'คืนสุดท้ายแล้วสินะ...ที่ฉันต้องอยู่ที่นี่' พริซเซียร่าหย่อนตัวลงบนเตียงหนานุ่มมือบางลูบไล้บนผ้าคลุมเตียงอย่างเบามือ

"อิสลุนทำไมต้องเป็นนาย" พริซเซียร่าร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคิดว่าต้องลาจากกับเขาตลอดไป

'ถ้าชีวิตฉันไม่ต้องมีหน้าที่ความรับผิดชอบอะไรไม่ต้องคิดถึงหน้าตาทางสังคม ฉันคงเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด'

"พริซ...ออกมากินอาหารได้แล้วผมทำเสร็จแล้ว" อัสมานเดินเข้าห้องมาเพื่อเรียกพริซเซียร่าให้รีบออกมากินอาหารเย็นที่เขาตัดสินใจซื้ออาหารสดเอามาทำกินเองจะดีกว่า

พริซเซียร่ารีบปาดน้ำตาออกรวดเร็วเพื่อไม่ให้อัสมานดห็นน้ำตาของเธออีก "อืม...เดี๋ยวฉันออกไป..."

"ออกมาไว ๆ นะเดี๋ยวเย็นหมด"

พริซเซียร่าเดินตามออกมาในเวลาต่อมา อาหารเย็นแบบง่ายๆ ที่  อัสมานทำให้เธอคือHarees กลิ่นหอมจากซอสและเนื้อลอยขึ้นมาทำเอาหญิงสาวท้องร้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"หิวใช่ไหมล่ะ...รีบมากินเถอะที่รัก" อัสมานเดินเข้ามาโอบเอวบางให้มานั่งยังโต๊ะอาหาร

"น่ากินจัง"

"มาผมตักให้" อัสมานตักอาหารให้พริซเซียร่าคำโต

"เนื้อจานนี้ดีมากคุณรู้ไหม" อัสมานเอ่ยขึ้น

"ดียังไง..."

"ก็มันทำด้วยความเอาใจใส่และพิถีพิถันไงล่ะ"

"นายน่าไปเปิดร้านอาหารนะอิสลุนน่าจะรุ่งกว่านี้" พริซเซียร่าให้คำแนะนำเธอชิมฝีมือเขาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

"อร่อยใช่ไหมละฝีมือผม...งั้นคุณก็แต่งงานกับผมสิผมจะทำให้คุณกินทุกวันเลย"

"นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้"

"ถ้าผมเป็นอัสมานคุณคงไม่ติดขัดใช่ไหม" อัสมานเอ่ยขึ้น

"....." พริซเซียร่านิ่งเงียบ

"ผมไม่รู้ว่าคุณจะห่วงหน้าตาทางสังคมไปทำไมในเมื่อเรารักกันเราก็เป็นแฟนกันแต่งงานกันได้นี่"

"นายไม่มีทางเข้าใจฉันหรอกอิสลุน"

"ถ้าหากว่าคุณไม่เจอผมอีกคุณจะคิดถึงผมไหมพริซ"

"ฉันไม่มีวันลืมคนที่ข่มขืนฉันได้" พริซเซียร่าพูดประชดเข้าให้

"ผมนี่มันแย่จริงๆ เลย..." อัสมานก้มหน้าหงุดอย่างรู้สึกผิด

"ฉันสมควรที่จะต้องเกลียดนายจริงๆ แต่ฉันกลับรักนาย" พริซเซียร่าเผยความในใจออกมาอีกครั้งในเมื่อมันเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอกับเขาเธอก็ขอทำอย่างที่ใจต้องการเลยก็แล้วกัน

"ขอบคุณที่รักคนจนอย่างอิสลุนนะพริซ...ต่อไปคุณจะเจอแต่คนที่เพรียบพร้อมเหมาะสมกับคุณอย่างอัสมานแน่นอน"

"ทำไมนายต้องพยายามยัดเยียดอัสมานมาให้ฉัน...ฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อนและไม่เคยเจอกันแม้แต่ครั้งเดียว"

"ผมแค่บอกคุณไว้เพราะคุณต้องเจออัสมานอยู่แล้วเขาอาจทำให้คุณสมหวังในรักก็ได้" อัสมานพยายามบอกใบ้กับพริซเซียร่าอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ไม่เอ๊ะใจอะไรบ้างเลย

"นายหยุดพูดเรื่องคนอื่นสักที...ฉันอิ้มแล้ว...เหมือนเดิมนายล้างจาน...ฉันจะออกไปเดินเล่น" พริซเซียร่าลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะด้วยอารมณ์   ขุ่นมัวเธอไม่ชอบใจนักที่อิสลุนชอบพูดเรื่องเธอจะไปกิ๊กกั๊กอะไรกับอัสมานอะไรนั่นอยุ่เสมอ

