พริซเซียร่าชิงเดินหนีไปเสียก่อนที่อัสมานจะพูดอะไร ก่อนจะเข้ามาในห้องแล้วเผลอคลี่ยิ้มออกอย่างสุขใจ ‘ไอคนบ้า’ พริซเซียร่าสลดลง       เมื่อคิดถึงวันที่เธอต้องลาจากอิสลุนซึ่งเธอไม่สามารถที่จะอยู่กับเขาได้    ไม่ใช้เพราะรังเกียจในความต้อยต่ำของเขาแต่เธอต้องเห็นแก่หน้าตาบริษัทอีกอย่างพ่อของเธอก็กำลังป่วยหากได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจย่อมไม่ส่งผลดีแน่ คิดพลางน้ำตาใสก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ก๊อก ๆๆ อัสมานยกมือหนาขึ้นเคาะประตูเบา ๆ เมื่อบิดลูกบิดพบว่ามันล็อคอยู่

“พริซเซียร่าเปิดประตูให้ผมหน่อย”  อัสมานตัดสินใจเรียกคนในห้องให้เปิดประตูให้

พริซเซียร่าปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วก่อนตอบรับเสียงของอัสมาน

“อืม....รอเดี๋ยว”  พริซเซียร่าเดินมาเปิดประตูให้อัสมานพลางยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน

อัสมานเห็นรอยยิ้มสดใสส่งผ่านมาก็รู้สึกหัวใจพองโตจนคับอกไปหมดแต่ก็อดนึกสงสัยเสียไม่ได้ ‘นี่พริซเซียร่าจะมาไม้ไหนกับเราอีก’

“รอยยิ้มแบบนี้....ผมจะหัวแตกอีกไหมครับ”  อัสมานพูดพลางเอามือลูบศรีษะที่แตกปลอยๆ

“นี่นายเห็นฉันร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ”  พริซเซียร่าเอ่ยถามเสียงสะบัดอย่างไม่พอใจ

“เปล่าครับ...ผมพูดเล่น....ถึงคุณจะทำอีกผมก็ไม่โกรธหรอก....     ผมทำกับคุณไว้มาก”  อัสมานกล่าวอย่างรู้สึกผิด

“เรื่องนี้...ฉันไม่มีทางให้อภัยนาย”  พริซเซียร่ากล่าวเสียงขุ่นก่อนจะหันหลังให้อย่างงอน ๆ

“พริซ....ผมขอโทษ....ผมไม่ได้ตั้งใจ....ผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่าง”  อัสมานยังคงยืนยันความจริงใจต่อไป

'รับผิดชอบงั้นเหรอ...คนอย่างนายจะมารับผิดชอบอะไรฉัน...ถึงนายจะรับผิดชอบฉันก็ไม่อยากรับ' พริซเซียร่าคิดในใจ

“นายไม่ต้องมารับผิดชอบฉันหรอกเอ่อแล้วนี่นายล้างจานเสร็จแล้วเหรอไวจัง”  พริซเซียร่าทำทีเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย อัสมานยังไม่ทันจะได้รู้สึกเคลือบแคลงกับคำพูดเมื่อตะกี้ก็กล่าวตอบหญิงสาวออกมา

“เรียบร้อยแล้วล่ะ.....เช้านี้อากาศดี๊ดีคุณว่าไหม......เหมือนอารมณ์ผมตอนนี้เลย”  อัสมานเอ่ยเสียงหวานพลางทำตาหวานเชื่อมส่งมาให้   พริซเซียร่าอย่างสื่อความหมาย

“อิสลุนฉันจะให้อภัยนาย....ถ้าหากนายจะไม่แตะต้องฉันอีก”     พริซเซียร่ารีบเอ่ยก่อนที่อัสมานจะคิดรังแกเเธออีกรอบซึ่งนั่นทำให้อัสมานรีบหุบยิ้มกรุ่มกริ่มนั้นทันที

