‘ออก! ฉันต้องการออกไปจากที่นี่....’

เป็นผลให้แสงสีขาววาบเข้ามาในตาของหลินเสี่ยว  ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็กลับมาอยู่ในโกดังมืดแล้ว

มันเป็นพื้นที่ลึกลับอย่างแท้จริง! เมื่อรู้อย่างนี้เธอก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้น  จริง ๆ แล้วเธอมีพื้นที่ลึกลับ! เธอแทบจะไม่เชื่อเลย

'ฉันต้องการเข้า!'

เธอพึมพำคำเงียบ ๆ กับตัวเองอีกครั้ง และตามที่คาดไว้เธอปรากฏขึ้นอีกครั้งในพื้นที่นั้น

“ฮ๊าาาาาากกก!”   เธอกรีดร้องด้วยความดีใจ ถึงแม้ว่าเสียงที่ออกมาจากเธอจะไม่ได้ยินตามที่คิดก็ตาม  เธอปิดปากเธอทันทีและไม่กล้าทำเสียงอีกเพราะตกใจเสียงของเธอเอง

เธอกำลังหิวโหยตอนนี้ แต่ไม่มีอาหารอยู่ในพื้นที่นี้  สิ่งที่เธอเห็นในที่นี่ก็คือหญ้าและทะเลสาบ เธอไม่สามารถกินหญ้าได้ใช่ไหม?

เธอเดินไปที่ทะเลสาบและจ้องมองลงไปในน้ำในทะเลสาบที่ใสแจ๋ว เมื่อเธออาบน้ำในทะเลสาบก่อนหน้านี้  เธอสังเกตเห็นว่าไม่มีปลาที่มีชีวิตในทะเลสาบ

เธอคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า "ออก" เงียบ ๆ อีกครั้ง  ครู่ต่อมาเธอกลับมาที่โกดังอีกครั้ง

เธอกำลังหิวโหย แต่เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถกินผู้ชายคนนั้นได้  ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากหาแหล่งอาหารอื่น  เธอเป็นห่วงว่าชายคนนี้จะถูกซอมบี้ตัวอื่นกินถ้าเธอจากเขาที่นี่   'ฉันควรปลุกเขาหรือไม่'

อย่างไรก็ตามชายคนนี้กลายเป็นซอมบี้ใช่มั้ย?  เขาอาจจะตายในไม่ช้า จากนั้นร่างกายของเขาก็จะแข็งทื่อ หลังจากนั้นเขาก็จะกลายเป็นซอมบี้ ยืนขึ้นเหมือนท่อนไม้และเดินไปรอบ ๆ เหมือนคนอื่น ๆ

หลินเสี่ยวมองไปที่ชายคนนั้น เขาไม่สามารถรอดได้แน่นอนและจะกลายเป็นซอมบี้ในไม่ช้า เธอต่อสู้ดิ้นรนกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดี  แต่ในที่สุดเธอก็เดินจากไป

‘ลืมมันไปเถอะ! ฉันควรปล่อยเขาไว้ที่นี่และดูแลตัวเองก่อน’ เธอคิด

ตอนนี้เธอเป็นซอมบี้และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร! เธอได้เรียนรู้จากความทรงจำของลวี่เถียนหยี่ว่าบางคนมีความสามารถในการล่าซอมบี้ในโลกหลังวันสิ้นโลก

นั่นคือคนที่มีพลังอำนาจยิ่งใหญ่

ในห้าปีที่ผ่านมามนุษย์ได้รอดพ้นจากภัยพิบัติครั้งใหญ่ และเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบใหม่นี้หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาปรับตัวอย่างช้าๆและในที่สุดผู้คนจำนวนน้อยที่มีพลังอำนาจก็ปรากฏตัวขึ้น

การตื่นตัวของซุปเปอร์พาวเวอร์นั้นยากมากที่มีเพียงหนึ่งในหมื่นคนเท่านั้นที่สามารถปลุกมหาพลังนี้ได้ หลังจากห้าปีที่ผ่านมาความหลากหลายของพลังอันยิ่งใหญ่ได้เกิดขึ้นในโลกใหม่นี้

ทีมของลวี่เถียนหยี่มีคนมากกว่าหนึ่งร้อยคน แต่จำนวนนั้นค่อยๆลดน้อยลง ในระหว่างการหลบหนี เนื่องจากมีบุคคลมหาอำนาจสามคน  สามคนนี้ไม่ได้ปกป้องทุกคนเพราะพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาไม่มีข้อผูกมัดที่จะทำเช่นนั้น  พวกเขามีความสุขกับความรู้สึกที่เหนือกว่าอย่างมากเพราะคนธรรมดาขึ้นอยู่กับพวกเขาและชื่นชมพวกเขา

