รถหรูของอัสมานเลี้ยวเข้ามาจอดยังบ้านพักตากอากาศของเขา     ณ ใจกลางทะเลสาบแห่งหนึ่งซึ่งบรรยากาศโดยรอบมีต้นไม้ปกคลุมอยู่เพียงแค่บริเวณบ้านพักของเขาเท่านั้นส่วนรอบนอกเป็นทะเลทรายสีทองอร่ามไปทั่วจนสุดลูกหูลูกตา

“ลงมา”  อัสมานเปิดประตูรถแล้วสั่งให้พริซเซียร่าลงมาจากรถ

“ไม่....ฉันไม่ลง”  อัสมานส่ายหัวไปมาอย่างขัดอารมณ์

“บอกให้ลงมา...จะลงมาดีดีไหม”  อัสมานถามเสียงเข้ม

“ฉันไม่ลง”  พริซเซียร่าเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

อัสมานไม่รอช้าเขาอุ้มพริซเซียร่าออกมาจากรถและตรงเข้าไปยังตัวบ้านอย่างลุลักทุเลเนื่องจากหญิงสาวดีดดิ้นต่อสู้ขัดขืนเต็มที่

“ปล่อยฉันนะ....ปล่อย...”  พริซเซียร่าดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของอัสมานดิ้นเท่าไรก็ดิ้นไม่หลุดเสียที

“เพี๊ยะ”  อัสมานหน้าหันไปตามแรงตบของพริซเซียร่าอีกครั้ง

“ฉันบอกให้ปล่อยฉันลง....ไอทุเรศ”  พริซเซียร่ากล่าวออกมาอย่างโกรธ ๆ

อัสมานขรบกรามจนแน่นขึ้นเป็นสันนูนปูดแข็งอย่างพยายามระงับอารมณ์โกรธไม่ให้ระเบิดโทสะออกมา

“ผมจะให้คุณตบผมเป็นครั้งสุดท้ายนะพริซเซียร่า.....ถ้าขืนคุณยังกล้าตบผมอีกละก็จะหาว่าไม่เตือน”  ยังไม่ทันที่อัสมานจะกล่าวจบ

“เพี๊ยะ.....เพี๊ยะ........เพี๊ยะ”  พริซเซียร่ายกมือขึ้นตะหวัดตบหน้า    อัสมานอย่างแรงหลายต่อหลายที

“ผมเตือนคุณแล้วนะ”  อัสมานอุ้มพริซเซียร่าเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่งซึ่งเมื่อมาถึงพริซเซียร่าจึงรู้ว่ามันคือห้องนอน

“นายจะ....จะทำอะไรน่ะ”  อัสมานโยนพริซเซียร่าลงบนเตียงอย่างแรง

“โอ้ย....ไอบ้าฉันเจ็บนะ”  ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอัสมานก็โถมตัวเข้าทาบทับหล่อนทันที

“มือนี้ใช้ไหมที่ตบผม” อัสมานดึงมือข้างที่หล่อนตบเขามื่อกี้ขึ้นมาจูบ

“ปากนี้ใช้ไหมที่คอยด่าผม”  อัสมานประกบปากหยักได้รูปลงไปยังริมฝีปากบางอวบอิ่มของพริซเซียร่าทันทีลิ้นอุ่นแทรกควานหาความหวานในช่องปาก พริซเซียร่าดิ้นขลุกขลักทั้งทุบตี ทั้งจิกทึ้ง พยายามขัดขืนตัวเองออกจากพันธนาการของร่างใหญ่แต่ไม่เป็นผล เธอเหมือนจะขาดใจเสีย   ให้ได้เขาชอนไชลิ้นอย่างต้องการสำรวจไปทั่ว ๆ โพลงปากของหญิงสาวสลับกับดูดเม้นริมฝีปากบนล่างอย่างหยอกเอิน ทำท่าจะจูบต่อแต่ก็ไม่จูบกลับงับปลายจมูกของหล่อนเล่น พริซเซียร่าพยายามยันอกแกร่งนั้นออกห่างตัว

