Your Wishlist

ปล้นรักนางฟ้าร้าย (ผู้หญิงปากร้าย)

Author: ฐาสุมิณญ์

จากการเข้าใจผิดคิดว่าอัสมานเป็นคนขับรถของโรงแรมที่เขานั้นเป็นเจ้าของพอเห็นหน้าสวยๆเขาจึงปลอมตัวเป็นคนขับรถซะอย่างนั้นอัสมานได้ลักพาตัวพริซเซียร่าไปปล้นสวาทสั่งสอนแต่กลับเป็นเขาเองที่หลงเธอหัวปักหัวปำ

จำนวนตอน : 31

ผู้หญิงปากร้าย

  • 12/04/2564

ก๊อก ๆๆ ก๊อก ๆๆ มือเรียวเคาะกระจกรถเบา ๆ เพื่อให้คนที่กำลังหลับคาพวงมาลัยระหว่างรอเธอนั้นตื่นจากนิทราเสียที

 

“เปิดประตู”  พริซเซียร่าพูดเสียงสะบัด อัสมานสะดุ้งตัวเล็กน้อยเอื้อมมือไปกดปุ่มปลดล๊อครถออก

 

“นี่.....ออกมาเปิดประตูให้ฉันด้วยสิย่ะ”  พริซเซียร่าแหว๋วใส่อัสมานทันที

 

อันมานยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม

 

“ฉันบอกว่าให้มาเปิดประตูให้ฉัน...หูแตกหรือไงห๊ะ”  พริซเซียร่า     ที่ตอนนี้เต้นเป็นเจ้าเข้าอยูข้างนอกรถ

 

“คุณก็เปิดเข้ามาเองสิผมก็ปลดล๊อคแล้วนี่...หรือว่าแขนด้วน”      อัสมานปรับกระจกลงแล้วตวาดพริซเซียร่าเบา ๆ

 

“นี่แก....แก....”  พริซเซียร่าอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดัง ๆ แต่ต้องอดกลั้นเอาไว้เนื่องจากแขกเหรื่อภายในงานเริ่มทยอยกันออกมาบ้างแล้ว

 

“ฉันเปิดเองก็ได้....ฝากไว้ก่อนเถอะไอกระจอกเอ้ย” พริซเซียร่ากระชากประตูออกก้าวขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งหลังคนขับแล้วปิดประตูอย่างแรงจนเสียงดังกึกก้องไปทั้งคันรถ

 

“คุณ....ทีหลังปิดให้มันเบา ๆ กว่านี้หน่อยนะครับ....มันรถของโรงแรมเป็นอะไรไปผมซวยนะครับ”  อัสมานทำทีเป็นพูดกวนอารมณ์     พริซเซียร่า

 

“เรื่องของแกสิย่ะ”  พริซเซียร่าจีบปากจีบคอพูดอย่างหมั่นไส้

 

“คุณเป็นผู้หญิงแถมเป็นผู้ดี...ทำไมคำพูดคำจาถึงไม่สมกับเป็นผู้ดีเลยล่ะครับ...หรือว่าเป็นพวกผู้ดีจอมปลอม”  อัสมานยังรุกหนักกว่าเก่า  พริซเซียร่าที่ตอนนี้โกรธจนหน้าแดงก่ำไปหมด

 

“ฉันจะให้คุณอัสมานไล่แกออก”  พริซเซียร่าชี้หน้าอัสมานอย่างเอาเรื่องสายตาแค้นเคืองเป็นอย่างมาก

 

“เชิญครับ....”  อัสมานยักไหล่ให้รู้ว่าเขาไม่ได้กลัวเกรงคำขู่ของ  พริซเซียร่าสักนิด ก็แล้วเรื่องอะไรเขาจะไล่ตัวเองออกล่ะ

 

“แกนี่มัน....มัน.....กรี๊ดๆๆๆๆๆ”   พริซเซียร่ากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงตั้งแต่เธอเกิดมาไม่เคยมีใครกล้าโต้เถียงกับเธออย่างนี้มาก่อน

 

