บทที่ 05 : นั่นมันพี่อาร์ค

"ยังไม่ได้เป็นแฟนครับ" บอกคุณพ่อด้วยความตื่นเต้น ขนมผิงแทบจะไม่ได้เรียกว่าเป็นแฟนของพี่อาร์ค แต่ความรู้สึกที่พี่อาร์คมอบให้ มันพิเศษมากสำหรับเขา ขนมผิงมีความสุข

"เขายอมรับในสิ่งที่ลูกเป็นใช่ไหม" นายเรืองฤทธิ์ถามอีกเพื่อความแน่ใจ เขาอยากให้คนที่ชอบลูกชายได้ชื่นชอบตัวตนของลูกจากใจ

"ครับ เขาบอกผิงใส่แล้วน่ารัก เขาชอบแล้วก็ซื้อชุดให้ผิงหลายชุดด้วยครับ" คุณพ่อมองลูกชายแล้วลูบหัวเอ็นดู รักของวัยรุ่นช่างไร้เดียงสาซะจริง

"แล้ววันนี้พ่อจะพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ดีไหมน่า"

"ดีสิครับ ผิงไม่ได้ไปเที่ยวกับคุณพ่อนานแล้วนะครับ" ขนมผิงรีบอ้อนหนัก คุณพ่อหัวเราะดัง ลูกชายของเขาเวลาเขินก็น่ารักไปอีกแบบ

พี่อาร์คทำอะไรอยู่ครับ

ผมมาเที่ยวกับคุณพ่อนะครับ

พี่อาร์คไม่ตอบข้อความของเขามาตั้งแต่กลับมาแล้ว แรก ๆ ก็อ่านแล้วตอบกลับมาบ้าง บางทีอ่านแต่ก็ไม่ตอบ ขนมผิงก็ไม่อยากคิดมาก แต่พอได้มาเที่ยวแบบนี้แล้วก็อยากได้เดินเล่นกับพี่อาร์ค คุณพ่อที่เห็นลูกเดินเหม่อก็หันมาถาม ขนมผิงควงแขนคุณพ่อเลือกซื้อของกิน

"เอาแต่มองมือถือนะเรา เดี๋ยวนี้พ่อคงตกกระป๋อง"

"ไม่ใช่นะครับ ผิงแค่คิดถึงพี่เขา คุณพ่อว่าพี่เขาไม่อ่านข้อความที่ผิงส่งไปเป็นเพราะอะไรครับ" ขนมผิงคิดต่าง ๆ นานา หาเหตุผลให้ตัวเองเพื่อที่จะได้กลบความคิดเชิงลบ เขาไม่อยากคิดว่าพี่อาร์คทอดทิ้งเขาทั้งที่้ราเพิ่งจะแยกกันไม่กี่ชั่วโมง 

"เขาอาจจะยุ่งก็ได้นะ เขาว่างเมื่อไหร่ก็คงตอบ" คุณพ่อเห็นลูกไม่ร่าเริงก็พลอยรู้สึกเศร้าตาม เขาอยากเห็นลูกร่าเริงมากกว่า

"แบบนี้ก็แย่นะซิครับ" ขนมผิงถอนหายใจ สองมือก็กอดแขนคุณพ่อเพราะใจแอบหวั่น ๆ ในหัวเขาเอาแต่คิดถึงพี่อาร์คตลอดเวลา

"แย่อะไร"

"ก็แย่ตรงที่ผิงคิดถึงพี่เขาอีกแล้วนี่แหละครับ พอคิดถึงก็เผลอกดข้อความส่งไป อยากกดโทรหาด้วยซ้ำ แต่ผิงกลัวจะทำพี่เขาลำบากใจ" ขนมผิงบอกสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นถึงขนาดนี้ไปได้ แต่ก่อนก็แทบไม่สนใจใครแต่พอเป็นพี่อาร์คเขากลับรู้สึกคิดถึง อยากคุยและอยากพบเจอ คุณพ่อหัวเราะเอ็นดูลูกชายที่เพิ่งจะมีความรักครั้งแรก

