รถของอัสมานเคลื่อนมาจอดนิ่งสนิทอยู่ที่ลานกว้างของโรงแรมแฮนด์เบอร์ซึ่งตัวเขาเองยังไม่ได้ถอดชุดทำงานออกแม้แต่น้อย ช่วงขาที่แข็งแรงไปด้วยมัดกล้ามบ่งบอกว่าเป็นคนออกกำลังกายก้าวฉับ ๆ มายังฝ่ายประชาสัมพันธ์ของทางโรงแรม

“คุณกุซซารี....เดี๋ยวคุณช่วยเอารถของทางโรงแรมให้ผมคันหนึ่งนะ”  อัสมานกล่าวบอกกับพนักงานสาวจากนั้นเขาก็ก้าวออกมายืนอยู่ที่ลานกว้างหน้าโรงแรม ไม่นานนักรถบีเอ็มดับบิลด์สีดำเงาก็มาจอดตรงหน้า

“รถมาแล้วครับท่าน....เชิญครับ”  พนักงานขับรถออกมาจากโรงแรมก้าวลงจากรถหรูโค้งคำนับเจ้านายหนุ่มอย่างน้อบน้อมอัสมานก้าวขึ้นบนรถ

ขณะที่อัสมานเสียบกุญแจพร้อมสตาร์ตรถอยู่นั้นปรากฏว่ามีหญิงสาวนางหนึ่งก้าวฉับขึ้นมานั่งบนรถของเขาทางด้านหลังคนขับ ซึ่งอัสมานยังไม่ทันได้กดปุ่มล๊อกประตู

“ออกรถ”   เสียงใสออกคำสั่งภาษาอังกฤษออกไป

“เอ่อคุณครับ...ไม่ใช่หน้าที่ผม”  อัสมานตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงดีออกไปเขาพยายามจะบอกว่าเขาไม่ใช่พนักงานขับรถของทางโรงแรม

“นี่นายถึงจะไม่ใช้คิวนายก็ออกรถได้ฉันจะให้ทิพพิเศษ”  พริซเซียร่ากล่าวเสียงแข็งออกไป

“คือผมมีธุระด่วนครับ..คงไปกับคุณไม่ได้”  อัสมานพยายามที่จะอธิบายออกไปแต่กระนั้นเลยหญิงสาวตรงหน้าเห็นทีว่าจะไม่ยอมฟังอะไรเอาเสียง่าย ๆ

“ฉันจะไปรถนายจะทำไม....หรือว่าอยากให้ฉันไปฟ้องเจ้าของโรงแรม”  ก็เขานี่ไงเจ้าของโรงแรมอัสมานคิดในใจ

“คุณผู้หญิงครับ....ผมมีธุระจริง ๆ ครับ ขอโทษด้วย...ไว้วันหลัง    ผมจะไปส่งคุณนะครับ”  อัสมานกล่าวออกมาทั้งที่สายตาไม่ได้มองหญิงสาวด้วยซ้ำไป

“เอะ!...นี่....ฉันเป็นลูกค้าระดับวีไอพีเชียวนะ...นายกล้าขัดใจฉันเชียวเหรอ”  พริซเซียร่าขึ้นเสียงให้กับอัสมานยกใหญ่ คนนั่งฟังนิ่งถึงกับ หัวเสียใบหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที หันมาหวังจะโต้ตอบแต่ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นหญิงสาวในชุดเกาะอกสีเหลืองตัดกับสีผิวที่ขาวดั่ง     สีงาช้าง ใบหน้ารูปไข่สวยหวานคมคาย ดวงตาคู่งามตอนนี้เป็นสีฟ้าเข้มเนื่องจากใส่คอนแทคเลนด์ถูกประดับด้วยขนตาเรียวงอนยาวบวกกับ     การปัดมาสคาร่าสีดำเพิ่มความสวยคมให้แก่ดวงตาคู่นี้เป็นอย่างมาก และคิ้วโค้งโก่งได้รูป จมูกโด่งรั้นบ่งบอกถึงความหัวรั้นและถือดี รวมถึง          ริมฝีปากบอบบางเคลือบด้วยริบกอสใสมันวาวน่าสัมผัส  เอวกิ่วคอดสะโพกกลมกลึง สะดุดตาที่สุดคงเป็นขนาดหน้าอกของเธอที่ใหญ่โตจนเกินตัวไปมาก พวงผมดัดลอนใหญ่ทิ้งตัวล้อมกรอบหน้าสวย  อัสมานมองค้างไปชั่วขณะแต่ก็พยายามรวบรวมสติดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป

“นี่คุณ....ก็ผมบอกว่าผมมีธุระไงล่ะ...คุณก็ไปขึ้นคันอื่นสิครับคุณผู้หญิง”  อัสมานหันมาบอกกับหญิงสาว เมื่อพริซเซียร่าสบตาคมคู่นั้นทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ   ใบหน้าหล่อคมแบบชาวอาหรับแท้  คิ้วโค้งหนาเรียวยาวสีดำสนิท   ดวงตาคู่โตของเขาเป็นสีนิลล้อมกรอบด้วยขนตาหนายาวเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูป  ผิวเข้มออกไปทางขาว  เขาหล่อเกินกว่าจะเป็นเพียงแค่คนขับรถ พริซเซียร่าลอบคิดในใจ

“นี่...ยังไงก็ออกรถได้แล้วฉันเสียเวลามามากแล้ว....ไปสิ”  อัสมานนึกขันในใจนี่เขาเหมือนพนักงานขับรถมากหรือยังไงกัน แม่สาวสวยคนนี้ถึงเข้าใจผิดได้  แต่เมื่ออัสมานลองมาสังเกตการแต่งกายของเขาวันนี้มันก็อดนึกไม่ได้ว่าช่างเหมือนเครื่องแบบพนักงานขับรถของทางโรงแรมเขาอย่างไรอย่างนั้น  ก็ชุดพนักงานขับรถของโรงแรมเขาใช้สูทสีดำเป็นเครื่องแบบแล้ววันนี้เขาก็ใส่ชุดสูทสีดำ อีกอย่างเขาก็เอารถของโรงแรมมาขับแบบนี้อีกมันก็น่าให้เข้าใจผิดอยู่หรอก

อัสมานอึกอักอย่างบอกไม่ถูกกล่าวเสียงเหนื่อย ๆ ใจออกไป

“แล้วคุณจะไปไหนหรือครับ”  อัสมานกระแอมเสียงพูดอย่างสุภาพ

“ไปแอนด์ฮัสสันเบิร์ด”  คนฟังถึงกับอึ้ง แอนด์ฮัสสันเบิร์ดคือที่ที่เขาจัดงานเลี้ยงเพื่อขอบคุณนักธุรกิจที่เขาได้ร่วมทำธุรกิจด้วยนั่นเอง         แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงได้ไปที่งานนั้น

“ครับผม” อัสมานตัดสินใจไม่ถามหล่อน จากนั้นเขาค่อย ๆแตะคันเร่งอย่างนุ่มนวลเคลื่อนรถหรูออกไปโดยเร็ว

อัสมานเหลือบมองหญิงสาวหน้าสวยหวานปนเซ็กซี่ผ่านทางกระจกหลังซึ่งเขามองเธอไม่ชัดนักจึงปรับกระจกให้ส่องมายังพริซเซียร่าชัดเจน  จนหญิงสาวมองสบตากับอัสมานผ่านกระจกนั้น

“นี่นายเสียมารยาทมาก ๆ นายมาแอบดูกางเกงในฉันหรือไงกันห่ะ...ไอลามก”  พริซเซียร่าร้องเสียงหลงออกมาเมื่อเห็นอัสมานจ้องมองเธอเช่นนั้น

“ผมเปล่าซักหน่อย....แค่ปรับกระจกให้มองเห็นรถข้างหลังแต่คุณดันมานั่งอยู่ตรงจุดแค่นั้นเอง”  เขาโกหกออกไปเสียอย่างนั้น

“คอยดูฉันจะโทรไปฟ้องเจ้านายของแก แกต้องโดนไล่ออก” หญิงสาวมาดร้ายแล้วสะบัดหน้าเชิดหันไปมองอีกทางอย่างเย่อหยิ่ง

“เจ้านายผมไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลแบบนั้นหรอก” ชายหนุ่มแกล้งเป็นพนักงานขับรถจำเป็นไปเสียอย่างนั้น

“นาย....รู้มัยว่าฉันเป็นใครไร้มารยาทที่สุด” สองตาคู่งามมองมายังอัสมานอย่างเกรียวกราด ปากงามเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง      มือสวยบีบเกรงจนสั่นสะท้าน

“ผมไม่ทราบได้หรอกครับว่าคุณผู้หญิงจะเป็นใคร”  อัสมานผิวปากอารมณ์ดี ยิ่งทำให้หญิงสาวสวยที่นั่งอยู่ทางเบาะหลังคนขับถึงกับกรีดร้องออกมา