“โอ้ยคุณหยุดร้องสักทีได้มัยครับ.....หนวกหู”  อัสมานเอานิ้วมือหนาของเขามาอุดหูเอาไว้เพราะทนฤทธิ์เสียงของพริซเซียร่าไม่ไหว

 

“กรี๊ด ๆๆๆๆ”  พริซเซียร่ายังไม่ยอมหยุดกรี๊ดเสียง่ายๆ เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

 

“เฮ้ยเป็นบ้าไปแล้วหรือไง....บอกให้หยุดไง”  อัสมานตะคอกเสียงดัง  ทำให้พริซเซียร่าหยุดกรี๊ดในทันที

 

“คุณหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ.....ผมไม่ใช่ขี้ข้าคุณที่จะต้องมาคอยรับใช้ตามใจคุณรู้ไว้ซะด้วย”  อันมานาหันหน้ามองสายตาดุใส่พริซเซียร่าซึ่งทำให้พริซเซียร่าสงบปากสงบคำลงไป

 

รถหรูจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าโรงแรมแฮนด์เบอร์ อัสมานอ้อมเดินไปเปิดประตูให้กับพริซเซียร่าที่นั่งกระฟึดกระฟัดไม่พอใจมาตลอดทาง

 

“เชิญครับ...คุณพริซเซียร่า”  อัสมานผายมือเชิญหญิงสาวให้ออกมาจากตัวรถอย่างล้อเลียน

 

“นายรู้จักชื่อฉันได้ไง”  พริซเซียร่าค้อนขวับเสียวงใหญ่

 

“เอ่อ....รู้สิครับ...ก็คุณเป็นลูกค้าของโรงแรมเรานี่ครับ”  อัสมานอึกอักตอบออกไป

 

“นายจำไว้นะ....ฉันจะเล่นงานนายทุกวิธีเอาให้อยู่ไม่ได้กันไปข้างเลยทีเดียว”  พริซเซียร่าบริภาษด้วยสายตาอย่างอาฆาตแค้น

 

“แล้วผมจะรอดูนะครับ....อ้อ...ผมลืมบอกไป....ผมชื่อ...อิสลุนนะครับเดี๋ยวคุณจะเล่นงานผิดตัว”  อัสมานว่าพลางรีบวิ่งขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยทันที

 

พริซเซียร่าสั่นสะท้านไปทั้งตัว อยากจะแผดเสียงร้องออกมาแต่ต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้เนื่องด้วยผู้คนที่เข้าพักอาศัยโรงแรมแห่งนี้ล้วนมีแต่นักธุรกิจมีระดับด้วยกันทั้งสิ้นหากเธอกระทำการใด ๆ เกรงว่าจะเป็นการไม่เหมาะสมและบริษัทเธออาจจะเสียความน่าเชื่อถือไปได้  พริซเซียร่า        ทั้งโกรธทั้งอับอายไม่เคยมีใครกระทำเยี่ยงนี้ต่อหล่อนมาก่อน ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่กล้าหมิ่นเหยียดหยันเธออย่างไม่กลัวเกรง

 

‘ฉันจะต้องให้นายได้สำนึกแน่นอน นายอิสลุน’

 

ขาเรียวก้าวฉับ ๆ เข้าสู่ห้องพักระดับวีไอพี  พริซเซียร่าทิ้งตัวลงบนโซฟากุชชี่หรูอย่าเหนื่อยหนาระอาใจเธอพยายามคิดหาวิธีที่จะมาสนองตอบบุคคลที่กล้าอวดเก่งกับเธอ แต่ทว่าคิดอย่างไรก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี ถึงแม้ว่า พริซเซียร่าจะร่ำรวยมหาศาลเพียงใดแต่หากในประเทศที่     พริซเซียร่าอยู่ในตอนนี้เธอไม่ได้มีอำนาจพอที่จะทำอะไร นายผู้ชายปากเสียคนนั้นได้พริซเซียร่ายิ่งคิดก็ยิ่งน่าเจ็บใจ

 

“ไอทุเรศ....ฉันเกลียดแก....ไออิสลุนบ้า”  พริซเซียร่าเม้นปากแน่นจนเป็นเส้นตรงอย่างแค้นเคือง กรอกสายตาไปมาอย่งใช้ความคิด

