Your Wishlist

ปล้นรักนางฟ้าร้าย (ไม่เข้าใจตัวเอง)

Author: ฐาสุมิณญ์

จากการเข้าใจผิดคิดว่าอัสมานเป็นคนขับรถของโรงแรมที่เขานั้นเป็นเจ้าของพอเห็นหน้าสวยๆเขาจึงปลอมตัวเป็นคนขับรถซะอย่างนั้นอัสมานได้ลักพาตัวพริซเซียร่าไปปล้นสวาทสั่งสอนแต่กลับเป็นเขาเองที่หลงเธอหัวปักหัวปำ

จำนวนตอน : 31

ไม่เข้าใจตัวเอง

  • 12/04/2564

พริซเซียร่านอนกระสับกระส่าย ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้ ครั้งแรกที่เห็นเลือดของอิสลุนหัวใจเธอกลับปวดแปลบในใจขึ้นมาแทนที่จะเป็นความสะใจ   คงเป็นเพราะความตกใจสุดขีดบวกกับการเห็นเลือดมากมายที่ไหลออกมาจากหัวของอิสลุนทำให้พริซเซียร่าถึงกับหมดสติไป แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาก็กลับเห็นรอยยิ้มละมัยที่ดูอบอุ่นมากมายส่งผ่านให้เธอหัวใจพริซเซียร่าพองโตเมื่อคิดถึงจุมพิตแสนอ่อนหวานระคนเร่าร้อน พริซเซียร่านอนคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าความรู้สึกเช่นนี้มันคืออะไร

 

อัสมานนอนดูดาวตรงระเบียงหน้าบ้านความรู้สึกหลากหลายวิ่งวนในหัวสมองอย่างต้องการจะหาคำตอบให้ได้  สัมผัสนุ่มนวลแสนหวานที่ พริซเซียร่าส่งผ่านมาให้เขาครั้งเมื่อได้ลิ้มลองครั้งแรกทำให้เขาคิดว่าเธอคงมีใจให้เขาบ้าง แต่บัดนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าความคิดเช่นนี้เขาคิดไปเองหรือเปล่า  เมื่อเธอกล้าทำร้ายเขาถึงเพียงนี้หากว่าเธอเองไม่ได้มีใจให้เขาเลยแม้แต่น้อยมันก็คงจะไม่เพียงพอกับสิ่งที่เขาได้กระทำต่อเธอเป็นแน่  เขาได้สร้างตราบาปให้ผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่งโดยที่ไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมา    ได้อีก ด้วยความเห็นแก่ตัวของเขาเองที่ต้องการจะครอบครองหญิงสาวไว้เพียงผู้เดียว  อีกอย่างตัวพริซเซียร่าเองก็มีคนรักอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งคิดอัสมานยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างเสียไม่ได้

 

พริซเซียร่ารีบปิดเปลือกตาลงเมื่อได้ยินเสียงอิสลุนเดินใกล้เข้ามาภายในห้อง  ‘เขาจะทำอะไรเราหรือเปล่า’  พริซเซียร่าคิดในใจอย่างหวั่นๆ แต่ก็ยังคงแกล้งหลับอยู่

 

อัสมานทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงข้างร่างบางที่ตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ่มอยู่  เขาเอื้อมมือหนาลูบไล้เรือนผมนุ่มอย่างเบามือก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างอดใจไม่ไหว

 

“พริซเซียร่า....คุณคงรังเกียจผมมากสินะ”  อัสมานไล่หลังมือหนาไปตามแก้มเนียนอย่างทะนุถนอมจนคนที่แกล้งหลับอยู่นั้นรับรู้ถึงสัมผัส      ที่แสนจะอบอุ่น

 

“ผมรักคุณนะ”  อัสมานบอกก่อนจะกดปลายจมูกโด่งเข้ากับแก้มเนียนหนัก ๆ

 

เมื่ออัสมานยันกายลุกขึ้นจากเตียงหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง  พริซเซียร่าจึ่งค่อยลืมตาขึ้นมองตามร่างใหญ่ที่ก้าวพบจากห้องไปแล้ว

 

“นายบอกว่านายรักฉันงั้นเหรอ”  พริซเซียร่าเอ่ยออกมาเบา ๆ

 

“แต่ฉัน...ฉันคง...รักนายไม่ได้...”  พริซเซียร่าเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะข่มตาลง  สักพักเสียงหายใจที่สม่ำเสมอกันบ่งบอกให้รู้ว่าคนร่างเล็กได้เข้าสู่ห้วงแห่งนิทราทรามแล้ว

 

พริซเซียร่ารู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกเหลือบมองรอบกายก็พบว่าเตียงอีกฝั่งนั้นว่างเปล่าไม่ได้มีคนร่างยักษ์นอนอยู่จึงอดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าเขาหายไปไหนในเมื่อบ้านหลังนี้มีเพียงห้องนอนเพียงห้องเดียวแล้วเขาไปนอนที่ไหนกัน ด้วยความสงสัยหรือความเป็นห่วงไม่แน่ใจ พริซเซียร่าตัดสินใจยันร่างแบบบางลุกขึ้นเดินออกไปสำรวจดูนอกห้อง พริซเซียร่าเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ได้ยินสียงหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้นใกล้ ๆ  เธอค่อยหลับตาและลืมมันขึ้นมาอีกครั้งเพื่อปรับสายตาให้สามารถมองเห็นได้ในความมืด เมื่อเหลือบมองตรงโซฟาก็เห็นคนร่างใหญ่กำลังนอนคุ้ดคู้อยู่โดยไม่มี      ผ้าห่มหรือหมอนแม้แต่ชิ้นเดียว

