บทที่ 08 ; คอร์สเรียนทำขนม

"พ่อเข้าไปนะลูก"

"ครับ" ช่วงเย็นคุณพ่อเดินเข้ามาในห้องของขนมผิงเมื่อเห็นว่าลูกชายไม่ยอมลงไปกินข้าว ขนมผิงปิดไดอารี่ที่จดบันทึกเมื่อคุณพ่อเดินมาใกล้ 

"ไม่สบายหรือเปล่าลูกทำไมดูซึม ๆ" นายเรืองฤทธิ์แปลกใจ ตั้งแต่ลูกกลับมาก็ไม่สดใสร่าเริงเหมือนอย่างเดิม ขนมผิงกอดเอวคุณพ่อเพื่อขอกำลังใจ 

"ผิงแค่รู้สึกว่าตัวเองกำลังอกหักอีกครั้งน่ะครับ" การได้เจอกับพี่อาร์คมันทำให้หัวใจของเขาเริ่มจะว้าวุ่นอีกครั้ง 

"ทะเลาะกับพี่คนนั้นอีกน่ะเหรอ" คุณพ่อถามอย่างใจเย็น ก็ไม่ชอบหรอกที่เห็นว่าลูกเสียใจเพราะคนที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่นาน ขนมผิงส่ายหน้า เขาไม่ได้คุยกับพี่อาร์คนานแล้ว

"เราไม่ได้ทะเลาะกันหรอกครับ" ขนมผิงบอกคุณพ่อแล้วเงียบครู่เดียว "ตอนนั้นที่พี่เขาบอกให้ผิงเลิกยุ่งกับเขา ผิงหมดความหมายสำหรับพี่เขาแล้วจริง ๆ ด้วย" พี่อาร์คมีคนใหม่แล้ว ขนมผิงพยายามเข้มแข็งเขาไม่อยากเสียใจเพราะพี่อาร์คอีก มือแสนอบอุ่นก็ลูบหัวลูกชาย

"ไม่เห็นเป็นไรเลยลูก อย่างน้อยขนมผิงของพ่อก็จะได้เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ รักตัวเองให้มาก ลองทำสิ่งที่เคยอยากทำ ลองมีเพื่อนใหม่ พ่อเชื่อว่าสักวันลูกต้องได้เจอคนที่เขารักลูกจริง ๆ" เพราะว่าเป็นรักครั้งแรกของลูก มันจึงไม่แปลกหากว่าลูกไม่รู้จะรับมือกับความรู้สึกยังไง เขาเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องความรักแต่เขาไม่อยากเห็นลูกเสียใจเพราะคนคนนึงจนขาดสติและลืมรักตัวเอง

วันนั้นที่ลูกมาบอกว่าอยากกลับบ้านแม่เขาเองก็แปลกใจเพราะทุกทีขนมผิงจะอยู่กับเขาเป็นเดือนถึงจะกลับ จนเมื่อแนะนำให้ไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าที่ต่างจังหวัด ลูกก็ยอมไปโดยง่ายแม้ว่าจะไม่ยอมบอกเรื่องราวอะไรก็ตาม ต่อมาเมื่อขนมผิงพร้อมจึงได้บอกเขากับปากตัวเองว่าอกหักจากคนที่คุยด้วย เขาถึงได้รู้เหตุผลของลูก 

"คุณพ่อครับ ทำไมความรักถึงได้มีเวลาสั้นจังเลยครับ" ขนมผิงสงสัย ความรักของเขาใช้เวลาเพียงสั้น ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ารักได้หรือเปล่า

"ความรักไม่มีเวลาตายตัวหรอกลูก เวลาที่สั้นที่สุดของความรักคือการตกหลุมรัก แต่หลังจากนั้นก็อยู่ที่หัวใจสองดวงกับคนสองคนว่าจะประคับประคองความรักในแบบของตัวเองได้นานแค่ไหน จะสามวัน สิบปี หรือจนกว่าจะตายจากกัน" ร่างเล็กเงยหน้ามองคุณพ่อพูด ลูกชายของเขาตาแดงและบวมคงผ่านการร้องไห้มาแน่

"เหมือนอย่างพ่อกับแม่ตอนเรารักกันเราก็ดูแลกันดี แต่เมื่อหมดรักกันแล้วเราก็ปล่อยให้อีกคนได้มีอิสระใช้ชีวิตของตัวเอง" คุณพ่อบอก

"ถ้าอย่างนั้นผิงคงโลภมากที่อยากจะครอบครองพี่เขาให้เป็นของตัวเองคนเดียว" ขนมผิงเกลียดตัวเองที่คิดเอาแต่ใจ เขายังไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องของพี่อาร์คอีก

ความรู้สึกของเขาคงสร้างความรำคาญใจให้พี่อาร์คมาก พี่อาร์คจึงได้ขอเลิกอย่างนั้น 

"ไม่ผิดที่ลูกจะคิดอย่างนั้น ลูกยังเด็กมาก ยังมีเรื่องราวอีกหลากหลายให้ได้เรียนรู้ พ่อคงอธิบายให้ลูกเข้าใจได้ไม่หมดแต่พ่อเชื่อว่าในอนาคตลูกต้องได้เจอคนที่รักลูกเข้าสักวัน" คุณพ่อก็ไม่รู้จะปลอบลูกยังไงให้ขนมผิงหายจากความรู้สึกเจ็บปวด เขามีเพียงอ้อมกอดที่มอบให้ลูกและเขาอยู่เคียงข้างลูกตลอดเวลา

"พี่เขาไม่รู้สึกดีกับผิงเลยเหรอครับ" ขนมผิงอยากรู้ บ่อน้ำตาที่ฝืนกลั้นเริ่มทะลักไหลออกมา ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงได้มีเยอะ เขาร้องไห้จนตาแดงหมดแล้ว ขนมผิงไม่อยากร้องไห้ให้คุณพ่อเห็นเพราะกลัวคุณพ่อจะไม่สบายใจแต่มันก็ทำไม่ได้

"เรื่องนี้พ่อตอบคำถามให้ลูกไม่ได้ เมื่อมีโอกาสลูกต้องไปถามพี่คนนั้นเอง แต่ถ้าไม่อยากรับรู้ก็ปล่อยวางไปแล้วเดินหน้าใช้ชีวิตของตัวเอง" เพราะคุณพ่อก็ไม่รู้ว่าลูกชายกับคนที่คบหามีความสัมพันธ์กันยังไง ลูกมาบอกเขาว่ามีคนที่ชอบและกำลังดู ๆ ใจกันอยู่แต่แล้วช่วงนี้ก็กลับมานั่งซึม คงไม่พ้นถูกหลอกให้รัก ใจคนเป็นพ่อก็โกรธคนที่มาทำให้ลูกของเขาต้องเสียใจแต่คุณพ่อเชื่อว่าลูกชายของเขาเข้มแข็งและผ่านเรื่องนี้ไปได้ 

"ผิงไม่เคยรู้สึกดีกับใครแบบนี้มาก่อนเลยครับ พี่เขาเข้ามาทำให้หัวใจผิงเต้นผิดจังหวะ บางจังหวะก็รวดเร็วเหมือนกับกลอง บางจังหวะก็ทำให้จักจี๊หัวใจ แต่คงมีแต่ผิงที่รู้สึกมากไปเอง"

"อย่างน้อยลูกพ่อก็โตขึ้นกว่าเดิมแล้ว ลูกเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่สุดแต่ถ้าลูกต้องการเพื่อนนอนล่ะก็พ่อก็ยินดีอยู่เป็นเพื่อนลูกนะ" ร่างเล็กยิ้มออกมาเมื่อคุณพ่อจะมานอนกับเขา คุณพ่อทำราวกบเขาเป็นเด็กน้อย เขาโตแล้วคุณพ่อไม่จำเป็นต้องมานอนปลอบเหมือนตอนเด็ก ๆ

"ขอบคุณครับ" ขนมผิงเช็ดน้ำตา เขาจะมางอแงเพราะพี่อาร์คทำไม เรื่องของเรามันก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว

"คุณพ่อครับอาทิตย์นี้ผิงจะไปเรียนทำขนมนะครับ" เพราะถ้าไปห้องสมุดก็ทำให้คิดถึงพี่อาร์คอยู่ดี ขนมผิงอยากหางานอดิเรกทำเพื่อให้จิตใจสงบมากกว่า เขานึกถึงคุณป้าร้านขนมในวันนั้น จึงได้แวะไปหาเมื่อตอนบ่าย โชคดีที่คุณป้าจำเขาได้และอนุญาตให้เขามาเรียนทำขนมด้วยกันอีก นายเรืองฤทธิ์ก็เห็นด้วยที่ลูกคิดจะหากิจกรรมทำแก้เครียด ได้เรียนทำขนมจิตใจลูกก็ไม่ฟุ้งซ่าน เขาสนับสนุนเต็มที่

"เอาสิ แล้วเรียนที่ไหน ค่าเล่าเรียนเท่าไหร่"

"เรียนที่บ้านคุณป้ารินนะครับ คุณป้าเปิดร้านขายขนมแล้วเปิดคอร์สเรียนด้วยผิงเลยอยากลองไปเรียน" ขนมผิงนึกถึงหน้าคุณป้าแล้วรู้สึกว่าคุณป้าหน้าคุ้น ๆ จะบอกว่าหน้าเหมือนพี่อาร์คก็มีความคลับคล้ายคลับคลาแต่เขาคงฟุ้งซ่านแล้ว "ส่วนค่าเรียนผิงยังไม่ได้ถามเลยครับ คุณป้าบอกให้ผิงไปเรียนฟรีก่อนครับ"

"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้พ่อจ่ายให้ทีหลัง ลูกอย่าลืมถามคุณป้าเขาด้วยล่ะ"

"ครับ" ขนมผิงขอบคุณคุณพ่อที่ใจดีและเข้าใจเขาเสมอ ส่วนความรู้สึกที่มีต่อพี่อาร์คขนมผิงจะพยายามลืมมันไปและหวังว่าสักวันคงจะได้เจอความรักที่ดีเหมือนที่คุณพ่อบอก หวังว่าคอร์สเรียนทำขนมครั้งนี้จะทำให้เขาลืมพี่อาร์คโดยเร็วนะ 

เช้าวันต่อมาขนมผิงมองดูบ้านหลังใหญ่ตามที่พี่วินมอเตอร์ไซต์ขับรถพาเขามาจอดหน้ารั้ว หลังจ่ายเงินค่ารถและบอกยามหน้าประตูว่ามาเรียนทำขนม ยามก็เชิญให้เขาได้เข้ามาและให้เด็กรับใช้พาเขามาเจอกับคุณป้าแอริน ร่างเล็กไม่ได้มามือเปล่าแต่มีของติดไม้ติดมือมาด้วย

"สวัสดีครับ" ขนมผิงทักทายผู้ใหญ่ใจดีที่ให้เขาได้มาเรียน บ้านหลังใหญ่ดูกว้างกว่าบ้านของคุณพ่อและคุณแม่ของเขามาก

"หนูขนมมาแล้วหรือจ๊ะ" คุณแอรินรู้สึกถูกใจการแต่งตัวของหนูน้อย วันนี้ขนมผิงใส่ชุดเดรสขาวลายดอกไม้เล็ก ๆ สีหวาน คนเอ็นดูเข้ามาจับมือหนูน้อยให้ได้มานั่งใกล้ ๆ เป็นลูกเต้าหลานใครกันนะทำไมเธอไม่เคยเจอมาก่อน

"ครับ รบกวนด้วยนะครับ"

"ไม่รบกวนอะไรเลยจ๊ะ แต่หนูมาเป็นคนแรกเลยนะคะเพราะวันนี้สองคนที่ลงทะเบียนเรียนยังไม่มาเลยจ๊ะ" ขนมผิงตั้งใจมาเร็วเพราะกลัวว่าจะหลงทางและหาบ้านคุณป้าไม่เจอ 

"ผมรอได้ครับ คุณพ่อฝากมาถามด้วยครับว่าค่าเรียนทำขนมราคาเท่าไหร่น่ะครับ คุณพ่อจะได้จ่ายย้อนหลังครับ"

"ไม่ต้องจ๊ะ ไม่เป็นไรเลยสำหรับหนูขนมเรียนฟรีไปเลยจ๊ะ" แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เมื่อค้านไปคุณป้าก็ไม่ยอมขนมผิงจึงเอ่ยขอบคุณคุณป้าอีกครั้ง เขาจะตอบแทนด้วยการตั้งใจเรียนที่สุด "ว่าแต่หนูขนมกินอะไรมาหรือยังจ๊ะ"

"เรียบร้อยมาแล้วครับ"

"ถ้าอย่างนั้นเราไปเข้าห้องเรียนกันเลยไหมจ๊ะหนูจะได้เตรียมตัวเรียนด้วย"

"ครับ" เมื่อคุณป้าเอ่ยชวนขนมผิงก็ลุกขึ้นจะเดินตามคุณป้าแต่เสียงที่ดังลอยมาจากหน้าประตูทำให้ร่างบางหันไปมองคนที่วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน นั่นมัน...

"คุณแม่ครับ นุ่มมาเรียนแล้วครับ" คนรีบวิ่งเข้ามาในบ้านหยุดชะงักเมื่อเห็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน "ผิงผิง"

"หมูนุ่ม" สองคนต่างตกใจที่ได้เจอกัน ขนมผิงไม่คิดว่าหมูนุ่มจะอยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ก็ไหนเพื่อนบอกเขาว่าบ้านตัวเองเล็กมากแต่นี่มันแทบจะเรียกว่าคฤหาสน์แล้ว

"ผิงมาทำอะไรที่นี่" หมูนุ่มถามเพื่อนแม้จะยังตกใจ คุณแอรินมองดูเด็กน้อยสองคนคุยกันอย่างสงสัย

"เรามาเรียนทำขนมกับคุณป้า" ขนมผิงบอกให้เพื่อนได้รู้ หมูนุ่มมองคุณแม่ของพี่อิฐและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าคอร์สเรียนทำขนมของคุณแม่จะทำให้เขาได้เจอกับเพื่อน "แล้วนุ่มมาได้ไง"

"นี่บ้านพี่อิฐนะ แล้วนั่นก็คุณแม่ของพี่อิฐ" หมูนุ่มแนะนำคุณแม่ของสามีให้เพื่อนได้รู้จักอย่างเป็นทางการ 

"ห๊ะ งั้นนี่ก็บ้านแฟนหมูนุ่มเหรอ" คนฟังรู้สึกตกใจ หมูนุ่มพยักหน้าให้เพื่อน ตั้งแต่แต่งงานกับพี่อิฐเขาก็อยู่บ้านหลังนี้แล้ว มีห้องนอนแสนกว้างกว่าห้องที่บ้านเล็กของตัวเอง 

"ใช่"

"สองคนรู้จักกันหรือลูก" คนสงสัยถามเด็กทั้งสอง ดูจากสถานการณ์แล้วดูเหมือนว่าน้องหมูนุ่มกับหนูขนมจะรู้จักกันมาก่อน 

"ครับคุณแม่ นุ่มกับผิงเป็นเพื่อนกัน"

"โลกกลมจังเลยค่ะ" หมูนุ่มก็คิดไม่ต่างจากคุณแม่ เขาแอบหอบเพราะเมื่อกี้วิ่งเข้ามา ทั้งที่ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วแต่เพราะขี้เกียจตื่นเขาเลยปัดกดปิดและนอนต่อ มารู้สึกตัวก็ตอนพ่อปลุกถึงได้รีบวิ่งมาด้วยชุดนอนเมื่อคืนและหัวกระเซิงอย่างนี้ 

"จริงด้วย ผิงอยากไปบ้านนุ่มไหม บ้านนุ่มอยู่ใกล้แค่นี้เอง" เพื่อนชี้ไปยังทิศทางบ้านตัวเอง ขนมผิงไม่รีรอที่จะตอบตกลง

"ไปสิ ผิงอยากไป" เคยอยากไปตั้งหลายรอบแต่ไม่มีโอกาสได้ไปสักที ขนมผิงเองก็อยากไปทำความรู้จักกับคุณพ่อของเพื่อน ยอมรับเลยว่าแอบตื่นเต้นเพราะเขาไม่ใช่คนที่จะสนิทกับใครได้ง่าย และไม่รู้ว่าพ่อของเพื่อนจะชอบเขาเหมือนอย่างที่คุณพ่อของเขาชอบหมูนุ่ม 

"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ช่วงพักค่อยไปกันนะจ๊ะ น้องนุ่มมาสายนะคะแม่ก็นึกว่าน้องนุ่มไม่อยากมาเรียนขนมกับแม่แล้ว" หมูนุ่มฝืนยิ้มให้คุณแม่ของพี่อิฐ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ชอบทำขนมหรอกแต่เพราะคุณแม่ต้องการลูกศิษย์เรียนทำขนม พี่อิฐถึงได้จ้างเขาให้มาเรียนแล้วเรื่องอะไรที่เขาจะไม่รับงานนี้ด้วยเล่า งานสบาย ๆ ได้เงินดีเขารับทำหมด

"ก็ตอนแรกนุ่มไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนของตัวเองมาเรียนด้วย แต่เอาเป็นว่านุ่มขอแก้ตัวในวันต่อไปนะครับ คุณแม่ก็รู้ว่านุ่มไม่ค่อยถนัดเรื่องขนมเท่าไหร่" ขนมผิงมองเพื่อนตัวแสบ หมูนุ่มเคยบอกว่าคุณแม่ของแฟนใจดีมากแต่ไม่ค่อยสนิทกัน แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว

"ก็ได้ค่ะ แล้ววันนี้น้องการันต์จะมาเรียนไหมคะ แม่ก็รอ ดีนะที่หนูขนมมาคนแรก มาให้แม่ได้ภูมิใจว่ามีคนอยากเรียนจริง ๆ" คุณแอรินน้อยใจที่คอร์สเรียนวันนี้ลูกศิษย์สองคนที่ลงทะเบียนกลับมาสายกันทั้งคู่

"เดี๋ยวนุ่มโทรตามให้นะครับ"

เมื่อเริ่มเรียนได้แค่สองชั่วโมงคุณแอรินก็อนุญาตให้ลูกศิษย์ทั้งสามได้พักเที่ยงก่อนเวลาเนื่องจากมีเพื่อนโทรมาเพื่อปรึกษาเรื่องสำคัญ ดังนั้นหมูนุ่มจึงชวนขนมผิงไปบ้านที่ตัวเองแสนภูมิใจ ส่วนการันต์ไม่อยากไปเพราะอยากนั่งเล่นในสวนมากกว่า สองคนจึงได้เดินทางไปบ้านหมูนุ่ม 

ขนมผิงลงจากรถบ้านของคุณอาร์ค ช่วงที่หมูนุ่มพาไปเข้าห้องน้ำเขาบังเอิญเห็นรูปถ่ายภายในบ้านจึงได้รู้ว่าพี่อาร์คเป็นน้องชายของพี่อิฐ คนรักของหมูนุ่ม โลกมันกลมเกินไปจริงด้วย ขนาดเขาคิดอยากจะหนีไปให้ไกลจากคนคนนั้นกลับกลายเป็นว่าเขาดันมาเรียนที่บ้านของพี่อาร์คซะงั้น แต่วันนี้เขาก็ไม่เห็นพี่อาร์คตั้งแต่มาเรียนแล้ว คิดว่าอีกคนคงไม่ได้อยู่บ้านแน่เลย 