 

“ใช่สิ....นามบัตรคุณอัสมาน”  พริซเซียร่าปรี่ตัวออกมาจากห้องน้ำโดยเร็ว  ยกกระเป๋าสะพายเทพรวดออกมาจนทุกอย่างกระจัดกระจายเต็มที่นอนไปหมด สุดท้ายก็พบสิ่งที่เธอต้องการนั่นคือนามบัตรของอัสมานที่ได้มอบไว้ให้เธอก่อนที่เขาจะขอตัวกลับออกไป

 

มือเรียวจดหมายเลขที่ปรากฏไว้ในนามบัตรหรูนั้นอย่างรวดเร็ว    สักพักเสียงสัญญาณก็ดังขึ้นแต่ไม่ยักกะมีคนรับสาย สงสัยว่าเขาคงจะขับรถอยู่กระมังพริซเซียร่าคิดในใจพลางทำใจเย็นกดหมายเลขโทรศัพท์ของอัสมานใหม่อีกครั้ง

 

ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ของอัสมานดังขึ้นอีกครั้งจนเขาต้องตัดสินใจจอดรถเข้าข้างทางเพื่อที่จะได้รีบโทรศัพท์ได้สะดวก อัสมานเป็นพวกไม่ชอบขับรถไปด้วยคุยโทรศัพท์ไปด้วยเขาเห็นว่ามีคนโทรมาหลายสายแล้วจึงตัดสินใจจอดรถจะดีกว่า

 

“ฮัลโหลครับ....ผมอัสมานพูดสายครับ”  อัสมานกรอกเสียงทุ้มนุ่มอย่างไพเราะไปยังสายคู่สนทนา

 

“เอ่อ...สวัสดีค่ะคุณอัสมานดิฉันพริซเซียร่านะคะจำได้หรือเปล่าคะ”  พริซเซียร่าเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจว่าเขาเองจะจำหล่อนได้หรือไม่ในเมื่อเจอกันเพียงแค่ไม่นานเท่านั้น

 

“อ๋อ...คุณพริซเซียร่ามีอะไรหรือครับ”  อัสมานยิ้มกริ่มขึ้นมาในทันทีแต่ก็พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

 

“เอ่อ...เรื่อง....ที่ฉันบอกคุณว่าคนขับรถของโรงแรมคุณทำกิริยาไม่สุภาพกับดิฉันน่ะค่ะ”   พริซเซียร่ากระแอมเสียงตอบ

 

“ครับ...แล้วเขาทำกิริยาไม่สุภาพอย่างไรกับคุณล่ะครับ”  อัสมานแกล้งถามยั่วอารมณ์ของหญิงสาว

 

“ก็เขา....เขาพูดไม่สุภาพน่ะค่ะยังไงคุณช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ดิฉันด้วยนะคะ”  พริซเซียร่าทำทีเป็นฟ้องอัสมาน ให้มันรู้ไปว่าเขาจะเห็นคนขับรถดีกว่าหล่อนซึ่งเป็นหุ้นส่วนกับเขา

 

“แล้วคุณต้องการจะให้ผมจัดการยังไงล่ะครับ”   อัสมานทำทีเป็นถามความเห็นของหญิงสาว

 

“คุณช่วยไล่เขาออกจะได้หรือไม่คะ”  พริซเซียร่าบอกความประสงค์ของเธอให้กับอัสมานทราบ

 

“ถึงขั้นจะให้ไล่ออกเลยหรือครับ....ไม่รุนแรงไปหน่อยหรือครับคุณ”  อัสมานเสียงเข้มขึ้นมาทันที

 

“แต่พนักงานของโรงแรมไม่ควรกล่าวคำไม่สุภาพกับลูกค้านะคะ”  พริซเซียร่าพยายามหวาดล้อมอัสมานไปในที

 

“เขาชื่ออะไรหรือครับคุณพอจะทราบหรือเปล่าครับ”   อัสมานเน้นเสียงเข้มถามพริซเซียร่าออกไปแต่กับยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่ผลออกมาเช่นนี้

 

“อิสลุนค่ะเขาชื่ออิสลุน”  พริซเซียร่าตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

