่อนจึงถอดถอนร่างกายของตัวเองออกจากปากบางที่แสนร้ายนักเสีย
เมื่อปรับอารมณ์ให้สงบพร้อมปลุกปั้นเจ้าลูกชายให้เข้มแข็งขึ้น อัสมานจึงยกเรียวขายาวของพริซเซียร่าขึ้นจนสูงก่อนจะกดแท่งเอ็นอุ่นลงไปจนมิดด้าม
"อ่าาา...อิสลุน...." พริซเซียร่ากัดฟันแน่นเธอถึงกับต้องกลั้นลมหายใจเหตุด้วยความเสียวซ่านในช่องทางรัก
"เอาหมอนหนุนก้นให้สูงหน่อยพริซ...ยกก้นขึ้นหน่อยมันต่ำไป" อัสมานหยิบหมอนขึ้นมารองใต้ก้มงอนของพริซเซียร่าถึงสองใบทำให้ช่วงบ่างจองกายสาวยกสูงกว่าที่นอนค่อนข้างมาก อัสมานเมื่อจัดการกับท่าทางจนเป็นที่พอใจแล้วก็ก็เริ่มภารกิจพิชิตสรวงสวรรค์กับพริซเซียร่าต่อในทันที
"ฟ้าเหลืองแน่พริซ" อัสมานเอ่ยออกมาทำให้พริซเซียร่าถึงกับเหนื่อยใจนี่เธอคงต้องเล่นจ้ำจี้กับเขาตลอดทั้งคืนเป็นแน่ น้องสาวของเธอช้ำจนไม่รู้จะหาคำใดมาเปรียบแล้ว แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อมันคือการสั่งลาเธอก็ต้องยอมฝืนร่างกายตัวเองเพื่อเก็บกักความสุขเอาไว้ให้มากที่สุดเหมือนกัน มันก็วินวินทั้งสองฝ่าย
กิจกรรมรักของคนทั้งคู่ดำเนินไปเรื่อยครั้งแล้วครั้งเล่าจนแสงแห่งฟ้าใหม่ขึ้นมาแทนที่จันทราเสียแล้ว
'เรา...มีอะไรกับพริซจนสว่างคาตาขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ยะ' อัสมาน ที่ตอนนี้เริ่มปวดแสบไปรอบลำกายของตัวเองเนื่องจากเขาหักโหมทำกิจกรรมรักกับพริซเซียร่าหลายต่อหลายครั้ง ก็เป็นเพราะเจ้าโลกจอมซนของเขานะสิที่มันขยันแข็งตัวอยู่ได้...มือซุกซนของพริซเซียร่าก็อีกเวลามันหลับสงบๆ ก็ชอบคลำคลึงให้ตื่นขึ้นมา เพราะเมื่อไร่ที่มันตื่นมันก็ต้องลงโทษคนที่ปลุกมันเสมอ
"พริซ...ลุกไหวหรือเปล่า" อัสมานเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ยังจะถาม" พริซเซียร่าที่นอนหลับตาตอบออกมาอย่างประชดประชัน
"ไม่ใช่ความผิดผมคนเดียวนะ...คุณก็ด้วยชอบไปปลุกมัน"
"นายพูดอะไรของนาย...ฉันไปปลุกอะไรเมื่อไร"
"คุณนี่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้เก่งจริงๆ ...เดี๋ยวก็โดนอีกสักรอบดีไหม" อัสมานแกล้งขู่ขึ้นแต่ความจริงคือเขาเองก็ไม่ไหวเช่นกัน
"บ้าจะบ้าหรือไง...เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อนะว่าชาวตะวันออกกลางSEXจัดแต่ตอนนี้ฉันเชื่อจริงๆ "
"ผมทำกับคุณคนเดียวนะพริซ"
"ก่อนที่เราจะจากกันผมขอนอนกอดคุณแบบนี้สักพักนะ..." อัสมานกกกอดร่างบางเอาไว้แน่นิ่งเนิ่นนานก่อนจะผละออกด้วยความหักห้ามใจ
"นายจะไปส่งฉันตอนไหนอิสลุน" พริซเซียร่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"คุณไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วผมจะไปส่งคุณทันทีที่คุณแต่งตัวเสร็จ" คำตอบของอัสมานทิ่มแทงจิตใจของหญิงสาวยิ่งนักแม้เธอจะบอกกับตัวเองว่าเธอไม่เป็นอะไรก็มันก็ยากที่จะทำใจยิ่ง
รถหรูแล่นออกจากบ้านพักกลางทะเลทรายที่มีขนาดเล็กลงๆ จนหลุดพ้นสายตาเป็นอันรู้ว่าเธอได้ไกลห่างออกมาทุกทีๆ ระหว่างทางไม่มีแม้คำพูดใดที่หลุดออกมาจากปากคนทั้งสอง เสียแอร์รถยนต์ดังเข้าแทนที่จนมาจอดสนิทอยู่หน้าโรงแรมแฮนด์เบอร์
"ผมส่งคุณแค่นี้นะพริซ" อัสมานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"......." พริซเซียร่านิ่งเงียบก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถเพื่อลง
"เดี๋ยว...พริซ...." อันมานเรียกเธอเอาไว้
พริซเซียร่าหยุดกึกในทันที "ผมรักคุณนะ" สิ้นเสียงพริซเซียร่าปิดประตูรถลงก่อนจะก้าวเดินเข้าไปภายในตัวโรงแรมโดยไม่หันมามองชายหนุ่ม อัสมานเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจขับรถออกไป รถที่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วทำให้พริซเซียร่าที่ตัดสินใจช้าไป กลับออกมาไม่ทันเขาเสียแล้ว
"อิสลุน...อิสลุน ฮืออ ฮืออ ฉันรักคุณ...ฉันรักคุณ" พริซเซียร่าร่ำไห้ออกมาก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวลงบนพื้นถนนหน้าโรงแรมหรูทำให้ผู้คนต่างพากันมองด้วยความแปลกใจ เมื่อร้องไห้ออกมาพักใหญ่ๆ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองออกก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว
'ชีวิตต้องก้าวต่อไป...อดีตทิ้งไว้ข้างหลัง...ให้เขาเป็นแค่ความทรงจำก็พอ...ลาก่อนอิสลุน' พริซเซียร่าให้กำลังใจตัวเองเธอต้องเข้มแข็งให้ไวที่สุดก่อนจะมองแหวนหินอเมทิสด้วยแววตาเลื่อนลอยไปถึงคนที่สวมมันให้กับเธอ