“ปล่อยฉันนะ....อุ๊บ”  ไม่ทันที่พริซเซียร่าจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้อัสมานก็ฉกริมฝีปากมาทาบทับอีกครั้ง ไออุ่นจากลมหายใจของอัสมานเป่ารดแก้มนวลทำให้รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างไรบอกไม่ถูกทำเอาพริซเซียร่าอ่อนเปลี้ยแขนขาไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน  มือหนาลูบไล้ขาขาวนวลอย่างสือวิสาสะ  เริ่มเคลื่อนมาเค้นคลึงทรวงอกอวบของพริซเซียร่าอย่างหนักหน่วง  พริซเซียร่ารู้สึกถึงสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ลากมายังซอกคอขาวขบเม้นเบา ๆ จนเป็นรอยแดงนิด ๆ  ทำให้หล่อนหายใจติดขัดกับอาการแปลก ๆ   ที่เกิดขึ้นกับร่างกายหล่อนตอนนี้ ไม่ได้เรียกว่ายินยอม แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ

อัสมานถอนริมฝีปากหนาออกมาจากริมฝีปากบางของพริซเซียร่าแล้วจ้องมองหน้าสวยหวานอย่างค้นหาหล่อนไม่ได้รังเกียจเขาอย่างที่บอกกลับโต้ตอบอย่างนุ่มนวล เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“คุณไม่ได้รังเกียจผมอย่างที่ปากคุณบอกสักหน่อยพริซ...”  อัสมานไล่หลังมือไปยังแก้มขาวที่ตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึง

“เพี๊ยะ”   อัสมานหน้าชาสะบัดตามแรงตบของพริซเซียร่า

“ไอคนทุเรศ....ฮือๆๆๆๆ”  พริซเซียร่ายกมือปิดหน้าแล้วร้องไห้โฮออกมาด้วยความอับอายและคับแค้นใจเป็นอย่างยิ่งที่เผลอไผลกับกับ    รสจูบของอัสมาน

“ฉันรังเกียจแก....ไอคนชั้นต่ำ....ออกไปนะ....ออกไป”  พริซเซียร่า   ได้สติเธอพยายามผลักดันชายหนุ่มออกไปอย่างแรงจนอัสมานเซถลาล้มลงกับพื้น

“คุณรังเกียจผมจริงๆ เหรอพริซเซียร่า”  อัสมานถามเสียงสั่นเครือ

“ใช่....ฉันเกลียดแก....ไอทุเรศ...คนอย่างแกไม่มีทางที่ฉันจะชายตาแน่นอน”  พริซเซียร่าปาหมอนใส่หน้าอัสมานเต็มแรง

“ยังไงวันนี้คุณก็ต้องเป็นเมียผม....ผมไม่ยอมปล่อยคุณไปให้ใครเด็ดขาด”  อัสมานคว้าหมอนที่พริซเซียร่าปามาเขวี้ยงออกไปอย่างแรง    เขาตรงเข้ามาหาพริซเซียร่าที่ตื่นตกใจพยายามถอยกรูจนหลังชนกับ       หัวเตียงซึ่งหล่อนไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้อีกแล้ว

อัสมานรวบร่างนุ่มนิ่มเข้ามาไว้ในอ้อมกอด  พริซเซียร่าพยายามเอามือดันอกเขาให้ออกห่างแต่เมื่อยิ่งดิ้นอ้อมกอดนั้นกลับกอดกระชับ  รัดแน่นขึ้น

“ปล่อยฉันนะไอคนเลว”   พริซเซียร่ามองมายังอัสมานด้วยสายตาดุดันแข็งกร้าวหล่อนจะไม่มีทางเผลอไผลไปกับรสสัมผัสและความหล่อเหลาของเขาเป็นอันขาด