“โธ่พริซ.....ให้ผมชดใช้คุณอย่างอื่นไม่ได้เหรอ....แค่เห็นคุณผมก็จะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว”  อัสมานส่งสายตาวิงวอนออดอ้อนพริซเซียร่าเป็นการใหญ่

“ไม่ได้.....สิ่งที่นายทำกับฉันมันมากพอแล้ว....ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นคน...ก็อย่ามาขืนใจฉันอีก.....ไม่งั้นฉันคงจะเกลียดนายมากกว่านี้”พริซเซียร่าบอกเสียงเฉียบไม่มองหน้าคู่สนทนาแม้แต่น้อยเพราะเกรงว่าจะทนต่อแรงปรารถนาของอีกฝ่ายไม่ไหวนั่นเอง

“พริซ....คุณยังเกลียดผมเหรอ.....”  อัสมานเอ่ยถามเสียงสั่นเครือเล็กน้อย หล่อนบอกว่าเกลียดเขา

“ใช่ฉันยังเกลียดนาย.....นายคงจะไม่ให้ฉันรักคนที่ทำลายความสาวของฉันด้วยวิธีต่ำทรามหรอกนะ....แต่ถ้าหากนายไม่ทำอะไรฉันอีกแล้วปล่อยฉันไปฉันจะให้อภัยนายทุกอย่าง”  พริซเซียร่าพยายามพูดต่อรองให้อัสมานให้ปล่อยตัวเธอ

“ผมไม่ทำอะไรคุณก็ได้ถ้าคุณไม่เต็มใจ.....ถ้าคุณเต็มใจมันก็อีกเรื่องหนึ่งนะ....แต่ผมไม่มีวันที่จะปล่อยคุณไปหาไอมาร์คอะไรนั้นหรอก....คุณเป็นเมียผมต้องอยู่กับผมที่นี่”

“แต่ฉันมีบริษัทที่ต้องไปดูแล”  พริซเซียร่าพูดเสียงดังออกมาอย่างเหลืออด

“ผมปล่อยคุณไปแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”  อัสมานตะคอกกลับก่อนจะก้าวออกจากห้องไปทันทีทันใด

พริซเซียร่ายกมือปิดหน้าก่อนปล่อยโฮออกมาอย่างเสียใจระคนกับแค้นเคือง ‘เนียะเหรอที่บอกว่ารักฉันน่ะ เห็นแก่ตัวที่สุด!!!’

อัสมานเดินทอดน่องไปทางพื้นผิวทะเลทรายสีทองอร่ามแวววาว สายลมพริ้วไหวไปในอากาศยามเช้าแสงแดดอ่อน ๆ ประทะกับผิวกร้านอย่างผู้ชาย อากาศยามนี้ช่างสดใสผิดกับเขาที่ปวดร้าวสับสนไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อไปดีจะปล่อยพริซเซียร่าไปเขาก็ทนเจ็บปวดไม่ได้แน่นอน  ครั้นจะให้เธออยู่ใกล้ ๆ ก็เหมือนห่างไกลขึ้นทุกทีเมื่อหล่อนเสนอทางเลือกให้อย่างที่เขาไม่สามารถทำได้ทั้งสองเรื่อง เรื่องแรกห้ามไม่ให้เขาแตะต้องเธออีก เรื่องสองหนักยิ่งกว่าคือการยอมปล่อยเธอไป เขาเองไม่สามารถทำได้ทั้งสองเรื่องอย่างแน่นอนแต่ก็รับปากเรื่องแรกไว้แล้วว่าจะไม่แตะต้องเธออีกหากเธอไม่เต็มใจ  แล้วทำยังไงเธอถึงจะเต็มใจเสียที อัสมานอยากจะ      ตบปากตัวเองนักที่มันไม่อยู่สุขไปรับปากเรื่องที่มันไม่สามารถทำได้ก็ในเมื่อพริซเซียร่าเป็นเมียของเขาแล้วในทางพฤตินัยเขาเองก็ย่อมมีสิทธิในตัวเธอเช่นกันถึงจะถูก

