ซอมบี้เหล่านี้ตอบสนองช้า  ดังนั้นพวกเขาแทบเหมือนไม่ตอบสนองต่อเสียงคำรามของหลินเสี่ยวเลย  เฉพาะเมื่อหลินเสี่ยวคำรามสองสามครั้งด้วยกลิ่นอายที่แข็งแกร่งมากจึงจะทำให้ซอมบี้เหล่านี้หยุดขยับเขยื้อน  ขณะที่เธอคำรามพวกมันเคลื่อนไหวเล็กน้อย  และเธอคำรามซ้ำแล้วซ้ำอีกพวกมันก็ขยับไปทีละนิด

ยิ่งเธอเข้าใกล้กลิ่นหอมมากเท่าไหร่ ซอมบี้ก็ยิ่งปรากฏตัวมากขึ้นเท่านั้น  เมื่อเธอมาถึงโกดังปิด เธอรู้สึกว่ากลิ่นหอมออกมาจากข้างใน   แต่ฝูงซอมบี้ก็จับกลุ่มรวมตัวกันที่ประตูแน่นไปหมด

ก้าวหนึ่ง ก้าวสอง ก้าวสาม.... โดยไม่ดูให้เธอเสียเวลา เธอจึงนับได้เพียงฝีเท้าของตัวเองขณะที่เดินช้าๆๆๆ

เมื่อเธอเดินไปประมาณห้าร้อยก้าว  ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าฝูงซอมบี้รอบตัวเธอนั้นค่อนข้างแน่นหนา  เธอไม่ชอบที่จะได้สัมผัสจากซอมบี้พวกนี้  ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและคำรามเมื่อพวกมันเดินใกล้

“ควาวส์! อ่าาาวส์!”  เธอคำรามไล่ซอมบี้เพื่อให้พวกมันหายไปในขณะที่ฝูงซอมบี้เบียดเสียด  ‘ไอ้บ้า!’ เธอไม่สามารถผ่านไปได้เพราะแขนขาของเธอไม่ยอมทำตามที่ต้องการ

เธอรู้สึกหงุดหงิดและระเบิดเสียงคำราม  “ ฮว้าาาากก! ฮว้าาาากก!”

‘ไปให้พ้น!’  เธอพยายามพูด

หลังจากที่เธอตะโกนคำรามครั้งสุดท้ายซอมบี้รอบตัวก็หยุดและจากนั้นก็หันมามองเธอ  บางที เสียงของเธออาจทำให้พวกมันแค่รู้สึกถูกสะกิด

“ฮว้าาาากก!”  โดยไม่คาดคิดพวกมันทั้งหมดกลับมาที่หลินเสี่ยว

‘ฉิบหาย! รึพวกมันต้องการต่อสู้ใช่ไหม?’ หลินเสี่ยวสงสัย

หลินเสี่ยวมองดูซอมบี้ที่เสียโฉมบุบสลายอย่างสมบูรณ์เหล่านั้นและหยุดคำราม  จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นแล้วกางกรงเล็บของเธอฟาดจิกตรงหัวซอมบี้ด้านข้างเธอ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง การเคลื่อนไหวของมือเธอเหมือนภาพสะท้อนอย่างมีเงื่อนไขในอากาศและสัญชาตญาณบางอย่างที่เธอตั้งใจโจมตี   เมื่อเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็พบว่านิ้วของเธอเกาะติดกับหัวซอมบี้ตัวนั้นแล้ว

‘ตายห่า! นิ้วของฉันกลายเป็นเหล็กหรือหินไปแล้วใช่ไหม? นิ้วมือเหล่านี้เจาะหัวของซอมบี้ได้อย่างไร?’  หลินเสี่ยวดึงนิ้วออกมาแล้วยกมันขึ้นตรงหน้าเธอ  จ้องมองด้วยความตกใจ

“อ๊ากกกก!”  ซอมบี้ตัวอื่นๆ ทุกตัวเริ่มดึงตัวกลับราวกับว่าพวกมันได้รับสัญญาณอันตรายบางอย่าง เมื่อพวกมันเห็นหลินเสี่ยวเจาะหัวซอมบี้ตัวนั้น

หลินเสี่ยวจ้องนิ้วตัวเองนิ่ง เพื่อยืนยันอีกครั้งว่าเธอใช้มือซ้ายฟาดไปจับซอมบี้ทางด้านซ้ายของเธอซึ่งต้องถอยหลังไปสองก้าว  ท่างกลางเสียงโหยหวนของซอมบี้  เธอยกมือขวาขึ้นและแทงนิ้วของเธออย่างดุเดือดตัดหัวมัน

ฟุบ!

ตามคาดเธอแทงทะลุกะโหลกของซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย  จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกมาสุดแขนและนิ้วมือของเธอ

แคว๊ก!

หัวซอมบี้แยกออกเป็นสองส่วน กระเด็นตกลงพื้น

ตามด้วยเสียงกังวานก้อง หลินเสี่ยวก้มหัวลงมองที่ปลายนิ้ว เลือดสีขาว แท่งคริสตัลปริซึมหลุดออกจากหัวซอมบี้  เธอเหลือบไปที่คริสตัลด้วยความประหลาดใจ สงสัยว่าเธอควรทำยังไงกับมัน นั่งลงแล้วหยิบมันขึ้นมา

เธอลังเลเพราะหัวเข่าที่งอไม่ได้! โชคดีที่เอวของเธอยืดหยุ่นขึ้นเล็กน้อยและยอมให้เธอก้มตัวลงได้

เธอพยายามก้มตัวแล้วเอื้อมมือไปหยิบคริสตัลชิ้นนี้ เธอก้มตัวเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกลำบากเมื่อเธอก้มเอวไปถึงเก้าสิบองศา  เธอแยกเขี้ยวของเธอและในที่สุดก็สามารถหยิบคริสตัลได้  ยืดกลับขึ้นแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สิ่งที่เธอไม่ได้สังเกตคือหลังจากที่เธอหยิบเศษคริสตัล ซอมบี้ที่อยู่รายล้อมก็ขยับถอยห่างไปจากเดิม

เธอบีบชิ้นคริสตัลและสัมผัสความอุ่นจางๆจากมัน เธอไม่รู้ว่าถ้าเธอเป็นแค่ซอมบี้ธรรมดา  เธอจะต้องถูกเผาด้วยชิ้นส่วนคริสตัลนี้โดยไม่เหลือแม้แต่กระดูกซักชิ้น

อย่างไรก็ตามเธอถือมันด้วยกรงเล็บและไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอตั้งใจจะดูผลึกขนาดเล็กชิ้นนี้ใกล้ๆ ขณะที่จิกด้วยเล็บมือของเธอเพื่อค้นหาว่ามันคืออะไร  อย่างไรก็ตามลำแสงสีดำก็พุ่งเข้าหาเล็บของเธอและชิ้นคริสตัลก็กลายเป็นไอก่อนหายไปอย่างช้าๆ  มันระเหยกลายเป็นไอไม่มีอะไรเหลือนอกจากควัน

หลินเสี่ยวไม่รู้สึกอะไรนอกจากความอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายของเธอชั่วครู่

‘เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?’ เธอจ้องมองเล็บสีดำของเธอด้วยความสับสน  เธอสังเกตที่เล็บทั้งสองด้านสักพัก แต่ไม่พบคำตอบ  ดังนั้นเธอจึงเลิกพยายาม

เธอหันหน้าไปทางประตูอีกครั้งจากที่มีกลิ่นหอมลอยมา ในขณะนี้เธอก็พบว่าพื้นที่นั้นว่าง    ช่วงเวลาก่อนหน้าสถานที่นี้เต็มไปด้วยซอมบี้  แต่ตอนนี้ซอมบี้ทุกตัวถอยห่างจากเธอออกไปเจ็ดถึงแปดเมตร

เธอจ้องมองซอมบี้เหล่านี้ด้วยความสับสนจากนั้นก็เดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ  เธอยกมือทั้งสองขึ้นเพื่อดันประตู แต่ไม่สามารถขยับได้

ประตูทำจากอลูมิเนียมอัลลอย  เธอเกาประตูด้วยเล็บของเธอและทำให้เกิดเสียงดังเอี๊ยด จากนั้นยกมือขึ้นพร้อมกับสงสัยว่ากรงเล็บของเธอแข็งแกร่งกว่าหรือเป็นประตู

มองไปที่ล็อคประตู เธอรู้ว่าเธอจะต้องทำสิ่งต่าง ๆ อย่างชาญฉลาดหากเธอไม่สามารถทำลายประตูได้

เธอเดินไปและก้มลงเริ่มศึกษาล็อคประตู

ซอมบี้กำลังศึกษาล็อคประตู…หากมีคนกำลังเห็นสิ่งนี้

มันจะทำให้พวกเขายกคิ้วของพวกเขาอย่างสงสัยหรือแม้แต่ทำให้แว่นตาของพวกเขาร่วงหล่น

หลินเสี่ยวขุดเข้าไปในรูกุญแจและทำให้มีรอยขีดข่วน แต่ก็ยังล้มเหลวในการปลดล็อคประตู  เธอโกรธและแหย่นิ้วเข้าไปในประตูที่ปิดแน่นนี้

แครก!

เธอเจาะประตูได้จริง!

‘มันใช้งานได้จริงหรือ?’

เธอขยับนิ้วมือของเธอในรอยแตกและดึงกำลังของเธอออกมาเพื่อดันประตูออกไป  อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกว่าเธอจะกลั้นหายใจและดึงประตูด้วยความสามารถทั้งหมดของเธอ ประตูบิดเบี้ยวเล็กน้อยเนื่องจากความแข็งแกร่งของเธอ แสดงร่องเล็ก ๆ ซึ่งอนุญาตให้เธอเอื้อมมือเข้าไปและปลดล็อกประตูจากด้านใน

เมื่อประตูเปิดออกกลิ่นหอมก็เต็มรูจมูกของเธอ  ขณะที่เธอผลักประตูเปิดออกและเดินเข้าไปข้างใน  แม้ว่ามันจะมืดไปหมด แต่เธอก็พบว่าเธอสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน

เธอมองที่ต้นกำเนิดของกลิ่น อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นมันอย่างชัดเจนใบหน้าของเธอดำคล้ำ

นั่นก็เพราะมันเป็นคน!

มันเป็นคนนอนอยู่บนพื้น  แต่เธอไม่สามารถบอกได้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

เธอเดินไปในขณะที่ตระหนักว่ากลิ่นที่ถูกปล่อยออกมาจากคนนี้เป็นเหมือนกลิ่นหมูย่างทำให้เธอรู้สึกหิวเป็นพิเศษ!

เธอก้มลงข้างๆ  คนนี้เหมือนชายชรา  เธอรู้สึกว่าเธอกำลังน้ำลายไหลและกรงเล็บของเธอยื่นออกไปหามนุษย์คนนี้ในขณะที่เธอสัมผัสถึงกลิ่นของเขา

อย่างไรก็ตาม  ในขณะที่กรงเล็บของเธอกำลังจะเจาะเข้าไปในหัวของชายผู้นี้เธอก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังจะทำอะไรและถอนกรงเล็บออกทันที

มันบ้า! ตอนนี้เธอกำลังจะกินคนอยู่ใช่หรือเปล่า?

เธอยืดตัวขึ้น แต่แล้วก้มตัวลงอีกครั้งเพื่อตบกระตุ้นที่ใบหน้าของชายผู้นี้ด้วยเล็บของเธอ  เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจางๆ ที่ถูกส่งผ่านเล็บเหล่านั้น

เธอดึงกรงเล็บกลับมาแล้วมองไปที่ชายผู้นั้นด้วยความตกใจ

เขายังไม่ตาย!

อย่างไรก็ตาม  จากสิ่งที่เธอเห็น  เขาติดเชื้อไวรัสไปแล้วใช่ไหม?

หลินเสี่ยวดูที่ใบหน้าของเขา   ผิวของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีฟ้าแล้ว

ในขณะที่หลินเสี่ยวสงสัยว่าจะทำอย่างไรกับชายผู้นี้ที่กำลังจะกลายเป็นซอมบี้  ทันใดนั้นเธอก็ปวดหัวอย่างรุนแรงจนรู้สึกว่าสมองของเธอกำลังระเบิด

“แคววววว!”

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด  เธอเปิดตาดำของเธอให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้  ดูเหมือนว่าฟันเขึ้ยวของเธอจะยาวขึ้นเป็นพิเศษ

ในวินาทีต่อมาร่างของหลินเสี่ยวเอียงไปข้างหน้าและล้มทับบนร่างชายคนนั้น

คลื่นแสงสีเขียวพุ่งทะยานผ่านสายตาของเธอ จากนั้นทั้งคู่ก็หายวับไป คลังสินค้าถูกทิ้งว่างเปล่าโดยไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆ เลยแม้แต่น้อย

หัวของหลินเสี่ยวยังคงปวดร้าว  เมื่อเธอตื่นลืมตาขึ้นมาเพียงเพื่อมีแค่ความงงงวยสับสน

‘อะไรกันนี่? ที่นี่ที่ไหน? ทำไมฉันถึงมาอยู่ในที่แปลกๆ ทุกครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมาและเปิดเปลือกตาของฉันขึ้น?’

หลินเสี่ยวเปิดตาสีดำออกอย่างเต็มที่และรีบก้มศีรษะเพื่อตรวจร่างกาย   เธอค้นพบกับความผิดหวังว่าร่างกายที่หักของเธอไม่มีการเปลี่ยนแปลง  ปราศจากเสื้อผ้าของเธอ

อย่างไรก็ตาม........