"เด็กหนอเด็ก เดี๋ยวพี่เขาก็ติดต่อมานั่นแหละ เราทุกคนก็ต่างมีช่วงเวลาส่วนตัวของตัวเอง" นายเรืองฤทธิ์ให้เหตุผลเพื่อให้ลูกชายได้สบายใจ บางทีคนที่ลูกคิดถึงอาจจะไม่ว่าง มันก็เป็นเรื่องธรรมดาและเขาเชื่อว่าหากอีกฝ่ายว่างก็คงติดต่อกลับมาเอง

"ครับ ผิงจะพยายามคิดถึงพี่เขาให้น้อยลง" ขนมผิงรู้สึกสบายใจขึ้น รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าให้คุณพ่อได้เห็น สองพ่อลูกเดินแวะร้านที่สนใจ ขนมผิงหยุดยืนรอคุณพ่อที่ขอแวะซื้อขนม

แต่นั่นมันพี่อาร์คนี่น่า พี่อาร์คกำลังเดินควงแขนกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ร่างบอบบางได้แต่ยืนมอง พี่เขากอดจูบกับเธอ ขนมผิงไม่คิดว่าเขาจะได้เจอพี่อาร์ค เขาก็หลงเชื่อคำพูดคุณพ่อที่บอกว่าพี่อาร์คอาจจะยุ่งจนไม่มีเวลาอ่านข้อความที่เข้าส่งไป มันเป็นเพราะเหตุผลนี้สินะพี่อาร์คถึงได้ไม่ติดต่อกลับมา คุณพ่อที่เลือกซื้อขนมเบื้องหันมองลูกชายที่ยืนมองบางอย่าง สายตาก็หันไปมองตามลูกชาย พอเห็นภาพของชายหญิงกำลังคลอเคลียกันก็หน่ายใจ

"นั่นมันลูกคนเล็กของคุณเชษฐ์ นิสัยเจ้าชู้เปลี่ยนผู้หญิงทุกวันยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ" ขนมผิงมองคุณพ่อด้วยความแปลกใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณพ่อจะรู้จักครอบครัวของพี่อาร์ค

"คุณพ่อรู้จักเหรอครับ"

"พอจะรู้นะลูก ลูกชายบ้านนี้มันไม่น่าคบหาสักคน" ขนมผิงไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อถึงได้คิดอย่างนั้น นอกจากพี่อาร์คแล้วคนในครอบครัวก็ไม่น่าคบด้วยอย่างนั้นเหรอ เอาเข้าจริงแล้วเขาก็ไม่เคยรู้เรื่องพี่อาร์คมาก่อน

"ทำไมเหรอครับ"

"คนพี่นิสัยก้าวร้าว" เพราะก่อนหน้านี้คุณพ่อเคยมีเรื่องกับลูกชายคนโตของบ้านนั้น จึงทำให้ไม่พอใจมาจนถึงตอนนี้ ยิ่งน้องชายทำนิสัยอย่างนั้นคุณเรืองฤทธิ์จึงพาลไม่ชอบทั้งตระกูลเลย "ส่วนคนน้องก็เจ้าชู้ ไม่รักใครจริง ใคร ๆ ก็รู้ว่าหมอนั่นชอบฟันแล้วทิ้ง" 

คุณพ่อได้ยินเรื่องราวของคนน้องมาเยอะ เด็กคนนั้นไม่ยอมทำงานทำการ เอาแต่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ เขาไม่ชอบคนจำพวกนั้นที่สุด

"พี่เขาไม่เคยรักใครเลยหรือครับคุณพ่อ" ขนมผิงเอ่ยถามอย่างอยากรู้ เธอคนนั้นยิ้มแย้มสดใส อยากได้อะไรก็อ้อนพี่อาร์คให้ซื้อ เห็นแล้วน่าอิจฉา คุณพ่อหันไปรับขนมเบื้องแล้วจ่ายเงินให้แม่ค้า

"เท่าที่เห็นเขาก็ไม่จริงใจกับใครสักคน ดูนั่นสิ ผู้หญิงอีกคนมาตบตีกันคงเป็นคู่ควงคนเก่านั่นแหละ" พอหันไปดูอีกครั้งก็เห็นว่ามีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาแย่งพี่อาร์คเหมือนที่คุณพ่อบอก ขนมผิงตกใจเมื่อเห็นพี่อาร์คถูกลูกหลงจากฝ่ามือของพี่ผู้หญิงสองคนที่กำลังทะเลาะกัน คุณพ่อเห็นแบบนั้นแล้วได้แต่ส่ายหน้า

"พี่เขา...."