พริซเซียร่าเดินออกจากห้องมาก็พบถึงความเงียบเชียบเกินกว่าเหตุที่จำเป็น หล่อนพยายามมองหาอิสลุนว่าเขาอยู่ที่ไหนแต่ก็ไม่พบเขาแล้ว เมื่อเดินออกมายังระเบียงหน้าบ้านก็เห็นกับร่างสูงเดินย่ำอยู่บริเวณท้องทะเลทรายที่ไม่ห่างจากตรงนี้มากนัก  พริซเซียร่าจึงหลบเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้งหล่อนเริ่มเดินสำรวจตัวบ้านอย่างพินิจพิเคราะห์  รูปทรงบ้านเป็นบ้านไม้สีขาวทั้งหลังไม่ใหญ่มาก  การตกแต่งเป็นแบบเรียบง่ายมีห้องกั้นแยกกันอย่างลงตัว โซฟาสีดำตัดกับสีพื้นผนังตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นถัดไปเป็นห้องครัว ตรงกันข้ามกับห้องครัวเป็นห้องอะไรพริซเซียร่าไม่รู้แน่ด้วยความสงสัยพริซเซียร่าค่อย ๆ ย่องไปเปิดประตูดูว่ามันล็อคอยู่เหรอเปล่าตามคาดว่ามันล๊อคอยู่นั่นเอง

“ทำไมต้องล๊อคด้วยเนี่ย.....ในนี้มีอะไรทำไมต้องเป็นความลับ”    พริซเซียร่านึกฉงนพยายามหาวิธีเข้าไปภายในห้องนั้นให้จงได้

“จะทำอะไรนะ”  เสียงอัสมานเอ่ยถามอย่างตกใจเมื่อเห็นพริซเซียร่ากำลังงุ้นอยู่กับการเปิดประตูโดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าเขาเข้ามาในบ้านแล้ว

“เอ่อ.....เปล่าซะหน่อย”  พริซเซียร่าอ้อมแอ้มตอบออกไป

“อย่าพยายามเปิดมันอีก”  อัสมานแล่นตะบึงเขาบีบรัดต้นแขนทั้งสองของพริซเซียร่าจนขึ้นเป็นปื้นแดง

“ฉันเจ็บนะ.....ปล่อยฉันนะ.....ไอคนป่าเถื่อน”   พริซเซียร่าพยายามบิดกายเร่า ๆ ให้หลุดจากเอื้อมมือหนานั้น

“ผมไม่ปล่อย....คุณต้องรับปากผมว่าจะไม่เข้าไปในห้องนั้น”        อัสมานเอ่ยเสียงเข้มด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“มันมีอะไร.....ฉันถึงจะเข้าไปไม่ได้”  พริซเซียร่าฮึดฮัดถามออกมา

“มันจะมีอะไรก็ช่างแต่คุณห้ามเข้าไป....ไม่งั้นจะหาว่าผมไม่เตือน”  อัสมานกระหวัดรัดร่างบางเข้ามาแนบอกก่อนจะก้มละกระซิบที่ข้างหูแผ่วเบา

“เพราะถ้าคุณเข้าไปอีก....ผมจะลงโทษคุณแบบนี้”  อัสมานขมเม้มติ่งหูพริซเซียร่าเบา ๆ ก่อนจะซุกไซร์ซอกคอขาวนวล

“อย่านะ....ไอบ้า....ปล่อย”  พริซเซียร่าเอามือยันหน้าอัสมานให้ออกห่าง แต่อัสมานรวบข้อมือเล็ก ๆ ของพริซเซียร่าเอาไว้ในมือข้างหนึ่งของเขาอีกข้างก็กระหวัดร่างบางให้แนบชิดบียนกายแกร่งให้แน่นขึ้นจนพริซเซียร่าหมดหนทางที่จะต่อสู้  อัสมานโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้พริซเซียร่าก่อนได้ยินเสียงหายใจรวยระรินตัวสั่นงันงกเหมือนลูกตกน้ำก็ไม่ปาน

