บทที่ 09 : จ้องจะกินขนม

"น้องนุ่มทำไมลืมใส่ถุงมืออีกแล้วคะลูก" เข้าสู่ช่วงบ่ายในการเรียนทำขนมระหว่างกำลังจะเอาขนมที่อบออกมา หมูนุ่มลืมใส่ถุงมือพอได้จับถาดมือก็โดนความร้อนจนเกิดรอยแดง

"มันลืมน่ะครับคุณแม่" หมูนุ่มตื่นเต้นไปหน่อยได้ยินเสียงเตือนของเครื่องอบว่าครบเวลาในการอบเขาก็รีบจะเอาคุกกี้ออกมา รอบนี้คุกกี้ดูดีขึ้นกว่ารอบแรกที่เขาทำ คุณแม่ก็ไม่ทันได้มองเพราะก่อนหน้านี้หมูนุ่มใส่ถุงมือพร้อม ก็ไม่รู้ว่าไปถอดเอาตอนไหน

"จริง ๆ เลยนะคะ ดูสิคะมือบวมแดงแล้วพี่อิฐต้องว่าคุณแม่แน่ที่ไม่ดูแลน้องนุ่มให้ดี" คุณแอรินไม่อยากให้ลูกศิษย์ได้รับอันตรายทั้งนั้น ยิ่งเป็นคนรักของลูกเธอยิ่งต้องดูแล ขนมผิงมองดูมือของเพื่อนแล้วรู้สึกแสบแทน

โชคดีที่วันนี้เขาใจเย็นและมีสมาธิเวลาทำขนม ไม่อย่างนั้นก็คงไม่พ้นเป็นเหมือนอย่างเพื่อนแน่ 

"คราวหลังระวัง ๆ ด้วยนะนุ่ม" การันต์เตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง 

"จะพยายามนะ" หมูนุ่มแสบไม่น้อยแต่ก็พยายามไม่ร้องโอดครวญให้ทุกคนเป็นห่วง ผิดที่เขาสะเพร่าลืมใส่ถุงมือจนทำให้เกิดอุบัติเหตุครั้งนี้

"ไปค่ะ ไปทายากันก่อนส่วนคุกกี้รอบนี้แม่ฝากหนูขนมด้วยนะจ๊ะ" เพราะระหว่างลูกศิษย์ทั้งสาม ขนมผิงมีความชำนาญและทำได้ดีทุกขั้นตอนตามที่เธอสอน ขนมผิงยินดีรับผิดชอบเพราะมันไม่ได้หนักหนาอะไร เขาทำได้อยู่แล้ว 

"ครับคุณป้า" 

"ไปค่ะน้องนุ่ม" แม้ไม่อยากไปใส่ยาแต่เพราะไม่อยากขัดขืนความหวังดีของคุณแม่พี่อิฐ หมูนุ่มถึงได้เดินไปพร้อมกับคุณแม่

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะขนมผิง อั้นไว้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" การันต์เอ่ยบอก เขาตั้งใจจะรอดูคุกกี้แล้วค่อยไปเข้าห้องน้ำแต่ก็อั้นไม่ไหว ขนมผิงยกถาดขนมออกมาวางบนโต๊ะ 

"ครับ" ร่างบอบบางมองดูเพื่อนใหม่ที่รีบวิ่งออกไป จากการสังเกตพฤติกรรมของเพื่อนใหม่ก็รู้ว่าการันต์เองไม่ได้อยากมาเรียน หมูนุ่มบอกเขาว่าการันต์โดนคุณแม่บังคับให้มาเรียนทำขนม โชคดีที่เขาเป็นเพื่อนกับหมูนุ่มมาก่อนการันต์จึงได้ยอมมาเรียน 

เมื่อเหลือเพียงเขาอยู่ในห้องครัวคนเดียวขนมผิงก็ไม่ได้รู้สึกกลัว เขาก็แค่ทำขนมตามขั้นตอนที่คุณป้าสอนอย่างใจเย็น 

คนหายหน้าหายตาไปสองวันเดินกลับเข้ามาบ้านในช่วงสาย ระหว่างเดินผ่านห้องครัวก็รู้สึกคุ้นเคยกับรูปร่างของคนที่อยู่ในครัว ทั้งรูปร่างโปร่ง ผมยาวสลวยและชุดเดรสที่ใส่เป็นชุดที่เขาเคยซื้อให้ใครคนนึงมาก่อน

"น้องขนม ?"