“ปล่อยให้คุณไปหาไอมาร์คอะไรนั่นน่ะเหรอ....ไม่มีทาง”  อัสมานแสยะยิ้มออกมา เขาไม่มีวันปล่อยผู้หญิงที่หมายปองไปให้ชายอื่นเด็ดขาด

“ฉันไม่ได้....ก็ใช่นะสิ....”  พริซเซียร่าเลือกที่จะโกหกว่าหล่อนเป็นแฟนกับมาร์คทำให้อัสมานขบกรามแน่นอย่างนึกอิจฉาปนน้อยใจ

“เป็นผมไม่ได้เหรอ”  อัสมานเอ่ยถามออกมาด้วยสายตาเว้าวอน

“ฉันเกลียดนาย....ชัดไหม...เป็นแค่คนขับรถอย่าคิดว่าคนอย่างฉันจะสนใจเลย...ไม่มีทาง...ไอ..อุ๊บบ”  สิ้นคำอัสมานประกบริมฝีปากหนาแนบแน่นกับริมฝีปากบาง เขาบดจูบด้วยอารมณ์ร้อนแรงรุ่มร้อน แรงหึงหวงและแรงปราถนาทำให้อัสมานไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้ มือหนาข้างหนึ่งรวมข้อมือบางทั้งสองไว้เหนือหัวทำให้หล่อนหมดหนทางต่อสู้ได้อีกต่อไปแม้จะดีดดิ้นไปมาก็เท่านั้น

มือแข็งแรงลูกไล้ไปทั่วร่างบางนุ่มหยุ่น เคล้าคลึงสะโพกกลมกลึง เคลื่อนมาบีบเค้นทราวงอกอวบทั้งสองข้างสลับกันไปมา ชายหนุ่มลาก    ริมฝีปากและลิ้นหยุ่นไปบนผิวแก้มและซอกคอขาวเนียนอย่างกระหายหิวส่งเสียงครางในลำคออย่างพอใจ  จากนั้นอัสมานจัดการถอดเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มกายสาวออกอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญพร้อมกับปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออกอย่างว่องไวเช่นกัน

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...อิสลุน....ฉันขอโทษ...ปล่อย....อุ๊บ”          อัสมานไม่ยินยอมให้พริซเซียร่าได้กล่าวอะไรที่จะทำให้เขาใจอ่อนเด็ดขาดหากเขาไม่ใช้วิธีนี้เขาจะต้องเสียพริซเซียร่าตลอดไป  เขาจูบพริซเซียร่าอย่างดูดดื่มอีกครั้งอัสมานจัดการปลดตะขอบราเซียออกเผยให้เห็น     ทรวงอกอวบที่มีขนาดใหญ่โตเกินตัวไปมาก อีกทั้งยังมียอดอกสีชมพูระเรื่อตั้งชูชันท้าสายตาอัสมานยิ่งนัก  อัสมานตื่นตะลึงจ้องมองเรือนร่างที่แสนเย้ายวนแทบไม่อยากกระพริบตา

“คุณสวยมาก...พริซเซียร่าสวยไปหมด”  อัสมานเสียงแหบพร่า  เพราะอัสมานไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว เขาก้มลงดูดเม้มเม็ดทับทิมสีชมพูสลับกันไปมาจนมันแข็งขืนรับกับปากของเขา พริซเซียร่า    ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวปนกับความเสียวซ่าน เขาไล่จมูกโด่งเป็นสันไปตามหน้าท้องแบนราบไล่วนไปมา จนมาหยุดที่กลีบดอกไม้เขาใช้ลิ้นอุ่น ๆ แหวกว่ายชอนไชหาน้ำหวานแล้วรีบดูดดื่มน้ำหวานทันที ลิ้นสากลากวนไปทั่วสลับกับดูดเม้นอย่างหิวกระหาย

