ซูมู่เก๋อ หญิงสาวที่พระเจ้าโปรดปรานในวงการแพทย์ กลายเป็นเด็กสาวน่าเกลียด จากการเดินทางข้ามเวลา พ่อของเธอเกลียดเธอ และแม่ของเธอก็ขี้ขลาดเกินกว่าที่จะปกป้องเธอ! เซี่ยโฮวโม่ หมาป่าผู้โดดเดี่ยว ผู้หยิ่งผยองและเคยมีชัยชนะในสนามรบถูกจักรพรรดิขอให้แต่งงานกับหญิงสาวที่ไร้ประโยชน์และอัปลักษณ์! ชีวิตของนางจะเป็นเช่นไร เมื่อตัวนางไม่สวยและไม่มีอำนาจใดทั้งสิ้น แต่นางมีแสงสีทองและมือวิเศษ
“เจ้า เจ้าเป็นคนสับปรับ!”
ซูหลุนชี้ไปที่ซูมู่เก๋อด้วยมืออันสั่นเทา และดวงตาของเขาก็ดุร้ายราวกับว่าเขาจะขย้ำนางให้แหลก
“ท่านไม่สนใจว่าข้าถูกซูจิงเหวินผลักตกน้ำและเกือบตาย ท่านเป็นห่วงแค่นางเท่านั้น นางได้รับการลงโทษแค่เล็กน้อย หัวใจของท่าน ตับ ม้ามและปอดทั้งหมดเจ็บปวด ใช่หรือไม่? นั่นคือสิ่งที่มันเป็นอยู่ ในใจท่านข้าต่ำต้อยกว่าคนรับใช้ซะอีก!”
เขารู้!
นางอันร้องไห้ออกมา เมื่อนางเห็นซูจิงเหวินสำลักจนเป็นลมล้มพับไป
พวกเขาต่างประหลาดใจที่มู่เก๋อกลายเป็นคนมีวาทศิลป์เก่งกล้ามาก หลังจากที่นางตายแล้วฟื้นในครั้งนี้
“เจ้า มันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะอยู่หรือตาย!” แม้ว่าเขาจะคิด เขาไม่สามารถพูดออกมาได้
เหล่าเสนาบดี ขุนนางบางคนกล่าวหาเขาลับหลังเมื่อเขาละทิ้งนางจ้าวและแต่งงานกับนางอัน หากพวกเขารู้ว่าเขาไม่สนใจแม้กระทั่งชีวิตของภรรยาเก่าและลูกสาวที่เกิดกับเขาจริงๆ เขาฉาวโฉ่ทั่วเมืองเป็นแน่
“ข้าคิดว่าวิธีของเจ้าไม่สมควร ท้ายที่สุดแล้ว นางเป็นน้องสาวของเจ้า"
เมื่อเห็นซูหลุนกลั่นกรองน้ำเสียงของเขาออกมา ดวงตาของซูมู่เก๋อแต้มด้วยรอยยิ้มหยันบางๆ แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ส่งออกมาสุดตานาง
“ท่านพ่อ ท่านพูดถูก ครั้งหน้า ข้าจะไม่ทำอีก”
“ทำไมพวกเจ้ายังมายืนอยู่ที่นี่อีก อุ้มคุณหนูสองไปเร็วเข้า แล้วรีบตามหมอมารักษานาง” นางอันร้องไห้ ระงับความโกรธของตัวเอง
นางคิดในใจว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเหวิน เหวิน นางจะฆ่านางจ้าวและลูกสาวมันให้ตาย
คนรับใช้อุ้มซูจิงเหวินและเดินออกไป จากนั้นห้องที่คึกคักก็เงียบลงทันที
“มู่มู่ เจ้า เจ้าไม่ใช่มู่มู่ของข้า...”
ทุกคนออกไปหมดแล้ว และนางจ้าวมองไปที่มู่เก๋ออย่างเหม่อลอยและเศร้าศร้อย
“เจ้าเป็นใคร มู่มู่ของข้าล่ะ มู่มู่อยู่ที่ไหน?”
ซูมู่เก๋อรู้ว่านางแตกต่างจากคนเดิมมาก ซึ่งกระตุ้นความสงสัยของนางจ้าว
ซูหลุนและนางอันไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของมู่เก๋อ แต่นางจ้าวที่อยู่กับลูกสาวทุกวัน นางรู้
ซูมู่เก๋อต้องการบอกนางว่าลูกสาวแท้ๆของนางได้ตายไปแล้ว แต่มันดูโหดร้ายเกินไปมาก ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่ต้องการถูกมองว่าเป็นผี ดังนั้นนางจึงจับมือนางจ้าวและปลอบอย่างนุ่มนวล
“ท่านแม่ ข้าเป็นลูกสาวของท่าน ข้าตายไปแล้วครั้งหนึ่งและเมื่อข้าไปถึงประตูนรก ราชาแห่งนรกสอนข้ามากมาย ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนไปมาก”
นางจ้าวอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในวัยเด็กของนาง นางจึงเชื่อเรื่องทฤษฎีผี
“เจ้า เจ้าเห็นราชาแห่งนรกหรือ?”