 

‘นอนเข้าไปได้ยังไงหนาวก็หนาว’  พริซเซียร่าคิดในใจก่อนเดินกลับไปที่ห้องหยิบหมอนกับผ้าห่มผืนหนาในตู้ออกมา พริซเซียร่าค่อยประคองศรีษะอัสมานขึ้นก่อนจะเลื่อนหมอนนุ่มไปรองไว้แล้วค่อยคลี่ผ้าห่มให้คลุมร่างหนาอย่างเบามือกลัวว่าคนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมา แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องตามเดิม

 

อัสมานค่อยลืมเปลือกตาขึ้นนิดก่อนจะขยี้มันอีกครั้งเพื่อปรับ      รับแสงในยามเช้าอรุณเขาบิดเอี้ยวตัวเพื่อไล่ความเมื่อยขบแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่ามีผ้าห่มผืนหนาคลุ่มกายของเขาอยู่เมื่อหันมามองข้างหลังก็พบกับหมอนนุ่มใบโต ‘มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ก็เมื่อคืนเราไม่ได้เอาออกมานี่....หรือว่า’  อัสมานลอบคิดในใจก็เป็นอันต้องยิ้มออกมาอย่างลิงโลด

 

“หรือว่า....พริซเซียร่าเอามาให้”  อัสมานยังยิ้มไม่ยอมหุบ บอกไม่ถูกว่าเขาดีใจมากเพียงใดที่หญิงสาวเป็นห่วงเขาเช่นกัน

 

อัสมานเข้ามาดูภายในห้องก็พบว่าหญิงสาวไม่อยู่แล้ว  อัสมานถึงกับใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอหนีเขาไปแล้ว อัสมานแทบจะยืนไม่อยู่แขนขาอ่อนแรงไปหมดเหมือนกับเขาได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วหญิงอันเป็นที่รักหนีเขาไปแล้ว

 

อัสมานเดินคอตกกลับออกมาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นที่โต๊ะมีจานอาหารวางอยู่สองชุด อัสมานขมวดคิ้วหนาเข้าหากันอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นพริซเซียร่า ยกถาดใส่น้ำออกมาจากห้องครัวเขาก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

 

“พริซ....คุณ”  อัสมานเดินเข้าไปใกล้ ๆ หญิงสาวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

“ฉันทำไม....ก็ฉันหิวก็เลยลุกมาทำอาหารเช้าแต่เห็นว่าของมันเหลือก็เลยทำเผื่อก็แค่นั้น”  พริซเซียร่ายักไหล่ก่อนว่างถาดน้ำลงบนโต๊ะ

 

“มีอะไรทานบ้างผมก็หิวแล้ว”  อัสมานสอดส่องสายตามองไปยังอาหารตรงหน้า

 

“นายยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะ”  พริซเซียร่าเอ่ยถามพลางเอามือเรียวยกขึ้นมาบีบจมูกเอาไว้เป็นการบ่งบอกว่ารังเกียจ

 

“จริงสิ เดี๋ยวผมไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน คุณรอผมก่อนนะ” อัสมานรีบวิ่งเข้าไปยังห้องน้ำจัดการล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว

 

“เรื่องกินนี่ไวเชียวนะ”  พริซเซียร่าค้อนให้กับคนร่างใหญ่ที่ล้างหน้าแปรงฟันไม่ทันถึงสามนาทีด้วยซ้ำ

 

“ก็ผมกลัวคุณไม่รอผมนี่ครับ”  อัสมานยิ้มพลางนั่งลงบนเก้าอี้ปรับเลื่อนเข้าไปให้ถนัดกับการรับประทานอาหาร

 

“ไหนมีอะไรกินบ้าง”  พูดพลางถูมือไปมาอย่างลุ้นๆ

 

“ฉันทำกับข้าวไม่เป็นหรอก....มีแต่สลัดกับแซนวิทที่พอจะทำเป็น”  พริซเซียร่าเปิดฝาปิดถาดอาหารออก

 

“ไม่เป็นไรแค่คุณทำอะไรผมก็ชอบหมดแหละ”  อัสมานยิ้มเท่ ๆ ให้ พริซเซียร่าทีหนึ่งก่อนจะลงมือรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

 

“อร่อยที่สุดในโลกเลยครับ”  อัสมานเอ่ยเสียงอ้อน ๆ ออกไปทำให้ พริซเซียร่าเผลอยิ้มออกมาแต่ก็ต้องรีบหุบเพื่อไม่ให้อัสมานทันสังเกตเห็น

 

“นายอย่าเวอร์ไปหน่อยเลยกินอิ่มแล้วก็เอาจานไปเก็บแล้วก็ล้างจานด้วยฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว” ว่าแล้วร่างบางก็เดินหนีเข้าไปภายในห้องแล้วทิ้งให้อัสมานเป็นคนเก็บจานชามไปล้างเหมือนเช่นที่เคยเป็น

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป