สิ่งเดียวที่ดีเกี่ยวกับตอนกลางคืนก็คือมันเย็นกว่า ไม่มีแสงแดดแผดจ้าเหมือนตอนกลางวัน

ตอนนี้ หลินเสี่ยวกำลังเดินได้อย่างเป็นธรรมชาติและเร็วกว่ามาก ความรู้สึกแข็งทื่อก่อนหน้านี้ได้หายไปหมดสิ้น

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมตอนนี้เธอถึงมีความยืดหยุ่นมากกว่าเดิม?

เธอยังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่ในขณะที่เดิน  ทันใดนั้นจมูกของเธอกระตุก ลอยตามกลิ่นแปลกๆ ที่ล่อยลอยมาหาเธอจากที่ไหนไม่รู้

‘เอ๊ะ? กลิ่นนี้? มันต้องเป็นสิ่งที่กินได้ซักอย่าง!’

หลินเสี่ยวสัญชาตญาณความคิดนี้ผุดขึ้นเมื่อเธอได้กลิ่น นี่ต้องเป็นกลิ่นอาหารที่หอมหวาน  เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อสูดดมกลิ่นอย่างระมัดระวัง และพบว่ามันมาจากป่าทางด้านซ้ายมือ

เธอหันหน้าตามกลิ่นไป  เดินเข้าไปในป่าซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้ที่มีรูปร่างแปลกประหลาด

ป่ามืดสนิท  แต่นั่นไม่ได้รบกวนเธอเพราะเธอมีวิสัยทัศน์ตอนกลางคืนเหมือนนกฮูกและสามารถเห็นทุกอย่างชัดเจน

ดวงตาของเธอแหลมคมเช่นเดียวกับการดมกลิ่นของเธอ  ดูเหมือนว่าการเป็นซอมบี้นั้นไม่เลวร้ายนัก

ยิ่งเธออยู่ใกล้ป่ามากเท่าไหร่ กลิ่นหอมยิ่งเข้มแรง  เธอยังได้กลิ่นหอมจางๆอื่นๆอีกด้วย แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้กับสิ่งที่เธอจับกลิ่นได้ตั้งแต่แรก  เธอเดินผ่านป่า ผลักกิ่งไม้และเภาวัลย์ด้วยมือเปล่าของเธอออกไปเพื่อสร้างเส้นทางที่ไม่เคยมี

เถาวับย์และใบไม้บางชนิดมีหนามเป็นรอยขีดข่วนผิวของเธอ แต่เธอไม่รู้สึกอะไรเลย

เธอเดินเข้าไปในป่าอย่างต่อเนื่อง เพื่อตรวจจับที่มาของกลิ่นที่ดูเหมือนใกล้เข้ามาและใกล้เข้ามา

‘เกือบจะถึงแล้ว! บางสิ่งบางอย่างที่กินได้! เป็นสิ่งที่ซอมบี้กินได้! มันไม่ใช่มนุษย์ใช่มั้ย?’ เธอสวดอ้อนวอนในใจ เธอสัญญากับตัวเองว่าถ้ากลิ่นนี้เป็นของมนุษย์ เธอจะกัดเนื้อของเธอเองแล้วกินมันแทน!

เธอหยุดเมื่อถึงต้นไม้ใหญ่และจ้องมองที่โคนต้นใกล้กับราก มีรูในโคนต้นไม้ซึ่งเป็นที่มาของกลิ่นหอมหวาน

‘มันไม่ใช่มนุษย์! ขอบคุณพระเจ้า!'

หลุมมีขนาดเล็กเพียงขนาดของหัวมนุษย์ เธอก้มหัวลงแล้วมองเข้าไปข้างใน

จี๊ดด!

ทันใดนั้น ร่างขนาดเท่ากำปั้นพุ่งออกมาจากหลุมด้วยความเร็วสูง และบินตรงเข้าหน้าเธอ

ไม่มีเวลาแม้แต่จะยกแขนขึ้นมาป้องกันตัวเองจากมัน

‘พระเจ้าช่วย! นี่มันบ้าอะไร?’ รู้สึกหลอน หลินเสี่ยวกัดฟันคมอย่างไม่รู้ตัว และถอยออกมาโดยสัญชาตญาณพร้อมกับกัดสัตว์ประหลาดสีดำอย่างดุเดือด

จี๊ดดดด!