 

“อืม......เอาไว้ผมจะเรียกเขามาตักเตือนนะครับ...”  อัสมานกล่าวออกมาอย่างจงใจ

 

“ตักเตือน....นี่คุณแค่ตักเตือนเองหรือคะ”  พริซเซียร่าโต้กลับอย่างหัวเสีย

 

“ถ้าจะให้ผมไล่เขาออก.....ผมคงต้องถามสาเหตุข้อเท็จจริงก่อนนะครับ”  อัสมานบอกเหตุผลที่น่าฟังออกมา

 

“ยังไงเขาก็ต้องปฏิเสธค่ะ...ไม่มีใครยอมรับผิดได้ง่าย ๆ หรอกค่ะ”  พริซเซียร่าบ่นเสียงกระออดกระแอดออกมาทำเอาคนฟังถึงกับอมยิ้มกริ่ม

 

“เท่าที่ผมฟัง....เขาคงจะทำให้คุณไม่พอใจมากสินะครับ...ถ้างั้นผมจะให้เขาไปขอโทษคุณแล้วกันนะครับ”  อัสมานพยายามพูดเพื่อหาโอกาสเข้าหาพริซเซียร่าอีกครั้ง

 

“ก็ได้ค่ะ....แต่ว่าคุณต้องให้ฉันสั่งการใด ๆ กับเขาก็ได้นะคะ ระหว่างที่ฉันยังอยู่ที่นี่”  พริซเซียร่าถามอัสมานอย่างหยั่งเชิง

 

“ก็ได้ครับ...ถ้าคุณอยากไปไหนหรือทำอะไรก็สามารถสั่งการเขาแทนผมได้เลยครับ”  อัสมานเอามือปิดโทรศัพท์แล้วดึงออกห่างตัว แล้วหัวเราะออกมาอย่างเหลืออด

 

“คุณอัสมานคะ....เอ่อทำไมเงียบไป”   พริซเซียร่าถามออกมาอย่างสงสัยที่ปลายสายเงียบเสียงไป

 

“เปล่านะครับผมฟังอยู่...งั้นตกลงตามนั้นนะครับ”  อัสมานพยายามปรับเสียงให้กลับมาปกติเช่นเดิม

 

“ค่ะตกลงตามนั้นค่ะ”  พริซเซียร่าเหยียดริมฝีปากขึ้นอย่างเย้ยหยันเมื่อนึกถึงหน้าอิสลุนตอนที่ทราบว่าต้องมาคอยรับใช้หล่อนจะเป็นเช่นไร

 

“เอ่อ......คุณพริซเซียร่าครับ....ผมอาจจะไม่อยู่สักอาทิตย์นะครับคุณคงติดต่อผมไม่ได้”  อัสมานรีบกล่าวดักทางพริซเซียร่าไว้เพื่อไม่ให้หล่อนโทรมาหาเขาระหว่างที่เขายังแสดงเป็นอิสลุนหนุ่มคนขับรถนั่นเอง

 

“อ้าว....เหรอคะ....แล้วถ้าหากคนของคุณไม่ยอมเชื่อฟังฉันละคะ..ใจะทำอย่างไร”   พริซเซียร่านึกถึงการไกล

 

“ผมจะให้อำนาจคุณเต็มที่นะครับ...โอ้แค่นี้ก่อนนะครับโทรศัพท์ผมแบ็ตกำลังจะหมด”  พูดจบเสียงสัญญานโทรศัพท์ของอัสมานก็ถูกตัดไป  พริซเซียร่ายกโทรศัทพ์ขึ้นมองอย่างแปลกใจ

 

“อ้าว...วางไปซะแล้ว”   แต่ถึงกระนั้นพริซเซียร่าก็ยังพอใจในความรับผิดชอบของอัสมาน หล่อนเริ่มคิดแผนการที่จะล้างแค้นกับอิสลุนซึ่งนั่นได้ทำให้พริซเซียร่าคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