ในโลกเบื้องหน้าที่ซึ่งผู้คนเสียชีวิตทุกวันการอยู่รอดเป็นเรื่องสำคัญที่สุด!  ดังนั้นคนอ่อนแอและคนธรรมดาจึงเป็นเพียงมดที่ถูกเหยียบย่ำภายใต้เท้าของมหาอำนาจเหล่านี้

ต่อมาคนมหาอำนาจที่มีอำนาจบางคนและทหารที่แข็งแกร่งอยู่แล้วในขณะที่มนุษย์ธรรมดาสร้างฐานไม่กี่ฐาน เมื่อผู้คนที่มีพลังอำนาจมากขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฏตัวในฐานและเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ และแข็งแกร่งขึ้น  ฐานขยายในระดับกว้าง และผู้อยู่อาศัยเริ่มปฏิบัติภารกิจตามล่าซอมบี้  ที่ฐานผู้คนแลกเปลี่ยนอาหารซึ่งเป็นอุปทานที่หายากที่สุดในโลกหลังวันสิ้นโลกที่มีแต่หัวซอมบี้  มนุษย์พัฒนาแล้ว แต่ซอมบี้ทำไม่ได้  ห้าปีผ่านไปและฐานเหล่านี้ดำเนินการโดยมนุษย์ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ  แม้ว่าซอมบี้จะไม่ถูกกำจัดให้หมดไป แต่พวกมันก็ยังมีไหวพริบ ไร้วิญญาณแต่ขาดความคล่องตัว

หากสถานการณ์ยังคงดำเนินต่อไปซอมบี้จำนวนมากอาจถูกสังหารหมดได้ภายในสองทศวรรษ

ไม่นานหลังจากหลินเสี่ยวออกจากโกดังไป ชายผู้นอนอยู่บนพื้นขยับเปลือกตาและลืมตา

หลินหยูลุกขึ้นนั่งด้วยความสับสนและพบว่าเขาถูกล้อมรอบไปด้วยความมืดมิด และไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อย่างชัดเจน ยกเว้นตอนเย็นที่มืดสลัวนอกประตู

เขานั่งอยู่ที่นั่นสักพักหนึ่งในความงุนงง  จากนั้นค่อยๆยืนขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก

เกิดอะไรขึ้นกับเขา? เขาจำได้ว่าเขาขังตัวเองในโกดังเขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อของเขาเริ่มแข็งและแข็งกระด้าง ผิวของเขาตึงและเขารู้ว่าเขากลายเป็นซอมบี้

ภายหลังต่อมาทั้งร่างกายของเขาแข็งทื่อแขนขาของเขาหนักเกินกว่าจะยกได้ และเปลือกตาของเขาหนักมากจนไม่สามารถเปิดได้  ในที่สุดเขาไม่สามารถช่วยเหลือได้ แต่ผล็อยหลับไป ตอนหลังเขารู้ว่าเขาอาจไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้

ต่อไปเมื่อผู้คนเห็นเขา  พวกเขาจะไม่เห็นใครนอกจากเป็นซอมบี้ ใครบางคนสามารถยิงเขาที่หน้าผากได้ตลอดเวลาจากนั้นเขาก็จะไม่อยู่ในฐานะผีดิบ

‘แต่… แต่…เกิดอะไรขึ้น?  เขาตายและกลายเป็นผีหรือไม่? เหมือนผีจริงหรือ?

หลินหยูยื่นมือเข้าปากแล้วกัด

“อูยยยย! นี่มันเจ็บ!”  เขากัดมากเกินไปจนเจ็บปวดมาก เขาไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เอามืออีกข้างหนึ่งกุมไว้ แล้วกระโดดด้วยความเจ็บปวด

‘เกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่ตายเหรอ? หลังจากสงบลงหลินหยูมองดูร่างกายของเขา ตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น เขาตระหนักว่าร่างกายของเขาไม่แข็งตัวอีกต่อไป เขาสามารถรู้สึกผ่อนคลายกล้ามเนื้อเมื่อเขาเดินออกไปข้างนอก

เขานึกถึงบางสิ่งในทันใดและยื่นมือไปที่เอวของเขาจากนั้นก็ดึงกริชทหารออกมา แตกใบมีดและตัดหลังมือของเขา

“ฮืมมม?”