เหมือนน้องขนมผิงมาก 

เขาคิดอย่างนั้นพอเห็นหน้าคนที่กำลังตั้งใจทำขนมจนไม่ได้สังเกตว่ามีคนมององศาก็ยิ้มกว้าง ร่างสูงเดินเข้าไปพร้อมกอดจากด้านหลัง ทำเอาคนโดนสวมกอดตกใจ ขนมผิงหันหน้ามองคนที่กอดก็แทบจะร้องไห้เมื่อรู้ว่าเป็นพี่อาร์ค

เขากลัวและทุกคนไม่อยู่ในห้องครัวด้วย

"พี่อาร์ค!" 

"ว่าไงคะน้องขนม คิดถึงพี่เหรอคะถึงได้ตามมาถึงบ้านพี่เลย" คนตัวโตหลงตัวเองเมื่อเห็นว่าน้องขนมผิงยังไม่ลืมเขาแถมยังมาหาเขาถึงบ้านด้วย หลังกลับมาจากกรุงเทพกันเขาก็ทิ้งขนมที่เคยลองชิมเหมือนทุกคนที่ผ่านมาแต่เหมือนจะมีแค่คนนี้ที่เขาเอาแต่คิดถึงตลอดเวลา

คิดถึงกลิ่นหอม คิดถึงรอยยิ้มและใบหน้ายามร้องไห้ของเจ้าตัว และคิดถึงคนตัวบางที่ใส่ชุดผู้หญิงแล้วดูสวยกว่าผู้หญิงหลายคนที่เขาเคยควง ร่างสูงกำลังคิดอยู่ว่าจะไปง้อคืนดีกันยังตั้งแต่พลั้งปากบอกให้เลิกยุ่งกัน แต่ไม่คิดว่าวันนี้น้องขนมผิงแสนหวานจะมาอยู่ที่บ้านของเขาเอง 

"ปล่อยนะครับพี่อาร์ค ผมไม่ได้ตามพี่มาสักหน่อย" ร่างเล็กขัดขืนเมื่อโดนล็อกด้วยแขนแข็งแรง ทำไมต้องมาเจอกันตอนเขาอยู่คนเดียวด้วย แบบนี้เขาต้องแย่แน่ ๆ เมื่อไหร่หมูนุ่มจะมา

"ไม่ตามแต่หาบ้านพี่เจอ แบบนี้ไม่เรียกว่าน้องขนมตามพี่อีกเหรอคะ"

"ปล่อยนะครับ" คนเอาแต่ใจไม่ยอมปล่อย ลิ้นร้ายก็เริ่มซุกซนเลียติ่งหูของเขา องศารู้ว่าจุดนี้คือส่วนอ่อนไหวที่ทำให้ร่างเล็กเกิดอารมณ์ มือใหญ่เริ่มสาละวนป่วนเปี้ยนหน้าท้องและหน้าอกของขนมผิง

ร่างสูงอดคิดไม่ได้ว่าพอเห็นหน้าน้องขนมแล้วต่อมความหื่นของเขาเริ่มทำงานขึ้นมา 

"ตัวหอมจังเลยนะคะ" เอ่ยชมเมื่อสูดดมซอกคอขาว

"พี่-" ขนมผิงแทบจะยืนไม่ไหว พี่อาร์คกำลังซุกไซร้ซอกคอของเขามันช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝัน เขาอยากถูกสัมผัสและคิดถึงร่างกายพี่อาร์คอยู่แล้ว แค่อีกคนแตะต้องตัวขนมผิงก็เหมือนจะละลาย

"ไม่ คุณป-" แวบหนึ่งที่ความเสียใจเข้ามาในหัวขนมผิงก็พยายามผลักจะเรียกคุณป้ากับหมูนุ่มมาช่วยแต่กลับโดนจูบเพื่อปิดปากเขาไม่ให้เรียกคนอื่นมาช่วย ขนมผิงรู้สึกเหมือนถูกดูดวิญญาณพี่อาร์คไปอดยากมาจากไหนทำไมถึงได้มาดุดันใส่เขา 