เช้านี้อัสมานสวมชุดสุทเนื้อดีสีดำช่วยขับผิวขาวของเขาให้ดูโด่ดเด่นเป็นสง่าเพิ่มมากขึ้น ก้าวลงมาจากรถหรูเขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพบว่ามันจวนจะแปดโมงเช้าแล้วแต่ทว่ายังไม่เห็นวี่แววสาวสวยแม้แต่น้อย เขาเริ่มกดโทรศัพท์ต่อตรงไปยังห้องของพริซเซียร่าทันที

 

กริ๊ง ๆ  ๆ กริ๊ง ๆ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงของพริซเซียร่าดังขึ้น ปลุกคนที่กำลังนอนขุดคู้อยู่ให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางสภาพที่ผมเผ้าหยุ่งเหยิง  คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากรอกเสียงงัวเงียไปตามสาย

 

“ฮา....โหลลลลล....”   พริซเซียร่ากล่าวเสียงยืดออกไปพร้อมกับปิดปากหาวจนน้ำหูน้ำตาเล็ดลอดผ่านมานตาออกมาปริ่ม ๆ

 

“นี่คุณ....ยังไม่ตื่นอีกเหรอ....สายป่านนี้แล้ว”  อัสมานกรอกเสียงออกไปตามสาย

 

“นายเป็นใคร”  พริซเซียร่าถามเสียงเข้ม

 

“ก็คนที่คุณจะให้ไปส่งที่ทำงานยังไงล่ะ...พูดอะไรกับใครไว้ล่ะครับ”  อัสมานแสร้งทำเป็นประชดประชัน

 

“อ๋อ....แกนั่นเองไออิสลุนปากเสีย”  พริซเซียร่าพูดน้ำเสียงเย้ยหยันเต็มที

 

“นี่คุณเรียกใครไอ...ไม่สุภาพเลยนะครับ...คุณพริซเซียร่าคนสวย”  อัสมานกล่าวอย่างไม่ชอบใจนักที่หญิงสาวจะเรียกแบบจิกหัวเช่นนี้

 

“ช่างแกประไร.....แกก็แค่ขี้ข้า”  พริซเซียร่ายังไม่ยอมเลิกพูดจาดูถูกดูแคล้นอัสมานง่าย ๆ

 

“ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำกับคุณ....ผมให้เวลาครึ่งชั่วโมงถ้าคุณไม่มาผมจะกลับแล้ว”  อัสมานเริ่มออกคำสั่งกับพริซเซียร่าบ้าง

 

“แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันห่ะ....ไอกระจอก”  พริซเซียร่าแผดเสียงออกไปอย่างหัวเสียที่อัสมานกล้าออกคำสั่งกับหล่อน

 

“ผ่านไปห้านาทีแล้วเหลืออีกยี่สิบห้านาที”  อัสมานไม่ได้สนใจคำพูดต่อล้อต่อเถียงของพริซเซียร่าสักนิดเดียว

 

“นี่แก....แก...ฝากไว้ก่อนเถอะ”  พริซเซียร่ากดกระแทกวางโทรศัพท์เสียงดัง  จนอัสมานต้องยกโทรศัพท์มือถือออกให้ห่างจากหูโดยด่วน

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พริซเซียร่าเดินออกมาจากโรงแรมหน้าตาบูดบึ้งอย่างไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่พอใจอัสมานเป็นอย่างมาก

 

“ตรงเวลาเป๊ะเลยนะครับ”   อัสมานยกนาฬิกาข้อมือสุดหรูขึ้นมองเมื่อเห็นพริซเซียร่ากระหืดหระหอบเดินมายังรถของเขาที่จอดสนิทอยู่ตรงหน้าโรงแรม

 

อัสมานไม่ลืมที่จะเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งตรงข้ามคนขับให้พริซเซียร่า “เชิญครับคุณผู้หญิง”  พร้อมทำท่าผายมือเชื้อเชิญอย่างสุภาพ

 

“ฉันจะนั่งข้างหลัง”  พริซเซียร่าเดินกระแทกส้นเท้าอย่างเอาแต่ใจเดินไปเปิดประตูด้านหลังคนขับแล้วขึ้นไปนั่งโดยทันที

 

“ออกรถสิ”  พริซเซียร่ากล่าวเสียงกร้าวเมื่อเห็นอัสมานขึ้นมานั่ง   บนรถแล้วแต่ไม่ยอมออกรถสักที

