“ทานอะไรหน่อยไหมจะเที่ยงแล้ว”  อัสมานเอ่ยถามเมื่อเห็นพริซเซียร่าเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มร่างกายหลังอาบน้ำเสร็จ

“ไม่ฉันไม่หิว” พริซเซียร่าตอบสะบัดปลายเสียงเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์

“ผมทำให้คุณอิ่มเอมได้ขนาดนั้นเลยเหรอ”  อัสมานยิ้มอย่างกรุ่มกริ่ม

“บ้า.....ทะลึ่ง” พริซเซียร่าค้อนขวับให้วงใหญ่กับคำพูดกวนประสาทของอัสมานยิ่งนัก หล่อนเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ก่อนจะหันมาบอกกับอัสมาน

“แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ...ฉันจะใส่อะไร”  พริซเซียร่าถามเมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วไม่เห็นว่ามีชุดไหนที่เธอจะใส่ได้เลยเพราะในตู้นั้นมีแต่เสื้อผ้าของอิสลุน

“ใส่ชุดวันเกิดไง....ใส่ชุดนั้นแล้วคุณสวยมาก”   อัสมานตอบอย่างเจ้าเล่ห์ในตาเป็นประกาย

“ทุเรศที่สุด.....ไอบ้ากาม...ไอหื่น....ไอไอไอ”  พริซเซียร่าจนปัญญาที่จะหาคำที่จะมาต่อว่าอัสมานกันคำพูดที่สุดแสนจะไร้มารยาท

“เอ้า...เอ้า...ฮ่าๆๆ...ผมพูดเล่น”  อัสมานรู้สึกขำกับท่าทีเต้นเร่า ๆ ของพริซเซียร่า

“คุณใส่เสื้อผ้าผมไปก่อนแล้วกัน”  อัสมานพูดพลางเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวโครงมาให้พริซเซียร่าใส่

“ฉันไม่ใส่”  พริซเซียร่าเขวี้ยงเสื้อของอัสมานทิ้ง “เสื้อผ้าทุเรศ ๆ  แบบนี้ฉันไม่ใส่”

“งั้นคุณก็แก้ผ้าแล้วกัน”  อัสมานหยิบเสื้อแล้วโยนไปไว้บนเตียงก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้พริซเซียร่ายืนกรี๊ดอย่างไม่พอใจ

พริซเซียร่าจำต้องเดินไปหยิบเสื้อที่เธอพึ่งขว้างไปเมื่อกี้ขึ้นมาใส่โดยไม่มีข้อแม้ ก็สภาพเสื้อผ้าชุดหรูของเธอตอนนี้ขาดวิ่นด้วยน้ำมือคนตัวโตไปเรียบร้อยแล้ว

“อิสลุนฉันต้องเอาคืนนายให้สาสม....ไอชั่ว...ไอเลว”  พริซเซียร่าพูดเสียงลอดไรฟันอย่างอาฆาตแค้น

กลิ่นอาหารหอมฟุ้งตลบอบอวล จนทำให้ท้องของพริซเซียร่าต่อต้านความอยากเอาไว้ไม่ได้ สองเท้าก้าวเดินไปยังโต๊ะอาหารที่อัสมานตั้งสำรับเอาไว้

“หอมจัง”  พริซเซียร่าสูดดมความหอมของอาหารตรงหน้า

“ออกมาแล้วเหรอ....หิวหรือยัง”  อัสมานที่ตอนนี้ยกชามอาหารมาอีกอย่างเดินตรงมายังโต๊ะที่พริซเซียร่ายืนอยู่อย่างยิ้ม ๆ

“อืม”  พริซเซียร่าพยักเพยิดหน้ารับอย่างไม่ถือตัวอีกต่อไป

‘กินอะไรเอาแรงไว้ก่อน...มีแรงแล้วค่อยคิดอีกทีจะทำยังไงดี’

“นั่งสิ...ผมทำเองเลยนะ”  อัสมานเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้พริซเซียร่าพร้อมเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

พริซเซียร่าเอร็ดอร่อยกับการทานอาหารมื้อนี้เป็นอย่างมากเนื่องจากท้องของเธอไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ยิ่งมาตอนเช้าของวันนี้อัสมานก็รังแกเธอหลายต่อหลายครั้ง บ่ายแก่ ๆ เขาถึงลุกไปทำอาหาร อัสมานมองหญิงสาวที่รักรับประทานอาหารที่เขาทำจนหมดก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“ไง....สามีคุณทำอาหารอร่อยใช่ไหมล่ะ”  อัสมานถามน้ำเสียงภูมิใจ

“อ่ะ..ไอ...ฉันหิวเฉย ๆ หรอก”  พริซเซียร่ากัดฟันข่มอารมณ์ลงนิดพลางเชิดหน้าอย่างถือดี ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้วเดินกลับห้องโดยทันที

“กินด้วยกันจะช่วยล้างจานหน่อยก็ไม่ได้”  อัสมานตะโกนไล่หลัง  พริซเซียร่าหับขวับกลับมาเม้มริมฝีปากบางแน่นจนเป็นเส้นตรงอย่างขัดใจ

“ฉันไม่ช่วยมีอะไรไหม”  พูดก่อนจะปิดประตูเสียงดังปัง!!

