ซูหลุนเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้  สวมชุดผ้าปักสีน้ำเงิน   คาดด้วยเข็มขัดหินโมราซึ่งแสดงให้เห็นถึงสถานะของเขา  เขาดูสง่างามยิ่งขึ้นกว่าสวมชุดเสื้อคลุมหลวมๆเมื่อคืนนี้

     ถ้าไม่ใช่เพราะนางจ้าวไม่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามู่เก๋อยังไม่ตาย  เขาคงไม่เหยียบเข้ามาในห้องนี้

     ช่างโชคร้ายเหลือเกิน!

     นางอันที่ยืนอยู่ข้างๆเขาสวมชุดสีดอกบัว  มีลายพระจันทร์สีนวลปักอยู่บนชุดกระโปรงของนาง  ทำมุมตรงลงไปที่ข้อเท้า  ทำให้นางดูสง่างามและสวยงาม

     นางอันเพิ่งอายุสามสิบต้นๆในปีนี้  จากการบำรุงรักษาเป็นอย่างดี  ผิวของนางจึงเรียบเนียนและบอบบาง  เมื่อเทียบกับผิวสีเหลือง เหี่ยวเฉาของนางจ้าว  ซึ่งดูแข็งแกร่งกว่ามาก

     “ท่านพ่อ  ช่วยข้าด้วย ให้ท่านพี่ให้อภัยแก่ข้า ได้โปรด”

     ซูหลุนเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนโปรดของเขากำลังร้องไห้อย่างหนัก  ใบหน้าของเขาก็ขุ่นมัวทันที

     “ทำไมเจ้าถึงต้องโทษน้องสาวของเจ้า?  มันเป็นความคิดของตัวเจ้าที่จะลงไปเล่นน้ำในสระบัว  แล้วตกลงไปเอง นี่มันเป็นความผิดของน้องสาวเจ้าหรือ?”

     ซูมู่เก๋อยอมแพ้ต่อพ่อขี้ลำเอียงของนาง  แต่นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะออกตัวเป็นฝ่ายของซูจิงเหวินขนาดนี้

     นางมองไปที่นางอันและคิดว่านางอันต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดและทำให้ซูหลุนเดือดดาลมากขนาดนี้เป็นแน่

     “ท่านพ่อ  นางเป็นคนผิด  ข้าถูกซูจิงเหวินผลักตกน้ำ ไม่ใช่ข้าตกลงไปเอง”

     “อะไร?”  ซูหลุนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

     ซูหลุนคิดว่าซูจิงเหวินเป็นคนน่ารักและเด็กสาวที่น่ารักแม้ว่าจะยังเด็กอยู่ก็ตาม  แต่นางไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้  ซูมู่เก๋อต้องทำผิดกับนาง

     “ท่านพี่  ทำไมท่านถึงใส่ร้ายข้า  ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย พี่สาวทำผิดต่อข้า”

     ซูจิงเหวินแปลกใจที่ซุมู่เก๋อกล้าพูดเช่นนั้น  แต่นางแสร้งทำเป็นเศร้าเสียใจ

     จากที่เห็นซูจิงเหวินร้องไห้และถูกทำให้กลัวโดยซูมู่เก๋อ  ซูหลุนเอาความเมตตาเล็กน้อยที่มีกลับคืนมาจากมู่เก๋อ และเดือดดาล “นางสารเลว  แกกล้าใส่ร้ายน้องสาวได้อย่างไร  ไปขอโทษนางเดี๋ยวนี้!”

     “ท่านพ่อ  ข้าไม่ได้โทษพี่สาวมู่เก๋อ  ข้ามีความสุขดี น้องสาวคนนี้สบายดี”  ซูจิงเหวินเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ  ตาของนางแดงและบวมจากการร้องไห้  ซึ่งนั่นทำให้หัวใจของซูหลุนปวดร้าว

      “นางกล้ารังแกเจ้าต่อหน้าข้า  ไม่ต้องพูดถึงในชีวิตประจำวันจะไม่ยิ่งไปกว่านี้รึ  เจ้าบอกว่านางเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน!  คุกเข่าขอโทษจิงเหวินซะ!”