"ปกติพี่ไม่ค่อยกลับไปกินขนมที่ทิ้งไปแล้วด้วย แต่น้องขนมคนนี้มีความพิเศษจัง กินเมื่อไหร่ก็อร่อย พี่ไม่น่าทิ้งไปเลยนะคะ เสียดายของแย่" คนฟังหันหน้าหนีไม่อยากฟังร่างสูงพูด วันนั้นเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปเองมาวันนี้กลับอยากจะมาอยากได้คืน เห็นเขาเป็นคนใจง่ายขนาดนั้นหรือไง

"ปล่อยนะครับพี่อาร์ค" พอจะถูกจูบอีกครั้งขนมผิงก็ขัดขืนอีก ขอร้องเถอะใครก็ได้เข้ามาช่วยเขาหน่อย

"ทำอะไรนะตาอาร์ค ปล่อยน้องขนมของคุณแม่ด้วยค่ะ" และโชคดีที่คุณป้ากลับมาพร้อมกับหมูนุ่มพอดี องศารีบปล่อยให้เขาได้เป็นอิสระ คุณป้าเดินเข้ามากอดเขาเพื่อปลอบโยน 

"ขอโทษแทนลูกชายแม่คนนี้ด้วยนะจ๊ะ คนนี้ลูกศิษย์คนพิเศษของแม่ ลูกห้ามยุ่งค่ะ!" คำสั่งเด็ดขาดนั้นไม่ได้ทำให้ร่างสูงรู้สึกกลัวสักนิด คุณแม่ของเขาดูจะชอบน้องขนมมาก พอมองไปยังคนรักของพี่ชายก็พบว่าหมูนุ่มกำลังส่งสายตาเคืองใส่เขาจนตาแทบถลนออกมา

"คนนี้เพื่อนรักของนุ่ม พี่อาร์คห้ามยุ่ง!!"

"คร้าบ ๆ" ขนมผิงรู้สึกซึ้งใจที่หมูนุ่มปกป้องเขาด้วย คนตัวสูงเดินผิวปากออกจากห้องครัวอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับสวนทางกับการันต์ที่เพิ่งจะกลับมาจากห้องน้ำ ร่างสูงยิ้มให้น้องการันต์แล้วหันกลับมาจ้องมองน้องขนมแสนสวยของเขาอย่างไม่วางตา 

"รับทราบนะครับแต่ไม่รับปากว่าจะทำ" คนยียวนประกาศให้ทุกคนได้รู้เจตนาของตัวเอง ขนมผิงใจเต้นรัว มีคุณป้ากอดปลอบและเพื่อนยืนด่าทอพี่อาร์คตามหลัง 

"ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะแม่จะไม่ให้ลูกชายของแม่มารังแกหนูขนมเด็ดขาด" ขนมผิงเผลอกัดปากตัวเอง ซึ้งใจในความใจดีของคุณป้า 

"ครับ" 
 

"แม่ไม่คิดว่าน้องอาร์คจะติดบ้านขนาดนี้นะคะ วันนี้ไม่ไปหาสาวที่ไหนเหรอคะ" เสียงคุณแม่พูดกับเจ้าลูกคนเล็กเมื่อเย็นนี้มาแปลก ไม่ยอมออกไปไหน ปกติไม่ค่อยจะติดบ้านเท่าไหร่กลับมาบ้านแค่แป๊บเดียวก็ต้องมีคนชวนออกไปข้างนอกอีก การันต์กลับบ้านทันทีที่เรียนจบคอร์ส ขนมผิงอยากขอตัวกลับบ้านแต่หมูนุ่มและคุณป้าชวนให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อน เขาจึงไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจ 

"ผมก็มีเวลาพักผ่อนของตัวเองบ้างสิครับคุณแม่" บอกแม่อย่างนั้นแต่สายตากลับมองขนมผิงที่แทบไม่ค่อยสบตาเขา ตอนกัดกินขนมเค้กแล้วปากเละครีมมันช่างจับมาจูบซะจริง หรือกำลังยั่วยวนเขาอยู่กันแน่

"พักผ่อนได้ค่ะ แต่ห้ามยุ่งกับคนของแม่นะคะ คนนี้แม่ห้ามเด็ดขาด!" คุณแอรินมองสายตาเจ้าชู้ของลูกชายออก รู้ว่าคิดอะไรกับลูกศิษย์ของเธอแต่คนนี้เธอไม่ยอมให้ลูกยุ่งเกี่ยว เธอถูกชะตากับหนูขนมมากจึงไม่อยากให้ลูกชายทำร้ายเด็กน้อย ขนมผิงรู้สึกตื้นตันใจไม่น้อยเมื่อคุณป้าออกโรงปกป้องเขา

"ครับ ๆ" เพราะรู้ว่าคุณแม่เหมือนจะหวงลูกศิษย์คนนี้องศาจำเป็นต้องแกล้งยอมรับฟังแต่เขาไม่ทำตามที่คุณแม่พูดหรอก ดูเหมือนว่าคุณแม่เองก็คงยังไม่รู้เรื่องของเขากับน้อง จะมีก็แต่น้องนุ่มนี่สิ มองเขาราวกับจะฆ่าแกงกันแล้ว สังเกตได้จากส้อมในมือหันมาทางเขาตลอดเวลา

"ผิงไปบ้านเล็กกัน ไปดูแมว" หมูนุ่มชวนเพื่อนเพราะไม่อยากให้พี่อาร์คจ้องมองเพื่อนนาน ๆ เขาจะขัดขวางพี่อาร์คและปกป้องขนมผิงเอง คุณแม่ก็ไม่ได้ห้ามปราม ไปนั่งเล่นกับแมวที่บ้านเล็กก็น่าจะผ่อนคลายกว่านั่งถูกลูกชายของเธอส่งสายตาจ้องราวกับจะกลืนกิน เอาไว้อาหารเย็นพร้อมเดี๋ยวค่อยไปเรียกมาทานด้วยกัน 

"เลี้ยงแมวด้วยเหรอ" เสียงหวานหันมาถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ใช่ ตอนนี้มีหลายตัวมากผิงต้องชอบแน่" หมูนุ่มก็ตื่นเต้นไม่ต่างกัน เขาอยากให้เพื่อนได้เห็นลูก ๆ ของเจ้านุ่มนิ่ม ช่วงนี้เด็ก ๆ โตขึ้นและแข็งแรงมากถึงอย่างนั้นก็ยังต้องมีคนดูแลอยู่ดี

"อยากไป คุณป้าครับผมขอตัวสักครู่นะครับ" ขนมผิงอยากไปดูลูกแมว แต่ก่อนตอนเขายังเด็กคุณพ่อกับคุณแม่ก็เคยเลี้ยงแมวแต่พอมันตายไป ประจวบกับที่ท่านทั้งสองเลิกรากันด้วยขนมผิงจึงไม่ได้เลี้ยงแมวอีก ตัวเขาเป็นทาสแมวคนหนึ่ง

"จ๊ะลูก" หมูนุ่มลุกขึ้นยืนทันที จับมือของเพื่อนแล้วพากันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ก่อนจะออกมาก็ไม่วายส่งสายตาไม่พอใจใส่พี่อาร์คด้วย ขนมผิงเดินตามเพื่อนพร้อมขอบคุณที่หมูนุ่มช่วยเขาให้ออกห่างจากพี่อาร์ค สองคนเดินคุยกันจนถึงบ้านเล็ก ขนมผิงมองดูบ้านเล็กที่หมูนุ่มพามาด้วยสายตาตื่นเต้น บ้านหลังเล็กถูกตกแต่งให้เป็นบ้านที่ไว้ใช้ในการพักผ่อนจริง ๆ

"บ้านนี้น่าอยู่มาก" หมูนุ่มก็คิดไม่ต่างจากเพื่อน 

"ใช่ ส่วนใหญ่ก็เอาไว้เจ้าพวกนี้อยู่ มันเลยน่าอยู่นะ" ร่างเล็กไม่แปลกใจที่เพื่อนจะชมอย่างนั้น พี่อิฐชอบตกแต่งบ้านเพื่อให้เหมาะกับการผ่อนคลายและต่อมาก็พาเด็กน้อยทั้งหลายมาอาศัยที่นี่แทน เพราะถ้าอยู่บ้านใหญ่มันจะรบกวนคุณพ่อกับคุณแม่เข้า หมูนุ่มเกิดอยากเลี้ยงเด็ก ๆ แบบระบบปิดถึงได้ขอให้พี่อิฐใช้บ้านหลังเล็กเป็นบ้านของเด็ก ๆ ซึ่งพี่อิฐก็เห็นด้วย บ้านหลังนี้ถึงได้ถูกยึดครองโดยเจ้าพวกนี้ไปเลย ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูแมวเด็กก็วิ่งกรูมาหาหมูนุ่มด้วยความคุ้นชิน ขนมผิงรู้สึกใจเต้นรัวและเผลอระบายยิ้มออกมาอย่างลืมตัว 

"ว้าวน่ารักมาก ไม่เห็นถ่ายมาอวดกันเลย" คนทาสแมวขยับเข้าใกล้เด็ก ๆ เพื่อทำความคุ้นเคย หมูนุ่มฟัดแก้มเด็ก ๆ อย่างรักใคร่ คิดถึงตัวเล็กมากอยากแอบมาหาแต่ก็กลัวคุณแม่จะบ่นว่าไม่ตั้งใจเรียน

"ไม่เคยบอกเหรอ สงสัยจะลืมแน่เลย ก็เราไม่ได้คุยกันนาน" แมวเด็กแสนซนวิ่งเล่นกันแต่ก็มีตัวหนึ่งที่นั่งมองขนมผิงด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ หมูนุ่มจับลูกชายมาวางบนตักของขนมผิงซะเลย เหมือนว่าเจ้าตัวเล็กสุดจะชอบคนสวย ๆ เวลาพี่อิฐ พี่อาร์คจะขออุ้มเจ้าตัวก็ชอบข่วนแล้ววิ่งหนีทันที ขนมผิงพยายามทักทายเจ้าตัวนุ่มด้วยใจตื่นเต้น ลูกแมวตัวแค่นี้ทำไมถึงได้น่ารักตัวเท่าโลกนักนะ 

"เรื่องพี่อาร์คไม่เป็นไรใช่ไหม ถ้าพี่อาร์คทำอะไรอีกบอกคุณแม่ได้เลยนะพี่อาร์คกลัวคุณแม่จะตายแต่ตอนโกรธคุณพ่อจะน่ากลัวกว่า" ขนมผิงรู้สึกดีขึ้นและดีใจที่ลูกแมวยอมเล่นกับเขาแล้ว 

"โอเค ถ้าเกิดเรื่องอะไรอีกเราจะรีบบอก" หมูนุ่มเห็นเพื่อนยิ้มได้ก็ดีใจ ถ้ารู้ว่าเพื่อนชอบลูกแมวเขาจะพามาที่นี่เป็นที่แรกเลย คนเหนื่อยล้าล้มตัวนอนบนพื้นโดยมีลูกแมวตัวหนึ่งเดินมานอนทับบนอกเขา ตัวนี้ก็ชอบมานอนกับเขา พอเห็นเขานอนก็จะปีนมานอนด้วย

"คุณพ่อของผิงเป็นไงบ้าง สบายดีไหมนุ่มไม่ได้แวะไปหานานเลย" เอ่ยถามถึงคุณอาที่เขาไม่ได้เจอกันนาน ขนมผิงโดนเจ้าตัวน้อยกัดนิ้วด้วยฟันเล็ก ๆ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่รู้สึกชอบใจมากเมื่อเจ้าแมวยอมเล่นกับเขา 

"ก็สบายดี นุ่ม...เรากะว่าจะกลับไปอยู่กับแม่แล้วนะ" คนเคลิ้มจะนอนตกใจที่ได้ยินเพื่อนบอก เพิ่งจะได้เจอกันเองขนมผิงก็จะกลับไปบ้านแม่แล้ว

"จะกลับแล้วเหรอ" 