“กรี๊ด.....หยุดรถเดี๋ยวนี้ฉันไม่ไปกับนายแล้ว....บอกให้จอด”  พริซเซียร่ากรีดร้องอย่างเหลืออดเหลือทนไม่เคยมีใครหรือผู้ใดที่จะทำท่าทียียวนเธอได้มากมายถึงเพียงนี้

“โค้งหน้าก็ถึงแล้วครับ”  เขาพูดขึ้นพลางเคาะนิ้วกับพวกมาลัยรถอย่างสบายอารมณ์เฉกเช่นไม่ได้ยินหรือรับรู้ใด ๆ ทั้งสิ้นเขายังคงยั่วโทสะของเธออย่างสนุกสนาน

“ฉันไม่เคยเห็นใครหน้ามึนเท่านายเลย....ไอคนขับรถเฮงซวย”       อัสมานไม่เข้าใจคำว่าเฮงซวยนี้มันภาษาอะไรเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่คิดว่ามันต้องเป็นคำไม่สุภาพแน่นอน

“คุณสิครับ”  เขาตอบกลับทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าคำนั้นมันคืออะไรแต่มันกลับทำให้พริซเซียร่าถึงกับควันออกหูปรี่เขามากระชากปกคอเสื้อของ     อัสมานทางด้านหลังอย่างแรงจนกระดุมเสื้อเม็ดแรกขาดกระเด็นออกมาทีเดียว

“นายจำไว้เลยนะ คนอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาปากดีใส่” พริซเซียร่ายังไม่ยอมที่จะปล่อยมือเรียวเล็กออกจากปกคอเสื้อซึ่งเธอได้กระชากมันจากทางด้านหลังของเขานั่นเอง

“คุณทำบ้าอะไรเนี่ะ....ผมขับรถอยู่นะอยากตายหรือไง”  ชายหนุ่ม ใบหูแดงก่ำด้วยความโกรธอย่างสุดขีด  เขาเลี้ยวรถมาจอดที่ลานกว้างแห่งหนึ่งแล้วกระชากเสื้อตัวเองให้หลุดออกมามือเรียวของหญิงสาว จากนั้น  จึงรีบก้าวลงมาเปิดกระชากประตูหลังคนขับฝั่งที่พริซเซียร่านั่งอยู่

“ลงมา”  เขาสั่งเสียงเข้ม

“ฉันไม่ลง”  พริซเซียร่าเชิดหน้าไปอีกทางอย่างถือดี  ไม่มีทางซะล่ะที่คนอย่างหล่อนจะยอมฟังคำพูดของเขา

“ฉันบอกให้เธอลงมา”  เขาเน้นเสียงหนักขึ้นคล้ายตวาด

“ฉัน.....ไม่.......ลง”  พริซเซียร่าออกเสียงเน้นคำพูดอย่างช้า ๆ ดวงตาสีฟ้าจ้องเขม็งมาที่อัสมานอย่างไม่กลัวเกร็ง

“ฮึ....ไม่ลงก็ตามใจ”  อัสมานกระตุกริมฝีปากขึ้นหนึ่งข้างกับท่าที ดื้อดึงของหญิงสาวตรงหน้า

“เพระว่าที่นี่คือแอนด์ฮัสสันเบิร์ด”  พริซเซียร่าถลึงตาอย่างตกใจและอับอายเป็นอย่างมากละล่ำละลักรีบก้าวออกมาจากรถหรูอย่างรวดเร็ว

“แล้วไม่บอกฉันละ....ไอทุเรศ”  เธอตวาดเบา ๆ รีบจ้ำก้าวเดินไปในทันทีแต่ก็ต้องหันกลับมาทางอัสมานอีกครั้ง

“มารับฉันตอนเที่ยงคืน”  หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบก่อนจะสะบัดหน้าสวยกลับแล้วเดินฉับ ๆ เข้าไปภายในงาน

“ผมรอในรถแล้วกันนะครับ”  อัสมานตะโกนไล่หลังพริซเซียร่า  อย่างขำขันในท่าทีเขินอายของหญิงสาวเป็นอย่างมาก

[-ภายในงาน-]

“คุณพริซเซียร่าใช่หรือเปล่าค่ะ.....เซ็นต์ชื่อเข้างานตรงนี้เลยค่ะ”   พริซเซียร่าจดปากกาเซ็นต์ชื่อยังตำแหน่งกำหนดเอาไว้

