ซูมู่เก๋อ หญิงสาวที่พระเจ้าโปรดปรานในวงการแพทย์ กลายเป็นเด็กสาวน่าเกลียด จากการเดินทางข้ามเวลา พ่อของเธอเกลียดเธอ และแม่ของเธอก็ขี้ขลาดเกินกว่าที่จะปกป้องเธอ! เซี่ยโฮวโม่ หมาป่าผู้โดดเดี่ยว ผู้หยิ่งผยองและเคยมีชัยชนะในสนามรบถูกจักรพรรดิขอให้แต่งงานกับหญิงสาวที่ไร้ประโยชน์และอัปลักษณ์! ชีวิตของนางจะเป็นเช่นไร เมื่อตัวนางไม่สวยและไม่มีอำนาจใดทั้งสิ้น แต่นางมีแสงสีทองและมือวิเศษ
“ข้าอยากบีบคอมันให้ตายนัก ไอ้ลูกไม่มีพ่อ!”
“ปัง!” นางอันทุบโต๊ะอย่างแรงจนลูกแพรกระเด็นตก
“โอ้ นายหญิงของข้า ท่านกำลังทำอันใด? มันจะทำร้ายตัวท่านเอง”
“ทำไมนางไม่ตายๆไปซะ!” นางอันโกรธแทบคลั่ง อกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนัก หลายปีที่ผ่านมา นางได้สรรหาวิธีการต่างๆในการฆ่านางจ้าวและมู่เก๋อ แต่นางไม่ได้ลงมือทำ เหตุผลที่นางยังให้นางจ้าวท้องหลายเดือนเป็นเพราะนางตั้งใจจะทำให้นางจ้าวและลูกในท้องของนางตายทั้งคู่ จะได้ไม่ใครสงสัยนางได้
“ผ่อนคลายเจ้าค่ะ นายหญิง ตอนนี้เด็กอยู่ที่นี่ ท่านกังวลอันใด?”
“ไอ้เด็กไม่พ่อนั่น? เจ้าคิดว่าข้าควรจะเลี้ยงมันไว้เหรอ? อย่าลืมว่ามันเป็นลูกของนางจ้าว เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนังสารเลวนั่น!”
หลี่หม่าเข้าใจว่านางอันมีชาติกำเนิดที่สูงกว่านางจ้าวที่ต่ำต้อย นางอันดูถูกนางจ้าวมาตลอด อย่างไรก็ตามนางอันไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้
แต่นางหลี่พูดออกมาไม่ได้
“นายหญิง นายน้อยเป็นสมบัติของนายท่านและไม่สามารถมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาได้ เขายังเล็กเกินไปที่จะรู้ว่าแม่ตัวเองคือใคร ท่านสามารถเอาเขามาเป็นลูกชายของท่านได้ เพื่อให้เขาดูแลท่านภายหลังเมื่อคุณหนูสองแต่งงานแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางอันก็ไม่พอใจมากยิ่งขึ้น
นางไม่สามารถมีลูกได้อีก เพราะตอนที่นางจ้าวมาที่คฤหาสน์ซู ทำให้นางโกรธมากจนต้องเจ็บท้องคลอด นั่นทำให้นางมีปัญหาในการตั้งครรภ์
“ข้าคิดดูก่อน”
นางหลี่หยุดพูด นางรู้ว่าไม่ใช่เรื่องงายเลยที่นางอันจะระงับความแค้นได้
..............................
“มู่มู่....” นางจ้าวเปิดริมฝีปากที่แห้งผากของนางขึ้นเล็กน้อย มองไปที่มู่เก๋อที่นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียง ดวงตาของนางเปียกชื้น
“ท่านแม่ ในที่สุดท่านก็ฟื้น” เมื่อได้ยินเสียงมู่เก๋อก็ลืมตาขึ้น
“ข้าเป็นตัวไร้ประโยชน์.....”