เสียงกรีดร้องน่ากลัวมาจากปากของหลินเสี่ยว

แน่นอนเลย เสียงกรีดร้องนั้นมาจากสิ่งที่อยู่ในปากของเธอ

เธอรู้สึกมีก้อนขนที่ดิ้นรนอย่างหนักระหว่างฟันของเธอ เลือดหวานๆไหลออกมาจากสิ่งนั้นเข้าไปในปากของเธอขณะที่ฟันอันแหลมคมของเธอข่มกัดมัน!

แน่นอนว่าสิ่งนั้นอ่อนตัวหลังจากการต่อสู้ระยะสั้น

เธอยกมือขึ้นแล้วนำสิ่งนั้นออกจากปากเพื่อดูว่ามันเป็น..

ฉิบหาย! มันเป็นหนูกลายพันธุ์ที่อ้วนมาก

หลินเสี่ยวจับหนูห้อยหัวที่กำลังจะตายนี้ต่อหน้าต่อตาเธอเพื่อดูดให้มั่นใจขึ้น

หลังจากการเปลี่ยนรูป หนูตัวนี้ยังไม่โต แต่ฟันหน้าสองซี่นั้นคมและยาวเป็นพิเศษ โดยยื่นออกมาจากปากของมันในแต่ละด้าน  ขนของหนูตัวนี้ยาวกว่าปกติมาก

หลินเสี่ยวเลียเลือกบนปากของเธอ เธอประหลาดใจ จริงๆแล้วเธอไม่มีความรู้สึกกลัว ขยะแขยง เลือดในปากของเธอช่างคาว หวาน และ....เป็นที่พอใจ

เธอยิ้มขณะถือหางหนูตัวนั้นไว้

หากหนูกลายพันธ์นี้กินได้ เธอจะกินสัตว์อื่นได้หรือไม่? จะมีผลข้างเคียงหรือไม่? เธอจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อหลังจากจบชีวิตหนูตัวนี้

จี๊ดดดดด!

ในขณะนั้นได้ยินเสียงแปลก ๆ จากภายในรูนั้น ตัดสินด้วยเสียงที่ได้ยิน หลินเสี่ยวคิดว่านั่นอาจเป็นลูกหนู

เธอยื่นมือเข้าไปในรูและตามคาดไว้พบสิ่งมีชีวิตเล็กๆน้อยๆ นิ่มและเรียบเนียนมาก  เมื่อเห็นว่าหนูน้อยห้าหกตัวบนฝ่ามือของเธอ เธอมีความคิดว่า หนูน้อยพวกนี้ยังโตไม่พอเติมเต็มช่องว่างระหว่างฟันของเธอ ดังนั้นเธอสงสัยว่าเธอจะเก็บพวกมันไว้ในพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้หรือไม่

ด้วยความคิดนี้เธอจดจ่อและพูดเพียงคำเดียวในหัวของเธอ

เข้าไป

‘ใน’

ในวินาทีต่อมาเธอพบว่าตัวเองอยู่บนทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม ด้วยหนูใหญ่ในมือข้างหนึ่งและลูกหนูตัวน้อยในมืออีกข้าง

เธอต้องการที่จะเก็บลูกหนูเหล่านี้ แต่เธอฆ่าหนูตัวโตนี่ตายแล้ว เธอมองไปที่หนูตัวโตแล้วมองที่หนูตัวน้อยหกตัว

เธอควรให้อาหารพวกมันด้วยอะไร? ไม่มีอะไรที่นี่ในพื้นที่นี้ยกเว้นหญ้าและน้ำในทะเลสาบ

เธอวางหนูตัวโตไว้ข้างๆ นั่งลงและหยิบใบหญ้าเต็มกำ จากนั้นม้วนรองให้เป็นเหมือนรังเล็กๆด้วยมือข้างเดียว เสร็จก็วางลูกหนูทั้งหกลงไว้ในรัง

‘โอเคเยี่ยม ฉันจะทิ้งพวกมันไว้ที่นี่ก่อน  ฉันจะกินพวกมันหากพวกมันไม่สามารถอยู่รอดได้’

เธอหันไปมองหนูตัวใหญ่ เธอสงสัยว่าจะกินมันอย่างไร เพราะเธอไม่มีเครื่องมือในการก่อไฟ นอกจากนี้เธอไม่รู้ว่าซอมบี้ต้องการอาหารที่ปรุงสุกหรือไม่ ถ้ากินอาหารที่ปรุงแล้วจะทำให้ท้องเสียหรือไม่? ถ้าเกิดขึ้น เธอจะกินเนื้อดิบต่อไปไหม?