"หงุดหงิดชะมัด ทำไมนายชอบพูดแบบนี้นะ"

ผ่านไปหลายสิบนาทีอัสมานจัดแจงเก็บไปล้างพร้อมทำความสะอาดโต๊ะอาหาร เวลาโพล้เพล้แบบนี้ท้องฟ้าช่างสวยงามเหลือเกิน        อัสมานมองออกไปยังหญิงสาวที่ปอยผมพริ้วไสวไปตามแรงลมพลางคิดไปว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"ถ้าคุณรู้ความจริงว่าผมหลอกคุณคุณจะให้อภัยผมได้ไหมพริซ...ผมจะทำยังไงถ้าคุณไม่ให้อภัยผม...ผมคงต้องตายแน่" อัสมานชักเริ่มไม่แน่ใจว่าหากพิซเซียร่าความจริงทุกอย่างแล้วเธอจะยอมให้อภัยเขาหรือไม่ซึ่งเรื่องนี้เขาเองก็ยังคิดไม่ตก

"พริซ...จะมืดแล้วระวังงูนะ...รีบเข้าบ้านเถอะ" อัสมานตะโกนบอกหญิงสาว

พริซเซียร่าหันมองตามเสียงเรียก "เดี๋ยวฉันเข้าไป" เมื่อถูกเรียกหลายครั้งเข้าพริซเซียร่าก็จำต้องกลัยเข้ามาเสียไม่ได้ คนตัวโตเทียวเดินออกมาเรียกเธออยู่นั่นแหละ

"อิสลุนนายเรียกฉันทำไมนักหนาฮ่ะ" พริซเซียร่าบ่นอุบทันทีเมื่อเข้ามาถึงตัวบ้าน

"ก็ผมกลัวงูฉกคุณ" อัสมานเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"นายกลัวงูฉกฉันหรือว่านายกลัวงูของนายไม่ได้ฉกฉันกันแน่อิสลุน" พริซเซียร่าเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน

"โธ่พริซนี่คุณเห็นผมบ้ากามขนาดนั้นเลยเหรอไง"

"ใช่" คำตอบสั้นๆ ได้ใจความของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"คุณเนี่ยะไม่เคยมองผมในทางที่ดีเลยจริงๆ นะ"

"ก็นายทำแบบนี้บ่อยจนฉันรู้ทันยังไงล่ะ"

"คุณนี่เก่งจริงๆ เลยรู้ทันผมไปซะทุกอย่าง...งั้นก็....." อัสมานยกแขนขึ้นเพื่อที่จะกอดหญิงสาวแต่ด้วยความที่รู้ทันทำให้พริซเซียร่าหนีอ้อมกอดนั้นเอาไว้ได้

"ไม่มีทางได้แอ้มฉันหรอกอิสลุน" พริซเซียร่าวิ่งหนีเขาออกไปข้างนอกอัสมานเห็นดังนั้นก็วิ่งตามออกไปติดๆ

"มาให้ข้าจับซะดีๆ "อัสมานทำเสียงคำรามอย่างเสือตัวผู้ใส่พริซเซียร่าทำให้หญิงสาวกรี๊ดออกมา

"อย่านะอิสลุน...หยุดนะ....อย่าเข้ามา" เสียสั่งห้ามปนเสียงหัวเราะเช่นนี้ทำให้อัสมานรู้ในทันทีว่าเธอพร้อมจะเป็นของเขาอีกครั้งในที่สุดกวางสาวก็ตกอยู่ในเงื้อมมือเสือหนุ่มเช่นเขา

"จับได้แล้ว" อัสมานตะครุบกอดหญิงสาวเอาไว้จนได้ก่อนจะหอมแก้มทั้งซ้ายขวาหนักๆ

"อิสลุน....อย่า...ปล่อยฉัน...คนบ้ามันจั๊กจี้นะ" พริซเซียร่าหัวเราะร่วนออกมาเมื่ออัสมานแกล้งเอาใบหน้าของเขามาถูกับแก้มของเธอ หนวดสากที่เริ่มยาวหยาบกระด้างพอที่จะทำให้หญิงสาวเกิดอาการจั๊กจี้ขึ้นมาได้

"มาเป็นของข้าซะดีๆ ดี....นี่แน่ะ" อัสมานหอมแก้มนุ่มนิ่มของเธออีกครั้ง

"อือ...หน้าฉันแสบไปหมดแล้ว"

"มาทำหน้าที่ของคุณซะดีๆ " อัสมานอุ้มหญิงสาวอันเป็นที่รักกลับเข้าไปภายในห้องนอนอันถือว่ามันคือรังรักของเขาและเธอก็ว่าได้

