บทที่ 07 : เจอกันโดยบังเอิญ

"ขอโทษนะนุ่ม ที่เราไปงานแต่งนุ่มไม่ได้" ขนมผิงไม่ได้กลับไปหาคุณแม่แต่เลือกจะมาพักผ่อนทางตอนใต้เป็นบ้านพักตากอากาศของคุณปู่แทน ตอนแรกเขาก็บอกคุณพ่อแล้วว่าอยากจะกลับไปหาคุณแม่ แต่คุณพ่ออยากให้เขาได้พักผ่อนที่นี่มากกว่าจึงแนะนำให้ไปเจอกับคุณปู่แทน ตั้งแต่วันที่ได้แวะมาหาคุณปู่ขนมผิงก็ตัดสินใจอยู่ที่นี่ได้เกือบเดือน

("ไม่เป็นไรเลย นุ่มเข้าใจ") หมูนุ่มเข้าใจ เมื่อเพื่อนไม่สะดวกมาเขาก็ไม่คิดจะงอแง รู้ว่าจริง ๆ แล้วขนมผิงก็อยากจะมางานมาก แค่นี้เขาก็ดีใจมากแล้ว

"แต่คุณพ่อเราไปนะ เราดันมาเจ็บขาใกล้วันงานด้วย เสียใจอะ" เมื่อวานคนเดินเล่นชมทะเลเผลอไปเหยียบโดนเศษแก้วเข้าจึงทำให้ได้รับบาดเจ็บซ้ำช่วงบ่ายก็ยังสะดุดบันไดจนต้องเข้าเฝือกอีก วันนี้ขนมผิงจึงไม่สามารถไปงานแต่งเพื่อน กว่าจะเดินทาง กว่าจะถึงที่บ้านหมูนุ่มงานก็คงเลิกแล้ว

("ผิงพักผ่อนนะ ไว้จะแวะไปเยี่ยม") หมูนุ่มเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า เล่นหายไปแล้วเจ็บตัวอย่างนี้ถึงจะติดต่อกันบ่อยแต่หมูนุ่มก็อยากอยู่กับเพื่อนใกล้ ๆ มากกว่า เอาไว้ขนมผิงกลับมาบ้านเมื่อไหร่เขาจะรีบไปหาเพื่อนทันที

"ขอบคุณนะ" หลังวางสายจากเพื่อนแล้ว คุณพ่อก็โทรเข้ามาหาทันที ขนมผิงกดรับสายด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นคุณพ่อใส่ชุดเพื่อไปร่วมงานแต่งของเพื่อนเขาแล้ว

"คุณพ่ออย่าลืมถ่ายรูปกับหมูนุ่มด้วยนะครับ" คนอยากจะไปงานแต่งของเพื่อนกำชับคุณพ่ออีกครั้ง นายเรืองฤทธิ์กำลังรอภรรยาและลูกสาวทั้งสามแต่งตัวจึงได้โทรหาลูกชายอีกครั้ง งานแต่งของเพื่อนคนนี้ดูจะสำคัญมากกับลูกชาย

("ครับ ลูกบอกพ่อหลายหนแล้ว")

"ก็กลัวพ่อจะลืม" ถ้าคุณปู่ไม่สั่งห้ามไปไหนขนมผิงก็คงฝืนตัวเองกลับมาบ้านคุณพ่อเพื่อไปร่วมงานแต่งแล้ว ขนมผิงอยากไปงานแต่งของหมูนุ่มมาก

("นี่ถ้าไม่ติดว่าถูกเชิญล่ะก็พ่อคงไม่ไปแล้ว") นายเรืองฤทธิ์อยากปฏิเสธการไปร่วมงานแต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรเมื่อวันนี้เขาว่างแถมภรรยาของเขาก็รู้จักกับคุณหญิงบ้านนั้นด้วย ไม่ไปก็ดูจะน่าเกลียด

"ทำไมล่ะครับ" ขนผิงก็พอจะรู้สึกได้ว่าคุณพ่อของเขาไม่ชอบพี่อิฐแต่ก็ไม่เคยถามสักครั้ง

("พ่อแค่ไม่ชอบสามีของเพื่อนลูก")