"กลับกันเถอะ หรือลูกอยากได้อะไรเพิ่ม" คุณพ่อชวนลูกชายให้กลับ ขนมผิงอยากวิ่งเข้าไปหาพี่อาร์คแต่เขารู้ดีว่าไม่ควรทำอย่างนั้น ใบหน้าเศร้าส่ายหน้า จะเข้าไปตบตีเพื่อแย่งพี่อาร์คเหมือนพวกเธอทำทำไม ขนมผิงคิดว่ามันไม่สมควรทำที่สุด
"ไม่ครับ เรากลับกันดีกว่าครับคุณพ่อ"
 

ผ่านไปหลายวันกับความช้ำใจ เช้าวันใหม่แล้วขนมผิงเลือกจะไม่สนใจพี่อาร์คและแวะมาห้องสมุดอย่างเดิม เขาควรเลิกคร่ำครวญถึงคนคนนั้นได้แล้ว

ร่างบอบบางเดินเข้ามาในห้องสมุดก็บังเอิญได้ยินเสียงคนร้องไห้เข้า พอไม่เห็นใครก็พาให้นึกกลัว

"หมูนุ่มเหรอ" ขนมผิงไม่ค่อยแน่ใจแต่รู้สึกคุ้น แต่เห็นอีกคนเศร้าเขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา มือหยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกมาแล้วยื่นให้

อย่างน้อยก็อย่าร้องไห้ทำร้ายตัวเองเลย และใช่เป็นหมูนุ่มเพื่อนในแอปพลิเคชัน instaxappeal จริงด้วย ขนมผิงรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนแล้ว เมื่อนั่งปลอบใจเพื่อนแล้วทานมื้อเช้าด้วยกัน หรือแม้แต่อ่านหนังสือแล้วหมูนุ่มก็ยังคงมีน้ำตาเขาจึงตัดสินใจชวนเพื่อนแวะมาบ้าน อย่างน้อยก็จะได้ร้องไห้เต็มที่ไม่ต้องอายใคร

"นุ่มอยากใส่ชุดไหนเลือกได้เลยนะ" ขนมผิงอยากเห็นเพื่อนได้ลองใส่ชุดสวย ๆ ดูบ้างเพราะร่างกายหมูนุ่มดูมีน้ำมีนวลใส่ชุดไหนก็น่าจะสวยกว่าเขาอีก

"ไม่เป็นไรหรอก นุ่มแค่เหนื่อย" เพื่อนของเขากำลังเหนื่อยใจ ถึงแม้เขาจะตื่นเต้นที่เพื่อนมาบ้านแต่ก็จะลืมไม่ได้ว่าเพื่อนกำลังทุกข์ใจอยู่

"งั้นนอนก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเราเอาหนังสือมาอ่านพลาง ๆ"

"ขอบคุณนะผิง" คนนั่งอ่านหนังสืออยู่นาน เงยหน้ามองเพื่อนบนเตียงแล้วได้แต่เศร้าใจตาม เขาเองก็มีเรื่องเศร้าใจไม่ต่างจากเพื่อน ไม่รู้ว่าต้องปลอบยังไงแต่อย่างน้อยการได้พักผ่อนก็คงเป็นทางเลือกที่ดี

ขนมผิงลุกเดินมานั่งบนพื้น มองดูใบหน้าเพื่อนมีน้ำตา เข้าใจดีเลยว่ามาน่าเศร้าแค่ไหน ทำไมต้องร้องไห้เพราะคนไม่ดีด้วยก็ไม่รู้ ขนมผิงนอนพิงเตียงแล้วเผลอหลับไป มารู้สึกตัวก็ตอนที่หมูนุ่มปลุกเขาให้ตื่นเพราะคุณพ่อมาเคาะประตูเรียกลงไปทานมื้อเย็นร่วมกัน

