“รีบๆเร็ว....มีซอมบี้มากเกินไป.. ระวังทางซ้ายของคุณ!”

“ด้านนี้ถูกบล็อก.....ไม่มีทางผ่าน....”

“อ่าส์!”

“หลิน หยู....”

“อย่าไปที่นั่น! มือของหลินหยูได้รับรอยตะกุยจากซอมบี้....”

“อย่าเข้ามา! กัปตัน! อย่าให้ฉันกลายเป็นซอมบี้...ฮึ่ม...ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้...ฉัน....กัปตัน....”

“หลินหยู! หลินหยู!”

อีกด้านหนึ่ง  สถานการณ์การต่อสู้ก็เปลี่ยนไป ผลของการต่อสู้คือการให้สิ่งโปรดปรานแก่ซอมบี้เนื่องจากสมาชิกบางคนในทีมได้รับบาดเจ็บ

“กัปตัน...ดูแล...น้อง- น้องสาวของฉัน...ให้ฉัน...”

.............

“ม่ายยยยย! หลินหยู! อดทนไว้ก่อน! นี่เป็นคำสั่ง! หลินเหยี่ยนจะทำอะไรถ้าคุณตาย?”

หูของหลินเสี่ยวไม่ได้ยินการสนทนาเหล่านั้น  มีแต่คำพูดที่อยู่ในใจของเธอแทน นอกจากนี้เธอยังได้ยินเสียงอื่นๆด้วยซึ่งบางคำพูดซ้ำไปซ้ำมาสองสามรอบ

‘หิวจัง...หิวมาก...โคตรหิว...’

เสียงเหล่านี้เหมือนค้อนเล็กๆที่ทุบตีสมองของเธออย่างไม่หยุดหย่อน เพราะพวกเขา หลินเสี่ยวต้องกลับมาปวดหัวอีก  เธอแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บปวด  ค่อยๆบิดตัวเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดนั้น
 

“กัปตัน...คุณไป! ฉันกลับมาแล้ว! ฉันจะยิงป้องกันให้เอง! คุณไปเดี๋ยวนี้!”  หลินหยูจับปืนด้วยมือทั้งสองและเป่าหัวซอมบี้ด้วยกระสุนแต่ละนัดขณะที่เขาตะโกนใส่ กัปตันหลีเจิ้ง

อย่างไรก็ตามหลี่เจิ้งก็ไม่ได้ทำตาม  “ไม่! หลินหยู เราต้องกลับไปพร้อมกับจำนวนผู้คนเท่าที่เราออกมาด้วยกัน  ฉันไม่สามารถทิ้งคุณไว้คนเดียว!”  เขายืนยัน

หลินหยูตะโกนอย่างบ้าคลั่ง  “กัปตัน! มีซอมบี้มากเกินไป! พวกเราไม่สามารถออกไปได้! บางคนต้องอยู่และระวังหลัง  ฉันติดเชื้อไวรัสแล้ว! ฉันจะกลายเป็นซอมบี้ไม่ว่าจะกลับไปหรือไม่! ให้ฉันทำสิ่งนี้!”

ด้วยเหตุผลบางอย่างหลินเสี่ยวก็รู้สึกจำได้เมื่อเธอได้ยินชื่อ 'หลินหยู'  อย่างไรก็ตาม  ความเจ็บปวดที่ทิ่มในหัวของเธอทำให้เธอไม่สามารถคิดได้อย่างชัดเจนทำให้เธอเกลือกกลิ้งบนพื้นในขณะที่กรีดร้องและทุบหัวด้วยมือของเธอ

“เอื้อวาาาส์....”

คลื่นความเจ็บปวดบิดเบือนการรับรู้ของเธอเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เมื่อถึงเวลาที่เธอหายดีแล้ว วันหนึ่งก็ล่วงลับไปแล้ว

เธอนอนบนพื้นขณะที่จ้องมองท้องฟ้า เธอไม่รู้ว่าเธอนอนนานแค่ไหนแล้ว ความรู้สึกเดียวที่เธอมีตอนนี้คือความหิว   เธอหิวมาก!

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเอามือวางบนท้อง มือแข็งๆของเธอก็พบเพียงรูโบ๋เท่านั้น

เธอพูดไม่ออก

‘ตายห่า! ท้องฉันก็ไม่มี! ฉันยังจะหิวได้อีกงั้นเหรอ?

หลินเสี่ยวต้องการยืนขึ้น แต่เธอก็รู้ทันทีว่าร่างกายของเธอจะไม่เชื่อฟังคำสั่งนี้

ทำไมหัวเข่าของเธอถึงงอไม่ได้? เธอคิดว่าจะยืนขึ้นได้อย่างไร?