เธอออกจากพื้นที่มาโดยกำหนูตัวโตไว้ในมือ

เมื่อมองไปรอบๆ เธอไม่เห็นอะไรเลยนอกจากต้นไม้ เธอเดินห่างมาไกลจากการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ และไม่พบสิ่งใดที่จะใช้จุดไฟได้ในถิ่นทุรกันดารนี้

และน่าเสียดายที่เธอไม่มีพลังอำนาจจุดไฟเองได้

ในที่สุดเธอตัดสินใจในขณะที่จ้องหนูที่ตายแล้ว จากนั้นยกกรงเล็บของเธอขึ้นและเริ่มลอกหนังมัน

เธอรู้สึกว่าไม่ได้อยากกินหนูมากนักเพราะเธอเคยใช้เวลาครึ่งเดือนในป่าระหว่างการฝึกปีศาจ ตลอดสิบห้าวันเธอรอดชีวิตจากการกินเฉพาะสิ่งที่พบได้ในป่า ย้อนกลับไปหนูนับได้ว่าเป็นอาหารรสเลิศในขณะที่เธอและเพื่อนร่วมทีมของเธอยังกินงู กบ หนอน และสิ่งมีชีวิตอื่นๆ... อย่างไรก็ตามในเวลานั้นเธอและเพื่อนร่วมทีมของเธอมีข้อได้เปรียบอย่างหนึ่งซึ่งก็คือไฟ

แต่ตอนนี้....

เธอถอนหายใจขณะที่เธอเปิดผิวหนังหนูผู้ใหญ่อย่างชำนาญ หนูมีพังผืดบางๆใต้ผิวหนัง

ไม่นาน หลินเสี่ยวเสร็จสิ้นการลอกหนังอย่างง่ายดายโดยไม่ทำให้เลือดออก

เธอเชือดหัวหนูด้วยกรงเล็บแหลมคมและโยนมันทิ้งไป จากนั้นกรีดเบาๆจากอกไปจนถึงปุ่มท้องด้านล่าง ควักลำไส้ออกมาโยนทิ้งไป ควักตับออกมา

เธอสูดดมมันและอย่างคาดไม่ถึงไม่มีกลิ่นคาว เธอยื่นลิ้นออกมาทดลองเลียดู มันนุ่มและอุ่นเล็กน้อย

เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วสอดตับหนูดิบเข้าไปในปากของเธอ เธอกลัวเกินไปที่เคี้ยวมัน ดังนั้นเธอจึงอมไว้ในปากซักพัก น่าแปลกที่ดูเหมือนว่าจะหวานนิดๆ! เธอทำอะไรไม่ได้แต่กัดมัน

เนื้อของตับหนูนั้นนิ่มและอ่อนมันก็อร่อยอย่างไม่คาดคิด ไม่มีกลิ่นเลือด กลิ่นเหม็นคาว หรือรสชาติผิดแผกอื่น มันอ่อนหวานและนุ่มนวลอย่างที่เธอต้องการ เคี้ยวเพียงไม่กี่ครั้งก่อนที่จะกลืนมันลงไป

หลังจากได้ลิ้มรสอาหารดิบครั้งแรก เธอรู้สึกเครียดน้อยลงเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงวางเนื้อหนูลงในปากของเธอโดยตรงและเริ่มเคี้ยว ในท้ายที่สุดเธอยังเคี้ยวกระดูกและกลืนมันเข้าไปด้วย

ในขณะนั้นเธอก็นึกถึงท้องของเธอและรีบยกชุดของเธอเพื่อดูที่ท้องของเธอซึ่งถูกห่อด้วยผ้า  เธอลังเลไม่แน่ใจว่าควรถอดผ้าออกเพื่อตรวจสอบว่ากระเพาะของเธอยังอยู่ในร่างกายหรือไม่!

ก่อนหน้านี้  เธอไม่ได้ให้ความสนใจมากนักยกเว้นว่ามีเพียงลำไส้ของเธอเท่านั้นที่หลุดออกมาให้เห็น ไม่มีอวัยวะอื่น

แต่ตอนนี้เธอเริ่มกังวล ถ้ากระเพาะของเธอหายไปอาหารที่เธอเพิ่งกินจะหล่นออกมาหรือไม่?

เธอแตะท้องของเธอและรู้สึกว่ามันยังคงเปิดอยู่แม้ว่าจะไม่รู้สึกไม่สบาย เธอคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้และความรู้สึกแปลก ๆ เอาชนะเธอได้อีกครั้ง  เมื่อตอนเธอตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นว่าท้องของร่างกายนี้ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แล้ว  แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังรู้สึกหิว!

นี่เป็นความรู้สึกเดียวที่ซอมบี้มีใช่มั้ย