อัสมานส่ายหัวไปมาอย่างนึกเอ็นดู ‘ผู้หญิงปากร้าย นิสัยเสียแต่น่ารักเป็นบ้า’ นึกในใจพลางยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

พริซเซียร่าทิ้งน้ำหนักลงบนที่นอนนุ่มหยุ่นลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมหัวใจเธอจึงได้เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่ออยู่ใกล้อิสลุน ก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้พริซเซียร่าพยายามสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัว  เธอไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้นแน่เขาไม่ได้มีอะไรดีแม้แต่น้อยชื่อเสียงเงินทองก็ไม่มี เธอรับไม่ได้หรอกหากต้องทนอยู่กับผู้ชายที่มีแต่ตัว อีกอย่างเธอสมควรที่จะแค้นเคืองอิสลุนด้วยซ้ำไปในเมื่อเขาเป็นคนทำลายชีวิตของเธอจนย่อยยับใช่แล้วที่ใจเต้นแรงอาจเป็นเพราะเธอแค้นเคืองเขาจนเก็บเอาไว้แทบไม่อยู่นั่นเอง พริซเซียร่าคิดในใจ

“ฉันต้องเอาคืนนายแน่อิสลุน....นายจะเจ็บกว่าฉันเป็นร้อยเท่า”  พริซเซียร่าพูดเสียงลอดไรฟันพลางบีบมือทั้งสองโดยไม่ได้กลัวว่ามันจะ ห้อเลือดแม้แต่น้อยเมื่อเทียบกับความแค้นที่อิสลุนได้ทำกับเธอเอาไว้

พริซเซียร่าสำรวจรอบห้องว่าพอจะมีอะไรเป็นอาวุธสำหรับจัดการอัสมานได้บ้าง แต่ก็ไม่พบว่าจะพอมีสิ่งใดสามารถใช้เป็นอาวุธได้เลยเธอต้องจัดการอัสมานทันทีเมื่อเขาเข้าห้องมา

“ทำไมไม่มีอะไรเลยเนี่ย”  พริซเซียร่าถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะพยายามมองหาสิ่งทุ่นแรงต่อไป

พริซเซียร่าเดินสำรวจเข้าไปยังห้องน้ำแต่ก็ไม่พบว่าจะพอมีอะไรที่จะใช้ต่อสู้กับอัสมานได้เลย แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับฝักบัวอาบน้ำ พริซเซียร่าเดินเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อดูว่ามันพอจะถอดออกได้หรือไม่ เธอใช้มือเรียวค่อย ๆ หมุนสายผักบัวออกจากหัวฝักบัวจนหลุดออกจากกัน

“เย้......สำเร็จ......หึ...เหมาะมือเชียว”  พริซเซียร่าถือหัวฝักบัวที่หลุดออกจากตัวสายแล้วค่อยย่องไปหลบที่หลังประตูทางเข้าห้องรอเวลาที่    อัสมานเดินเข้ามา

อัสมานเมื่อเก็บจานชามและล้างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินกลับมายังห้องนอนของตน ที่ตอนนี้มี

พริซเซียร่าเข้ามารออยู่ก่อนแล้ว พลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี

“มาแล้วเหรอ....ไอคนเลว”  พริซเซียร่าเอ่ยเบาๆออกมาเมื่อได้ยินเสียงอัสมานผิวปากใกล้เข้ามา

อัสมานค่อยใช้มือหนาบิดลูกประตูเดินเข้ามาภายในตัวห้องสำรวจดูก็ไม่เห็นพริซเซียร่าอยู่จึงตัดสินใจตะโกนเรียกออกมา

“พริซ.....พริซ...คุณอยู่ไหน......โอ้ย!!!”  อัสมานร้องออกมาสุดเสียงเมื่อรู้สึกมีอะไรแข็ง ๆ ฟาดเหนี่ยวมาที่หัวของเขาอย่างแรง ทันทีทันใดนั้นเลือดสีแดงเข้มเหนียวไหลลงมาอาบแก้ม อัสมานเอามือกุ้มหัวตัวเองแล้วค่อยหันไปทางที่มีบางอย่างมากระทบกับหัวเขา ภาพที่เห็นคือพริซเซียร่ายืนถือหัวฝักบัว เหนื่อยหอบตั่วสั่นเทาอยู่ข้างหลังประตู

“พริซเซียร่า....คุณตีผม”  อัสมานมองมาทางพริซเซียร่าด้วยสายตาที่สุดแสนจะเศร้า เขาไม่เคยคิดว่าพริซเซียร่าจะเกลียดเขาขนาดนี้ น้ำตา อัสมานเริ่มปริ่มคลอ

“ฉัน....ฉัน.....เลือด....เลือดนาย”   พริซเซียร่าสายหัวไปมาอย่างหวาดผวาก่อนจะเป็นลมสิ้นสติลงไปนอนกองอยู่กับพื้น เมื่อเห็นเช่นนั้น  อัสมานก็ลืมความเจ็บลงไปสิ้นรีบประคองอุ้มพริซเซียร่าขึ้นมา

“พริซ....คุณเป็นอะไรไป...พริซ”  อัสมานอุ้มร่างบางไปวางไว้บนเตียงหนาก่อนจะเข้าห้องน้ำไปจัดการกับคราบเลือดที่ตอนนี้เริ่มแห้งเป็น     เกร็ดผนึกตรงใบหน้าหล่อก่อนที่จะทำแผลด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว เขาค่อย ๆ   ก้าวเข้าไปใกล้หญิงสาวที่ตอนนี้นอนหมดสติอยู่แล้วทิ้งตัวลงข้าง ๆ คนร่างบางก่อนยกมือลูบไล้ผมหนานุ่มอย่างถนอมมือ

“พริซ....คุณไม่รักผมเลยหรือ”  อัสมานไล่มือหนาไปตามผิวแก้มเนียนอย่างรักใคร่ ก่อนจะเดินไปปรับเร่งอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้เย็นขึ้น พลางมองหายาดมสมุนไพรมาส่ายวนไปมาเหนือจมูดโด่งรั้นนั้นสักพักพริซเซียร่าก็เริ่มขยับเคลื่อนไหวร่างกาย ก่อนค่อยลืมเปลือกตาขึ้น

เมื่อฟื้นขึ้นมาพริซเซียร่าก็พบกับรอยยิ้มอบอุ่นที่อยู่บนใบหน้าหล่อจัดของอิสลุน ผู้ชายที่เธอพึ่งจะทำร้ายเขาให้ได้รับบาดเจ็บเมื่อกี้ แต่แทนที่เขาจะโกรธกลับส่งยิ้มละมัยให้

“ฟื้นแล้วเหรอ....ที่รัก....เป็นอะไรมากหรือเปล่า...เจ็บตรงไหนไหม”  อัสมานกล่าวถามอย่างอ่อนโยนพลางลูบไล้มือหนาไปยังแก้มเนียนใสอย่างเบามือ

“นายไม่โกรธฉันเหรอ”  พริซเซียร่าเอ่ยถามเสียงสั่นเครือออกมา

“ผมโกรธตัวเองมากกว่าที่เลือดของผมมันทำให้คุณต้องตกใจ”     อัสมานกล่าวออกมาตามความจริงที่ใจเขาคิด

“ฉะ..ฉัน.....”  ไม่ทันที่พริซเซียร่าจะได้พูดอะไรต่ออัสมานก็ประกบแนบริมฝีปากหยักหนาลงมายังริมฝีบางบางทันที ลิ้นอุ่นชื้อสอดแทรกเข้ามาในอุ้มปากหวานอย่างค้นหา สร้างจุมพิตอย่างอ่อนโยนก่อนจะถอนริมฝีปากหนาออกมาอย่างเสียดาย ก่อนที่เขาจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ทำอะไร พริซเซียร่าไปมากกว่านี้

“คุณพักผ่อนเถอะ....ผมจะออกไปนอนข้างนอก”  อัสมานลุกพรวดจากที่นอนหยุ่นกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง  เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อ        มีเสียงหวาน ๆ แทรกผ่านโสตประสาทการได้ยินของเขา

“ ยะ..อย่าลืมไปเช็คสมองล่ะ”   พริซเซียร่ายันตัวให้อยู่ในท่านั่งก่อนจะเอ่ยซ้ำอีกครั้ง

“สมองน่ะ....เกิดเลือดคั่งในสมองขึ้นมาฉันจะกลายเป็นฆาตกรโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ”  พริซเซียร่าทำเสียงแข็งขึ้นมานิด

“ไม่เป็นไรหรอกเลือดหัวผมออกขนาดนี้แล้วไม่มีให้คั่งในสมองหรอก คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น” อัสมานกล่าวขึ้นก่อนจะหายตัวออกจากห้องไป