จากการเข้าใจผิดคิดว่าอัสมานเป็นคนขับรถของโรงแรมที่เขานั้นเป็นเจ้าของพอเห็นหน้าสวยๆเขาจึงปลอมตัวเป็นคนขับรถซะอย่างนั้นอัสมานได้ลักพาตัวพริซเซียร่าไปปล้นสวาทสั่งสอนแต่กลับเป็นเขาเองที่หลงเธอหัวปักหัวปำ
จากการเข้าใจผิดคิดว่าอัสมานเป็นคนขับรถของโรงแรมที่เขานั้นเป็นเจ้าของพอเห็นหน้าสวยๆเขาจึงปลอมตัวเป็นคนขับรถซะอย่างนั้นอัสมานได้ลักพาตัวพริซเซียร่าไปปล้นสวาทสั่งสอนแต่กลับเป็นเขาเองที่หลงเธอหัวปักหัวปำ
พริซเซียร่านอนกระสับกระส่าย ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้ ครั้งแรกที่เห็นเลือดของอิสลุนหัวใจเธอกลับปวดแปลบในใจขึ้นมาแทนที่จะเป็นความสะใจ คงเป็นเพราะความตกใจสุดขีดบวกกับการเห็นเลือดมากมายที่ไหลออกมาจากหัวของอิสลุนทำให้พริซเซียร่าถึงกับหมดสติไป แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาก็กลับเห็นรอยยิ้มละมัยที่ดูอบอุ่นมากมายส่งผ่านให้เธอหัวใจพริซเซียร่าพองโตเมื่อคิดถึงจุมพิตแสนอ่อนหวานระคนเร่าร้อน พริซเซียร่านอนคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าความรู้สึกเช่นนี้มันคืออะไร
อัสมานนอนดูดาวตรงระเบียงหน้าบ้านความรู้สึกหลากหลายวิ่งวนในหัวสมองอย่างต้องการจะหาคำตอบให้ได้ สัมผัสนุ่มนวลแสนหวานที่ พริซเซียร่าส่งผ่านมาให้เขาครั้งเมื่อได้ลิ้มลองครั้งแรกทำให้เขาคิดว่าเธอคงมีใจให้เขาบ้าง แต่บัดนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าความคิดเช่นนี้เขาคิดไปเองหรือเปล่า เมื่อเธอกล้าทำร้ายเขาถึงเพียงนี้หากว่าเธอเองไม่ได้มีใจให้เขาเลยแม้แต่น้อยมันก็คงจะไม่เพียงพอกับสิ่งที่เขาได้กระทำต่อเธอเป็นแน่ เขาได้สร้างตราบาปให้ผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่งโดยที่ไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมา ได้อีก ด้วยความเห็นแก่ตัวของเขาเองที่ต้องการจะครอบครองหญิงสาวไว้เพียงผู้เดียว อีกอย่างตัวพริซเซียร่าเองก็มีคนรักอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งคิดอัสมานยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างเสียไม่ได้
พริซเซียร่ารีบปิดเปลือกตาลงเมื่อได้ยินเสียงอิสลุนเดินใกล้เข้ามาภายในห้อง ‘เขาจะทำอะไรเราหรือเปล่า’ พริซเซียร่าคิดในใจอย่างหวั่นๆ แต่ก็ยังคงแกล้งหลับอยู่
อัสมานทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงข้างร่างบางที่ตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ่มอยู่ เขาเอื้อมมือหนาลูบไล้เรือนผมนุ่มอย่างเบามือก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างอดใจไม่ไหว
“พริซเซียร่า....คุณคงรังเกียจผมมากสินะ” อัสมานไล่หลังมือหนาไปตามแก้มเนียนอย่างทะนุถนอมจนคนที่แกล้งหลับอยู่นั้นรับรู้ถึงสัมผัส ที่แสนจะอบอุ่น
“ผมรักคุณนะ” อัสมานบอกก่อนจะกดปลายจมูกโด่งเข้ากับแก้มเนียนหนัก ๆ
เมื่ออัสมานยันกายลุกขึ้นจากเตียงหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง พริซเซียร่าจึ่งค่อยลืมตาขึ้นมองตามร่างใหญ่ที่ก้าวพบจากห้องไปแล้ว
“นายบอกว่านายรักฉันงั้นเหรอ” พริซเซียร่าเอ่ยออกมาเบา ๆ
“แต่ฉัน...ฉันคง...รักนายไม่ได้...” พริซเซียร่าเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะข่มตาลง สักพักเสียงหายใจที่สม่ำเสมอกันบ่งบอกให้รู้ว่าคนร่างเล็กได้เข้าสู่ห้วงแห่งนิทราทรามแล้ว
พริซเซียร่ารู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกเหลือบมองรอบกายก็พบว่าเตียงอีกฝั่งนั้นว่างเปล่าไม่ได้มีคนร่างยักษ์นอนอยู่จึงอดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าเขาหายไปไหนในเมื่อบ้านหลังนี้มีเพียงห้องนอนเพียงห้องเดียวแล้วเขาไปนอนที่ไหนกัน ด้วยความสงสัยหรือความเป็นห่วงไม่แน่ใจ พริซเซียร่าตัดสินใจยันร่างแบบบางลุกขึ้นเดินออกไปสำรวจดูนอกห้อง พริซเซียร่าเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ได้ยินสียงหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้นใกล้ ๆ เธอค่อยหลับตาและลืมมันขึ้นมาอีกครั้งเพื่อปรับสายตาให้สามารถมองเห็นได้ในความมืด เมื่อเหลือบมองตรงโซฟาก็เห็นคนร่างใหญ่กำลังนอนคุ้ดคู้อยู่โดยไม่มี ผ้าห่มหรือหมอนแม้แต่ชิ้นเดียว
‘นอนเข้าไปได้ยังไงหนาวก็หนาว’ พริซเซียร่าคิดในใจก่อนเดินกลับไปที่ห้องหยิบหมอนกับผ้าห่มผืนหนาในตู้ออกมา พริซเซียร่าค่อยประคองศรีษะอัสมานขึ้นก่อนจะเลื่อนหมอนนุ่มไปรองไว้แล้วค่อยคลี่ผ้าห่มให้คลุมร่างหนาอย่างเบามือกลัวว่าคนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมา แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องตามเดิม
อัสมานค่อยลืมเปลือกตาขึ้นนิดก่อนจะขยี้มันอีกครั้งเพื่อปรับ รับแสงในยามเช้าอรุณเขาบิดเอี้ยวตัวเพื่อไล่ความเมื่อยขบแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่ามีผ้าห่มผืนหนาคลุ่มกายของเขาอยู่เมื่อหันมามองข้างหลังก็พบกับหมอนนุ่มใบโต ‘มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ก็เมื่อคืนเราไม่ได้เอาออกมานี่....หรือว่า’ อัสมานลอบคิดในใจก็เป็นอันต้องยิ้มออกมาอย่างลิงโลด
“หรือว่า....พริซเซียร่าเอามาให้” อัสมานยังยิ้มไม่ยอมหุบ บอกไม่ถูกว่าเขาดีใจมากเพียงใดที่หญิงสาวเป็นห่วงเขาเช่นกัน
อัสมานเข้ามาดูภายในห้องก็พบว่าหญิงสาวไม่อยู่แล้ว อัสมานถึงกับใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอหนีเขาไปแล้ว อัสมานแทบจะยืนไม่อยู่แขนขาอ่อนแรงไปหมดเหมือนกับเขาได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วหญิงอันเป็นที่รักหนีเขาไปแล้ว
อัสมานเดินคอตกกลับออกมาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นที่โต๊ะมีจานอาหารวางอยู่สองชุด อัสมานขมวดคิ้วหนาเข้าหากันอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นพริซเซียร่า ยกถาดใส่น้ำออกมาจากห้องครัวเขาก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“พริซ....คุณ” อัสมานเดินเข้าไปใกล้ ๆ หญิงสาวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ฉันทำไม....ก็ฉันหิวก็เลยลุกมาทำอาหารเช้าแต่เห็นว่าของมันเหลือก็เลยทำเผื่อก็แค่นั้น” พริซเซียร่ายักไหล่ก่อนว่างถาดน้ำลงบนโต๊ะ
“มีอะไรทานบ้างผมก็หิวแล้ว” อัสมานสอดส่องสายตามองไปยังอาหารตรงหน้า
“นายยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะ” พริซเซียร่าเอ่ยถามพลางเอามือเรียวยกขึ้นมาบีบจมูกเอาไว้เป็นการบ่งบอกว่ารังเกียจ
“จริงสิ เดี๋ยวผมไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน คุณรอผมก่อนนะ” อัสมานรีบวิ่งเข้าไปยังห้องน้ำจัดการล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว
“เรื่องกินนี่ไวเชียวนะ” พริซเซียร่าค้อนให้กับคนร่างใหญ่ที่ล้างหน้าแปรงฟันไม่ทันถึงสามนาทีด้วยซ้ำ
“ก็ผมกลัวคุณไม่รอผมนี่ครับ” อัสมานยิ้มพลางนั่งลงบนเก้าอี้ปรับเลื่อนเข้าไปให้ถนัดกับการรับประทานอาหาร
“ไหนมีอะไรกินบ้าง” พูดพลางถูมือไปมาอย่างลุ้นๆ
“ฉันทำกับข้าวไม่เป็นหรอก....มีแต่สลัดกับแซนวิทที่พอจะทำเป็น” พริซเซียร่าเปิดฝาปิดถาดอาหารออก
“ไม่เป็นไรแค่คุณทำอะไรผมก็ชอบหมดแหละ” อัสมานยิ้มเท่ ๆ ให้ พริซเซียร่าทีหนึ่งก่อนจะลงมือรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อยที่สุดในโลกเลยครับ” อัสมานเอ่ยเสียงอ้อน ๆ ออกไปทำให้ พริซเซียร่าเผลอยิ้มออกมาแต่ก็ต้องรีบหุบเพื่อไม่ให้อัสมานทันสังเกตเห็น
“นายอย่าเวอร์ไปหน่อยเลยกินอิ่มแล้วก็เอาจานไปเก็บแล้วก็ล้างจานด้วยฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว” ว่าแล้วร่างบางก็เดินหนีเข้าไปภายในห้องแล้วทิ้งให้อัสมานเป็นคนเก็บจานชามไปล้างเหมือนเช่นที่เคยเป็น