 

“ผมไม่ออกจนกว่าคุณจะย้ายมานั่งข้างผม”  อัสมานลอบมองพริซเซียร่าผ่านกระจกหลัง

 

“ฉันจะนั่งตรงนี้....บอกให้ออกรถ”  พริซเซียร่ายังคงยืนกรานว่าจะนั่งข้างหลังคนขับเสียให้ได้

 

“งั้น...ผมก็ไม่ออกรถ”  อัสมานพูดพลางผิวปากอย่างแช่มชื่นไม่รู้ร้อนรู้หนาว

 

“นี่...ฉันบอกให้ออกรถไง...ไอบ้านี่”  พริซเซียร่าตะคอกออกมาอย่างเหลืออดในความกวนประสาทของนายอิสลุนคนนี้

 

“คุณก็ย้ายมานั่งข้างผมสิ...แค่นี้ก็จบ...ไม่งั้นผมก็ไม่ออกรถเด็ดขาด....เพราะผมไม่ใช้ขี้ข้าของคุณ”  อัสมานหันหน้าหล่อมามองหญิงสาวอย่างไม่กลัวเกรงเช่นกัน

 

“ฉันจะฟ้องคุณอัสมานคอยดู”  พริซเซียร่ามองกร้าวไปยังอัสมานอย่างชิงชังเป็นอย่างมาก

 

“ตามใจ...แต่ตอนนี้นายไม่อยู่คุณก็ทำอะไรผมไม่ได้ทั้งนั้น”  อัสมานแกล้งกล่าวยั่วพริซเซียร่าจนเธอแทบจะกัดลิ้นตัวเองตายซะให้ได้

 

“ฮึ....นายอิสลุนนายคิดว่านายเป็นใครมาสั่งฉันห๊ะ”  พริซเซียร่ายังคงพยายามข่มอารมณ์โกรธไม่ให้พลุ่งพล่านมากไปกว่านี้

 

“ผมก็เป็นพนักงานขับรถของโรงแรมแห่งนี้ไงล่ะครับถามมาได้”     อัสมานยังทำหน้าตายตอบออกมาเพื่อยั่วให้พริซเซียร่าโกรธ

 

“อ๋อรู้ตัวด้วยเหรอ....งั้นฉันเป็นใครนายรู้หรือเปล่า” พริซเซียร่าชี้นิ้วเรียวมายังตัวเองเพื่อให้อัสมานรู้คำถามของเธออย่างชัดเจน

 

“คุณก็เป็นแค่ลูกค้าธรรมดาคนหนึ่ง”  อัสมานมองแล้วตอบออกมาเสียงนิ่ง

 

“ฉันนี่น่ะลูกค้าธรรมดา ฉันเป็นลูกค้าวีไอพีต่างหากล่ะ” พริซเซียร่า บอกออกพร้อมกับยืดตัวขึ้นอย่างภูมิใจ

 

“เอาหล่ะคุณ....มานั่งข้างหน้าเถอะครับจะได้ดูทางไปด้วย” อัสมานพยายามพูดเสียงนุ่มนวลขึ้น

 

“ฉันนั่งดูทางข้างหลังนี่ก็ได้”  พริซเซียร่าพูดพร้อมเชิดหน้าไปอีกทางอย่างอวดดี”

 

“ถ้าคุณไม่มานั่งข้างหน้ากับผมก็เชิญลงไปได้เลยครับ” อัสมานกล่าวเสียงราบเรียบออกไปอย่างไม่แคร์ความรู้สึกของพริซเซียร่าแม้แต่น้อย

 

“ฮึ...ไอบ้านี่...ก็ได้..ก็ได้”  พริซเซียร่าพูดปลายเสียงสะบัดเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าใดนัก  แต่ก็ยอมก้าวลงจากรถแล้วขึ้นไปนั่งข้าง  อัสมานแทน

 

“ออกรถสิ...ฉันสายมากแล้ว”  พริซเซียร่าหันมาสั่งให้กับอัสมาน   ซึ่งเขาก็ยอมออกรถโดยทันทีแต่ก็แอบลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป