“ขอแสดงความยินดีด้วยเจ้าค่ะ นายท่าน  นายหญิงจ้าวได้ให้กำเนิดบุตรชายเจ้าค่ะ”

      ซูหลุนกลับมาจากร่ำสุรา  และทุกคนก็แสดงความยินดีที่เขาได้บุตรชาย  เขาตื่นเต้นมาก  เขาสั่งสาวใช้ให้ดูแลลานดอกท้อให้ดีขึ้น

      เขาอายุสามสิบปีและคาดหวังว่าจะมีลูกชายมานาน  เขาจึงตื่นเต้นมากที่ได้เห็นลูกชาย

      นางอันติดตามซูหลุน และนางต้องบังคับตัวเองให้ฝืนยิ้มออกมา  ใช้เล็บจิกหลี่หม่าอย่างแรงจนนางหลี่คิ้วขดด้วยความเจ็บปวด

      นางให้กำเนิดลูกแล้วจริงๆ และเป็นลูกชาย!

      “ยินดีด้วย นายท่าน สวรรค์ประทานพรกับท่านแล้ว”

      “มันจริง นายท่าน  นายหญิงอันสวดอ้อนวอนให้นายหญิงจ้าวในพระวิหารตอนกลางวันและนายหญิงจ้าวให้กำเนิดบุตรชายของนางในตอนเย็น”

      ซูหลุนมองไปที่นางอันอย่างนุ่มนวล  “เจ้าช่างใจดีเหลือเกิน”

      เหลือบมองไปที่ลานและพูดว่า  “นายท่าน นายน้อยมีค่าและเขาควรได้รับการดูแลเป็นอย่างดี  แต่นางจ้าวยังอ่อนแอจากการคลอดจนนางไม่มีความพยายามที่จะเลี้ยงลูก  ข้ายินดีที่จะดูแลนายน้อยจนกว่านางจ้าวจะฟื้น ท่านว่าเช่นไร?”

      “ความคิดที่ดี”  ซูหลุนไม่ต้องการให้ลูกชายที่มีค่าของเขาได้รับการเลี้ยงดูจากนางจ้าวที่ต่ำต้อย

       พวกเขามัวอยู่แต่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง ไม่สนใจอาการเกือบตายระหว่างคลอดของนางจ้าวเลย

      มู่เก๋อบอกเยว์รู่และเหมยฮัวให้นวดจุดฝังเข็มบางจุดให้นางจ้าวเพื่อช่วยให้นางสบาย

       มู่เก๋อต้องหยุดเลือดด้วยมือของนาง  ทันใดนั้นความร้อนในมือของนางและร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จนมารวมกันที่กลางฝ่ามือ  ดูเหมือนมีพลังแปลกๆที่ทำให้มือของนางเคลื่อนไปที่นางจ้าว

      “คุณหนู  เลือดหยุดแล้ว มันหยุดแล้ว!”  เหมยฮัวร้องไห้ด้วยความประหลาดใจ

      มู่เก๋อมองลงไปและเห็นว่าไม่มีเลือดไหลอีกแล้ว

       อย่างไรก็ตาม....แขนและขาของนางจ้าวยังอ่อนแรงเกินกว่าจะขยับได้

      “คุณหนูมู่เก๋อ  ท่านสบายดีหรือไม่?”

       เยว์รู่ก้าวไปหานางและพยุงนางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

       มู่เก๋อ  นั่งพักบนเก้าอี้และรู้สึกดีขึ้น

       “ดูแลนายหญิงให้ดีด้วย”

       นางคุยกับเยว์รู่ จากนั้นก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าและร่างกายอ่อนล้า  นางสังเกตเห็นซูหลุนที่ไม่ตั้งใจจะเข้าไปในห้องเพื่อดูนางจ้าวเลย

       นางได้ยินบทสนาของพวกเขาชัดเจน!

      “ท่านพ่อ  ท่านแค่ห่วงบุตรชายแต่ไม่สนใจท่านแม่ของข้าเลย”

      ซูหลุนตกใจกับมู่เก๋อเพราะมันเป็นความจริงที่ว่าเขาไม่ได้คิดถึงนางจ้าวในตอนนี้เลย

     “แม่เจ้าเป็นไงบ้าง?”

     “แม่ของข้าคลอดก่อนถึงเวลา และคลอดอย่างแสนลำบาก  ตอนนี้นางหมดแรง  แต่ท่านสนใจแค่บุตรชายและไม่สนใจนาง  ท่านใจดำมาก!”

