บทที่ 02 (2/3) : ถูกขนมผิงโกรธ

"โอ้โห วันนี้มาแปลกนะคะพี่น้องอาร์คของแม่กลับมากินข้าวที่บ้านได้" คนไม่ค่อยได้กลับบ้านโดนคุณแม่แซวเมื่อมานั่งร่วมโต๊ะอาหาร คุณพ่อที่นั่งอยู่ก็แปลกใจที่เห็นลูกชายคนเล็กกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านได้

ปกติองศาจะชอบนัดคนนั้นคนนี้ทีแล้วหายไปจนไม่ค่อยได้ทานข้าวเย็นพร้อมกับครอบครัว 

"อย่างมึงมองเห็นทางกลับบ้านด้วยเหรอ" องศาสบตากับพี่ชายที่ห่างกันสองปีแล้วส่งสายตาอาฆาตไป เขาเองก็ไม่ชอบพี่ชายปากหมาเท่าไร โตกว่าแล้วไงแต่เราโตมาด้วยกันเขาจึงได้สนิทกับพี่ชายและเถียงกันเป็นประจำ 

"อย่างมึงก็เก็บปากไว้แดกเหอะ รำคาญ" สองพี่น้องพูดไม่ดีกันอยู่แล้ว ทะเลาะกันแต่เด็กจนโต ทั้งที่มีกันสองคนพี่น้องเอง คุณแอรินได้แต่ส่ายหน้า เจอหน้ากันก็เริ่มทะเลาะกันทุกที บอกให้รักกันก็ยิ่งต่อยตีกัน มันน่านัก

"ปากกูมีไว้จูบน้องนุ่มด้วยครับ" อชิเย้ยน้อง เมื่อความสัมพันธ์ของเขากับหมูนุ่มเริ่มดีขึ้นกว่าเดิม คนเพิ่งจะได้กลับมาจากมหาลัยตัดสินใจแน่นแน่แล้วว่าเขาจะจีบน้อง รอจนเรียนจบแล้วจะขอน้องแต่งงานกับน้องกันให้ได้ 

"เกลียด!" องศาชูนิ้วกลางให้พี่ชายด้วย ก็เห็นตามชอบตามจีบน้องหมูนุ่มมาตั้งนานกว่าจะได้มาทำเมียก็ใช้เวลาสิบกว่าปี อ่อนว่ะ

อย่างเขาเวลาถูกใจใครก็ตามจีบและได้เอากันไม่เกินสามวันจากนั้นก็เลิก ทุกคนที่ผ่านมามันก็ง่ายดายมาโดยตลอด ยกเว้นคนนี้น้องขนมผิง 

"ทะเลาะกันอีกแล้ว แม่ว่าเรากินข้าวกันเถอะค่ะกว่าจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตามันยากนะคะ" คุณแม่รีบห้ามปราม สาวใช้จัดจานสำหรับคุณชายคนเล็กให้ได้ร่วมโต๊ะทานอาหารในมื้อเย็นพร้อมกัน

หลังทานมื้อเย็นทุกคนก็ต่างแยกย้ายมีเวลาส่วนตัวของตัวเองเพื่อพักผ่อน องศากำลังขึ้นบันไดโดยมีพี่ชายจอมกวนตีนขึ้นมากอดคอเขาด้วย

โตแล้วอย่ามากอดเว้ย

"วันนี้เด็กมึงเทเหรอถึงได้กลับมาบ้านได้" อชิถามน้องชาย องศาปัดแขนพี่ชายออกจากคอตัวเอง คนยิ่งอารมณ์เสียพี่ชายก็ยังจะมาวอแวอีก น่ารำคาญ 

"รู้ดีนะมึง"

"ก็กูเป็นอากาศตามตัวมึงไง" นี่ก็อารมณ์ดี เกินหน้าเกินตาเขาอีก มันน่ารำคาญลูกตาจริง "แล้วไปทำท่าไหนล่ะถึงได้โดนเท ปกติมึงชอบเทคนอื่นก่อน"

องศาก็เดินขึ้นบันไดพร้อมพี่ชายแล้วถอนหายใจ แล้วบอกเรื่องทุกข์ใจออกไป "กูไปรับเขาช้า"

"เรื่องแค่นี้" พี่ชายขมวดคิ้วสงสัย "กูว่ามันมากกว่านั้น" อชิเชื่อสัญชาตญาณตัวเอง สำหรับน้องชายเขา แค่เรื่องที่จะทำให้คู่ควงไม่โกรธจนโดนเทมันง่ายมาก นอกจากว่ามันมีเรื่องมากกว่านั้นแต่น้องชายไม่ยอมเล่าให้ฟังจนหมด

"เออ กูนัดไปกินข้าวกับเขาแต่กูไปสายเพราะกินตับกับน้องเค้กนานไง พอจะแยกกันน้องเค้กก็งอแงให้ไปส่งที่บ้านกูเลยต้องไปรับเขาแล้วค่อยไปส่งน้องเค้กนะ"

"อ้อ มึงพารถไฟสองรางมาชนกันสินะ เลวว่ะ" อ้าว ไอ้พี่คนนี้!

"พอมึงไปส่งน้องเค้ก เขาก็ไม่ยอมไปกินข้าวกับมึงสินะ" อชิวิเคราะห์ 

"เออ กูก็เซ็ง อุตส่าห์จะพาไปกินร้านขนมไทยสักหน่อย กูว่าเขาน่าจะชอบเห็นอ่านหนังสือพวกนั้น" อชิแบะปากใส่น้องชาย มีความใส่ใจและสังเกตเป็นที่หนึ่ง

"แล้วมึงจะเซ็งทำไม ปกติเวลาจีบเหยื่อไม่ติด เหยื่อไม่สนใจมึงก็เทไปแล้วหนิ หรือว่าคนนี้พิเศษหรือไง" องศาหยุดชะงักมองพี่ชายแล้วได้แต่ครุ่นคิด

"เออ กูจะเซ็งทำไม" คนขมวดคิ้วถาม อชิมองน้องชายกลับ

"กูไม่รู้ อ้อ หรือมึงเจอคนที่คิดจะจริงจังแล้วว่ะ" คนพี่ตบบ่าน้องชายแล้วเดินไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างอารมณ์ดี

มันน่าหงุดหงิดเพิ่มที่เห็นพี่ชายมีความสุขนั่นแหละ หึ้ย ขอให้น้องนุ่มเลิกกับมัน!!

"ลองไปง้อพรุ่งนี้ละกัน เผื่อจะหายโกรธ" องศาเลิกคิดมาก เข้าห้องอาบน้ำเสร็จก็มานั่งหาวิธีการง้อขนมผิงแทน

เขาจะทำยังไงให้น้องขนมผิงกลับมาดีกันเหมือนเดิมนะ