"ผิง ขอโทษที่นุ่มมาแย่งที่นอนนะ" หมูนุ่มเองก็ไม่สบายใจเมื่อตื่นมาเห็นตัวเองนอนบนเตียงเพื่อน แต่ขนมผิงไม่ได้คิดมาก เขาเองมากกว่าที่ไปนอนอยู่ตรงนั้นเอง

"ไม่เลย เราอ่านหนังสือแล้วเผลอหลับไปเองน่ะ แล้วนุ่มล่ะรู้สึกดีขึ้นไหม"

"อือ ดีขึ้นเยอะเลย ไม่ร้องไห้แล้ว" หมูนุ่มสูดลมหายใจเข้าและดูผ่อนคลายลงกว่าเดิม ขนมผิงก็ดีใจแทนเพื่อนเมื่อเพื่อนรู้สึกดี เขาเองก็จะรีบหายจากความโศกเศร้านี้เหมือนกัน

"ดีจัง งั้นเราลงไปทานข้าวกัน คุณพ่อทำอาหารอร่อยที่หนึ่งในบ้านนี้เลยละ" เมื่อเพื่อนได้มีโอกาสมาบ้านทั้งทีการได้ลองชิมฝีมือการทำอาหารของคุณพ่อถือเป็นเรื่องที่โชคดี เพราะคุณพ่อของเขาทำอาหารอร่อยและเก่งกว่าคุณแม่กับคุณน้ามาก แต่เพราะท่านไม่ค่อยมีเวลา นาน ๆ ครั้งจึงจะได้กินเพราะอย่างนั้นการที่เพื่อนมาบ้านแล้วได้ชิมฝีมือคุณพ่อถือว่าหมูนุ่มโชคดีมาก ๆ

"จริงเหรอ พ่อนุ่มทำไม่อร่อย" ขนมผิงหลุดขำเบา ๆ ถ้าหมูนุ่มรู้รสชาติฝีมือคุณแม่ของเขาหมูนุ่มคงจะพูดคำนี้เหมือนกัน

"เอาไว้เราจะไปลองทานดีกว่า อยากรู้ว่ารสชาติจะเป็นแบบไหน" ขนมผิงอยากจะลองทานฝีมือการทำอาหารของคุณพ่อของเพื่อนสักครั้ง

"อย่าลองเลยผิง" แต่หมูนุ่มรีบปฏิเสธอย่างไว สองคนต่างก็ยิ้มแล้วเล่าวีรกรรมของบุพการีให้ฟังระหว่างที่เดินลงบันได ระหว่างนั่งทานมื้อเย็นกัน หมูนุ่มได้เจอกับคุณน้าและน้องฝาแฝดของเขาด้วย

"คืนนี้นุ่มนอนที่นี่ก็ได้นะ" หลังทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย ขนมผิงเอ่ยชวนเพื่อนนอนบ้านของเขาอย่างตื่นเต้น คนไม่มีเพื่อนอยากให้หมูนุ่มได้นอนบ้านตัวเอง คนถูกชวนส่ายหน้าเมื่อคิดว่ามันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่

"ไม่เอาหรอก รบกวนครอบครัวผิงน่ะ อีกอย่างพ่อก็อยู่บ้านคนเดียว นุ่มเป็นห่วงพ่อ" หมูนุ่มคิดถึงพ่อ เขาหนีออกจากบ้านมาทั้งวัน แถมยังขาดงานอย่างนี้ก็ไม่แปลกถ้าจะทำให้พ่อเป็นห่วง คนรู้สึกดีขึ้นเลยอยากจะกลับบ้าน คิดว่าป่านนี้แล้วพี่อิฐก็น่าจะไม่ได้อยู่บ้านเขาแล้ว

"อ๋อ ได้ งั้นไว้วันหลังนุ่มมานอนบ้านเราอีกนะ" ถึงจะเสียดาย ขนมผิงก็โตพอจะเข้าใจ เมื่อเพื่อนไม่สะดวกไว้วันหลังค่อยชวนเพื่อนมาบ้านใหม่ก็ได้ เรารู้จักกันแล้วก็คงจะแวะมาหาสู่กันบ่อยขึ้น

"นุ่มมัวแต่เสียใจ ว่าแต่ผิงล่ะเป็นไบ้าง" เพื่อนถามหลังจากที่สังเกตมาสักพักว่าขนมผิงก็ดูไม่ร่าเริงเหมือนอย่างเขา หมูนุ่มอยากเป็นที่พึ่งของเพื่อนเหมือนกัน

"เราเหรอ ก็สบายดี"

"แล้วคนที่ทำให้นุ่มร้องไห้คือใครเหรอ" ขนมผิงอยากรู้ เพราะเพื่อนดูเสียใจมาก อย่างน้อยก็อยากให้เพื่อนได้เล่าเรื่องราวที่เศร้าใจ เขาจะรับฟังและเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับเพื่อน หมูนุ่มยู่ปากช่างใจเล็กน้อย ความจริงขนมผิงก็เป็นเพื่อนที่ปรึกษาที่ดีแต่เขาแค่ไม่อยากให้เพื่อนมารู้เรื่องราวงี่เง่าของตัวเอง แต่เห็นสีหน้าของเพื่อนแล้วหมูนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มพูดพอต้องพูดต่อหน้าแล้วรู้สึกเขินแปลก ๆ ปกติเรามักจะคุยกันในแชทมากกว่า

"พี่อิ- พี่ข้างบ้านที่แอบชอบน่ะ นุ่มแอบชอบพี่เขามาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว" บอกเพื่อนแล้วเขินเอง ขนมผิงพยักหน้า

"แอบชอบด้วย เราไม่เคยมีโมเมนต์แบบนั้นเลย" ขนมผิงไม่เคยแอบชอบใครมาก่อน ถึงบางครั้งจะมีบ้างที่ปลื้มใครสักคนหรือรู้สึกดีแต่มันก็แค่แป๊บเดียว หมูนุ่มสังเกตมองเพื่อนก็พอเดาว่าขนมผิงเองก็น่าจะมีปัญหาเรื่องความรักเหมือนกัน เขาไม่ได้ไร้เดียงสาจนมองไม่ออก

"แล้วผิงไม่มีคนที่เขาทำให้หัวใจเต้นเร็วบ้างเหรอ คนที่มองหน้าเขาแล้วเหมือนมีเรื่องจะพูดมากมายแต่ก็ไม่กล้าพูด คนที่ทำให้เราอยากดูดีในสายตาของเขาทุกเรื่อง อะไรแบบนี้นะ" ถามเพื่อนแล้วลุ้นเอง หมูนุ่มอยากรู้ว่าคนที่เพื่อนคนนี้ชอบจะหน้าตายังไงและจะเป็นคนแบบไหน

"ก็มีคนนึง" ใบหน้าหวานระบายยิ้ม เขาเผลอคิดถึงใบหน้าพี่อาร์คขึ้นมา เมื่อรู้สึกตัวขนมผิงก็รีบดึงหน้ากลับมาอย่างเดิมเขาจะยิ้มแค่เพราะคิดถึงพี่อาร์คทำไม คนคนนั้นนิสัยไม่ดี

"แต่เขาไม่ได้มีแค่เราคนเดียว"

"หมายความว่าเขาเจ้าชู้เหรอ" หมูนุ่มกอดเข่ามองเพื่อน ถ้าเรื่องเจ้าชู้ก็มีคนนึงที่หมูนุ่มรู้จักดีนั่นคือพี่อาร์ค แต่ก็คิดว่าไม่น่าใช่คนเดียวกับที่เพื่อนเล่าหรอก 

"ใช่ แต่เราก็รู้อยู่แล้วนะว่าเขาเป็นคนแบบนั้น เราผิดเองที่เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับเขาคนนั้น" ขนมผิงคิดว่าตัวเองผิดเองที่ให้ใจพี่อาร์คไปอย่างนั้น เขาควรห้ามใจตัวเองไว้

"ไม่แปลกหรอก เรื่องหัวใจห้ามได้ที่ไหน" หมูนุ่มเข้าใจความรู้สึกของเพื่อน เมื่อเรื่องของหัวใจเขาเองก็พยายามหักห้ามใจตัวเองเหมือนกัน เรื่องของเขากับพี่อิฐควรจะต้องหยุดแต่มันดันเกิดเรื่องเมื่อคืนซะก่อน ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับพี่อิฐยังไง