      “เจ้ากล้ากล่าวเยี่ยงนี้กับข้าได้ยังไง!”  ซูหลุนอายและหยุดยิ้ม

      “นี่คือใบสั่งยา  ท่านควรส่งคนไปรับยาโดยด่วนไม่เช่นนั้น ถ้าแม่ของข้าเกิดอันใดขึ้น....ท่านจะไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุขแน่”

       ซูหลุนเข้าใจว่าซูมู่เก๋อกำลังข่มขู่เขา!

       ในเวลานั้น  เรื่องราวของนางจ้าวถูกทูลเกล้าโดยเจ้าหน้าที่ที่เกรี้ยวกราดต่อองค์จักรพรรดิผู้ซึ่งรักอดีตจักรพรรดินีมากและจะไม่เอาผิดกับช้าราชบริพารที่ละทิ้งภรรยาเดิม

       จักรพรรดิวิจารณ์ซูหลุนต่อหน้าเจ้าหน้าที่ทุกคนและบอกให้ซูหลุนปฏิบัติต่อนางจ้าวอย่างดี  เหตุผลที่นางอันไม่ฆ่านางจ้าวก็คือความห่วงใยที่องค์จักรพรรดิทรงมีต่อนาง

       เขาเดาว่านางจ้าวต้องบอกมู่เก๋อเรื่องในอดีตเป็นแน่!

       “ไปรับยา!” ซูหลุนสั่งกับคนรับใช้  ซูหลุนคิดมาก  เขาคิดว่ามีหมอมาพบนางจ้าวและเขียนใบสั่งยา  แต่พวกเขาหยุดไปหลังคุยกันเรื่องยา

        มู่เก๋อมองไปที่นางอันยิ้มจางๆบนใบหน้าของนางและพูดว่า  “ทารกร้องเสียงดังมากจนแม่ของข้าไม่ได้ดูแลเขา  ดังนั้น ข้าหวังว่านายหญิงอันจะดูแลเขาจนกว่าแม่ของข้าจะฟื้น”

       นางอันประหลาดใจที่มู่เก๋อยอมให้นางเลี้ยงลูกเลว  แต่ในอีกความคิด  นางคิดว่ามู่เก๋อยังเด็กเกินไปที่จะปกป้องน้องชายของนาง

      “น้องชายของข้าเป็นทารกที่คลอดก่อนกำหนดและเขาก็อ่อนแอมากเกินไป  ท่านควรส่งคนมารายงานให้ข้าทราบเกี่ยวกับอาการของเขาทุกวัน  ที่สุดแล้วเขาเป็นน้องชายของข้า แต่ข้าไม่สามารถไปดูแลเขาได้ทุกวัน  ข้ารู้สึกผิดมาก  ถ้าข้าไม่สามารถรู้สภาพของเขาได้ทุกวัน  ข้าค่อนข้างจะไร้ประโยชน์ในฐานะพี่สาว”

      มู่เก๋อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมอบน้องชายให้กับนางอัน  เนื่องจากลานดอกท้อนั้นโทรมเกินไปสำหรับการอยู่อาศัยและนางอันจะยังคงสร้างปัญหาเรื่อยๆ  เป็นความคิดที่ดีที่จะให้นางอันดูแลทารกน้อยชั่วคราว

      นอกจากนี้  ทารกยังเป็นลูกชายคนเดียวของซูหลุน  นางอันจะไม่ทำร้ายเขามิฉะนั้นซูหลุนจะลงโทษนาง

      ซูหลุนพอใจที่มู่เก๋อไม่ทำให้เขาลำบากใจ  “นางพูดถูก  เจ้าต้องดูแลลูกชายของข้าให้ดี อย่าให้มีผิดพลาด”

      นางอันยิ้มอย่างผิดธรรมชาติ  นางรู้สึกแย่ที่ซูมู่เก๋อเห็นด้วย  แม้ว่านั่นจะเป็นความคิดของนางเองก็ตาม!

     “เจ้าค่ะ ท่านพี่  ข้าแน่ใจข้าทำได้”

      ซูหลุนสั่งให้สาวใช้อุ้มทารกและออกไป  ลานดอกท้อกลับมาเงียบอีกครั้ง

      เลือดที่ไหลอย่างหนักหยุดลงแล้ว  แต่นางจ้าวไม่พ้นอันตรายและยังคงต้องการการดูแลอย่างระมัดระวัง

     “คุณหนูมู่เก๋อเจ้าค่ะ  ยาสมุนไพรวางตรงนี้นะเจ้าค่ะ”

     มู่เก๋อหยิบสมุนไพรและตรวจสอบอย่างรอบคอบ  นางแน่ใจว่าปลอดภัยและสั่งให้เหมยฮัวต้มยา

     เมื่อเหมยฮัวหันหลังเพื่อกลับไปเพื่อต้มยา  ซูมู่เก๋อก็เกือบจะเป็นลมล้มพับไป