พริซเซียร่าบิดกายไปมาด้วยความรู้สึกเสี่ยวซ่านถึงขนาดต้องยกสะโพกรับกับลิ้นนุ่มที่กำลังสำรวจสวนดอกไม้ของเธออยู่ พลางส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ อย่างลืมตัว อัสมานเห็นว่าพริซเซียร่าเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างแล้วจึงจับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกันให้กว้างพอที่จะรับเจ้าแท่งเนื้อขนาดยักษ์ของเขาได้โดยไม่เจ็บปวดมาก

อัสมานตัวสั่นเทาด้วยความอยากจะสอดแทรกร่างกายเข้าไปจน  เต็มแก่แล้ว “ผมทนไม่ไหวแล้ว...ได้โปรดเถอะ...ผมต้องการคุณ”  เสียงแหบพร่าสั่นเครือด้วยอารมณ์ปราถนาในตัวหญิงสาวอย่างสูงสุด

“ฮึก...ฮึก”  พริซเซียร่าไม่ได้ตอบ เขาได้ยินเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น

อัสมานเห็นพริซเซียร่าหลับตาน้ำตาปริ่มนองทั้งสองแก้มก็อดสงสารเสียไม่ได้แต่เขาจะปล่อยให้หล่อนตกเป็นของคนอื่นไม่ได้ อัสมานจับเจ้าแท่งเนื้อยักษ์กดลงไปยังปากกลีบดอกกุหลาบของพริซเซียร่าอย่างนุ่มนวลที่สุดแต่ก็เป็นการสอดใส่ที่ยากลำบากพอตัว เนื่องด้วยความ      คับแน่นบีบรัดรอบ ๆ ความเป็นชาย ประกอบกับเลือดสาวไหลปริ่มสวนออกมา พริซเซียร่าถึงกับสะดุ้งพยายามดีดตัวออกห่างด้วยความเจ็บปวด

“ปล่อย....ฉันเจ็บ....ปล่อยนะ....ฮืออๆๆๆๆ”  พริซเซียร่าพยายามผลักดันให้เขาเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากร่างกายเธอ

“มาถึงขั้นนี้แล้วคุณจะให้ผมปล่อยคุณได้ยังไง”   อัสมานตอบเสียงแหบพร่ากับอารมณ์ที่ไม่สามารถต้านทานได้อีก เขาขยับกายไปมาช้า ๆ แล้วกดแท่งเนื้อเข้าไปจนสุดแท่ง

“ผมจะทำเบา ๆ”  อัสมานจูมพิตไปที่ริมฝีปากบางอย่างอ่อนหวานพร้อมกับขยับกายขึ้นลงช้าๆก่อน แล้วจึงค่อยร้อนแรงตามความปรารถนาของร่างกาย

“แฮ่ก ๆๆ แฮ่กๆๆ”  เสียงเหนื่อยหอบหลุดลอดออกมาเมื่ออัสมานปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระพริซเซียร่า ซึ่งตอนนี้อารมณ์ที่ซ่อนเอาไว้กลับถูกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ็บไหม”  อัสมานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“.....”  พริซเซียร่าไม่ตอบแต่กลับพยักหน้ารับ น้ำตาปริ่มไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดระคนกับความเสียวซ่าน อัสมานขยับกายรุนแรงและเร่าร้อนอีกครั้งเมื่อความรู้สึกเริ่มมากขึ้น ๆ พริซเซียร่าถึงกับเกรงลำตัวจนเมื่อยขบ เม้มริมฝีปากบางโดยไม่กลัวว่าจะห้อเลือดเมื่อรู้สึกถึงอารมณ์ที่เรียกว่าจุดสุดยอด จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมา  เข้าสู่ความสุขสมพร้อม ๆ กัน อัสมานทรุดตัวหมอบหน้าซบกับหน้าอกอวบอย่างเหนื่อยหอบได้สักพักก็พลิกกายนอนลงข้าง ๆ กับพริซเซียร่า จับขยับหญิงสาวให้นอนหนุนแขนแข็งแรงของเขาเอาไว้แล้วกระชับอ้อมแขนแข็งแรงให้กอดกระชับกับร่างบางที่ตัวยังสั่นสะท้านจะอารมณ์ดิบของเขา ด้วยความเหนื่อยอ่อนพริซเซียร่าไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลืออยู่แม้แต่จะขืนตัวไม่ให้ไปตามแรงกอดของอัสมานจึงปล่อยให้เขากกกอดอยู่เช่นนั้นก่อนจะผลอยหลับไปในที่สุด

แสงแดดสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาภายในตัวห้องอัสมานรับรู้ได้ทันทีว่าบรรยากาศข้างนอกคงกำลังสดใสรับแสงตะวันช่างเหมือนกับจิตใจของเขาตอนนี้เสียจริงร่างบางนอนหลับตาพริ้มในอ้อมกอดแข็งแรงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นซุกหน้าไปกับซอกคอและหัวไหล่หนาอย่างน่ารัก อัสมานเหลือบมองหญิงสาวข้างกายก็อมยิ้มออกมา  อดไม่ได้ที่จะจูบแผ่วเบาไปที่หน้าผากโหนกนูนนั้นอย่างแสนรัก เขาดีใจยิ่งนักเมื่อรู้ว่าตนเองเป็นคนแรกที่ได้รับสิ่งที่มีค่าที่สุดของพริซเซียร่าไว้  พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอย่างหวงแหนเหมือนกับกลัวว่าคนร่างบางจะหนีหายเขาไป

“พักสายตาอีกสักหน่อยดีกว่า” อัสมานหลับเปลือกตาลงช้า ๆ อย่างสุขใจ

พริซเซียร่าลืมตาขึ้นมาก็ต้องกระพริบตาปริบ ๆ เพื่อปรับสายตาเมื่อมีแสงส่องกระทบเข้ามารู้สึกถึงอะไรหนัก ๆ พาดทับมาที่เอวคอดเมื่อสำรวจตัวเองก็ต้องตกใจที่เธออยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่อาภรณ์เลยแม้แต่ชิ้นเดียวแถมยังอยู่ในอ้อมกอดของชายที่เธอบอกกับตัวเองว่าเกลียด    แสนเกลียดเหตุการณ์ตรงหน้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เป็นแค่ความฝันแต่หากมันเกิดขึ้นกับเธอจริง ๆ ยิ่งอาการเจ็บระบบ           ที่ท้องน้อยด้วยแล้ว ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเธอได้ผ่านการถูกย่ำยีจากชายผู้นี้แน่นอน  พริซเซียร่าไม่กล้าที่จะขยับเคลื่อนไหวร่างกายแม้แต่น้อยเหมือนกับว่าเธอเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ ครั้นจะลุกหนีก็กลัวว่าชายร่างยักษ์จะตื่นแล้วหันมารังแกเธออีกครั้ง พริซเซียร่า ลอบมองชายที่ยังคง    กกกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง ใบหน้าของเขาคมคายยิ่งนักเมื่อได้มองใกล้ ๆ คิ้วหนายาวพาดไปตามโหนกคิ้ว  ขนตาหนายาวเป็นแพร จมูกที่ดูโด่งเป็นสันขึ้นเงา  รับกับริมฝีปากหยักได้รูป  ยิ่งมองพริซเซียร่ายิ่งใจเต้นเร็วรัวขึ้นเรื่อย ๆ พริซเซียร่าพยายามสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวถึงแม้ว่าเขาจะหล่อราวกับเทพบุตรหล่อนก็ไม่สามารถที่จะทนอยู่กับคนผู้ต้อยต่ำและหยาบโลนเช่นนี้ได้  หล่อนต้องนึกถึงหน้าตาและชื่อเสียงของบริษัทคิดได้ดังนั้นพริซเซียร่าจึงพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นแต่ไม่เป็นผลเมื่ออ้อมกอดนั้นกระชับวงแขนเข้ามาให้แน่นกว่าเดิม