หลังจากต่อสู้ดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง  หลินเสี่ยวก็ลุกขึ้นได้ในที่สุด

‘ให้ตายสิ! ชีวิตซอมบี้นั้นยากมาก!’  เธอกำลังหิวโหย  แต่เธอจะทำอะไรได้? เธอต้องการที่จะกินนี่มันไม่ดีเลย! แม้ว่าเธอต้องการที่พบครอบครัวของเธอ เธอจำเป็นต้องเติมพลัง ‘กระเพาะอาหาร’ ของเธอเพื่อมอบความแข็งแกร่งให้ตัวเองเพื่อจะได้ตามหาพวกเขา!

หลินเสี่ยวยกจมูกของเธอขึ้นสูดดมและสัมผัสกลิ่นหอมจางๆ

เธอก้มหัวลงเพื่อมองท้องและหน้าอกของเธอ จากนั้นยกแขนแข็งทื่อของเธอ พยายามสักครู่เพื่องอข้อต่อนิ้วและดึงเสื้อผ้าที่ขาด

‘หืมมม ผ้าขึ้ริ้วไม่สามารถปกปิดร่างกายฉันได้’

ดูเหมือนว่าเธอจะต้องหาเสื้อผ้าที่เหมาะสมห่อหุ้มตัวเธอก่อน

ตอนนี้เธอเป็นซอมบี้ เธอควรจะใช้ชีวิตของเธออย่างไรหลังจากนี้? เธอควรทำอย่างไรเมื่อเธอหิว กินมนุษย์? นั่นคงเป็นไปไม่ได้!  แต่เธอจะอดตายถ้าเธอไม่กินมนุษย์ใช่ไหม?  เธอสามารถแทนที่มนุษย์ด้วยสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ได้ใช่ไหม?

หลินเสี่ยวขยับเท้าแล้วพยายามเดินไปข้างหน้า  แต่เธอพบว่าขาที่หนักเป็นพิเศษของเธอนั้นแข็งเหมือนแขนของเธอเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่เธอจะเดินได้ตามปกติ

เธอสามารถเดินได้ช้าๆ ไปยังห้างสรรพสินค้าทีละก้าวๆ

ในโลกที่สิ้นหวังซึ่งถูกทิ้งร้างเป็นเวลาห้าปีแล้ว หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าทำไมเธอไม่ตื่นมาจนถึงตอนนี้  เธอไม่ทราบว่าครอบครัวของเธอรอดพ้นจากการทำลายล้างของโลกเก่าหรือไม่ หรือว่าตอนนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่

อย่างน้อยเธอก็ควรกลับไปที่บ้านของเธอและลองค้นหาพวกเขา อย่างไรก็ตาม  การหาทางกลับดูเหมือนจะยากเล็กน้อยในสถานการณ์ปัจจุบัน! ในเมืองนี้อินเทอร์เน็ตเป็นอัมพาตและการสื่อสารโทรคมนาคมเป็นไปไม่ได้แล้ว ซากปรักหักพังล้มระเนระนาดอยู่ทุกที่ทำให้หลินเสี่ยวรู้สึกรำคาญอย่างมาก เธอเฝ้าดูซอมบี้โอนเอนไปทั่วทุกสถานที่และยังสงสัยว่าเธอควรจะรู้สึกโชคดีไหมที่ได้เป็นซอมบี้ที่มีสติ  ท้ายที่สุด มันจะสะดวกกว่าสำหรับเธอที่จะเดินไปมาในลักษณะนี้

ในการกลับไปที่บ้านของเธอ อันดับแรกเธอต้องหารถก่อน  เธอสามารถย้อนกลับไปได้เมื่อมีการขนส่ง  อย่างไรก็ตามในขณะนี้การค้นหาเสื้อผ้าเป็นเรื่องเร่งด่วนมากกว่า  แต่แม้ว่าพยายามอย่างมากในการค้นหาผ่านห้างสรรพสินค้าทั้งหมดเธอก็ล้มเหลวในการหาเสื้อผ้าที่สวมใส่ได้หรือแม้แต่ผ้าที่เหมาะสม!

น่ารำคาญยิ่งกว่านั้น การค้นหาทำให้ร่างกายที่พิการของเธอหมดแรง 'แปลก! ทำไมซอมบี้ถึงรู้สึกเหนื่อยล้า? ' เธอสงสัย

หลินเสี่ยวนั่งอยู่ตรงทางเข้าด้านหน้าของห้างสรรพสินค้าขณะที่ดิ้นรนกับคำถามนี้  เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ท้องฟ้าซึ่งพบว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว จากนั้นเธอจ้องมองไปทั่วซอมบี้ที่จมปลักอยู่รอบ ๆ และก็มีความคิดว่า

 เธอขอยืมเสื้อผ้าจากซอมบี้พวกนี้ได้หรือเปล่า?