“กลัวผมเหรอ”   อัสมานเชยคางมนของพริซเซียร่าให้สบตากับดวงตาคบกริบของเขา

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ.....ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”  พริซเซียร่าเอ่ยน้ำตา    รื่อปริ่ม ๆ คลอคลอง

“ที่คุณคิดจะเข้าห้องนั้น.....คุณจะหากุญแจรถใช่ไหม”  อัสมานกดเสียงต่ำถามออกไป

“ปล่อยฉันไปเถอะ.....อย่าขังฉันอีกเลย....ปล่อยฉันสักที”  น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวย

“ไม่...แล้วผมจะทำให้คุณอยากอยู่กับผมที่นี่”   ความอดทนของ   อัสมานขาดสะบั้นลง เขาระดมจูบพริซเซียร่าอย่างดูดดื่มเร่าร้อนกว่าทุกครั้ง พริซเซียร่ารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแขนขาแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุ่งตัวเองอีกต่อไป อัสมานในตอนนี้เขาเหมือนคนคลุ้มคลั่งหื่มกระหายยิ่งนักไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

“ถ้าคุณคิดจะไปจากผมอีกคุณก็ต้องโดนแบบนี้”  อัสมานกระชากเสื้อเชิ๊ตตัวโคล่งออกจนกระดุมขาดพรืดทีเดียวสี่เม็ดเผยให้เห็นทรวงอกอวบใต้บราเซียสีสวย พริซเซียร่าตาเหลือกลานด้วยความตกใจพยายามดิ้นดิ้นไปมาใต้ร่างหนาอย่างทุลักทุเลหากแต่ทว่าเสียเวลาเปล่าอัสมานขึ้นข้อมือพริซเซียร่าให้ตึงขึ้นก่อนจะใช้มืออีกข้างเคล้าคลึงทรวงอกอวบอย่างหยาบคายก่อนจะกระชากบราเซียตัวจิ๋วออกอย่างง่ายดายอัสมานไล้ลิ้นสากไปจนทั่วใบหน้าและลำคอขาวอย่างเสือที่หิวโซ ก่อนจะโน้มต่ำ ลงมาหายอดทรวงอกอิ่มสีชมพูระเรื่อดูดกินเหมือนเด็กน้อยหิวนมแม่ก็ไม่ปาน พริซเซียร่ารับรู้สึกถึงอารมณ์ดิบเถื่อนของอัสมานได้อย่างดีหล่อนพยายามเบี่ยงตัวหลบให้พ้นอุ้มปากนุ่มชื้นที่กำลังครอบครองยอดถลันอยู่อย่างเร่าร้อนอัสมานเลื่อนใบหน้าตามร่างกายที่ดีดดิ้นอย่างพยศไม่ยอมให้ยอดผกากรองหลุดออกจากอุ้มปากได้เลย

“อิสลุน....อย่าทำฉันเลย....ฉันกลัวแล้ว....ฉันไม่หนีอีกแล้ว.....อย่าทำฉันเลยนะ.....ฮือๆๆๆๆ”  พริซเซียร่าร้องไห้โฮออกมาอย่างหวาดกลัว    เขาไม่เหมือนอิสลุนคนก่อนที่อ่อนหวานนุ่มนวลกับเธออีกต่อไป

“ผมหยุดไม่ได้แล้ว”  อัสมานถอดปากออกจากยอดอกพริซเซียร่าขึ้นมาก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนก้มกลับลงไปจัดการกัดยอดผกากรองอีกครั้งสลับกันไปมาทั้งสองข้างอย่างหิวกระหาย