เมื่อเดินเข้ามาข้างในบ้านของเพื่อน บ้านของหมูนุ่มดูใหญ่โตขึ้นกว่าเดิมจากตอนที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ หมูนุ่มบอกเขาว่าเอาเงินจากแอปพลิเคชันนั่นแหละมาสร้างบ้านให้พ่อได้อยู่สบาย ๆ 

ขนมผิงได้เจอกับพ่อของเพื่อน คุณพ่อของหมูนุ่มน่ารัก นิสัยดี ชอบยิ้มและเหมือนจะชอบเขินไม่กล้าสบตากับเขาเท่าไหร่ จนหมูนุ่มต้องไล่คุณพ่อให้ไปนั่งดูทีวีต่อสองคนจึงได้มีเวลานั่งคุยกัน 

"นุ่มจำคนที่เราบอกได้ไหมว่าเราชอบเขามากแล้วอกหักจากเขาน่ะ" หมูนุ่มวางน้ำบนโต๊ะเมื่อจัดเตรียมมื้อกลางวันเสร็จ ร่างเล็กนั่งลงแล้วไม่วายตะโกนเรียกให้พ่อได้ลุกมากินข้าวเที่ยงกัน นายดลไม่ได้รีบร้อนจะมากินเมื่อยังดูรายการทีวีไม่จบ 

"จำได้ ทำไมเหรอหรือว่าหมอนั้นจะมาขอคืนดี" คนเห็นเพื่อนมาระบายความโศกเศร้าหลายครั้งก็นึกแค้นคนใจร้ายที่ขนมผิงไปเจอมา 

เป็นใครกันนะถึงได้มาทำเพื่อนรักของเขาเสียใจมากขนาดนั้น ถ้ารู้ล่ะก็เขาจะอัดให้น่วมเลย 

"มาทำให้รักแล้วหลอกเอาแบบนั้นผิงอย่าไปใจอ่อนให้มันนะ" ขนมผิงรู้สึกได้ว่าเพื่อนตรงหน้าจริงใจกับเขาทั้งในโซเชียลและชีวิตจริง

"อือ คนนั้นคือพี่อาร์ค" บอกเพื่อนไปเพื่อที่อย่างน้อยหากต้องเจอกับพี่อาร์คหมูนุ่มก็จะได้ช่วยเหลือเขาได้บ้าง เพราะดูเหมือนว่าหมูนุ่มจะพึ่งพาได้หากเขาเผลอใจอ่อนให้พี่อาร์คอีก

"อะไรน่ะผิง อีพี่อาร์คนะเหรอ" หมูนุ่มตกใจเบิกตากว้างขึ้น กำปั้นน้อยทุบโต๊ะเพราะเจ็บใจที่น้องชายของพี่อิฐเป็นคนทำให้เพื่อนของเขาต้องเสียใจ

"อือ เราก็เพิ่งรู้ว่าพี่อาร์คเป็นน้องชายของพี่อิฐนะ" ขนมผิงดึงตัวเพื่อนให้นั่งลง ไม่คิดว่าเพื่อนจะรู้สึกโกรธแทนเขามากขนาดนี้ เขาตื้นตันใจมาก 

"โอ๊ย อีพี่เลวนั่นเองเหรอ" ขนมผิงได้ยินหมูนุ่มด่าพี่อาร์คระหว่างนั่งทานมื้อเที่ยง ระหว่างนั้นคุณพ่อของหมูนุ่มเดินมาทานข้าวเที่ยงด้วยก็บ่นว่าให้หยุดด่าสักทีเพราะมันหนวกหู ขนมผิงระบายยิ้มออกมา ดูเหมือนว่าหมูนุ่มจะด่าพี่อาร์คแแทนเขาไปหมดแล้ว