ด้วยความคิดนี้เธอจับจ้องที่ซอมบี้หญิงในชุดยาวและยืนขึ้นทันที เดินไปหามัน

“อ่าส์....เอื้อว....โอ่ว!”

สิ่งที่เธอต้องการพูดคือ ‘คุณ! หยุด!’

ซอมบี้หญิงหยุดเคลื่อนไหวและหันคอที่หัก เอียงหน้าซีดๆในมุมที่เป็นไปไม่ได้ต่อหลินเสี่ยว

“อ่าาส์?”

หลินเสี่ยวจ้องไปที่ดวงตาสีเทาซีดของซอมบี้หญิงด้วยตาสีดำบริสุทธิ์ของเธอ  และคำรามอย่างต่อเนื่อง  “อ่าาส์..ฮึ่ม...เอื้อวว!”

‘ฉันยืมเสี้อผ้าของคุณหน่อย’  เธอพูด

“อ่าาาส์?”

เห็นได้ชัดว่าซอมบี้ตัวนี้ไม่ฉลาดและมีปัญหาในการเข้าใจเธอ

หลินเสี่ยวหยุดคำรามเดินตรงไปที่ซอมบี้หญิงแล้วยกมือฉีกเสื้อผ้าของเธอ

“อ่าาาวส์!” ซอมบี้หญิงก็คลั่งขึ้นทันที ยกกรงเล็บซอมบี้ขึ้นเพื่อตะกุยใบหน้าของหลินเสี่ยวซึ่งพยายามจะถอดเอาเสื้อผ้าเธอ  หลินเสี่ยวเอียงหัวหลบกรงเล็บโดยสัญชาตญาณและตบหน้าซอมบี้หญิง

แคร็ก ตุ๊บ!

หัวซอมบี้หญิงคนนั้น หลุดจากคอ จากการตบเช็ดของหลินเสี่ยวและตกลงบนพื้น

‘หืมม? เอ๊ะ?? มันบ้าไปแล้ว! มันจะหลุดตกลงไปเลยเหรอ? มันไม่เป็นมากกว่าส่วนหนึ่งของร่างกายที่ผิวหนังเชื่อมต่อระหว่างหัวและคออย่างดีมาก่อนหรือ?’

หลินเสี่ยวแปลกใจได้แต่มองกรงเล็บของเธอ เธอแข็งแรงขึ้นใช่ไหม? หรือว่าหัวมันหลุดลงไปเอง?

‘ซอมบี้ตัวนี้น่าจะทำตามคำพูดของฉันในขณะที่ฉันใจดี! กล้าโจมตีฉันก่อนได้อย่างไร?’ เธอยกเท้าขึ้นเตะซอมบี้หัวขาดตัวนั้นด้วยความโกรธ

ตุ๊บ!

ซอมบี้ล้มลงบนพื้น

หลินเสี่ยวค่อยๆเดินไปหาซอมบี้และพยายามที่จะนั่งลงข้างๆมัน....

‘บ้าเอ้ย! ทำไมฉันงอเข่าไม่ได้วะ!’

ในที่สุดเธอก็ปล่อยตัวนั่งลงบนพื้นทั้งยืน

เธอเอนตัวส่วนบนขึ้นแล้วฉีกเสื้อผ้าของซอมบี้หญิง  โชคดีที่นิ้วของเธอยังคงความคล่องแคล่วอยู่

ด้วยความลำบากในที่สุดเธอก็สามารถใส่ชุดสีเทาที่เต็มไปด้วยฝุ่นของซอมบี้นางนั้น  จากนั้นเธอเกร็งมือแข็งๆของเธอติดกระดุมชุดและปัดฝุ่นออก เธอดูน่านับถือมากขึ้นแล้วในตอนนี้

ในช่วงเวลานั้น หลินเสี่ยวได้กลิ่นอันน่าดึงดูดอีกครั้งและมันลอยเอ้อระเหยให้ติดตาม

เธอโคตรหิวเลย!  เธอต้องหาแหล่งที่มาของกลิ่นและคิดให้ดีว่ามันกินได้หรือไม่

ครุ่นคิดไม่นาน หลินเสี่ยวขยับขาแข็งๆของเธอและเดินทีละก้าวๆตามหากลิ่นหอม  อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของเธอช้ามาก  เธอไม่มีทางที่จะเร่งความเร็วขึ้นได้เพราะขาของเธอบังคับไม่ได้ ถ้าเธอเริ่มบังคับมันเธอก็จะล้มลงบนพื้น