"อือ คุณแม่บ่นคิดถึงด้วย เราเองก็คิดถึงคุณแม่เหมือนกัน" ถึงขนมผิงจะพูดอย่างนั้นหมูนุ่มก็เชื่อว่าส่วนหนึ่งที่เพื่อนรีบกลับไปหาคุณแม่ก็คงไม่พ้นเรื่องของพี่อาร์ค คงต้องบอกให้พี่อิฐดุด่าพี่อาร์คบ้างจะได้หลาบจำแล้วไม่ไปทำให้คนอื่นเขาอึดอัดใจเวลาอยู่ใกล้  

"นุ่มไปด้วยได้ไหม" หมูนุ่มยังไม่เคยไปต่างประเทศสักครั้ง ถ้ามีเพื่อนพาไปก็คงจะปลอดภัยกว่าการไปคนเดียว

"ไปได้สิ เราจะได้พานุ่มไปแนะนำให้คุณแม่รู้จักด้วย" คนถามรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ถ้าขนมผิงกลับบ้านแม่เขาก็จะได้ไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนด้วย ร่างเล็กจับเจ้าแมวมาวางบนพื้นใกล้ตัวแล้วพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อคุยกัน 

"งั้นนุ่มจะขออนุญาตพี่อิฐกับพ่อก่อนนะ อยากไปต่างประเทศมานานแล้ว" ขนมผิงเห็นเพื่อนยิ้มกว้างก็รู้สึกดีตาม ถ้าหมูนุ่มไปด้วยเขาจะพาเพื่อนเที่ยวทุกที่ที่เพื่อนอยากไป มันคงสนุกมากแน่ เขาเองก็อยากพาเพื่อนสักคนไปเที่ยวบ้านคุณแม่เหมือนกัน 

"ได้ เดี๋ยวเราจะพาเที่ยวทุกวันเลย" เด็กสองคนต่างยิ้มให้กันก่อนขนมผิงจะถูกเบี่ยงเบนความสนใจด้วยเจ้าตัวเล็กแสนซน "แล้วตัวขาว ๆ ชื่ออะไรเหรอ" หมูนุ่มขยับตัวนอนคว่ำมองดูลูกแมวทั้งสองเอาแต่อยากรู้และสนใจอยากเล่นกับเพื่อนของเขาจนไม่เหลียวแลเขาสักนิด เหลือเพียงเจ้าตัวแสบที่ชอบนอน กำลังปีนป่ายขึ้นมานอนบนหลังเขาตัวเดียวนี่แหละที่ไม่คิดจะอยากทำความรู้จักกับขนมผิง 

"ตัวนั้นหมูหวาน ส่วนตัวนี้ก็หมูตุ๋น" ชี้บอกเพื่อนให้รู้จักกับลูกแสนซนของตัวเอง 

"น่ารักไปหมดเลย" ขนมผิงถูกลูก ๆ ของหมูนุ่มเอาใจไปหมดแล้ว อยากจับมาหอมแก้มให้หมด ลูกแมวตัวสุดท้ายกินอิ่มแล้วก็วิ่งมาหาหมูนุ่มทันที 

"แต่เอากลับไปไม่ได้น่า" หมูนุ่มเอ่ยดัก กลัวว่าเพื่อนจะพาเด็ก ๆ ไปอยู่ต่างประเทศด้วย 

"เรารู้นะ" สองคนหัวเราะกัน เล่นกับลูกแมวได้สักพักหมูนุ่มก็ร้องดีใจเมื่อพี่อิฐกลับมา เห็นเพื่อนหวานแววกับแฟนแล้วขนมผิงรู้สึกอิจฉาที่เพื่อนเจอรักที่ดี เขาเองก็อยากมีรักที่ดีสักครั้งเหมือนกัน คนไม่อยากคิดมากหันมาสนใจเล่นกับลูกแมวต่อโดยไม่รู้ถึงการมาของใครบางคน 

เมื่อเห็นว่าน้องนุ่มไปบ้านใหญ่กับพี่ชาย ร่างสูงจึงแอบเข้ามาในบ้านหลังเล็ก เขากวาดตามองโดยรอบไม่มีใคร ถึงได้ใจกล้าฉุดขนมผิงแล้วลากพามายังสวนดอกไม้แม้ว่าน้องจะขัดขืนก็ตาม

"พี่อาร์ค นุ่ม คุณป้- อือออ"