"พี่อิฐทำอะไรให้คุณพ่อโกรธเหรอครับ ผิงรู้สึกว่าพ่อไม่ชอบพี่อิฐเอามาก ๆ เลย" ขนมผิงไม่เข้าใจ พี่อิฐก็เป็นคนดีคนนึง รักเพื่อนของเขามาก ก็ไม่เห็นว่าคุณพ่อจะต้องไม่ชอบพี่อิฐตรงไหนหรือคุณพ่อเคยรู้จักกับพี่อิฐมาก่อน

("ก็เขาเคยทำตัวไม่ดี พ่อเลยไม่ชอบ") นายเรืองฤทธิ์ถอนหายใจ คนบ้านนั้นมีแต่เด็กนิสัยไม่ดีทั้งพี่ทั้งน้อง เขาจึงไม่ชอบ

"อ้อ" แม้ไม่เข้าใจเรื่องราวแต่เมื่อคุณพ่อไม่เล่าอีกขนมผิงก็ไม่กล้าซัดถามอีก 

("พ่อไปก่อนนะลูกก็พักผ่อน อย่าลุกทำอะไรไม่งั้นขาลูกไม่หายเจ็บต้องเข้าเฝือกอีกนาน")

"ครับ ใครจะคิดว่าผิงจะสะดุดล้มบันไดก่อนวันงานของเพื่อนด้วย ผิงอยากไปงานเพื่อนจะแย่ ดูสิครับตัดชุดไว้พร้อม ตื่นเต้นยิ่งกว่าเพื่อนที่เข้าพิธีแต่งงานอีก" ขนมผิงอยากไปงานแต่งหมูนุ่มมากกว่าใครแต่เมื่อสภาพร่างกายเป็นอย่างนี้แล้วจะให้เขาทำอะไรได้นอกจากดูแลตัวเองให้ดีจะได้ไปแสดงความยินดีกับเพื่อนไว ๆ

("เรานี่น่ะ งั้นพ่อไปละ") นายเรืองฤทธิ์อมยิ้มบางเบา เชื่อว่าถ้าลูกชายได้แต่งงานก็คงจะตื่นเต้นยิ่งกว่างานของเพื่อนแน่ แต่ลูกของเขายังไม่มีใครอีก

"ครับ" หลังวางสายแล้วขนมผิงก็พบกับความซวยอีกครั้งเมื่อเขาพยายามตั้งมือถือบนโต๊ะแต่มันกลับเซล้ม มือถือเครื่องหรูจึงได้ลอยขึ้นสูงก่อนจะตกลงมาตกแตก คุณปู่และคุณย่ารีบเดินมาหาเมื่อได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากระเบียงหน้าบ้าน

"โอ๊ยคุณพระคุณเจ้าช่วย หลานย่า" คุณย่ารีบเข้ามาช่วยพยุงหลานให้ลุกขึ้นนั่ง คุณปู่ก็ช่วยด้วย สงสัยคงต้องให้หลานทำบุญสักหน่อยแล้ว ขนมผิงขำตัวเองแม้ว่าจะเจ็บตัวก่อนจะร้องไห้เมื่อรู้สึกหงุดหงิดกับดวงตัวเองในช่วงนี้ ทำไมมันซวยได้ทุกวันจัง

งานวันแต่งงานจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ มีแขกมากมายมางาน ส่วนใหญ่ก็เป็นบรรดาญาติฝ่ายเจ้าบ่าว แม้หมูนุ่มอยากจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ แต่คุณแม่ก็จัดงานมาให้เอง ที่บอกว่างานเล็กคงจะไม่ใช่ความหมายเดียวกับที่เขาต้องการแล้ว เพราะงานนี้ดูยิ่งใหญ่อลังการมาก หมูนุ่มก็มีแค่พ่อเท่านั้นที่มาร่วมงานด้วย

"มึงว่าคุณอาเขาเกลียดเรากันไหมวะ" องศาขยับมาถามพี่ชายระหว่างที่พี่ยืนต้อนรับแขกในงาน อชิเองก็พอจะรู้ตัวว่าเพราะอะไรคุณอาเรืองฤทธิ์ถึงได้เกลียดขี้หน้าเขา ตอนนั้นที่เขาชี้หน้าด่าไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับน้องนุ่มเพราะความเข้าใจผิดและหึงน้องนั้น เขายังไม่ได้แวะไปขอโทษท่านอย่างเป็นทางการเลย 

"ก็คงเกลียดกูมั้ง กูเคยทำไม่ดีกับท่านไว้" องศามองพี่ชายอย่างไม่เชื่อ คนอย่างพี่เขานะเหรอทำให้คนเกลียดได้

"มึงนี่ชั่วเนอะ"

"เออ มึงเหอะทำไมไม่ไปเคลียร์เด็กมึง รถไฟมาชนในงานกูกับน้องไม่ได้นะ" คนกำลังรับแขกเอ่ยปากไล่น้อง ทั้งงานเขาก็เห็นว่ามีแต่เด็กที่น้องชายเคยควง แต่งานของเขากับน้องนุ่มจะมากร่อยเพราะคนอื่นไม่ได้ เขาไม่ยอม

"กูก็ไม่ได้พามาไหมวะ เขามาของเขาเอง มึงก็รู้ว่ากูไม่คบใครซ้ำ" องศาบอกพี่ชายอย่างไม่รู้สึกผิด งานนี้เขาไม่ได้เชิญเด็กเขามาสักคนเพราะอย่างนั้นพี่ชายจะมาโทษเขาก็ไม่ได้

"เออ งั้นมึงก็ช่วยดูแลเด็กในสังกัดของมึงละกันแค่อย่าทำงานกูพังก็พอ"

"ครับ ๆ พี่ชาย" เพื่อตัดปัญหาเขาจะคอยคุมอยู่ห่าง ๆ ก็ได้ งานแต่งงานพี่ชายทั้งทีเขาจะคอยดูแลไม่ให้ใครทำมันพังเด็ดขาด หมูนุ่มดีใจเมื่อเจอกับคุณอา ถึงขนมผิงมาไม่ได้แต่เพื่อนของเขาก็ยังฝากให้คุณอามางานอีก หมูนุ่มอยากให้เพื่อนได้มางานแต่งของตัวเองเหมือนกัน

"ขอบคุณนะครับคุณอาที่มางาน" นายเรืองฤทธิ์เอ็นดูเพื่อนลูกคนนี้อยู่แล้ว ยิ่งแต่งตัวแล้วก็ดูดีขึ้นแปลกตา เขาเอาของขวัญมาให้ด้วยหมูนุ่มก็รับมาด้วยความดีใจ

"ผิงเขาฝากถ่ายรูปด้วยนะ บอกเสียดายที่มาด้วยไม่ได้เลยให้อาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกน่ะ"

"ได้ครับ พี่อิฐมาถ่ายรูปหน่อยครับ" เมื่อเป็นคำขอของเพื่อนหมูนุ่มก็ยินดี เมื่อถ่ายรูปเสร็จนายเรืองฤทธิ์ก็ส่งให้ลูกชายดูในทันที หากขนมผิงเปิดดูก็คงจะรู้ว่างานนี้พี่อาร์คก็มาด้วยเพราะในรูปนั้นมีพี่อาร์คอยู่ในเฟรมด้วย 
 

'คิดถึงน้องขนม'

องศาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ชอบคิดถึงน้องขนมผิงทั้งที่เป็นฝ่ายตัดสินใจบอกเลิกเองและองศาเพิ่งรู้ว่าขนมผิงของเขาเป็นเพื่อนกับน้องนุ่มด้วย

เพราะอย่างงั้นเขาจึงได้ต่อรองกับหมูนุ่มเพื่อขอคอนแทคของน้องขนม แต่ที่ได้มามีเพียงแค่แอคเคาน์ของแอป instaxappeal แทน น้องนุ่มก็ช่างแกล้งเขา

"เสียแสนหนึ่งเพื่อน้องขนมเลยนะคะ" คนไม่รู้จะติดต่อน้องขนมผิงยังไงเมื่อไม่มีคอนแทคไหนแล้วที่เขาสามารถติดต่อได้นอกจากแอปพลิเคชันนี้เท่านั้น ดังนั้นองศาจึงได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่มีทางเลือกอื่นอยู่แล้ว 

"เอาว่ะสมัครแอปนี้ก็ได้" มือกดหาแอปพลิเคชันแล้วกดดาวน์โหลดอย่างรวดเร็ว เมื่อดาวน์โหลดเสร็จองศาก็กดลิงก์ที่น้องนุ่มให้มา เขาเผลอยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเผลอตื่นเต้นเมื่อคิดว่าจะได้คุยกับน้องขนมผิงแล้ว

"นี่ไงน้องขนม" องศาได้เห็นหน้าน้องขนมผิงที่เขาแสนคิดถึงแล้ว ถือว่าโชคดีที่น้องขนมผิงของเขากำลังไลฟ์อยู่พอดี

"สวยขึ้นไหมวะ" พอเห็นคนอ่านหนังสือสวยขึ้นเป็นกองก็เกิดเสียดาย ขนมผิงรู้สึกสงบกับการอ่านหนังสือ เขาอ่านเพลินจนลืมทักทายกับพี่ ๆ ที่คอยเมนต์ทักทาย เป็นองศามากกว่าที่เลื่อนอ่านคอมเมนต์ คนตัวโตหงุดหงิดเพราะมีแต่เมนต์จีบทั้งนั้น

"ทำไมมีแต่เมนต์จีบวะ" เขาก็ไม่เห็นว่าน้องขนมจะสนใจอ่านคอมเมนต์แต่คนพวกนี้ก็ยังจะเมนต์จีบอยู่อีก เห็นสถานที่ที่น้องนั่งอ่านก็รู้สึกคุ้นตานี่มันห้องสมุดที่เดิมร่างสูงรีบลุกขึ้นวิ่งตรงไปยังรถของตัวเองและขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว

เขาอยากเจอน้องขนม

"จะได้เจอกันไหมว่ะ" คนขับมาจอดใกล้หน้าห้องสมุดเผลอตื่นเต้นแม้ว่าน้องขนมจะปิดไลฟ์ก็เถอะแต่องศาเชื่อว่าน้องขนมคงจะยังอยู่ที่นั่นแน่นอน องศาปิดประตูรถแล้วเดินเข้ามาบริเวณหน้าห้องสมุด สายตากำลังมองสำรวจข้างในเขาตื่นเต้นที่กำลังจะได้เจอน้องขนมผิง

"พี่อาร์คขา" เสียงใครสักคนตะโกนเรียกดังองศาจึงได้หันไปมอง ก็พบว่าน้องข้าวตูคนสวยเดินมาใกล้เขา องศาจึงได้หยุดเดิน

"ว่าไงครับ" เอ่ยถามเสียงหวานหู ก็น้องข้าวตูเป็นคนน่ารักคนนึง แถมยังเข้าใจอะไรได้ง่ายและไม่เคยจะตื้อเขาเลยสักครั้ง องศาถึงได้สบายใจกับการอยู่กับน้องเขา 

"เห็นคุ้น ๆ เลยเข้ามาทักทายค่ะ ว่าแต่พี่อาร์คมาทำอะไรแถวนี้คะ" ข้าวตูสงสัย เธอเดินผ่านมาเห็นก็รู้สึกประหลาดใจจนต้องเรียกเพื่อความแน่ใจ ใครจะคิดว่าจะมาเจอพี่อาร์คหน้าห้องสมุด 

"พี่ก็มาเดินเล่นน่ะ" องศาหาข้อแก้ตัวเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าน้องขนมผิงจะอยู่ข้างในและพร้อมจะคุยกับเขาไหม ข้าวตูยิ้มล้อเมื่อสถานที่ช่างดูขัดตากับคนอย่างพี่อาร์คมาก

"ห้องสมุดไม่น่าใช่สถานที่ที่พี่จะเข้านะคะ"

"รู้ดีนะเรา" มือหนาลูบกลุ่มผมหน้าม้าของข้าวตูอย่างเอ็นดู

"แล้วยุ่งอยู่ไหมคะอยากจะชวนไปหาอะไรทานเป็นเพื่อนหน่อย เพราะกินคนเดียวแล้วเหงาค่ะ" คนขี้เหงาเพราะเพิ่งจะโดนเพื่อนยกเลิกนัดกำลังจะไปหาข้าวทานและโชคดีที่เห็นพี่อาร์คพอดี ก็หวังว่าจะมีใครสักคนไปเป็นเพื่อน ข้าวตูไม่อยากถูกเทเป็นรอบที่สองของวันแล้ว องศาช่างใจเล็กน้อยเขาสำรวจมองในห้องสมุดอย่างเผิน ๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีน้องขนมผิงอยู่ข้างใน 

"อ้อ ว่างอยู่ครับ ไปได้"

"ดีเลยค่ะ งั้นไปร้านที่เพื่อนหนูแนะนำดีกว่าค่ะ เขาว่าอร่อยมาก" ข้าวตูควงแขนพี่อาร์คทันที เธอหิวมากและอยากจะรีบไปทานข้าว

"ได้ครับ" องศาจำใจพาน้องข้าวตูขึ้นรถเพื่อออกไปหาอะไรทาน ส่วนเรื่องของขนมผิงเขาคิดว่าเดี๋ยวจะกลับมาดูที่ห้องสมุดใหม่ ก็หวังว่าน้องขนมของเขาจะไม่หายไปไหน เพราะปกติน้องขนมชอบจะอยู่ในนั้นทั้งวัน

'หือ น้องขนม'

หลังลงจากรถและพากันมาเข้าร้านที่น้องข้าวตูแนะนำ องศาจึงได้เจอกับคนที่กำลังตามหา เขาไม่รู้ว่าจะได้เจอกับน้องขนมผิงที่นี่เพราะคิดว่าน้องขนมน่าจะอยู่ที่ห้องสมุดมากกว่า ข้าวตูมองมายังขนมผิงแล้วเกิดประทับใจตั้งแต่แวบแรก

"สวยจังเลยนะคะนั่น" เป็นใครก็ไม่รู้แต่น่ารัก น่ามองมาก ขนาดเธอเป็นผู้หญิงก็ยังไม่ได้ความสวยจากคนตรงนั้นเลย ไม่แปลกที่คนอื่นจะชายตามองทั้งร้าน

"ครับ" องศาขานตอบเพราะรู้ดีว่าน้องขนมผิงสวยกว่าเดิม ไม่รู้ว่าที่เจ้าตัวหายไปนั้นได้ไปทำอะไรมาหรือเปล่าแต่น้องขนมผิงดูแปลกตากว่าเดิม ดูดีขึ้นและดูโตขึ้นกว่าเดิม

"เหมือนจะดึงดูดสายตาคนในร้านด้วยค่ะ" ข้าวตูมองแวบเดียวก็รู้ว่าพี่อาร์คเองก็น่าจะตกหลุมรักเหมือนเธอ นี่ถ้าหากว่าเธอชอบผู้หญิงล่ะก็เธอคงจะเข้าไปจีบแล้ว

"นั่นสิครับ" เห็นพี่อาร์คอ้าปากค้างแล้วข้าวตูก็ได้แต่ขำ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครทำให้พี่อาร์คตะลึงและมองนานเหมือนจะกลืนกินอย่างนี้มาก่อน

'พี่อาร์ค'

ขนมผิงรู้สึกเหมือนตัวแช่แข็งไปเมื่อเผลอสบตาเข้ากับคนใจร้ายก่อนจะรีบหันไปสนใจคนในไลฟ์ต่อ แกล้งทำเป็นอ่านคอมเมนต์ พูดคุยและทานของว่างจนลืมดูรอบข้างว่ามีคนมองเขาตลอดเวลา

จนเมื่อทานเสร็จแล้วร่างเล็กจึงได้เรียกพนักงานเพื่อจ่ายค่าอาหาร ขนมผิงสบตากับพี่อาร์คอย่างตั้งใจ แม้จะรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอแต่เขาก็ท่องในใจตลอดว่าพี่อาร์คเป็นคนใจร้าย เขาจะไม่กลับไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีก

ขนมผิงเลือกเชิดหน้าแกล้งไม่สนใจแล้วเดินออกมาจากร้านไป ไม่รู้หรอกว่าพี่อาร์คจะจำเขาได้ไหมแต่ขอบอกเลยว่าเขาจะไม่กลับไปรักคนใจร้ายอย่างนั้นอีก

"เพิ่งกลับมาถึงก็เจอกันแล้ว จังหวัดนี้มันมีร้านนี้กินร้านเดียวหรือไง" ขนมผิงบ่นอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าหงุดหงิดที่ได้เจอพี่อาร์ค หรือหงุดหงิดที่พี่อาร์คมากับผู้หญิงก็ไม่รู้