นางจ้าวเกือบจะร้องไห้ มู่เก๋อให้น้ำอุ่นกับนางดื่มหนึ่งถ้วย
“ท่านแม่ อย่าร้องไห้ ท่านอยู่ในช่วงพักรักษาตัว การร้องไห้ไม่ดีต่อสุขภาพของท่าน น้องชายของข้ายังเด็กเกินไปและเขาต้องการท่าน ดังนั้นท่านต้องมีสุขภาพที่ดีและแข็งแรง”
นางจ้าวดูอ่อนแอ แต่ภายในนางแข็งแกร่ง ลูกชายของนางยังเด็กมากจนไม่สามารถปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวได้
“ได้ แล้วน้องของเจ้าอยู่ที่ใด? อุ้มเขามาให้ข้าดูเขาหน่อย”
“ท่านแม่ ไม่ต้องรีบ ท่านมีอาการย่ำแย่ทั้งวันทั้งคืน กินอะไรก่อนดีกว่า”
“ได้จ๊ะ”
หลังจากที่นางจ้าวกินข้าวเสร็จ มู่เก๋อก็พูดขึ้น “ท่านพ่อของข้าจ้างพี่เลี้ยงให้น้องชายของข้า ท่านไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดี เมื่อท่านฟื้นตัวดีแล้ว น้องชายของข้าจะกลับมา”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น นางจ้าวก็ค่อนข้างกังวล
“มันคือนางอัน นางพาน้องชายของเจ้าไป ใช่หรือไม่?”
มู่เก๋อปลอบโยนนางและพูดว่า “ท่านแม่ ไม่ต้องกังวล ท่านเชื่อข้าไหม?”
นางจ้าวตกใจกลัวและเงยหน้าขึ้นมองมู่เก๋อ หลังจากเห็นดวงตาที่สดใสและใสสะอาดของนาง นางจ้าวพูดว่า “แน่นอน แม่เชื่อเจ้า”
“มันง่ายมาก ข้ารับประกันว่าเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัย”
“แต่.....”
“ไม่มีแต่”
มองไปที่ดวงตาแน่วแน่ของนาง นางจ้าวขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่หยุดพูด
มู่มู่ของนางแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก
มู่เก๋อมาที่ห้องนั่งเล่น นางมองชอนจูที่คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างไม่แยแส
นางจ้าวอยู่ในห้องคลอดและเป็นช่วงเวลาสำคัญ แต่ชอนจูวิ่งเข้าไปในห้องและพูดเสียงดังว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับแม่ของนางจ้าว นางต้องไม่มีเจตนาดี!
“ใครบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องท่านยายของข้า?”
ชอนจูไม่กลัวซูมู่เก๋อเลย แต่ตั้งแต่มู่เก๋อตื่นขึ้นมาจากโลงศพ นางรู้สึกว่ามู่เก๋อดูคุกคามและน่ากลัว
“ข้า....ข้าจะไปเชิญหมอ และพบกับเพื่อนชาวบ้านของนายหญิงที่ประตูทางเข้าหมู่บ้าน ที่เคยมาส่งของให้นายหญิงมาก่อน นางบอกว่ายายของท่านประสบอุบัติเหตุล้มและกำลังจะสิ้นลม”
มูเก๋อยังคงสีหน้าเดิมและวางถ้วยกระเบื้องลง “นางอยู่ที่ไหน?”
“นางมาส่งข่าวและกลับไปแล้ว ข้าไม่รู้ว่านางอยู่ที่ไหน”
มู่เก๋อมองต่ำลงและชายตามองนาง “แม่ของข้าล้มลงได้อย่างไร?”
ดวงตาของชอนจูเป็นประกายและหมอบลงแทบพื้นเพื่อขอความเมตตา “อภัยให้ข้าด้วย คุณหนู นายหญิงเจ้าเหนื่อยขณะเดินและบอกว่าอยากดื่มน้ำ ข้าจึงไปเอาน้ำมาให้ แต่นายหญิงล้มลงกับพื้นแล้วเมื่อข้ากลับไปถึง ข้าไม่รู้จริงๆ”
ซูมู่เก๋อชายตามองและตะคอก “เจ้าไม่รู้งั้นรึ? อะไรกันแน่ที่เจ้าต้องการจากนายหญิงจ้าว!”
“คุณหนูมู่เก๋อ อภัยข้าด้วย อภัยข้าด้วย” ชอนจูตกใจเมื่อนึกถึงคุณหนูสองถูกคุณหนูใหญ่กดลงไปในอ่างและเกือบหมดสติไป
“ให้อภัยเจ้างั้นรึ? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่ของข้า เจ้าสามารถชดใช้ได้หรือไม่? ลากนางออกไปและโบยนางสี่สิบครั้ง แล้วโยนนางออกจากคฤหาสน์!”
มู่เก๋อไม่เปิดโอกาสให้ชอนจูร้องขอความเมตตา นางเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที
ชอนจูตกใจมาก “คุณหนูมู่เก๋อ ข้ารับใช้นายหญิง ท่านไม่สามารถขับไล่ข้าออกไปได้!”
มู่เก๋อหยุดการก้าวเดินของนางและมองไปที่ชอนจู “รับใช้นายหญิงรึ นายหญิงคนไหน?”