“ใช่ ท่านแม่ ราชาแห่งนรกบอกข้าว่าข้ายังไม่ถึงเวลาตายและข้าควรกลับมา”
“ขอบคุณสวรรค์ ข้าจะภาวนาต่อพระโพธิสัตว์เพื่อขอบคุณ ที่ประธานชีวิตใหม่ให้กับเจ้า”
นางจ้าวออกจากห้องและมู่เก๋อนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
ดอกไม้และเครื่องประดับเป็นของตกทอดที่ถูกใช้แล้วทั้งนั้น มันเป็นของมือสองจากซูจิงเหวินหรือไม่ก็คือของที่นางไม่เอา แต่ถึงจะเป็นของตกทอดก็ยังมีความสุขที่มี
ซูมู่เก๋อหยิบกระจกทองแดงขึ้นมามองใบหน้าที่ไม่ค่อยชัดในกระจก
“โอ้ พระเจ้า!”
หญิงสาวในกระจกมีใบหน้างดงาม แม้ว่าผิวจะเป็นสีเหลืองซีดเนื่องจากการขาดสารอาหาร แต่ก็แลดูบอบบาง ด้วยใบหน้ารูปไข่กลมกลึง นางไม่ได้สวยมาก แต่ดูดี ข้อบกพร่องเพียงประการเดียวคือปานแดงบนดวงตาข้างหนึ่ง เช่นเดียวกับชุดสีขาวและอาจไร้ที่ติถ้าไม่ถูกสาดน้ำมัน ซึ่งทำให้คนอื่นไม่สนใจความงามที่มีอยู่ สิ่งแรกที่พวกเขาเห็นคือข้อบกพร่องที่เด่นชัด
ในความทรงจำของคนเก่า ปานนี้ดูเหมือนจะมีมาตั้งแต่นางยังเด็ก หากเป็นไปตามธรรมชาติก็ไม่ง่ายนักที่จะเอาออก
“คุณหนู ได้เวลาอาหารเช้าแล้วเจ้าค่ะ”
เยว์รู่เข้ามาในห้องพร้อมอาหารเช้า ซึ่งมีเพียงชามโจ๊กและซาลาเปา
มู่เก๋อเดินมาหานางและลูบใบหน้าที่แดงและบวมของนาง
อย่างไรก็ตาม เมื่อมือของนางสัมผัสใบหน้าของเยว์รู่ ฝ่ามือก็ร้อนขึ้น ส่งความร้อนแปลกๆ
ความร้อนเป็นเหมือนแผ่นดูดที่ทำให้มือเคลื่อนไปบนใบหน้าของเยว์รู่
เพียงครู่เดียวความร้อนก็หายไป
ในขณะที่ใบหน้าของเยว์รู่ก็ดูดีดังเดิม!
“อะไร? มันแปลกมาก ทำไมความเจ็บปวดบนใบหน้าข้าหายไปแล้ว?” เยว์รู่จับหน้าของนางและมันก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
มู่เก๋อก็ประหลาดใจเกินกว่าจะพูดออกมา
“คุณหนู ท่านทายาขี้ผึ้งที่หน้าข้าหรือ?”
มู่เก๋อมองไปที่ฝ่ามือของนางแล้วพูดว่า “ใช่ มันเป็นยาขึ้ผึ้งที่ดีมาก มันมีประสิทธิภาพจริงๆ”
“ขอบคุณ คุณหนู มันเป็นความผิดของข้า...”
“จำไว้ว่าเจ้าเป็นสาวใช้คนสนิทของข้า เจ้าเป็นสาวใช้คนสนิทของคุณหนูตั้งแต่เกิด และไม่มีใครสามารถกลั่นแกล้งเจ้าได้ เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”
เยว์รู่มองไปที่ซูมู่เก๋อที่สงบ แต่ดูมีศักดิ์ศรีและความมั่นใจ พยักหน้ารับอย่างแข็งทื่อ
คุณหนูคนปัจจุบันแปลกมาก แต่นางคิดว่าคุณหนูแปลกๆ คนนี้ดีกว่าคนก่อน
“เจ้าค่ะ คุณหนู ข้าจะจำไว้”
หลังจากที่เยว์รู่ออกจากห้องไป มู่เก๋อจ้องไปที่ฝ่ามือของนาง สูญเสียความคิด
ฝ่ามือของข้าสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้หรือ?
เพื่อขจัดข้อสงสัยนี้ นางเอากิ๊บและแทงที่นิ้ว การเฉือนไม่ใหญ่ แต่มีเลือดไหลล้นออกมา
นางเหยียดฝ่ามือออกและค่อยๆ ปิดลงบนนิ้ว สักพัก ฝ่ามือก็ไม่มีความร้อน
เมื่อยกฝ่ามือขึ้น ยังคงมีบาดแผลที่นิ้ว
“มันใช้ไม่ได้?”
นางเกิดภาพลวงตารึ?