     ดวงตาของซูมู่เก๋อหรี่ลงเล็กน้อย  ซ่อนความเย็นชาไว้ในดวงตา         

     เขาจะพูดได้อย่างไรว่านางต้องคุกเข่าลงให้ซูจิงเหวิน?

     “นายท่าน  อย่าได้โกรธไปเลย  ข้าจะคุกเข่าลงและขอโทษท่านเองคุณหนูรอง....”

   ในขณะนั้น  นางจ้าเข้ามาในห้องสวมชุดสีขาวธรรมดาและกล่าว  ตาของนางบวมเหมือนวอลนัททั้งสองข้างเพราะการร้องไห้มาทั้งวันทั้งคืนตั้งแต่เมื่อวานเพราะความทุกข์ของมู่เก๋อ  ใบหน้าของนางสีเหลืองซีดเซียว ยิ่งทำให้รูปลักษณ์และอารมณ์ของนางต่ำลง  เมื่อเปรียบเทียบกับนางอัน  นางดูน่าเกลียดมาก

     ซูมู่เก๋อถอนหายใจและคิดว่านางจ้าวจำเป็นต้องได้รับคำแนะนำ

     นางจ้าวต้องการคุกเข่าให้ซูจิงเหวิน แต่มู่เก๋อหยุดนางไว้

     “ท่านแม่  ท่านเป็นผู้อาวุโส  ถ้าท่านคุกเข่าลงให้นาง  นางจะทำให้ชีวิตของตัวเองสั้นลงจากการถูกตามใจมากเกินไป!”

     ซูจิงเหวินหยุดแสร้งทำเป็นเศร้าเสียใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและพูดว่า  “เจ้าพูดว่าอะไรนะ!”

     “ยิ่งไปกว่านั้น  แม่ของข้าตั้งท้องลูกของท่าน  ท่านพ่อ  ท่านไม่สามารถปล่อยให้นางคุกเข่าลงได้!”

     ในอดีตที่ผ่านมา นางจ้าวและมู่เก๋อต้องคุกเข่าลงให้นางอันและซูจิงเหวินที่ชอบทำตัวเหนือกว่าเพื่อมองดูความต่ำต้อยของพวกนางที่คุกเข่าให้  ซึ่งคนอื่นไม่เข้าใจหากพวกเขาไม่ยอมรับ

     แม้ว่าซูมู่เก๋อจะเป็นลูกสาวของเขาที่ให้กำเกิดมาจริง  นางต้องขอความสงสารภายใต้เท้าของนางอันและซูจิงเหวิน!

     เมื่อได้ยินสิ่งที่มู่เก๋อพูด  ซูหลุนมองไปที่ท้องของนางจ้าว  ซูหลุนไม่ได้ไปที่ห้องของนางจ้าวหลังจากที่เขามีนางอัน  อย่างไรก็ตาม  ครั้งหนึ่งเขาดื่มจากข้างนอกด้วยความอารมณ์ดีและเห็นนางจ้าวที่กำลังไปขอร้องให้นางอันเชิญหมอให้มาดูมู่เก๋อ

     แม้ว่านางจ้าวจะผอม แต่นางก็ยังมีใบหน้าที่สวยงามและนางก็มีเสน่ห์มากภายใต้แสงจันทร์ที่มืดสลัวที่ซูหลุนมีเซ็กส์กับนางในคืนนั้น  จากนั้นนางจ้าวก็ท้อง

     “มูมู่...ข้า...”  นางจ้าวมองไปที่มู่เก๋ออย่างเป็นห่วง  ในชีวิตประจำวันพวกเขาไม่กล้าที่จะโกรธนางอันและลูกสาวของนาง  เพราะซูหลุนมักจะเชื่อในตัวพวกเขาโดยไม่มีเงื่อนไขและเกลียดนางจ้าวและมู่เก๋อมากขึ้นเรื่อยๆ

     มู่เก๋อมองไปที่ซูจิงเหวินและพูดว่า  “เจ้าบอกว่าข้าตกน้ำโดยบังเอิญและสาวใช้ของเจ้าสามารถพิสูจน์ได้  ใช่หรือไม่?”

     “ใช่  สาวใช้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นพิสูจน์ได้!”

     ซูมู่เก๋อยิ้มและหันไปหาซูหลุน  แล้วพูดว่า  “ทำไมท่านถึงเชื่อในซูจิงเหวิน แต่ไม่ใช่ข้า”