มันเจ็บใจที่ซูหลุนให้นางจ้าวคุกเข่าลงให้กับซูจิงเหวิน  แม้ว่าเขาจะไม่ชอบนางจ้าวและเขาก็ไม่ได้ถือว่าพวกเขาเป็นมนุษย์  นางเป็นภรรยาคนเดิมของเขาและเขาคิดว่าซูจิงเหวินดูถูกเขาเพราะกลั่นแกล้งนางอย่างโจ่งแจ้ง  อาจเป็นเพราะเขาเกิดมาต่ำต้อย  จิตใต้สำนึกของเขาเพียรบอกว่าเขาด้อยกว่า

     “เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าน้องสาวของเจ้าทำให้เจ้าจมน้ำตายโดยเจตนา?”

      “ท่านพ่อ  บางทีท่านอาจไม่รู้ว่าข้าสามารถว่ายน้ำได้ตั้งแต่เด็กแล้ว  ข้าสามารถว่ายน้ำในแม่น้ำใหญ่ได้  นับประสาอะไรกับสระบัวเล็กๆนั่น”

     “เรื่องไร้สาระ  เจ้าว่ายน้ำไม่เป็น!”  ซูจิงเหวินเป็นกังวลเมื่อได้ยินเช่นนั้น

     “ท่านพ่อ  ถ้าท่านไม่เชื่อว่าข้าว่ายน้ำได้  ข้าพิสูจน์มันได้นะ”

     นางจ้าวคิดว่ามู่เก๋อคนนี้แปลกมากและนางก็แตกต่างจากเมื่อก่อน

     ซูหลุนคิดว่ามู่เก๋อไม่มีเหตุผลที่จะโกหก

     เขาขมวดคิ้วและหันไปหาซูจิงเหวิน  ตอนนี้เขาคิดว่านางโกหก

     เขารู้ว่านางอันและลูกสาวของนางไม่ชอบหน้านางจ้าวและมู่เก๋อมาโดยตลอด  แต่ก็คิดว่านางอันจะใจกว้างมีน้ำใจที่จะสนับสนุนพวกเขา  พวกเขาต้องการเมล็ดพืชเพียงเล็กน้อยและคฤหาสน์ซูไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร

     “จิงเหวิน  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

     ซูจิงเหวินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าซูหลุนที่ยืนอยู่ตรงหน้านางไม่ได้สงสัยนางจริงๆ

     ซูหลุนรักนางที่สุดและไม่เคยสนใจซูมู่เก๋อเลย

     แต่ตอนนี้เขาตั้งคำถามกับนางเกี่ยวกับซูมู่เก๋อผู้ต่ำต้อย!

     นางอันรู้ว่าซูหลุนโกรธ  และพูดเบา ๆ ว่า  “นายท่านของข้า  บางทีพวกเขาอาจจะเล่นตีกัน  ในขณะที่เล่น มู่เก๋อจึงตกลงไปในน้ำ  พวกเขาเป็นพี่น้องกันไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง  ไม่จำเป็นต้องดุร้าย  จิงเหวินผิดในบางประการ   จิงเหวินไปขอโทษพี่สาวของเจ้า"

     นางอันเดินไปหาซูจิงเหวิน  ด้วยความอ่อนโยน  แต่มีความมุ่งมั่นในดวงตาของนาง

     แม้ว่าซูจิงเหวินจะเอาแต่ใจ แต่นางก็ยังกลัวนางอัน

      แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขอโทษซูมู่เก๋อ!

      เมื่อเห็นว่าซูจิงเหวินยืนนิ่งอยู่กับที่  โดยไม่มีการกระทำใด ๆ ซูหลุนก็นิ่งเงียบ

     "จิงเหวิน  รีบขอโทษพี่สาวของเจ้าซะ!”

      “แม่....”

     “ข้าไม่ต้องการคำขอโทษ”  มู่เก๋อปล่อยมือนางจ้าวและเดินไปที่ซูจิงเหวิน

     “ท่านพ่อ  ข้าคิดคำถามอยู่เสมอว่าถ้ามีใครทำอะไรผิดจะทำให้เขาเรียนรู้บทเรียนเพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาดเดิม ๆ ได้อย่างไร?  ตอนนี้ข้าได้รับคำตอบแล้ว”

     “อย่างไร?”  ซูหลุนถามโดยไม่รู้ตัว

     “มันคือ…ปล่อยให้นางต้องทนทุกข์กับสิ่งที่ทำกับคนอื่น  เพียงเท่านี้นางก็สามารถเรียนรู้บทเรียนได้อย่างลึกซึ้ง!”  เพียงแค่จบประโยค นางก็จับคอของซูจิงเหวินแล้วกดลงไปในอ่างล้างหน้า

     "อ้า! …” (เสียงดังก้อง)

     ใบหน้าของซูจิงเหวินถูกกดลงในน้ำ  ด้วยความตื่นตระหนกน้ำจำนวนมากถูกเทลงในจมูกและปากของนาง  ความกลัวที่จะเข้าใกล้ความตายทำให้นางต่อสู้อย่างหมดหวัง

     ซูมู่เก๋อจับนางแน่น  ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

     ทุกคนในห้องต่างหวาดกลัวการกระทำที่กะทันหันของนาง

     นางอันมีปฏิกิริยาก่อนคนอื่น พูดขึ้นว่า  “ซูมู่เก๋อ  เจ้ากำลังทำอะไร!”  นางวิ่งไปที่มู่เก๋อในขณะที่พูด

     มูเก๋อขยับร่างกายของนางและหลีกเลี่ยงนางอันโดยยังคงกดหัวซูจิงเหวินไว้

     ผู้หญิงบอบบางที่ไม่สามารถก้าวอย่างมั่นคงได้ไม่มีความสามารถที่จะหยุดนางได้

     เสียงกรีดร้องของนางอันทำให้ซูหลุนตื่นตัวขึ้นมา  เขาจ้องไปที่มู่เก๋อและดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกมา

     “ซูมู่เก๋อ  เจ้ากล้าดียังไง  ปล่อยน้องสาวเดี๋ยวนี้!”

     มู่เก๋อคิดว่าเพียงพอแล้วและปล่อยมือของนาง

    “เคร้ง ตุบ”

     “อ๊ะ  แค็ก แค็ก....”

      ซูจิงเหวินยกศีรษะขึ้นจากน้ำและทรุดตัวลงบนพื้นไออย่างหนัก

     “เหวิน เหวิน  เจ้าเป็นอย่างไร ดีหรือไม่?”

     “ซูมู่เก๋อ เจ้ากล้าดียังไง!”  ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้ากล้าฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวของเจ้า  ต่อหน้าข้า!”  ซูหลุนโกรธ  แต่เขาโกรธมากที่ซูมู่เก๋อไม่ได้เคารพเกรงกลัวเขา  เขาไม่ได้ดูแลนางอย่างจริงจังเหมือนดูแลซูจิงเหวิน

      เขาคิดว่าซูมู่เก๋อกำลังท้าทายอำนาจของเขาในคฤหาสน์นี้

     นางสมควรตายไปจริงๆซะ!

     มู่เก๋อแสร้างทำเป็นไร้เดียงสา  ข้าแค่อยากให้จิงเหวินรู้ว่าความรู้สึกของการจมน้ำคืออย่างไร  และรับรู้ความทุกข์ทรมานของข้าเมื่อตอนที่ข้าตกลงไปในน้ำและเกือบจะจมน้ำตาย  มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่นางจะผ่านไปได้  นางจึงจะเข้าใจและไม่ทำผิดพลาดอีก  ใช่ไหม?"