“ฮือๆๆๆๆ”  เสียงพริซเซียร่าที่ยังร่ำไหอย่างน่าสงสารดังเป็นระยะ ๆ

อัสมานไม่รอช้าจัดการอุ้มพริซเซียร่ามายังเตียงหนานุ่ม ก่อนจะจับเรียวขาขาวของพริซเซียร่าให้แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว แล้วกดเจ้าแท่งเนื้อยักษ์ให้หายไปในกลางร่างของพริซเซียร่าอย่างรวดเร็ว พริซเซียร่าถึงกับสะอื้นขึ้นอย่างเจ็บปวดก่อนจะกรี๊ดร้องออกมา   “อย่า......อย่านะ.....ปล่อยฉัน....ช่วยด้วย.....”  พริซเซียร่าดิ้นรนขัดขืนอีกครั้งดีดดิ้นตัวไปมากรีดร้องของความช่วยเหลืออีกครั้ง อัสมานไม่สนใจคำเว้าวอนร้องขอของ พริซเซียร่าแม้แต่น้อย เขากระทั้นกระแทกกายอย่างรุนแรงป่าเถื่อนสนองอารมณ์ปราถนาของตนเองออกมาจนพริซเซียร่าไม่รู้แน่ว่าวินาทีแห่งความทรมานระคนเสียวซ่านนี้จะจบสิ้นลงเมื่อใด  อัสมานขยับเปลี่ยนท่าทางให้กับพริซเซียร่าโดยพลิกให้หล่อนขึ้นมาคร่อมกายของเขาบ้าง พริซเซียร่าพยายามขัดขืนยกมือขึ้นทุบตีอัสมานพัลวันไม่ยอมทำในสิ่งที่เขาต้องการ เขารวบรัดข้อมือบางทั้งสองเอาไว้ดึงโน้มมาด้านหน้าทำให้ พริซเซียร่าเสียท่า นั่งคุกเข่าคร่องร่างของเขาจนได้อัสมานไม่รอช้ารีบจับเจ้าตัวร้ายของเขาสอดใสในตัวพริซเซียร่าในทันทีก่อนจะขยับเคลื่อนกายช้า ๆ ใช้มือ     อีกข้างที่ว่างจับยกสะโพกกลมกลึงของพริซเซียร่าขึ้นลงตามจังหวะสอดใส่ของเขาเป็นอย่างดี  พริซเซียร่าครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่ออัสมานเริ่มรัวจังหวะเร็วขึ้น ก่อนจะค่อยๆจับร่างบางให้มานอนคว่ำลงแล้วสอดใส่อีกครั้งจากนั้นจึงกระกระแทกกระทั้นอยากหนักหน่วง ริมฝีปากหนาระดมจูบแผ่นหลังนวลเนียนของหญิงสาว พริซเซียร่าถึงกับทนไม่ไหวมือเรียวควานหาชายผ้าคลุมเตียงมากัดเอาไว้แน่นเพื่อเก็บกลั้นเสียงของตัวเอง อัสมานที่ตอนนี้กลายเป็นหมาป่าในคราบเทพบุตรที่พอได้เห็นดังนั้นแล้ว ก็ยิ่งทวีความเร็วขึ้นแรงขึ้นจนเข้าสู้ความสุขสมด้วยกันทั้งสอง

"อ่าาา...พริซ...คุณสุดยอดมาก..." อัสมานจับใบหน้าของหญิงสาวให้หันมาแล้วบดจูบอย่างร้อนแรง

"อือออ...ปล่อยฉัน...อุ๊บบบ" พริซเซียร่าพยายามเบี่ยงหน้าหนี       มือหนาที่บีบคางของเธอเอาไว้แน่นแล้วบังคับที่จะจูบดูดดื่มกับเธอ

"ผมจะทำให้คุณไม่คิดที่จะหนีผมไปอีก" อัสมานพูดกระซิบข้าง ๆ หูพร้อมกับเป่าลมร้อนเข้าไปอย่างแผ่วเบา