“ตื่นแล้วเหรอ....ที่รัก”  อัสมานลืมตาขึ้นมาก่อนจะยื่นหน้ากดจมูกโด่งสันไปที่แก้มนวลของพริซเซียร่าหนัก ๆ

“ทำบ้าอะไร....ปล่อยนะ”  พริซเซียร่าเบี่ยงหน้าหลบออกไปแต่ไม่ทัน

“ไม่ปล่อย....อุ่นกำลังดีเลย” อัสมานกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิมพลางพาดขากอดก่ายพริซเซียร่าเอาไว้แน่น

“อืออ.....ปล่อยฉันหายใจไม่ออก...ปล่อยนะ”  พริซเซียร่าดิ้นขลุกขลักแต่ทว่าไม่เป็นผลคนร่างหนาไม่ยอมปล่อยเธอง่าย ๆ  พริซเซียร่าดิ้นได้สักพักก็เหนื่อยหอบหมดแรง

“เห็นไหมอยู่เฉย ๆ ก็ไม่เหนื่อยแล้ว”  อัสมานพูดพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“........”  พริซเซียร่าไม่ได้โต้ตอบอะไรเพราะเธอกำลังรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย  ผลักอัสมานไปสุดแรงแต่ผลออกมาคือมันไม่ได้ทำให้เธอหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรงได้เลย

“เอ้า.....พริซเซียร่าคุณทำอะไร”  อัสมานกล่าวเสียงเย้ยเมื่อได้ยินเสียงพริซเซียร่าหอบออกมา

“อ่ะ ๆ ผลปล่อยคุณก็ได้....สงสาร”  อัสมานยอมคลายอ้อมกอดแน่นหนาออกอย่างว่าง่าย

“ไอคนบ้า.....ออกไปเลยนะ”  พริซเซียร่าตะคอกก่อนจะรีบคว้าผ้าห่มมาปกคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้

“ออกไปไหนล่ะ.....”  อัสมานถามอย่างต้องการกวนประสาท

“ไปตายซะ....ไอคนทุเรศ”  พริซเซียร่าตวาดลั่นจ้องมองอัสมานอย่างแค้นเคือง

“ถ้าผมตายคุณก็เป็นม่ายสิ...พริซ”  อัสมานกล่าวยิ้มมุมปากนิด ๆ

“อิสลุน”  พริซเซียร่าตัวสั่นด้วยความโกรธต่างจากอีกฝ่ายที่ยังยิ้มเยื่องอย่างสบายอารมณ์

“โอ้ย....เฮ้ย ๆๆ...อย่าพริซ....อย่า”  อัสมานร้องเสียงหลงเมื่อพริซเซียร่าคว้าหมอนใบโตฟาดรัวลงมาที่หน้าเขาอย่างแรงตอนที่เขายังไม่ทันได้  ตั้งตัวอัสมานพยายามปัดป้อง เขารวบข้อมือน้อย ๆ ของพริซเซียร่าไว้แนบอก

“โหดจังเมียผม”  อัสมานยิ้มขำ ๆกับความโมโหร้ายของพริซเซียร่า

“ฉันไม่ใช่เมียนาย....ปล่อย”  พริซเซียร่าพยายามยื้อข้อมือให้หลุดออกจากอุ้มมือใหญ่อย่างทุลักทุเล

“จะปล่อยไหม.....ไม่ปล่อยใช่ไหม....นี่แน่ะ”  พริซเซียร่าฟุ่งตัวเข้าหาอัสมานอย่างแรงจนเขาหงายหลังไปนอนแอ่งแม้งอยู่ที่พื้นพรมพริซเซียร่าได้ทีจึงรีบวิ่งหนีออกไปข้างนอกพร้อมร่างเปลือยเปล่านั้น