"ผมขออีกครั้งนะพริซ..."อัสมานเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา หญิงสาวไม่ได้ตอบตกลงหรือว่าปฏิเสธทำได้เพียงแค่เมินหน้าหนีหลบสายตาเหยี่ยวไปอีกทาง

"วันนี้ผมจะไม่ยอมให้คุณนอนนิ่งๆ แน่นอน...คุณต้องให้ความร่วมมือกับผม" อัสมานปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวออกจนเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวเนียนกับทรวงอกอิ่มทรงโต ลอยเด่นอยู่ในระดับสายตาของเขา

อัสมานลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง มือหนารีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความลนลาน ไม่นานนักเขาก็อยู่ในร่างเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันกับเธอ เขาไม่คิดว่าหญิงสาวตัวเล็กๆ จะมีหน้าอกหน้าใจเกินตัวได้ขนาดนี้อีกจะทั้งรูปร่างที่สมส่วนเอวคอดกับสะโพกผายกลมกลึงนั่นอีกมันช่างเย้ายวนอารมณ์ของชายหนุ่มได้มากเหลือเกิน

"พริซ...หุ่นคุณสุดยอดมาก" อัสมานเริ่มปฏิบัติการให้ลิ้นซุกซนของเขาลากไปทั่วร่างกายสาว ก่อนจะขบเม้มยอดถลันอย่างหยอกเย้าพริซเซียร่า ได้แต่เม้มริมฝีปากยาวเอาไว้เพื่ออดกลั้นเสียง

"วันนี้ผมขอตรงนมนะ" อัสมานขึ้นคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะวางแท่งเนื้อขนาดยักษ์ลงระหว่างร่องอกอิ่ม โดยทั้งสองมือหนาบีบสองเต้าเขาหากันแน่นก่อนจะค่อยๆ โยกสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะ

"พริซ....ดีเหลือเกิน..." อัสมานเอ่ยชมไม่ขาดปากเขาชอบขนาดของหน้าอกเธอเป็นที่สุด

"อิสลุน...ตัวนายหนักฉันหายใจไม่ออก" พริซเซียร่าที่ถูกคนตัวโตนั่งทับใต้ลิ้นปี่จนทำให้หายใจแทบไม่ออก

อัสมานยันกายขึ้นนิดก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นพลางจับหนอนยักษ์ส่งให้เธอ พริซเซียร่ามองมันอยู่นานก่อนจะตัดสินใจอ้าปากรับเจ้าสิ่งนั้นมาครอบครองไว้ในอุ้งปาก ลิ้นอุ่นสัมผัสที่ที่ปลายเส้นประสาทของสิ่งนั้นเข้าอย่างจังทำให้อัสมานถึงกับครางออกมาไม่เป็นคำ

"อ่าา...เสียว..พริซ....ผมเสียวมาก....ไม่ไหวแล้ว.....พอก่อน...ที่รัก"  อัสมานกลัวจะเป็นการล่มปากอ่าวไปเสียก่อนจึงถอดถอนร่างกายของตัวเองออกจากปากบางที่แสนร้ายนักเสีย

เมื่อปรับอารมณ์ให้สงบพร้อมปลุกปั้นเจ้าลูกชายให้เข้มแข็งขึ้น    อัสมานจึงยกเรียวขายาวของพริซเซียร่าขึ้นจนสูงก่อนจะกดแท่งเอ็นอุ่นลงไปจนมิดด้าม

"อ่าาา...อิสลุน...." พริซเซียร่ากัดฟันแน่นเธอถึงกับต้องกลั้นลมหายใจเหตุด้วยความเสียวซ่านในช่องทางรัก

"เอาหมอนหนุนก้นให้สูงหน่อยพริซ...ยกก้นขึ้นหน่อยมันต่ำไป"     อัสมานหยิบหมอนขึ้นมารองใต้ก้มงอนของพริซเซียร่าถึงสองใบทำให้ช่วงบ่างจองกายสาวยกสูงกว่าที่นอนค่อนข้างมาก อัสมานเมื่อจัดการกับท่าทางจนเป็นที่พอใจแล้วก็ก็เริ่มภารกิจพิชิตสรวงสวรรค์กับพริซเซียร่าต่อในทันที

"ฟ้าเหลืองแน่พริซ" อัสมานเอ่ยออกมาทำให้พริซเซียร่าถึงกับเหนื่อยใจนี่เธอคงต้องเล่นจ้ำจี้กับเขาตลอดทั้งคืนเป็นแน่ น้องสาวของเธอช้ำจนไม่รู้จะหาคำใดมาเปรียบแล้ว แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อมันคือการสั่งลาเธอก็ต้องยอมฝืนร่างกายตัวเองเพื่อเก็บกักความสุขเอาไว้ให้มากที่สุดเหมือนกัน มันก็วินวินทั้งสองฝ่าย