“นี่ค่ะหน้ากาก”   พริซเซียร่ารับหน้ากากขึ้นมาถึงกับแปลกใจอย่างเสียไม่ได้

“เอะนี่มันงานแฟนซีเหรอคะ...ไม่เห็นแจ้งมาในการ์ดเชิญเลยนี่คะ”   พริซเซียร่าถามพนักงานสาวอย่างสงสัย

“อ้อ...แค่สวมหน้ากากนี้เท่านั้นน่ะค่ะเป็นคอนเซพท์ของงานค่ะ”   พริซเซียร่าพยักเพยิดหน้ารับฟังแล้วสวมหน้ากากที่ปิดเฉพาะส่วนของดวงตา  ก่อนเข้าไปภายในงาน หน้ากากที่ทุกคนใส่ล้วนเป็นแบบคล้าย ๆ กันแทบทั้งสิ้น คือเป็นลักษณะประดับขนนกสีสันต่าง ๆ ติดพลอยเม็ดเล็ก ๆ บริเวณที่เป็นช่องรูสำหรับดวงตา

“เครื่องดื่มครับคุณผู้หญิง”   พนักงานงานหนุ่มในชุดสูทสีขาวผูกโบสีดำที่คอกล่าวเสียงนุ่มนวล

“ขอบคุณค่ะ”  พริซเซียร่ารับน้ำอัมพันสีสันสดใสขึ้นมาก่อนจะจิบมันเพียงนิดหน่อย

เสียงดนตรีคลาสสิคบรรเลงขึ้นท่ามกลางผู้คนที่ตนนี้ต่างจับคู่เต้นรำกันอย่างอ่อนหวาน แต่ละคนดูสง่างามในท่วงทาที่ขยับเคลื่อนกายไปในแต่ละย่างก้าว พริซเซียร่ายังคงจับจ้องสายตามองอย่างชื่นชมเสียไม่ได้

“อะแฮ่ม....เต้นรำกับผมได้หรือเปล่าครับ”   ชายหนุ่มแปลกหน้าภายใต้หน้ากากสีสันสดใสยื่นมือหนามาตรงหน้าพริซเซียร่า พร้อมโค้งคำนับอย่างขออนุญาต

“ยินดีค่ะ”  พริซเซียร่าพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือเรียวไปจับมือหนานุ่มเอาไว้พร้อมกับถอนสายบัวให้อย่างสุภาพ

ทั้งคู่เป็นคู่เต็มรำที่ดูเหมาะสมกันมากผู้คนเริ่มให้ความสนใจและจับจ้องมายังบุรุษและสุภาพสตรีที่ต่างก็วาดลวดลายกันอย่างอ่อนช้อยเสมือนคู่รักก็ไม่ปาน

“คุณชื่ออะไรหรือค่ะ”  พริซเซียร่าเป็นผู้เริ่มเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าออกมาก่อน

“ผมกับ อัสมาน จัสติน อิสลุน  ครับ”

หญิงสาวเปล่งยิ้มเป็นประกาย “คุณเป็นเจ้าของโรงแรมที่ฉันเข้าพักอยู่หรือค่ะ”  พริซเซียร่าเอ่ยถามอย่างลิงโลด

“เอ่อ...คุณพักที่โรงแรมแฮนด์เบอร์หรือครับ”  อัสมานแสร้งถาม  พริซเซียร่าไปเช่นนั้น

“ใช่ค่ะ...โรงแรมคุณสวยและหรูหรามากค่ะ”   พริซเซียร่าคิดขึ้นได้ว่าควรบอกบางเรื่องกับเขา

“เออคุณอัสมานค่ะ..”  หล่อนเน้นเสียงพยายามข่มให้มันเป็นปกติที่สุด

“ครับว่าไงครับ”  อัสมานตอบพลางทำหน้าสงสัยว่าหล่อนจะพูดสิ่งใดกับเขา

“เรื่องพนักงานขับรถของคุณน่ะค่ะ”   พริซเซียร่าจ้องมองอัสมานอย่างมาดหมาย

“ครับคนขับรถทำไมเหรอครับ”  อัสมานสนเท่ห์ขึ้นมาในมโนสำนึกแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราวใด ๆ ทั้งสิ้น

“คนขับรถของโรงแรมคุณ...ทำมารยาทไม่เหมาะสมกับฉันค่ะ”    พริซเซียร่าบอกพลางจ้องมองอัสมานอย่างมุ่งหวัง