"แปลว่าตอนนี้ผิงชอบเขาคนนั้นเข้าแล้วใช่ไหม" ขนมผิงมองเพื่อนราวกับกำลังหาคำตอบให้กับตัวเอง แววตาเศร้าหลุบตาลงเพื่อหลบสายตาเพื่อนที่จ้องมองเขา

"ชอบเหรอ ไม่รู้สิ เราเคยเจอกันมาก่อนเมื่อหลายปีก่อนแล้วละและก็เพิ่งได้เจอกันเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เอง เราจึงได้รู้ว่าเราเองรู้สึกใจเต้นรัวกับเขาเหมือนกัน" แต่ถึงจะรู้สึกดีแค่ไหน ก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับพี่อาร์คหรอก ได้นั่งคุยกันจนจวนจะกลับคุณพ่อของขนมผิงก็อาสาไปส่งหมูนุ่ม ขนมผิงบอกลาเพื่อนด้วยรอยยิ้มและเชิญเพื่อนมาบ้านอีก สองคนจึงได้ลากันหมูนุ่มดีใจที่วันนี้เขาไม่ได้โดดเดี่ยว แต่ระหว่างทางพี่อิฐมารับเขากลับ ตอนกลับมาจากการส่งเพื่อนของลูกนายเรืองฤทธิ์ก็หน้าบึ้งไม่พอใจ เขาไม่ชอบหน้าลูกชายบ้านนั้นซะจริง  ขนมผิงขมวดคิ้วถามคุณพ่ออย่างสงสัย

"มีอะไรเหรอครับพ่อ" นายเรืองฤทธิ์ไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับถามลูกชายก่อน เขาไม่ชอบพฤติกรรมของคนที่มาฉุดเอาเพื่อนของลูกแล้วพากลับอย่างเสียมารยาทอย่างนั้น 

"เพื่อนลูกน่ะมีสามีแล้วเหรอ"

"ครับ? เรื่องนั้น ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ" ขนมผิงรู้แค่ว่าหมูนุ่มมีคนที่แอบรัก เป็นพี่ชายข้างบ้านแต่เรื่องสามี ขนมผิงไม่เคยรู้ นายเรืองฤทธิ์ถอนหายใจเบา ๆ พลางคิดในใจว่าไม่ชอบใจเด็กคนนั้นเอาเลย นิสัยก้าวร้าว ชี้หน้าด่าผู้ใหญ่ และฉุดหมูนุ่มไปอย่างนั้น นายเรืองฤทธิ์ไม่พอใจเด็กคนนี้ที่สุด หากต่อไปหมูนุ่มมาบ้านก็คงต้องสอบถามกันหน่อยแล้วว่าทำไมถึงได้ทนคบกับคนอย่างนั้น

แม้ว่าจะเปิดใจรับได้ว่าสมัยนี้จะมีคู่รักหลากหลายแต่เขาไม่ชอบการใช้กำลังกับคนในครอบครัว เขาหวังดีกับเพื่อนลูก หากหมูนุ่มต้องการความช่วยเหลือเขาก็พร้อมจะช่วย ตั้งแต่เพื่อนลูกโดนฉุดแล้วเขาก็ได้ขับรถตามไปห่าง ๆ พอรู้ว่าเพื่อนลูกไม่ได้ถูกทำร้ายและเข้าบ้านอย่างดีเขาก็สบายใจไปเปราะหนึ่งแต่มันน่าหงุดหงิดที่โดนเด็กไม่มีมารยาทต่อว่าก็เท่านั้น

"ช่างเถอะ ไปนอนกันดีกว่านะเดี๋ยวพ่อจะทำงานต่อ" ขนมผิงเกาหน้าผาก เขาไม่เข้าใจแต่คิดว่าเพื่อนของเขาคงกลับบ้านแล้วร่างเล็กพยักหน้าเล็กน้อย

"ครับ ฝันดีครับคุณพ่อ" บอกราตรีสวัสดิ์และขอตัวขึ้นไปนอน นายเรืองฤทธิ์หอมหน้าผากลูกรักแผ่วเบา

"ฝันดีลูกรัก"