ใบมีดตกเลือดที่ผิวหนัง เขาไม่เห็นมันในคืนที่มืด ดังนั้นเขาจึงปิดแผลของเขาและเลียมัน

เมทัลลิค เค็ม และหวานเล็กน้อย....มันเป็นรสชาติของเลือด!

เขาสับสนเล็กน้อย  เขาติดเชื้อไวรัสซอมบี้แน่นอน ซึ่งเขาจำได้อย่างชัดเจน  เขายังจำได้ว่าร่างกายของเขาเริ่มแข็งทื่อแล้วก่อนที่เขาจะตาย  ดังนั้นความรู้สึกเหล่านั้นทั้งหมดจึงหายไปได้อย่างไร 

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนมนุษย์ที่แข็งแรงและแม้กระทั่งเลือดของเขาก็ยังสดชื่น

...

ในขณะที่หลินหยูกำลังตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจในร่างกายของเขา  หลินเสี่ยวอยู่ไกลแล้ว

เธอกำลังหิวโหย!

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ดาวยังคงอยู่ที่นั่น แต่ดวงจันทร์หายไป ดูเหมือนว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นหรือสิ้นเดือนในปฏิทินจันทรคติในขณะนี้

ภายใต้แสงดาว การมองเห็นของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น

เธอต้องการหาอาหาร!

อย่างไรก็ตาม  เธอไม่รู้ว่าจะกินอะไรได้  ตอนนี้เธอเป็นซอมบี้แล้วและซอมบี้กินอะไรยกเว้นมนุษย์?  ดูเหมือนว่าอาหารของมนุษย์นั้นไม่สามารถจะกินได้แล้ว!

มันสายไปแล้ว แต่หลินเสี่ยวก็ยังสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน เธอคิดเช่นนี้ จากนั้นก็รู้ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปรอบๆ และดูว่าเธอจะหาอะไรได้บ้าง

นอกจากนี้ เธอต้องการที่จะหาครอบครัวของเธอ เธอไม่รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ อาศัยอยู่ในมุมหนึ่งของโลกนี้

เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อหาทิศทาง  เธอได้เรียนรู้ว่าปัจจุบันเธออยู่ที่ไหนจากความทรงจำของลวี่เถียนหยี่และรู้ว่าบ้านเกิดของเธอตั้งอยู่ทางใต้  ซึ่งเปลี่ยนเป็นฐานเกาะเมฆใต้

 ลวี่เถียนหยี่และทีมของเธอกำลังมุ่งหน้าสู่ฐานใหญ่ของเมืองหัวเซี่ย ซึ่งอยู่ในทิศทางตรงกันข้าม  ดังนั้นเพื่อมุ่งไปทางใต้เธอจะต้องหันหลังกลับและเดินไปในทางตรงกันข้าม

'ฉันควรไปที่ไหน?'

เกาะใต้ตั้งอยู่ในเมืองชายทะเลทางตอนใต้และอยู่ห่างจากเมืองทะเลทางตะวันออกของจีนมากกว่าหนึ่งพันกิโลเมตร  เธอไม่มีแผนที่หรือรถยนต์ แต่ถ้าเธอต้องการไปที่เกาะเมฆใต้  เธอต้องการทั้งสองสิ่งนี้

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอเป็นซอมบี้แล้ว เธอจะหาของสองอย่างนี้ได้ที่ไหน  เธอคิดเรื่องนี้สักครู่  จากนั้นตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังเมืองหัวเซี่ยก่อนเนื่องจากเป็นเมืองที่ใกล้ที่สุดจากที่นี่  เธอจะมีโอกาสได้พบกับมนุษย์รอบ ๆ ฐานมนุษย์และเมื่อเธอได้พบกับมนุษย์  เธอจะสามารถหาวิธีได้รถมาและแผนที่

เวลากลางคืนเต็มไปด้วยซอมบี้ที่เดินช้าๆ ผ่านส่วนลึกและดูน่ากลัวทีเดียว แม้ว่าตอนนี้หลินเสี่ยวตอนนี้กลายเป็นซอมบี้แล้ว  เธอยังคงวิตกกังวลเมื่อเห็นซอมบี้ที่โยกไปมาในตอนกลางคืน

‘แค่มองดูพวกเขาและคุณจะชินกับมัน! เพียงแค่มองดูพวกเขาและคุณจะชินกับมัน!  เพียงแค่ดูต่อไปและคุณจะคุ้นเคยกับพวกเขา! '

สะกดจิตตัวเองด้วยความคิดเหล่านี้เธอเริ่มมุ่งหน้าไปทางเหนือ