“คนไหนล่ะครับ”  อัสมานทำทีเป็นถาม

“คนที่ตัวสูงๆ นะคะ หล่อ ๆ คม ๆ ขาว ๆ ลักษณะเหมือนคุณเลยค่ะ”  พริซเซียร่าใช้สายตาสำรวจหนุ่มตรงหน้าอย่างสังเกต

“แบบผมเลยเหรอครับ....ผมเหมือนคนขับรถเหรอครับเนี่ย”  อัสมานพูดออกมาอย่างขำ ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความผิดปกติ

“เปล่านะคะ.....เพียงแค่รูปร่าง ส่วนสูง และก็ผิวพรรณคล้ายเท่านั้นเอง.....จะไปเป็นคุณได้ยังไงล่ะค่ะ”  พริซเซียร่าหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ ใช่จะไปเป็นเขาได้อย่างไรกัน

“ว่าแต่ว่าคุยกันมาตั้งนานผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะครับ” อัสมานเริ่มรุกหน้าถามพริซเซียร่าอย่างมาดหมาย

“ฉัน พริซเซียร่า  เวสสัน  จากบริษัทฮัสเบรนพริซค่ะ”   ในที่สุดเขาก็ทราบว่าเธอมีชื่อว่าพริซเซียร่าเรียกได้ว่าพริซเซียร่าเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่รูปสวยรวยทรัพย์ อัสมานลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“คุณพริซเซียร่าเรื่องที่คุณแจ้งมาผมจะดำเนินการให้นะครับ”       อัสมานรีบตกปากรับคำหญิงสาวในเรื่องที่เธอได้ขอร้องซึ่งมันเข้าแผน    ของเขาพอดีเลยเชียว ทั้งสองคุยกันอย่างเป็นกันเอง ว่าแต่ว่าอัสมานมีแผนอะไรกันละเนี่ย

“โอ้...คุณพริซเซียร่าผมต้องรับกลับก่อนนะครับพอดีว่ามีธุระอีกที่หนึ่งนะครับ..แล้วเจอกันครับ...นี่นามบัตรผมมีอะไรก็ติดต่อมานะครับ”    อัสมานล้วงเอานามบัตรยื่นให้

“ขอบคุณค่ะ...แล้วเจอกันนะคะ”   อัสมานดึงมือพริซเซียร่าขึ้นมาจูบลาอย่างสุภาพตามธรรมเนียมและรีบเดินออกไปจากห้องงานโดยทันทีที่งานยังไม่ทันที่จะเลิก

อัสมานเมื่อปลีกตัวออกมาจากภายในงานได้แล้วเขาก็รีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กลับไปเป็นชุดเดิมที่ใส่แล้วมานั่งรอพริซเซียร่าที่รถหรู

“มือนิ่มเป็นบ้าเลย”  อัสมานทำท่าตีอกชกลมอย่างดีใจ  เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวานในค่ำคืนนี้มันช่างติดตาตรึงใจเขาเป็นอย่างยิ่ง  จะดีไม่น้อยหากพริซเซียร่าจะยอมรับรักกับเขาซึ่งต้องในฐานะคนขับรถผู้ต้อยต่ำเท่านั้น ซึ่งเขาไม่ต้องการให้เธอรักเขาเนื่องจากเขาเป็นอัสมาน จัสติน อิสลุน  มหาเศรษฐีบ่อน้ำมันและเหมืองแร่อันดับหนึ่งของดูไบ   กระนั้นเลยอัสมานคิดว่าคงไม่ง่ายนักที่จะปราบพยศแม่สาวเจ้าได้ง่าย ๆ เป็นแน่ก็เธอแสนจะดื้อรั้นซะขนาดนั้นคงต้องงัดไม้เด็ดมาใช้เสียแล้วล่ะ เพียงแค่คิดร่างกายของอัสมานก็ร้อนรุมในช่องท้องวาบหวิวไปเสียหมดแก่นกายที่เมื่อก่อนเคยสงบนิ่งหลับใหลอยู่นานบัดนี้มันได้ตื่นตัวขึ้นเรื่อย ๆ จนคับเป้ากางเกงจวนเจียนจะระเบิดออกมาเสียให้ได้  อัสมานสังเกตปฏิกิริยาตอบสนองของตัวเองเขาก็ต้องพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ตะเลิดไปไกลกว่านี้จนทุกอย่างเริ่มสงบลงเช่นเดิม