“โอ้ย....แสบนักนะ...อย่าให้จับได้เชียว....จะลงโทษซะให้เข็ด”       อัสมานเอามือจับประคองบันท้ายตัวเองที่ตอนนี้ปวดระบบไปหมดจาก   แรงกระแทก

พริซเซียร่าเมื่อวิ่งหนีออกมาจากห้องแล้วก็ต้องท้อใจเมื่อเธอมองออกไปรอบ ๆ อาณาบริเวณมีแต่ทะเลทรายทอดยาวไกลไปจนสุดลูกหูลูกตาไม่มีทางที่เธอจะหนีออกไปจากที่นี่ได้เลย

“ฮึบ....จับได้แล้ว”  อัสมานตรงเข้าตะคลุบร่างบางที่ยืนเงอะงะอยู่ตรงทางเข้าเนื่องจากไม่รู้จะไปทางไหนดี

“ปล่อยนะ.....อือ....ปล่อย”  พริซเซียร่าเสียงสั่นเครือเมื่ออัสมาน   เริ่มซุกไซร์ซอกคอและขบใบหูของเธอเล่น

“คุณทำผมเจ็บนะ......ต้องทำโทษ”  อัสมานอุ้มหญิงสาวร่างบางตรงไปยังห้องทั้งที่หญิงสาวพยายามดิ้นรนต่อสู้  กำปั้นเล็ก ๆ ทุบรัวไปที่     แผงอกแกร่งแต่คนตัวใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บสักนิด

“อือ....อย่าสิพริซเซียร่า....ขอชื่นใจหน่อยนะ” อัสมานวางพริซเซียร่าลงบนเตียงหนานุ่มอย่างเบามือ กดร่างหนาทาบทับลงบนร่างบางแทบจะทันที

พริซเซียร่าใช้ฝามือน้อย ๆ ยันอกแกร่งให้ออกห่างจากหน้าอกอวบของเธอให้มากที่สุด แต่เมื่อรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เริ่มเคลื่อนไหวอยู่ที่เอวของเธอ พริซเซียร่าต้องต้องตาตื่นอย่างตกใจดิ้นหนีสุดแรง

“ปล่อยนะ.....ปล่อยยยยยยย”  พริซเซียร่าดิ้นรนขัดขืนอีกฝ่าย      สุดชีวิตเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป

“กลัวเหรอไม่เจ็บหรอก”  อัสมานพยายามพูดปลุกปลอบพริซเซียร่าด้วยเสียงแหบพร่า

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะอิสลุน....ฉันกลัว...มันเจ็บมาก.....ฮือๆๆ”    เสียงสะอื้นพร้องน้ำตาที่ไหลรินของพริซเซียร่าทำให้อัสมานรู้สึกสงสาร    แต่เขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้เช่นกัน

“มันจะไม่เจ็บหรอก....ผมจะทำเบา ๆนะ....ผมทนไม่ไหวแล้ว”        อัสมานพยายามเว้าวอนให้พริซเซียร่ายินยอม

อัสมานเริ่มประกบแนบริมฝีปากหยักเข้ากับริมฝีปากบางอย่างแนบแน่น ก่อนสอดแทรกลิ้นอุ่นไปควานหาความหวานในอุ้มปากบางนั้น ดูดดึงริมฝีปากบางทั้งบนล่างอย่างหยอกเอิน  จมูกปากไล่ไปทั่งซอกคอหอมกรุ่นเม้นหนัก ๆ จนเกิดรอยแดงไปจนทั่งลำคองามระหง  เลื่อนใบหน้าต่ำลงมาชุกไซร้ทรวงอกอวบขาว ก่อนที่มือหนาจะลูบคล่ำไปทั่วร่าง แล้วบทรัก        ที่แสนอ่อนหวานก็บรรเลงไปตามครรลองที่สมควรจะเป็น