กิจกรรมรักของคนทั้งคู่ดำเนินไปเรื่อยครั้งแล้วครั้งเล่าจนแสงแห่งฟ้าใหม่ขึ้นมาแทนที่จันทราเสียแล้ว

'เรา...มีอะไรกับพริซจนสว่างคาตาขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ยะ' อัสมาน   ที่ตอนนี้เริ่มปวดแสบไปรอบลำกายของตัวเองเนื่องจากเขาหักโหมทำกิจกรรมรักกับพริซเซียร่าหลายต่อหลายครั้ง ก็เป็นเพราะเจ้าโลกจอมซนของเขานะสิที่มันขยันแข็งตัวอยู่ได้...มือซุกซนของพริซเซียร่าก็อีกเวลามันหลับสงบๆ ก็ชอบคลำคลึงให้ตื่นขึ้นมา เพราะเมื่อไร่ที่มันตื่นมันก็ต้องลงโทษคนที่ปลุกมันเสมอ

"พริซ...ลุกไหวหรือเปล่า" อัสมานเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ยังจะถาม" พริซเซียร่าที่นอนหลับตาตอบออกมาอย่างประชดประชัน

"ไม่ใช่ความผิดผมคนเดียวนะ...คุณก็ด้วยชอบไปปลุกมัน"

"นายพูดอะไรของนาย...ฉันไปปลุกอะไรเมื่อไร"

"คุณนี่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้เก่งจริงๆ ...เดี๋ยวก็โดนอีกสักรอบดีไหม" อัสมานแกล้งขู่ขึ้นแต่ความจริงคือเขาเองก็ไม่ไหวเช่นกัน

"บ้าจะบ้าหรือไง...เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อนะว่าชาวตะวันออกกลางSEXจัดแต่ตอนนี้ฉันเชื่อจริงๆ "

"ผมทำกับคุณคนเดียวนะพริซ"

"ก่อนที่เราจะจากกันผมขอนอนกอดคุณแบบนี้สักพักนะ..." อัสมานกกกอดร่างบางเอาไว้แน่นิ่งเนิ่นนานก่อนจะผละออกด้วยความหักห้ามใจ

"นายจะไปส่งฉันตอนไหนอิสลุน" พริซเซียร่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"คุณไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วผมจะไปส่งคุณทันทีที่คุณแต่งตัวเสร็จ" คำตอบของอัสมานทิ่มแทงจิตใจของหญิงสาวยิ่งนักแม้เธอจะบอกกับตัวเองว่าเธอไม่เป็นอะไรก็มันก็ยากที่จะทำใจยิ่ง

รถหรูแล่นออกจากบ้านพักกลางทะเลทรายที่มีขนาดเล็กลงๆ        จนหลุดพ้นสายตาเป็นอันรู้ว่าเธอได้ไกลห่างออกมาทุกทีๆ ระหว่างทางไม่มีแม้คำพูดใดที่หลุดออกมาจากปากคนทั้งสอง เสียแอร์รถยนต์ดังเข้าแทนที่จนมาจอดสนิทอยู่หน้าโรงแรมแฮนด์เบอร์

"ผมส่งคุณแค่นี้นะพริซ" อัสมานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"......." พริซเซียร่านิ่งเงียบก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถเพื่อลง

"เดี๋ยว...พริซ...." อันมานเรียกเธอเอาไว้

พริซเซียร่าหยุดกึกในทันที "ผมรักคุณนะ" สิ้นเสียงพริซเซียร่าปิดประตูรถลงก่อนจะก้าวเดินเข้าไปภายในตัวโรงแรมโดยไม่หันมามองชายหนุ่ม อัสมานเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจขับรถออกไป รถที่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วทำให้พริซเซียร่าที่ตัดสินใจช้าไป กลับออกมาไม่ทันเขาเสียแล้ว

"อิสลุน...อิสลุน ฮืออ ฮืออ ฉันรักคุณ...ฉันรักคุณ" พริซเซียร่าร่ำไห้ออกมาก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวลงบนพื้นถนนหน้าโรงแรมหรูทำให้ผู้คนต่างพากันมองด้วยความแปลกใจ เมื่อร้องไห้ออกมาพักใหญ่ๆ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองออกก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว

'ชีวิตต้องก้าวต่อไป...อดีตทิ้งไว้ข้างหลัง...ให้เขาเป็นแค่ความทรงจำก็พอ...ลาก่อนอิสลุน' พริซเซียร่าให้กำลังใจตัวเองเธอต้องเข้มแข็งให้ไวที่สุดก่อนจะมองแหวนหินอเมทิสด้วยแววตาเลื่อนลอยไปถึงคนที่สวมมันให้กับเธอ